Podróże Guliwera

Początkowo miałam trudności z przebrnięciem przez tę książkę, głównie ze względu na jej toporny język. Zmuszałam się, żeby przeczytać jeszcze jedną stronę i jeszcze kolejną. Doceniam to, co chciał przekazać autor i na pewnym etapie przyzwyczaiłam się do specyfiki tego dzieła, zgadzam się też z przedstawionymi opiniami na temat rodzaju ludzkiego. Myślę, że pisane bardziej nowoczesnym językiem mogłoby być dużo przyjemniejsze w odbiorze. Zdecydowanie nie chciałabym jej czytać jako dziecko.

Początkowo miałam trudności z przebrnięciem przez tę książkę, głównie ze względu na jej toporny język. Zmuszałam się, żeby przeczytać jeszcze jedną stronę i jeszcze kolejną. Doceniam to, co chciał przekazać autor i na pewnym etapie przyzwyczaiłam się do specyfiki tego dzieła, zgadzam się też z przedstawionymi opiniami na temat rodzaju ludzkiego. Myślę, że pisane bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jako dziecko kochałam dwuczęściowe słuchowisko na kasetach, dzięki któremu poznałam historię Guliwera. Odsłuchałam pewnie ze sto razy, do dziś pamiętam fragmenty. Jako dorosła osoba sięgnęłam po oryginał i... ciężko było przebrnąć – współcześnie to proza bardzo toporna :).

Jako dziecko kochałam dwuczęściowe słuchowisko na kasetach, dzięki któremu poznałam historię Guliwera. Odsłuchałam pewnie ze sto razy, do dziś pamiętam fragmenty. Jako dorosła osoba sięgnęłam po oryginał i... ciężko było przebrnąć – współcześnie to proza bardzo toporna :).

Pokaż mimo to

8/10
Gdy sięgałem po "Podróże Guliwera", wiedziałem tylko, że jest to powieść traktowana jako część kanonu książek dla młodzieży, a także kojarzyłem motyw z krainą Lilliputów. Jednakże w miarę czytania zauważyłem, że nie jest to po prostu powieść przygodowa, a podróże tytułowego Guliwera nie kończą się na Lilliputach.

"Podróże Guliwera" zawierają w sobie cztery osobne części poświęcone pobytowi Lemuela Guliwera w czterech różnych krainach, które jednak odpowiadają sobie nawzajem. Najpierw podróżnik trafia do krainy Lilliputów, gdzie jest mocarzem, traktowanym przez króla jako broń przeciwko wrogiemu królestwu. Okazuje się jednak, że kraj Lilliputów rozdarty jest konfliktem wewnętrznym pomiędzy dwoma stronnictwami i pogrąża się w stagnacji i dekadencji. Sam Guliwer pada ofiarą rozgrywek politycznych na królewskim dworze, po czym postanawia opuścić Lilliputię. Po krótkim pobycie w Anglii znów wypuszcza się na morze i trafia tym razem do krainy olbrzymów, gdzie Guliwer jest wystawiony na nieustanne niebezpieczeństwa i traktowany jak zabawka. W ten sposób Swift buduje kontrast pomiędzy dwiema krainami, tym razem przedstawiając kraj olbrzymów jako państwo dość sprawnie zarządzane przez oświeconego króla.

Trzecia część powieści jest chyba najsłabsza, bowiem w niej Guliwer trafia na latającą wyspę Laputę, która znajduje się we władaniu wiecznie zamyślonych filozofów, muzyków i matematyków. W tej części Swift przedstawia dziwaczny kraj nieudolnych wynalazców, których pomysły są zawsze mało praktyczne. W ostatniej jednak bohater trafia do prawdziwej utopii - kraju zarządzanego przez humanoidalne konie, które kierują się we wszystkim naturalną cnotą i przenikliwym rozumem, nie wiedząc czym jest kłamstwo albo konflikt. Ludzie w tej krainie są złośliwymi i zdziczałymi zwierzętami, które służą koniom. Ta część "Podróży Guliwera" jest kluczowa i zdecydowanie najważniejsza w całej książce. To właśnie tutaj Swift najbardziej przechodzi w satyrę, obnażając wszystkie ludzkie przywary i dochodząc do wniosku, że człowiek niczym nie różni się od dzikich zwierząt kierowanych instynktem, posiadającym tylko pozory intelektu. Kraina koni jest tak wspaniałym miejscem, że Guliwer z niezwykłym żalem zmuszony jest opuścić ją, a po długotrwałym pobycie wśród cnotliwych koni jeszcze przez kilka lat będzie czuł fizyczną odrazę do zwykłych ludzi.

Jak się więc okazuje, dzieło Swifta jest bardzo brutalną satyrą i wręcz pamfletem przeciwko człowiekowi i jego społeczeństwu, ale też parodią popularnych wówczas powieści podróżniczych. W oryginalnej wersji zdecydowanie nie jest to powieść dla młodzieży. "Podróże Guliwera" czyta się całkiem nieźle, ale czułem się wielokrotnie zniesmaczony fragmentami dotyczącymi opróżniania (z nieznanych mi przyczyn Swift ma do nich duże upodobanie), czy też ogromnymi dawkami seksizmu i rasizmu (w żadnej innej znanej mi powieści epoki oświecenia kobiety nie zostały przedstawione tak źle). "Podróże Guliwera" Swifta przypominają bardziej skomplikowaną wersję "Kandyda" Woltera. Pod niektórymi względami powieść jest bardziej pomysłowa, silniej uderzająca w naturę ludzką i absurdy cywilizacji, pod innymi jest mniej uniwersalna, mocniej osadzona w czasach wczesnego oświecenia. Jest to też mało subtelny panegiryk na cześć XVIII-wiecznej Anglii, jej oświeconej konstytucji, sprawnego rządu i łagodniejszej wersji kolonializmu.

8/10
Gdy sięgałem po "Podróże Guliwera", wiedziałem tylko, że jest to powieść traktowana jako część kanonu książek dla młodzieży, a także kojarzyłem motyw z krainą Lilliputów. Jednakże w miarę czytania zauważyłem, że nie jest to po prostu powieść przygodowa, a podróże tytułowego Guliwera nie kończą się na Lilliputach.

"Podróże Guliwera" zawierają w sobie cztery osobne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stara dobra angielska klasyka. Pod pozorem podróży do fantastycznych światów autorowi udało się doskonale pokazać ludzkie przywary społeczeństw i państw europejskich XVIII wieku.
Pierwsza podróż prowadzi bohatera do słynnych liliputów, druga do olbrzymów, trzecia na wyspę naukowców i ludzi sztuki, wreszcie czwarta do krainy mądrych koni i dzikich ludzi. Wszędzie Lemuel Guliwer dostaje się w końcu na dwór miejscowego władcy, tak jak ówczesna ludność wierząca w jego opiekę nad poddanymi. Egzamin spośród nich zdaje właściwe tylko władca olbrzymów. Inni prezentują się niemal groteskowo (sposób obsadzania stanowisk u liliputów, przyczyna ich wojny z Blefusku).
Znakomitym zabiegiem jest zmiana pozycji Guliwera w drugiej podróżny. Musi zmienić optykę – z olbrzyma spada do roli karzełka, który potrzebuje opieki i musi walczyć o życie nie tylko wśród ludzi - olbrzymów ale z przedstawicielami fauny, jak np. ptaki czy … mucha.
W trzeciej podróży obśmiani zostają ówcześni naukowcy, a w czwartej okazuje się, że mądre konie nie potrafią czytać ani pisać … ani kłamać.
Podróże obfitują w mnóstwo przygód, i chociaż mogą się wydawać przegadane, to jednak są okraszonych specyficznym, ironicznym angielskim humorem, pełnym aluzji do ówczesnej sytuacji politycznej w Europie, ale czytelnych i dziś. Utwór, którego wymowa się nie zestarzała.

Stara dobra angielska klasyka. Pod pozorem podróży do fantastycznych światów autorowi udało się doskonale pokazać ludzkie przywary społeczeństw i państw europejskich XVIII wieku.
Pierwsza podróż prowadzi bohatera do słynnych liliputów, druga do olbrzymów, trzecia na wyspę naukowców i ludzi sztuki, wreszcie czwarta do krainy mądrych koni i dzikich ludzi. Wszędzie Lemuel...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Błyskotliwa, nieco brutalna satyra; zarazem historia całkiem kreatywna jak na wiek XVIII. W świadomości powszechnej bagatelizowana jako bajka z winy uproszczonych wydań czy ekranizacji. Część czwarta szczególnie zapada w pamięć. Świetny komentarz Jacka Kaczmarskiego — "Houyhnhnm".

Błyskotliwa, nieco brutalna satyra; zarazem historia całkiem kreatywna jak na wiek XVIII. W świadomości powszechnej bagatelizowana jako bajka z winy uproszczonych wydań czy ekranizacji. Część czwarta szczególnie zapada w pamięć. Świetny komentarz Jacka Kaczmarskiego — "Houyhnhnm".

Pokaż mimo to

Ciekawe skonfrontowanie się z naturą ludzką, jednak poza tym nic interesującego.

Ciekawe skonfrontowanie się z naturą ludzką, jednak poza tym nic interesującego.

Pokaż mimo to

Literatura młodzieżowa, WOW.
A może jeszcze dziecięca?
Klasyka literatury politycznej, niemiłosiernie upupiona przez ugrzecznione, przeznaczone dla dzieci ekranizacje fragmentów.
Polecam uważną lekturę każdemu, a szczególnie wojującym ateistom, utrzymującym, że bez religii nie byłoby wojen.

Literatura młodzieżowa, WOW.
A może jeszcze dziecięca?
Klasyka literatury politycznej, niemiłosiernie upupiona przez ugrzecznione, przeznaczone dla dzieci ekranizacje fragmentów.
Polecam uważną lekturę każdemu, a szczególnie wojującym ateistom, utrzymującym, że bez religii nie byłoby wojen.

Pokaż mimo to

Ciekawa jako świadectwo swoich czasów. Banalna w zestawieniu z dorobkiem późniejszych powieściopisarzy.

Ciekawa jako świadectwo swoich czasów. Banalna w zestawieniu z dorobkiem późniejszych powieściopisarzy.

Pokaż mimo to

To wcale nie jest lekka i przyjemna historyjka.

To wcale nie jest lekka i przyjemna historyjka.

Pokaż mimo to

Będąc dużym kłaniaj się małym, to jak będziesz mały to przeżyjesz wśród dużych.

Będąc dużym kłaniaj się małym, to jak będziesz mały to przeżyjesz wśród dużych.

Pokaż mimo to