Pozorność

Pozorność. Każdy stwarza jakieś pozory, ale czy każdy zauważa je u innych? Czasem wolimy nie widzieć. "Pozorność" świetnie pokazuje skalę tego problemu. Widzimy, jak pozornie udane małżeństwo zamienia się w koszmar kobiety. I nikt tego nie zauważa, nawet jej rodzice wolą wierzyć w pozory.
Przeczytałam tą książkę dosłownie na raz, mocno kibicując głównej bohaterce. A jednocześnie podziwiając talent Autorki. Pisze o trudnych i ważnych tematach w piękny sposób. Ta historia na długo zostanie w mojej głowie.

Pozorność. Każdy stwarza jakieś pozory, ale czy każdy zauważa je u innych? Czasem wolimy nie widzieć. "Pozorność" świetnie pokazuje skalę tego problemu. Widzimy, jak pozornie udane małżeństwo zamienia się w koszmar kobiety. I nikt tego nie zauważa, nawet jej rodzice wolą wierzyć w pozory.
Przeczytałam tą książkę dosłownie na raz, mocno kibicując głównej bohaterce. A...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,, Niezależnie od wagi tematu , językowo,warsztatowo ,literacko , ta książka mocno kuleje, by nie powiedzieć leży i kwiczy.Rachityczne dialogi, ubóstwo językowe "

,, Niezależnie od wagi tematu , językowo,warsztatowo ,literacko , ta książka mocno kuleje, by nie powiedzieć leży i kwiczy.Rachityczne dialogi, ubóstwo językowe "

Pokaż mimo to

Temat mocny. I społecznie ważny. Nawet bardzo ważny. Przemoc w małżeństwie i ta fizyczna,ale i też ta psychiczna. I to dobrze, że Autorka podjęła taki temat. Ale dla mnie po dobrym początku czytało się coraz gorzej. Mało psychologii, więcej fizjologii. Językowo też nie najwyżej. Trochę szkoda. Bo pomysł był.

Temat mocny. I społecznie ważny. Nawet bardzo ważny. Przemoc w małżeństwie i ta fizyczna,ale i też ta psychiczna. I to dobrze, że Autorka podjęła taki temat. Ale dla mnie po dobrym początku czytało się coraz gorzej. Mało psychologii, więcej fizjologii. Językowo też nie najwyżej. Trochę szkoda. Bo pomysł był.

Pokaż mimo to

Kolejna, dobra książka Pani Natalii. Wciąga od pierwszych stron, czyta się zachłannie. "Pozorność" - tytuł idealnie dopasowany. Lubimy stwarzać pozory. Czy jest w tym coś złego?

Młode małżeństwo Ania i Piotr, kochają się, planują dziecko. Mieszkają z jej rodzicami. Myślą o kredycie i kupnie mieszkania. Wszystko idealnie i pięknie się układa. Praca, trochę monotonii w codzienności, ale spokojnie i... do niedawna bezpiecznie. Pierwsze poronienie. Załamanie, rozpacz, nieutulony żal, beznadzieja. A on nagle zaczyna ją obwiniać o zaistniałą sytuacje. Bardzo się zmienia, poniżają ją, znęca się fizycznie i psychicznie, zdradza. Gwałty, kolejne poronienia. Ania gaśnie, kurczy się w sobie, prawie nie pamięta co to śmiech. Znikąd pomocy, przecież Piotruś to taki dobry człowiek - pozorność.

"Kim był ten mężczyzna, którego nazywała swoim mężem? Potworem? Gwałcicielem? Przebiegłym psychopatą?

Jednego nie rozumiem, najbliższa osoba - mama - jak mogła nie widzieć co dzieje się z jej córką, mieszkały przecież pod jednym dachem. Były momenty, gdy Ania bardzo irytowała mnie, nie mogłam zrozumieć dlaczego milczy, jest bezwolna. Z drugiej strony, czy mam prawo oceniać?

Jakub to były chłopak Ani - to jego zostawiła dla Piotra. Zauroczona, zakochana, wierząca we wszystko co Piotrek zrobi i powie - pozorność. Jakub wciąż ją kocha, daje jej to wyraźnie odczuć, że jest blisko, że może na niego liczyć. Jej światełko w tunelu.

Książka nie należy do miłych i przyjemnych, przy której można się zrelaksować. Jest pełna bólu, cierpienia, Negatywnych emocji, które porażają. Autorka bardzo wnikliwie i dokładnie ukazała pełny obraz przemocy domowej. Bardzo podobał mi się wątek z lekarzem, który wyciągną pomocną dłoń do Ani. Okazał jej dużo serca i zrozumienia. Natomiast to co mówiły i robiły pielęgniarki - szokuje. Szokuje również znieczulica ludzka, obojętność zwłaszcza najbliższych.

Straszne i porażające jest zło, które człowiek czyni człowiekowi. Miłość? Co takiego się dzieje, że ludzie tak bardzo się zmieniają? "Pozorność" to dobry debiut autorki. Widać w nim niesamowity potencjał - co zresztą Pani Natalia dowiodła w kolejnych swoich książkach. Czyta się bardzo szybko, momentami wstrząsająca i poruszająca. Książka potrzebna i wartościowa. O takich rzeczach powinno się mówić dużo i głośno. Warto przeczytać ku przestrodze, zastanowić się. A widząc pierwsze objawy agresji, przemocy ze strony drugiej osoby - uciekać jak najdalej, póki nie jest za późno. Polecam.

Kolejna, dobra książka Pani Natalii. Wciąga od pierwszych stron, czyta się zachłannie. "Pozorność" - tytuł idealnie dopasowany. Lubimy stwarzać pozory. Czy jest w tym coś złego?

Młode małżeństwo Ania i Piotr, kochają się, planują dziecko. Mieszkają z jej rodzicami. Myślą o kredycie i kupnie mieszkania. Wszystko idealnie i pięknie się układa. Praca, trochę monotonii w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miała być rozdzierająca i wstrząsająca do bólu historia nieszczęśliwej kobiety brutalnie krzywdzonej przez męża.
Nie udało się.
Nie udało się stworzyć ani przerażającej w odbiorze opowieści, ani wiarygodnych postaci, ani logicznej fabuły. Zawiodła konstrukcja psychologiczna, zawiodła dramaturgia. Brakowało stopniowania – i agresji, i uczuć. Niedowierzania – niepewności – poczucia winy – strachu. Brakowało budowania klimatu narastającego przerażenia.
W ogóle brakowało klimatu.
Powiedziałabym, że największym atutem książki jest to, że czyta się szybko. Niestety czytało się zbyt szybko. Ucierpiała na tym i historia, i atmosfera. Wrażenia miałam takie, jakbym czytała zarys, konspekt historii, która dopiero zostanie literacko upiększona i rozbudowana. Na razie nie poniosło mnie, nie zanurzyło w cierpieniu, ani w poczuciu grozy sytuacji. Nie rozbudziło mojej empatii.
Brakło warsztatu. "Pozorność" nie okazuje się – jak rekomenduje na okładce Agnieszka Lingas-Łoniewska – "doskonałym studium kobiety poddanej przemocy
psychicznej i fizycznej". Jest raczej powierzchownym (choć dynamicznym) o p i s e m kolejnych nieszczęśliwych dni. Próba zgłębienia problemu została zasypana nadmiarem pomysłów na wartką akcję. Kolejne brutalne sceny pojawiały się jedna po drugiej i mnożyły w olimpijskim tempie. Przeplatane były uproszczonymi i migawkowymi zapisami przemyśleń głównej bohaterki.
Brakło czasu na głębszą refleksję, na zrozumienie całego wewnętrznego spustoszenia emocjonalnego bohaterki, poczucia rozdarcia i bezsilności,
wreszcie próby wytłumaczenia i zrozumienia dla postawy poddania się – przez katowaną kobietę – oprawcy.
Nie pomogły też średnio dobre alegoryczne obrazy atakujących wron, nie dały rady próby ciekawie prowadzonej narracji, a niewiarygodne postaci (trwający latami w niezmiennej miłości były narzeczony, czy nieświadomi rodzice) przekreśliły autentyczność historii.
Literacko "Pozorność" wypada słabo i nieatrakcyjnie. Jednak rozumiem, że w dzisiejszym świecie eskalacji przemocy – również w rodzinie – każdy obraz dający świadectwo i każdy głos "przeciwko" jest ważny. Dlatego oceniam nie tylko za wartości artystyczne.

Miała być rozdzierająca i wstrząsająca do bólu historia nieszczęśliwej kobiety brutalnie krzywdzonej przez męża.
Nie udało się.
Nie udało się stworzyć ani przerażającej w odbiorze opowieści, ani wiarygodnych postaci, ani logicznej fabuły. Zawiodła konstrukcja psychologiczna, zawiodła dramaturgia. Brakowało stopniowania – i agresji, i uczuć. Niedowierzania – niepewności –...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudna książka, początkowo nie mogłam jej czytać, dopiero gdy przebrnęłam do 100 strony zaczęłam rozumieć Annę. Początkowo nie mogłam się do niej przyzwyczaić, zrozumieć, może dlatego że jestem całkowicie inną osobą niż ona. Nie rozumiałam jej głupoty, tkwienia w związku, każdy jej wewnętrzny atak bardzo mnie denerwował. Po 100 stronie trochę się wczułam w jej sytuacje i nauczyłam się jej charakteru a więc było lepiej, minus za to że w połowie książki wiadomo jak się skończy a ja bardzo tego nie lubię. Literatura typowo kobieca, jakiej nie czytam ale skusiła mnie przecena ;) Nie żałuję że przeczytałam bo dzięki temu mogłam poznać poniekąd odmienne charaktery od mojego :D

Trudna książka, początkowo nie mogłam jej czytać, dopiero gdy przebrnęłam do 100 strony zaczęłam rozumieć Annę. Początkowo nie mogłam się do niej przyzwyczaić, zrozumieć, może dlatego że jestem całkowicie inną osobą niż ona. Nie rozumiałam jej głupoty, tkwienia w związku, każdy jej wewnętrzny atak bardzo mnie denerwował. Po 100 stronie trochę się wczułam w jej sytuacje i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła "Pozorności" niesie ważne przesłanie na temat przemocy domowej. A będąc bliżej prawdy napiszę, że byłaby nośnikiem o większej mocy oddziaływania, gdyby nie sposób, w jaki Natalia Nowak-Lewandowska potraktowała zagadnienie. Ale mimo zdecydowanych braków, "Pozorność" jest ważnym głosem w temacie spychanym na margines, tak samo jak zacierane są ślady na ciele i duszy przez osoby maltretowane. Przez wielu może zostać uznana za dobrą powieść, ale mam wrażenie, że głównie przez osoby, które bezpośrednio nie były narażone na eskalacje przemocy przez bliską im osobę lub nawet pośrednio nigdy nie uczestniczyły w tego typu zdarzeniach. Owszem, zgodzę się, że Autorka daje uniwersalny przykład ofiary nieradzącej sobie z własnymi emocjami, tym łatwiej wykorzystywanej przez partnera, przy czym nie dostrzegam by ukazano nam głębokie studium przypadku. Mamy tu raczej do czynienia z posługiwaniem się schematami, niż umiejętnym badaniem i analizowaniem żywego problemu.

Problem został przedstawiony powierzchownie. Powiedziałabym nawet, że poświecono tu uwagę nie temu co potrzeba; skupianie się na duperelach zamiast celowanie w sedno. Poza tym sam język. Nie wiem, możliwe, iż to wynikało z konceptu Autorki i miało być taką przeciwwagą w ramach językowych kombinacji, czyli podniośle, z lekka poetycko by poruszane zagadnienie doszczętnie nie przygniotło odbiorcy, ale jak dla mnie wyszło dziwacznie, mało konkretnie. Ten temat wymaga ciągłego nagłaśniania, odmiany przez przypadki i rodzaje przemocy, jakiej dopuszcza się społeczeństwo w ramach swojej rodziny. Wymaga mocnych słów, tak by prawdziwych problemów tysięcy ludzi nie upychać w literackie nie-wiem-co, a wyraźnie zgromić prześladowcę, przy tym dać nadzieję ofierze i dokonać rzetelnego zamknięcia lektury, bez serwowania lukrowanych rozwiązań.

Momentami, aż zgrzytałam zębami. Szkoda tylko, że nie z powodu oprawcy wyżywającego się na żonie, ale chęci zduszenia negatywnych emocji względem sposobu nakreślenia sytuacji, jako pewnego schematu działań. Niestety, prowadzona narracja nie wywołuje adekwatnych uczuć względem problemu. Nastawiłam się na krzyk z bezsilności, bo w końcu będąc świadomą jak może wyglądać eskalacja przemocy widziałam oczami wyobraźni pogrążająca się w otchłani bólu i beznadziei ofiarę, której pragnęłam kibicować. A tu nic... Pomyślałam, że zapewne ogromnych emocji dostarczy mi negatywny bohater, z czasem przybierający postać sadysty, którego najchętniej własnoręcznie by się ukatrupiło. A tu nic... chociaż sama postać Piotra wydaje mi się być ukazana do rzeczy.
Przeczytałam książkę i oprócz tego, że czuję ulgę, bo to już koniec, to została mi tylko obojętność na przeżycia bohaterów. Ale to tak nie powinno być! Nie przy tak makabrycznym temacie! Nie można reagować obojętnością, gdy ktoś pogrąża się w apatii, gdy staje się zalękniony, gdy nosi ślady jakiejkolwiek przemocy. A ja w tej chwili mam ochotę odwrócić oczy od "Pozorności" i zaserwować sobie przed snem opowieść grozy. To na pewno nie jest dobra reklama dla debiutanckiej powieści Nowak-Lewandowskiej, ale nic nie poradzę. Cztery gwiazdki w mojej ocenie tylko dlatego, iż Autorka w ogóle zabrała się za trudny temat. Miejmy nadzieję, że to sprowokuje innych pisarzy, by zechcieli zmierzyć się z zagadnieniem, jednak podchodząc do niego z większą troską.

Fabuła "Pozorności" niesie ważne przesłanie na temat przemocy domowej. A będąc bliżej prawdy napiszę, że byłaby nośnikiem o większej mocy oddziaływania, gdyby nie sposób, w jaki Natalia Nowak-Lewandowska potraktowała zagadnienie. Ale mimo zdecydowanych braków, "Pozorność" jest ważnym głosem w temacie spychanym na margines, tak samo jak zacierane są ślady na ciele i duszy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po fenomenalnej powieści "Wybór M." Zapragnęłam przeczytać kolejną książkę od Natalii Nowak-Lewandowskiej i jak widać padło na "Pozorność". Ogólne wrażenia mam podobne do tej pierwszej książki - podoba mi się styl autorki i naprawdę dobrze się czyta jej twórczość, a do tego zerknęłam troszkę bliżej na okładkę i choć na pierwszy rzut oka nie wygląda zachęcająco i nie wiem czy w księgarni zwróciłabym na nią uwagę (to pewnie przez ten subtelny klimat) teraz stwierdzam, że są idalne, przepiękne i naprawde genialne - szczególnie ta tutaj. Co do historii - bardzo mi się podoba, że autorka już od pierwszych stron przechodzi "do rzeczy". Nie próbuje na siłe nam najpierw przedstawić bohaterów, jacy są, nie mamy możliwości wyciągnąć osądów, kiedy zaczyna się dziać źle, lecz dopiero z biegiem fabuły możemy stopniowo zaczynać czuć sympatię w tę lub drugą stronę, z czym jeszcze wcześniej się raczej nie spotkałam. I to był dobry krok, bo gdybym znała przebieg związku Anny, to chyba z miejsca bym ją nie lubiła. Jej zachowanie było dla mnie nielogiczne kompletnie i uważam, że jej problemy (szczególnie psychiczne) choć bardzo obrazowe, to nie do końca były dobrze tutaj wyjaśnione. Książka dobra, historia również, ale bohaterka irytująca - dlatego też tyle gwiazdek a nie więcej. Mimo wszystko - to dobra lektura, którą polecam przeczytać.

Po fenomenalnej powieści "Wybór M." Zapragnęłam przeczytać kolejną książkę od Natalii Nowak-Lewandowskiej i jak widać padło na "Pozorność". Ogólne wrażenia mam podobne do tej pierwszej książki - podoba mi się styl autorki i naprawdę dobrze się czyta jej twórczość, a do tego zerknęłam troszkę bliżej na okładkę i choć na pierwszy rzut oka nie wygląda zachęcająco i nie wiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka traktuje o dramatycznym problemie, jakim jest przemoc domowa, ale czyni to w powierzchowny sposób. Postacie nie budzą jakichś szczególnych emocji, a niekiedy budzą irytację. Można sobie też zadać pytanie o wiarygodność całej opowieści, tzn. na przykład brak świadomości u rodziców, co dzieje się za ścianą. Nigdy? Nic? Żadnego podejrzenia?
Koniec lukrowaty.

Książka traktuje o dramatycznym problemie, jakim jest przemoc domowa, ale czyni to w powierzchowny sposób. Postacie nie budzą jakichś szczególnych emocji, a niekiedy budzą irytację. Można sobie też zadać pytanie o wiarygodność całej opowieści, tzn. na przykład brak świadomości u rodziców, co dzieje się za ścianą. Nigdy? Nic? Żadnego podejrzenia?
Koniec lukrowaty.

Pokaż mimo to

Pozornie wszystko jest idealne, pozornie Piotr jest mężem idealnym. Pozornie... Główna bohaterka nie ma lekkiego życia. Dla Piotra porzuciła narzeczonego. Teraz bardzo tego żałuje, ale nie potrafi przyznać, że popełniła fatalny błąd. Książka opowiada o przemocy psychicznej i utracie poczucia własnej wartości. Młoda dziewczyna jest stłamszona przez męża, boi się go i w efekcie pozwala mu się poniżać. Nikt nie dostrzega jej problemu. Dopiero, gdy na swojej drodrodze spotyka pewnego lekarza, wiele w jej życiu się zmienia. Najbardziej zaskakujące jest to, że w oczach najbliższych i przyjaciół to kat uchodzi za tego dobrego. Piotr tworzy fałszywy obraz swojej żony, opowiada o jej załamaniu i nikt nie zastanawia się nad tym, jak traktuje swoją wybrankę. Książka daje do myślenia. Polecam.

Pozornie wszystko jest idealne, pozornie Piotr jest mężem idealnym. Pozornie... Główna bohaterka nie ma lekkiego życia. Dla Piotra porzuciła narzeczonego. Teraz bardzo tego żałuje, ale nie potrafi przyznać, że popełniła fatalny błąd. Książka opowiada o przemocy psychicznej i utracie poczucia własnej wartości. Młoda dziewczyna jest stłamszona przez męża, boi się go i w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to