Dawno nie czytałam komedii i oto ona! ''Nie igra się z miłością'',czyli coś,co czyta się szybko, bawi i ma się wrażenie, że książka oderwana jest od typowo romantycznych schematów i nas czymś zaskoczy. Tak była moja myśl na początku,lecz niestety gdy dotarłam do końca trochę się rozczarowałam - pojawił się motyw romantykom dobrze znany, oblegany i już nie do końca dla nas - czytelników ciekawy.

Dawno nie czytałam komedii i oto ona! ''Nie igra się z miłością'',czyli coś,co czyta się szybko, bawi i ma się wrażenie, że książka oderwana jest od typowo romantycznych schematów i nas czymś zaskoczy. Tak była moja myśl na początku,lecz niestety gdy dotarłam do końca trochę się rozczarowałam - pojawił się motyw romantykom dobrze znany, oblegany i już nie do końca dla nas -...

Baron zaplanował ślub swojego syna i swojej siostrzenicy. Uzyskał już nawet zgodę władz kościelnych na taki ślub. Perdykan ma 21 lat, wraca wyuczony na uniwersytecie z Paryża z tytułem doktora, Kamilla wraca na wakacje z klasztoru, gdzie została wychowana na najbardziej pobożną kobietę w Paryżu. Niedawno, w swoje 18 urodziny, odziedziczyła dużą sumę pieniędzy. Ku rozczarowaniu barona młodzi jakoś nie mają się ku sobie....
Bardzo dobra farsa. Liczne intrygi miłosne, które nawet są zabawne, prowadzą jednak do zaskakującego i szokującego zakończenia. Wymowa dzieła jest jednoznaczna: nie igraj z ogniem bo się poparzysz, nie igraj z miłością bo...*
*[trzeba przeczytać]

Baron zaplanował ślub swojego syna i swojej siostrzenicy. Uzyskał już nawet zgodę władz kościelnych na taki ślub. Perdykan ma 21 lat, wraca wyuczony na uniwersytecie z Paryża z tytułem doktora, Kamilla wraca na wakacje z klasztoru, gdzie została wychowana na najbardziej pobożną kobietę w Paryżu. Niedawno, w swoje 18 urodziny, odziedziczyła dużą sumę pieniędzy. Ku...

..."szczęście jest tak rzadką perłą w tym ziemskim oceanie!".

Dramat ten składa hołd miłości, ale jednocześnie ostrzega, by nie lekceważyć jej siły.

Na pozór była to komedia, ale decyzje bohaterów - Perdykana i Kamilli niosły w sobie duży dramat. Bo bohaterom towarzyszyły wszystkie uczucia, niezmiennie powiązane z miłością i od zawsze jej towarzyszące, czyli: strach, niepewność, łatwowierność, lekkomyślność, obłuda, pycha. I wydawało im się, że świadomie i bezkarnie mogli poigrać z uczuciami swoimi i innych, i aż do granic - nie zawahali się podjąć gry.

Dopiero na końcu, zrozumieli to, o czym autor czarująco przypomina w tytule - nie igra się z miłością! Cena igrania z miłością jest zawsze najwyższa.

I tak sobie pomyślałam - jak często ludzie - wydawałoby się dla siebie stworzeni - po prostu się ominą, przegapią, zlekceważą? Najgorsze, że nie można odwrócić naszych igraszek z miłością.

PS. Czytałam ten dramat w innym wydaniu, ale na pewno w przekładzie T.Boy-Żeleńskiego. Nikt, tak jak Boy, nie przekłada literatury francuskiej!

..."szczęście jest tak rzadką perłą w tym ziemskim oceanie!".

Dramat ten składa hołd miłości, ale jednocześnie ostrzega, by nie lekceważyć jej siły.

Na pozór była to komedia, ale decyzje bohaterów - Perdykana i Kamilli niosły w sobie duży dramat. Bo bohaterom towarzyszyły wszystkie uczucia, niezmiennie powiązane z miłością i od zawsze jej towarzyszące, czyli: strach,...

Hmm... Całość jest napisana w bardzo dobrym stylu, ale pomysł na końcówkę nie pasuje wg mnie do klimatu całości. Może to dlatego, że jakoś nie wyczułam, żeby był on antycypowany. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego i czuję się zawiedziona.
A właśnie, to jest z pewnością zaleta tej sztuki - czytelnik nie wie, jak to się wszystko skończy. Ja zmieniałam zdanie na ten temat parę razy w trakcie lektury, a i tak nie zgadłam.
Na plus są też liczne i świetne elementy komiczne, na minus natomiast ciekawie zapowiadająca się postać żeńska, która jednak nie tylko nie wyrwała się ostatecznie poza schematy romansowe, ale w dodatku z biegiem czasu stała się dla mnie strasznie irytująca.

Właściwie nie mogę powiedzieć, że to zły dramat, ale pod koniec lektury za dużo jest tu chwytów typowych dla literatury romantycznej, podczas gdy wcześniej czytelnik odnosi wrażenie, że właśnie ten tytuł chwytów owych używać w takiej ilości nie ma zamiaru. Stąd rozczarowanie - tym większe, że pierwsze dwa akty sztuki naprawdę bardzo mi się podobały (zwłaszcza znajdująca się na końcu aktu drugiego scena konfrontacji postaw głównych bohaterów, z których każdy miał wtedy swoje mocne racje). Dlatego też nie mogę ocenić jej inaczej niż na "dobrą"; ani niżej, ani niestety wyżej.

Hmm... Całość jest napisana w bardzo dobrym stylu, ale pomysł na końcówkę nie pasuje wg mnie do klimatu całości. Może to dlatego, że jakoś nie wyczułam, żeby był on antycypowany. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego i czuję się zawiedziona.
A właśnie, to jest z pewnością zaleta tej sztuki - czytelnik nie wie, jak to się wszystko skończy. Ja zmieniałam zdanie na ten temat...