Catwoman: Nie ma lekko

Jest nawet lepiej niż w części pierwszej, bo spójniej.
Patrząc na dorobek Brubakera i Stewarda nie mogło się nie udać, ale ta seria i tak jest powyżej oczekiwań, jakie mam wobec superheroes, więc koniecznie.

Jest nawet lepiej niż w części pierwszej, bo spójniej.
Patrząc na dorobek Brubakera i Stewarda nie mogło się nie udać, ale ta seria i tak jest powyżej oczekiwań, jakie mam wobec superheroes, więc koniecznie.

Pokaż mimo to

Rysownik Cameron Stewart - podoba mi się.

Rysownik Cameron Stewart - podoba mi się.

Pokaż mimo to

Catwoman nie ma lekko a ja nie mam lekko kończąc tę część :(

Catwoman nie ma lekko a ja nie mam lekko kończąc tę część :(

Pokaż mimo to

Zdecydowanie, niezaprzeczalnie i bez wątpliwości zasłużona dycha! Ciężko wypowiedzieć się o tym komiksie w innych słowach niż samych superlatywach. :) Pierwsza historia jest kontynuacją wątku z poprzedniego tomu, początkowo wydaje się, że mamy do czynienia z typową kryminalistyczną historią, aż tu nagle bach, dostajemy piekielnie mocną końcówkę, gdzie przez chwilę musiałem zbierać szczękę z podłogi, a po przeczytaniu byłem wręcz wściekły, dlaczego bohaterów musiało to spotkać. I potem następuje tytułowa historia. I jeśli poprzednia była genialna, to ta, mało poprawnie językowo, jest "bardziej genialna". Akcji w niej - w porównaniu do poprzedniej - zero, kreska zmieniona na łagodniejszą, bardziej lekką. Ale historia gęsta, przygnębiająca, a takiego rozwinięcia charakteru, motywacji postaci nawet w książkach nie widuje się często, a co dopiero w historii obrazkowej. Majstersztyk. Następny wątek drogi w kolejnej opowieści już aż tak świetny nie był, jak i poboczna historia na końcu, ale to można wybaczyć. W nagrodę za to jest fenomenalna końcowa, dwustronnicowa opowieść, czy też lepiej to nazwać gag. Twórcy poszli po całości, nabijając się w niej zarówno z komiksowych twórców jak i całego komiksowego fandomu :D Polecam jak najbardziej i z wypiekami czekam na trójkę :)

Zdecydowanie, niezaprzeczalnie i bez wątpliwości zasłużona dycha! Ciężko wypowiedzieć się o tym komiksie w innych słowach niż samych superlatywach. :) Pierwsza historia jest kontynuacją wątku z poprzedniego tomu, początkowo wydaje się, że mamy do czynienia z typową kryminalistyczną historią, aż tu nagle bach, dostajemy piekielnie mocną końcówkę, gdzie przez chwilę musiałem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O tym, że Ed Brubaker umie prowadzić postaci kobiece, wiadomo nie od dziś. Amerykański scenarzysta udowodnił to między innymi w seriach „Fatale”, "Velvet” czy właśnie w „Catwoman”. Pierwszy tom przygód Seliny Kyle to zresztą jeden z najjaśniejszych punktów wciąż rozrastającej się linii DC Deluxe. Bohaterka została w nim przedstawiona jako postać niejednoznaczna, rozdarta między złodziejskimi ciągotami a poczuciem obowiązku i odpowiedzialności za los mieszkańców gorszych dzielnic Gotham City. Wydawało się, że nie można ukazać Catwoman w ciekawszy sposób, ale, o dziwo, Brubaker pokazał, że nigdy nie jest tak dobrze, by nie mogło być jeszcze lepiej.

Główna zawartość „Nie ma lekko” to trzy łączące się z sobą historie. Po kradzieży diamentów Selina bawi się w dobroczynność. W jednej z dzielnic Gotham, dzięki jej zaangażowaniu, zostaje otwarty ośrodek dla lokalnej społeczności. Ktoś jednak sabotuje projekt i nie chce, by stał się on stałym elementem krajobrazu miasta. Wydarzenia szybko nabierają tempa, a ich konsekwencje są na tyle poważne, że Selina i inni bohaterowie będą potrzebowali sporo czasu, by sobie z nimi poradzić. Poza głównymi składowymi w tym opasłym tomie znajdziemy także kilka opowieści krótszych i mniej skomplikowanych. W jednej z nich zobaczymy, jak Catwoman próbuje oczyścić dobre imię swojej starej znajomej, w kolejnej będziemy świadkami pewnego ryzykownego napadu, w jeszcze innej zaś przedstawiono nam bohaterkę widzianą oczami innych. A to wcale nie koniec atrakcji.

W trzech najważniejszych opowieściach w tomie najistotniejsi są bohaterowie i relacje między nimi. Ed Brubaker zrobił wiele, by wszystkie występujące tu postacie były dobrze zarysowane i istotne dla fabuły. I podczas lektury naprawdę czuć, że bardzo się w tej materii napracował. W pięcioczęściowej „Nieugiętej” (stanowiącej notabene bezpośrednią kontynuację wydarzeń kończących „Na tropie Catwoman”) to właśnie w znacznej mierze dzięki pełnym życia bohaterom całość robi tak dobre wrażenie. Brubaker zaprezentował tu dosyć fatalistyczną wizję świata, w której chęć czynienia dobra może łatwo zostać obrócona wniwecz, a czas, zamiast zamazywać wspomnienia, tylko wyolbrzymia krzywdy.

Jednak najbardziej zaskakuje opowieść tytułowa. „Nie ma lekko” prezentuje konsekwencje wcześniejszych wydarzeń. Ponownie na pierwszym planie stoją tutaj bohaterowie, ale samą historię można określić jako dramat psychologiczno-obyczajowy w scenerii superbohaterskiej. Taki kierunek w komiksie mainstreamowym jest naprawdę niecodzienny. Akcja schodzi na dalszy plan, a autor koncentruje się na postaciach i relacjach między nimi, podejmując przy okazji tematykę radzenia sobie z trudnymi wydarzeniami. W „Nie ma lekko” dobitnie widać, że ułożenie sobie życia po przeżytej traumie jest niełatwym zadaniem. Ci, którzy przeżyli, nie cieszą się z ocalenia, tylko zmagają się z poczuciem winy, a w ich snach na wierzch wypływają lęki i wspomnienia, które nie pozwalają na normalną egzystencję. To dogłębnie przejmująca opowieść o przyjaźni, miłości, strachu i odpowiedzialności. To Ed Brubaker w najwyższej formie.

„Dzika jazda”, czyli ostatnia z historii zachowujących ciągłość fabularną, powraca do bardziej akcyjnego charakteru perypetii Seliny Kyle. Co prawda pewną rolę odgrywają tu wciąż motywy powrotu bohaterów do normalności, ale nie stoją one na pierwszym planie. Selina i Holly wyruszają w podróż po kilku amerykańskich miastach i właściwie w każdym z nich pierwsza z pań pakuje się w kłopoty. A to trafia do tajemniczej egipskiej świątyni, w której musi zmierzyć się ze starożytnymi zabójcami, a to uczestniczy w wyjątkowo ryzykownym napadzie w Keystone, a w końcu kradnie pieniądze mafii. Całość jest bardzo intensywna, co pozwala przypomnieć czytelnikowi, że Brubaker jest twórcą wszechstronnym, potrafiącym zarówno skłonić do refleksji, jak i zahipnotyzować efektowną sensacją.

Ilustracje w „Nie ma lekko” prezentują się bardzo dobrze. „Nieugięta” chyba najbardziej nawiązuje do stylu Darwyna Cooke’a. Odpowiedzialny za ilustracje w tym segmencie Cameron Stewart wykonał kawał solidnej roboty, a poza dobrymi inspiracjami dodał sporo od siebie. Kiedy trzeba jest nieco retro, ale potrafił również nadać niektórym scenom odpowiedniego realizmu. Wszystko w zależności od potrzeby chwili. Zdecydowanie bardziej uproszczone są za to rysunki Javiera Pulido, który ilustrował tytułowe opowiadanie. Jego styl to mocne kontury oraz duża umowność i daleko posunięta prostota. Te prace idealnie pasują do mocno refleksyjnego scenariusza i tylko mu towarzyszą, ale go nie przytłaczają.

„Catwoman” Eda Brubakera stała się, dosyć niespodziewanie, jednym z koni pociągowych DC Deluxe. Opowieści snute przez tego twórcę (przy wsparciu kilku innych scenarzystów) to historie nieszablonowe, w których potrafi on zarówno czerpać z uznanych wzorców i twórczo wykorzystywać znane motywy, dając tym samym czytelnikowi przepełnioną dynamiczną akcją lekturę, jak i zachwycić warstwą o wiele bardziej refleksyjną, a przy tym bardzo daleką od banału. To komiks, którego wstyd nie mieć na półce. Mam nadzieję, że Egmont zdecyduje się na wydanie dalszych perypetii Seliny Kyle z tej konkretnej serii.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - http://zlapany.blogspot.com/2017/03/catwoman-tom-2-nie-ma-lekko-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/11679

O tym, że Ed Brubaker umie prowadzić postaci kobiece, wiadomo nie od dziś. Amerykański scenarzysta udowodnił to między innymi w seriach „Fatale”, "Velvet” czy właśnie w „Catwoman”. Pierwszy tom przygód Seliny Kyle to zresztą jeden z najjaśniejszych punktów wciąż rozrastającej się linii DC Deluxe. Bohaterka została w nim przedstawiona jako postać niejednoznaczna, rozdarta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opasły komiks poświęcony intrygującej bohaterce - złodziejce, która przeszła na dobrą stronę, ale nie zrezygnowała w pełni z dawnych nawyków. Chociaż tom składa się z różnych historii, to tworzą one ciągłą fabułę.

"Nie ma lekko" spełnił moje oczekiwania. Spodziewałem się pozycji, która przede wszystkim zachwyci scenariuszem, a tu mamy trzymającą w napięciu akcję, większą intrygę, ale też zaskakujący rozwój wydarzeń. Czyli wszystko, co potrzeba. Mimo że komiks czyta się szybko i z największą przyjemnością, to zdumiewa starannie nakreślonymi charakterami (przeżywającymi nawet kryzysy emocjonalne) oraz mocnymi scenami (np. torturami). Dlatego nie jest to lekka lektura.

Sama bohaterka to postać tragiczna. Dostaje od życia w kość, a ludzie wokół niej są narażeni na niebezpieczeństwo. Popełnia błędy, wdaje się w niesatysfakcjonujące związki, jest zdolna uwieść praktycznie każdego faceta... Trochę przypomina kreację femme fatale. Jednak nie tylko Selina przyciąga uwagę. Stosujący brutalne metody, wnikliwy detektyw, przyjaciółka Catwoman czy okazjonalnie pojawiający się Batman - oni także wywołują emocje. Zresztą kilka znanych sylwetek ze świata DC jeszcze się tu pojawia.

Atmosfera komiksu jest bliska gatunku noir. Mroczne miasto, zbrodnie, przestępczy światek, porwania... Nic tylko wsiąknąć w tę opowieść. Rysunki świetnie oddają mroczny klimat - co prawda momentami są zbyt proste i mają za grubą kreskę, jednak przez większość czasu odbiera się je pozytywnie.

Opasły komiks poświęcony intrygującej bohaterce - złodziejce, która przeszła na dobrą stronę, ale nie zrezygnowała w pełni z dawnych nawyków. Chociaż tom składa się z różnych historii, to tworzą one ciągłą fabułę.

"Nie ma lekko" spełnił moje oczekiwania. Spodziewałem się pozycji, która przede wszystkim zachwyci scenariuszem, a tu mamy trzymającą w napięciu akcję, większą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tom „Nie ma lekko” to druga odsłona serii, w której pierwsze skrzypce gra Selina Kyle, lepiej znana jako Catmoman. W „jedynce” mieliśmy okazję dowiedzieć się, że bohaterka – po wykonaniu ostatniego skoku na kasę – chce przejść na „dobrą stronę mocy”, ale oczywiście na swoich zasadach i z grupą wiernych przyjaciół u boku. Do których od niedawna należy także prywatny detektyw Samuel ‘Slam’ Bradley, który na zlecenie burmistrza Gotham miał odnaleźć Catmoman, uważaną w owym czasie za zmarłą. Jeśli wziąć pod uwagę charakter aktualnych relacji między nimi, to chyba nawet nieźle mu poszło.

Omawiany komiks rozpoczyna się od krótkiego opowiadania pod tytułem „Przejażdżka”, w którym Selina pomaga uciec z więziennej furgonetki dawnej, szkolnej koleżance, a następnie wsadza na statek płynący do Europy. I tym samym spłaca dług z przeszłości. Dla czytelnika jest to nieomylny znak, że Ed Brubaker zamierza zupełnie inaczej poprowadzić postać protagonistki. I faktycznie, jego bohaterka ma niewiele wspólnego z wykreowanym przez popkulturę obrazem Seliny: biegającej po dachach w obcisłym i seksownym stroju femme fatale. W jego wykonaniu bohaterka zyskuje bardzo ludzki wymiar.

Drugi album, tak samo jak „jedynka”, składa się kilku luźno powiązanych ze sobą fabuł. Każde kolejne opowiadanie w mniejszym lub większym stopniu kontynuuje wątki z poprzedniego, ale nie ma między nimi bezpośredniego wynikania. Selina wraca na „stare śmieci”, czyli do dzielnicy East End, w której (z pomocą Bruce'a Wayne'a) otwiera ośrodek dla trudnej młodzieży. Do miasta wraca także jej siostra Maggie z mężem. Nowy początek wygląda aż za pięknie, dlatego specjalnie nie dziwi, że wszystko w pewnym momencie bierze w łeb: ochronka idzie z dymem. Kolejne wydarzenia to jazda po równi pochyłej, aż na samo dno piekła.

Scenariusz został nieźle skonstruowany, Brubaker nie idzie na łatwiznę, regularnie podkłada swojej bohaterce kolejne kłody pod nogi. Warto zauważyć, że są one na swój sposób prawdopodobne. Solidnych rozmiarów intryga, z którą przychodzi się zmierzyć Selinie, utkana została przez postaci, które szukają zemsty. Komiks czyta się bardzo dobrze, fabuła jest wciągająca, a zaprezentowane przez pisarza rozwiązania epizodów miejscami szokują. Dla przykładu: w scenie, w której Maggie zostaje zmuszona przez Czarną Maskę do zjedzenia oka umierającego tuż obok męża. Po tym traumatycznym wydarzeniu, gdy już zostaje uratowana, kobieta popada w katatonię, a rezolutna siostra ma poczucie winy, któremu towarzyszy uczucie zniechęcenia, pustki i niepokoju. W produkcjach mainstreamowych zwykle po burzy od razu wychodzi słońce. Dlatego należy docenić, że scenarzysta zadbał o psychologiczną wiarygodność relacji emocjonalnych występujących bohaterów...

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2017/03/13/catwoman-2-nie-ma-lekko/

Tom „Nie ma lekko” to druga odsłona serii, w której pierwsze skrzypce gra Selina Kyle, lepiej znana jako Catmoman. W „jedynce” mieliśmy okazję dowiedzieć się, że bohaterka – po wykonaniu ostatniego skoku na kasę – chce przejść na „dobrą stronę mocy”, ale oczywiście na swoich zasadach i z grupą wiernych przyjaciół u boku. Do których od niedawna należy także prywatny detektyw...

więcej

mniej

Pokaż mimo to