Obraz Niemców w komunistycznej Rumunii. Bezkompromisowy, brutalnie pokazujący ten świat, ale w sumie niespecjalnie odkrywczy. Przeczytam coś jeszcze tej Autorki żeby zrozumieć za co ten Nobel.

Obraz Niemców w komunistycznej Rumunii. Bezkompromisowy, brutalnie pokazujący ten świat, ale w sumie niespecjalnie odkrywczy. Przeczytam coś jeszcze tej Autorki żeby zrozumieć za co ten Nobel.

Styl pisania barwny, obrazowy - niekiedy w formie realizmu magicznego. Nie zawsze nagromadzenie metafor działa na korzyść opowiadań - bywa, że czytelnik gubi się w ich gąszczu. Z drugiej strony zdania są krótkie i rzeczowe. Może stąd wynika trudność z utrzymaniem koncentracji - opis idzie tak wartko, że trudno wyobrazić sobie tak szybko czytane obrazy.

Możliwe, że wrócę do autorki ze względu na jej wyjątkowe pióro.

Styl pisania barwny, obrazowy - niekiedy w formie realizmu magicznego. Nie zawsze nagromadzenie metafor działa na korzyść opowiadań - bywa, że czytelnik gubi się w ich gąszczu. Z drugiej strony zdania są krótkie i rzeczowe. Może stąd wynika trudność z utrzymaniem koncentracji - opis idzie tak wartko, że trudno wyobrazić sobie tak szybko czytane obrazy.

Możliwe, że wrócę do...

Dzięki Muller odkryłem wspaniały świat literatury rumuńskiej, a raczej pisanej w Rumunii, bo oprócz Niemców - a niemniej świetny jest Eginald Schlattner - są także i znakomici Węgrzy Adam Bodor i Gyorgy Dragoman. A samym Rumunom niczego nie brakuje: Cristian Teodorescu, Lucian Dan Teodorovici, Varujan Vosganian, Matei Visniec i Filip Florian.

I niemal wszystkie ich książki są co najmniej równie smutne i przerażające jak rzeczy Herthy Muller. Po prostu w Rumunii komunizm miał najbardziej złowrogi przebieg, porównywalny z Sowietami, a w paru aspektach nawet go przewyższał. A nie można zapominać, że przed komunizmem Rumunia przeżyła straszliwy paroksyzm rodzimego faszyzmu spod znaku „Żelaznej Gwardii”- o którym w Polsce w ogóle się nie wie.

Jak w takiej sytuacji pisarze mieli się nie poddać tej wieloletniej beznadziei dwóch smutnych totalizmów, pomiatających człowiekiem? Raczej dobrze, że nie ignorowali jej wpływu na psychikę ludzi …

Mamy się za najbardziej doświadczony naród, ale przy Rumunach to nie wypada się czasem odzywać. Naprawdę niczego nie wiemy o Innych. I nawet nie chcemy wiedzieć.

Dzięki Muller odkryłem wspaniały świat literatury rumuńskiej, a raczej pisanej w Rumunii, bo oprócz Niemców - a niemniej świetny jest Eginald Schlattner - są także i znakomici Węgrzy Adam Bodor i Gyorgy Dragoman. A samym Rumunom niczego nie brakuje: Cristian Teodorescu, Lucian Dan Teodorovici, Varujan Vosganian, Matei Visniec i Filip Florian.

I niemal wszystkie ich...

Tytułowe Niziny jeszcze są nawet ciekawe. Czuć małomiasteczkowy/wiejski vibe, tej kontroli i poczucia, że każdy twój ruch jest oceniany. Językowo jest bardzo ładne. Ale większość opowiadań ciągnie się jak flaki z olejem i nie wiadomo co z tego wyciągnąć.

Tytułowe Niziny jeszcze są nawet ciekawe. Czuć małomiasteczkowy/wiejski vibe, tej kontroli i poczucia, że każdy twój ruch jest oceniany. Językowo jest bardzo ładne. Ale większość opowiadań ciągnie się jak flaki z olejem i nie wiadomo co z tego wyciągnąć.

Czytałem tłumaczenie i oryginał. Hertha pisze se tak po prostu obserwacje, to co widzi, słyszy - zero ocen, a mną targają takie emocje, że czuję się przez to obezwładniony na kilka godzin. Najmocniej doświadczyłem tego przy „Szwabskiej kąpieli”. Jedna z najważniejszych moich lektur formująca licealnego mnie.

Czytałem tłumaczenie i oryginał. Hertha pisze se tak po prostu obserwacje, to co widzi, słyszy - zero ocen, a mną targają takie emocje, że czuję się przez to obezwładniony na kilka godzin. Najmocniej doświadczyłem tego przy „Szwabskiej kąpieli”. Jedna z najważniejszych moich lektur formująca licealnego mnie.

Książka brutalna tak jak brutalny i ordynarny był świat banackiej wsi w oczach dziecka - niezłego obserwatora, trzeba przyznać. Porządny cios w kultywowany tu i ówdzie mit niemieckiej "porządności" i "schludnej wsi niemieckiej" pośród słowiańskiej "dziczy". Sporo o bezmyślnym rytualizmie tradycyjnie patriarchalnej rodziny. Mocna lektura. Warto

Książka brutalna tak jak brutalny i ordynarny był świat banackiej wsi w oczach dziecka - niezłego obserwatora, trzeba przyznać. Porządny cios w kultywowany tu i ówdzie mit niemieckiej "porządności" i "schludnej wsi niemieckiej" pośród słowiańskiej "dziczy". Sporo o bezmyślnym rytualizmie tradycyjnie patriarchalnej rodziny. Mocna lektura. Warto

Poezja patrzenia dziecka na otaczający świat, obrazowość snu, jednak całkiem bystre obserwacje, niedziecięce zaskakujące skojarzenia, które odkrywają nowe konteksty i są bardziej prawdziwe niż normalna narracja, jest to tłumaczenie i przekładanie rzeczywistości i pewnych zjawisk na własny język, porywające jednak wczucie się wymaga wrażliwości i podobnego zatopienia się w ulotności chwili

Poezja patrzenia dziecka na otaczający świat, obrazowość snu, jednak całkiem bystre obserwacje, niedziecięce zaskakujące skojarzenia, które odkrywają nowe konteksty i są bardziej prawdziwe niż normalna narracja, jest to tłumaczenie i przekładanie rzeczywistości i pewnych zjawisk na własny język, porywające jednak wczucie się wymaga wrażliwości i podobnego zatopienia się w...

Świetna książka, pełna poetyckości, mroczna, trudne tematy porusza, ale życie jest różne i trzeba przeczytać, żeby wiedzieć, że nie wszystko jest proste, dobre i cudowne. Takie historie wielu czytających omija, nie chce wiedzieć, czytać... a szkoda. Ten inny świat też trzeba zobaczyć i zrozumieć. Książka jest po prostu bardzo dobra i wartościowa!

Świetna książka, pełna poetyckości, mroczna, trudne tematy porusza, ale życie jest różne i trzeba przeczytać, żeby wiedzieć, że nie wszystko jest proste, dobre i cudowne. Takie historie wielu czytających omija, nie chce wiedzieć, czytać... a szkoda. Ten inny świat też trzeba zobaczyć i zrozumieć. Książka jest po prostu bardzo dobra i wartościowa!

Zżymałam się początkowo na styl pisarki - bo, kurczę, co to za rwane zdania, same oznajmienia, bez opisów, wyzute z uczuć, zimne, bezpłciowe niemal? Ale z każdym kolejnym akapitem kładłam coraz bardziej uszy po sobie, bo jednak taki właśnie styl idealnie pasuje do tych historii. Te urwane zdania automatycznie tworzą w głowie obrazki, kalejdoskop makabry, bezradności, tłumionego gniewu i rozpaczy.

Bo nie są to opowieści o szczęśliwym dzieciństwie na wsi. Nad całością panuje gęsta atmosfera, w której co chwilę pojawia się śmierć - a to pod postacią zabijanej muchy, a to zarzynanego prosiaka, czy wreszcie umierającego sąsiada, ojca i tak dalej. A najgorsze, że to umieranie pozbawione jest jakiejkolwiek wzniosłości - jest czystą fizjologią, codziennością, czymś trywialnym, mimo że jednak strasznym i makabrycznym. Aż ciarki momentami przechodzą, gdy człowiek sobie pomyśli, że to nie jest fikcja, że los zgotował taką codzienność niejednemu dzieciakowi...

Trauma z dzieciństwa przekłada się na dorosłe życie - to też widać w tych krótkich opowiadaniach. Jak uciec od demonów przeszłości, jak odnaleźć się w innym, pozornie normalnym świecie, jak ułożyć normalne relacje z ludźmi? Jak się ustosunkować do własnej rodziny, do swojej przeszłości? Jak poradzić sobie z poczuciem inności, odmienności? Nie ma łatwych odpowiedzi na takie pytania...

Bo też i ta lektura nie jest łatwa. Najlepiej dawkować ją sobie, nie łykać na raz. Można się solidnie zakrztusić tym makabrycznym światem. Lektura z pewnością nie na wakacyjny plażing, nie na poprawę nastroju. Ale ważna i warta polecenia, warta głębszej refleksji.

Zżymałam się początkowo na styl pisarki - bo, kurczę, co to za rwane zdania, same oznajmienia, bez opisów, wyzute z uczuć, zimne, bezpłciowe niemal? Ale z każdym kolejnym akapitem kładłam coraz bardziej uszy po sobie, bo jednak taki właśnie styl idealnie pasuje do tych historii. Te urwane zdania automatycznie tworzą w głowie obrazki, kalejdoskop makabry, bezradności,...

Proza Herty Mueller jest przygnębiająca w swojej ostrej szczerości. Jest powtarzalna. Jest poetycka.
Króciuteńkie opowiadanka (poza dłuższymi tytułowymi "Nizinami") przenoszą czytelnika w świat, w którym raczej z własnej woli nie chciałby się znaleźć. Świat z dzieciństwa autorki - Niemki ze szwabskiej wsi w Rumunii.

Tu nic nie jest ładne. Nic nie jest dobre. Nic nie jest miłe. Nawet miłość. I nie ma nadziei, że cokolwiek się zmieni na lepsze. Wszędzie zgnilizna - śliwek, buraków, kolb kukurydzy. Kwik okrutnie traktowanych zwierząt. Ludzkie nieszczęścia, przykryte cienką warstwą pozoru.

Musiałabym być niespełna rozumu, by dodać opowiadania z tomu "Niziny" do ulubionych. Są okrutne w prosty, mocny sposób. Żałuję, że je przeczytałam. Będą mi się śniły po nocach.

Punkty ujmuję za monotonię - Mueller w kółko wałkuje ten sam temat.

Proza Herty Mueller jest przygnębiająca w swojej ostrej szczerości. Jest powtarzalna. Jest poetycka.
Króciuteńkie opowiadanka (poza dłuższymi tytułowymi "Nizinami") przenoszą czytelnika w świat, w którym raczej z własnej woli nie chciałby się znaleźć. Świat z dzieciństwa autorki - Niemki ze szwabskiej wsi w Rumunii.

Tu nic nie jest ładne. Nic nie jest dobre. Nic nie jest...