To takie opowiastki wychowawcze - "pocieszajki". 12 historii o marzeniach, zachowaniach, kłopotach i emocjach dzieci. To też taka książka, w której rodzice są mądrzy i wiele objaśniają swoim dzieciom, a jeśli nie oni to zawsze ktoś inny przyjazny, pomocny. .

Pierwsza historia mnie urzekła, bo przeniosła w trochę bajkowy, pozytywny świat. Zapachniało czekoladą, powiało magią, niezwykłością, spełnieniem marzeń. Ze smutnej opowieści o kłopotach rodzinnych do miłej spełniającej się obietnicy.
Kolejna uczy właściwych, empatycznych i kulturalnych zachowań w przestrzeni społeczno - publicznej.
Po niej, krótka historia o miłości, czyli o tym jak niewiele można zrobić, aby okazać drugiemu że się go kocha.
Czwarta o Antku, który miał opinię złego chłopca, albo robiącego złe rzeczy. Może też tak chcieli widzieć go inni, a przecież "Nie ma dzieci złych, są tylko nieszczęśliwe."
Kolejna o zachowaniach, które mają wiele barw pomiędzy białym a czarnym.
Następna jest o małym chłopcu, który uczył się mówić i jak to na początku nie zawsze było łatwo.
Siódma opowiada o biedzie i bogactwie, o upokorzeniu i braku szacunku. To także opowieść o chęci udzielenia pomocy i wsparciu. Nauka, że nie wszyscy bogaci to pyszałki, a biedni to leniuchy.
Ósma to trochę bajkowa opowieść o dziewczynce, która nie używała słów grzecznościowych, była arogancka i niemiła dla innych.
Dalej jest opowieść o chłopcu, który stracił mamę, co jest smutne oczywiście, ale zaczął też wykorzystywać tę informację do usprawiedliwiania swoich negatywnych zachowań.
Jeszcze następna o potrzebie tolerancji i nie oceniania innych po wyglądzie. Nauce empatii i szacunku.
Jedenasta przekazuje elementarną wiedzę: "Jeśli chcesz kogoś bardzo zmienić - zacznij od samego siebie", bo tylko to może przynieść pożądane efekty. Chęć zmiany innych to brak szacunku, w konsekwencji może zrodzić tylko frustracje po stronie zmienianego i zmieniającego.
Ostatnia jest o misiu, a raczej o tęsknocie i smutku po stracie.

Można te opowiastki traktować jako trochę naiwne, nie na te czasy, niemniej, może właśnie dlatego warto je czytać. Są łagodne, dobre, uczą i pokazują co miłe a co niemiłe.

To takie opowiastki wychowawcze - "pocieszajki". 12 historii o marzeniach, zachowaniach, kłopotach i emocjach dzieci. To też taka książka, w której rodzice są mądrzy i wiele objaśniają swoim dzieciom, a jeśli nie oni to zawsze ktoś inny przyjazny, pomocny. .

Pierwsza historia mnie urzekła, bo przeniosła w trochę bajkowy, pozytywny świat. Zapachniało czekoladą, powiało...