Zaskakujące jak taka przypadkowa książka może okazać się świetną lekturą. Pięknie napisana, wciągająca i bez zbędnej idealizacji

Zaskakujące jak taka przypadkowa książka może okazać się świetną lekturą. Pięknie napisana, wciągająca i bez zbędnej idealizacji

Córka introligatora, Barbara lub Warwara, Warieńka, zaufana powiernica, szpieg, matka, żona, przyjaciółka Stanisława Poniatowskiego... Bo główną bohaterką tej powieści nie jest Katarzyna. Teoretycznie jest nią właśnie dwórka polskiego pochodzenia, Warieńka. W praktyce okazuje się, że na pierwszy plan bardziej wysuwa się Elżbieta, czyli poprzednia caryca, bo to w jej sypialniach i komnatach toczą się duże fragmenty akcji, bo to historia, która zaczyna się od przybycia wtedy jeszcze nie Katarzyny, a Zofii na dwór, jej walki o to, żeby tam pozostać i nie dać się wykorzystać, a kończy tuż po tym, kiedy Katarzyna sama staje się carycą.
Na pewno dobrze się będzie czytało tym, którzy o tamtych czasach i tamtych bohaterach wiedzą niewiele. Ale jeśli ktoś coś już wie, to może się leciutko znudzić, a postać samej Katarzyny uznać za zbyt jednowymiarową i trochę jak bezwładną marionetkę w rękach Elżbieta czy gwardzistów.
I tu przychodzi na ratunek inna książka, wielka biografia Katarzyny napisana przez Roberta Massiego "Katarzyna Wielka Portret kobiety". To nie powieść, ale czyta się bez tchu, z wypiekami na twarzy i kręci z niedowierzaniem głową średnio raz na kwadrans.
A przy okazji, gdyby ktoś planował lub oglądał serial "Wielka", to stwierdzenie, że jest to historia luźno oparta na historii Katarzyny to duże niedopowiedzenie. Tak luźno, że mnie to wręcz wkurza. Bo powinno się to nazywać "scenarzyści wymyślili historię po swojemu i trochę się odkleili od krawężnika".

Córka introligatora, Barbara lub Warwara, Warieńka, zaufana powiernica, szpieg, matka, żona, przyjaciółka Stanisława Poniatowskiego... Bo główną bohaterką tej powieści nie jest Katarzyna. Teoretycznie jest nią właśnie dwórka polskiego pochodzenia, Warieńka. W praktyce okazuje się, że na pierwszy plan bardziej wysuwa się Elżbieta, czyli poprzednia caryca, bo to w jej...

Czytana dość dawno (podczas covidu),ale pamiętam, że strasznie się na tę pozycję napaliłem, a ledwo co ją skończyłem. Myślałem, że będzie to coś na miarę trylogii o Marii Antoninie a tu taki klops. Po drugą część nie sięgnąłem i już raczej tego nie zrobię.

Czytana dość dawno (podczas covidu),ale pamiętam, że strasznie się na tę pozycję napaliłem, a ledwo co ją skończyłem. Myślałem, że będzie to coś na miarę trylogii o Marii Antoninie a tu taki klops. Po drugą część nie sięgnąłem i już raczej tego nie zrobię.

Do przeczytania tej książki zachęcił mnie chyba marketing: ładne wydanie, ciekawa okładka, ciekawe streszczenie, historycznie ciekawa postać do przedstawienia i Pani w bibliotece która zachęciła do wypożyczenia choć sama nie czytała, ale zapewniła że wiele osób pożyczało więc chyba dobra.

Niestety w mojej opinii książka nudnawa, za długa (ponad 500 stron) - myślę że pisząc to samo na 250 stronach efekt byłby podobny. Co do samej treści: zdecydowanie zbyt mało kontekstu historycznego, książka napisana powierzchownie, słaba charakterystyka postaci, w tym głównej, tytułowej bohaterki powieści, słabe zakończenie, najważniejsze wydarzenia pojawiają się jakby nagle i nagle znikają przykryte kolejnym małoznaczącym i nic nie wnoszącym podrozdziałem.

W mojej opinii średnia pozycja.

Do przeczytania tej książki zachęcił mnie chyba marketing: ładne wydanie, ciekawa okładka, ciekawe streszczenie, historycznie ciekawa postać do przedstawienia i Pani w bibliotece która zachęciła do wypożyczenia choć sama nie czytała, ale zapewniła że wiele osób pożyczało więc chyba dobra.

Niestety w mojej opinii książka nudnawa, za długa (ponad 500 stron) - myślę że...

Ciekawie napisana, wspaniała książka.

Ciekawie napisana, wspaniała książka.

Gdy zaczęłam czytać tę książkę, miałam ochotę ją odłożyć, ponieważ dość mi się dłużyło, jednak z czasem akcja nabiera rozpędu. Fajnie zbudowana fabuła. Może trochę specyficzna lektura, ale finalnie dobrze się ją czyta. Polecam nie tylko fanom literatury historycznej

Gdy zaczęłam czytać tę książkę, miałam ochotę ją odłożyć, ponieważ dość mi się dłużyło, jednak z czasem akcja nabiera rozpędu. Fajnie zbudowana fabuła. Może trochę specyficzna lektura, ale finalnie dobrze się ją czyta. Polecam nie tylko fanom literatury historycznej

Wciągająca lektura, nabierająca z każdym rozdziałem rozpędu fabuła, świetny język, no i ta klimatyczność... Tak, Rosja to nie tylko kraj, to sposób myślenia, bycia, odczuwania; to naród, który praktycznie nigdy nie zaznał prawdziwej wolności... Niewiele wiedziałam o carycy Elżbiecie, trochę więcej o Katarzynie. Z ciekawością sięgam po drugi tom.

Wciągająca lektura, nabierająca z każdym rozdziałem rozpędu fabuła, świetny język, no i ta klimatyczność... Tak, Rosja to nie tylko kraj, to sposób myślenia, bycia, odczuwania; to naród, który praktycznie nigdy nie zaznał prawdziwej wolności... Niewiele wiedziałam o carycy Elżbiecie, trochę więcej o Katarzynie. Z ciekawością sięgam po drugi tom.

Historia niewinnej pruskiej księżniczki, która staje się znaną na cały świat ,,Katarzyną Wielką", opisywana z perspektywy jej nadwornej służki i szpiega.

Fabuła (3/5): Cóż, w trakcie czytania tej pozycji bywały lepsze i gorsze chwile, choć zdecydowanie tych gorszych było nieco więcej. Książka w mojej opinii była nieco przegadana, gdyby skrócić ją o jakieś 100-150 stron, wyszłoby to dużo lepiej. Końcówka bije na głowę- zwrot akcji na samym końcu zmył nieco cień pozostawiony na tej pozycji. Jednak wszystkiego naprawić się nie da. Jednym, ciekawym wydarzeniem nie zetrzemy opinii o raczej przeciętnej całości. Ja znając historię Katarzyny Wielkiej, nie zaznałam żadnych zaskoczeń w fabule. Miałam wrażenie że autorka niemal opisuje nam słowo w słowo to, co działo się w rosyjskim serialu opowiadającym o tej władczyni. Nawet kreacja bohaterów była identyczna. Zastanawiające. Jedynym urozmaiceniem była historia Barbary i jej córki Darii, ale przyznam szczerze, ta momentami była dość upierdliwym zapychaczem.

Bohaterowie (3,5/5): Różnorodni, dobrze przedstawieni, w pewnym sensie zaskakujący, choć wizerunek Stanisława Poniatowskiego i jego relacji z Katarzyną był mocno ocieplony. Z tego co wiem caryca wcale nie pajała do niego aż tak wielkim uczuciem, jak było to przedstawione w książce, podczas gdy jej prawdziwą wielką miłość autorka sprowadziła do dość podstawowej relacji opartej na seksualności. Przykre, że pani Stachniak nie mogła na chwilę odstawić swych patriotycznych podrywów by przedstawić historię bardziej rzetelnie.

Emocje i subiektywne odczucia (3/5): Książka w większości mnie nudziła. Bywały momenty wzbudzające uczucia, jednak czasami zdawało się że to co nieważne autorka rozwleka niesłychanie na kilkudziesięciu stronnicach, a najciekawsze i najbardziej emocjonalne chwile spaja w kilku akapitach. Końcówka była bardzo dobra i mocno mnie zaskoczyła, za co ogromny plus. Były momenty w których coś ruszyło moje zziębnięte, znudzone serce, lecz nie było ich zbyt wiele. Sądzę, że jeśli ktoś nie interesował się historią Katarzyny tak jak ja, dużo więcej ciekawostek i emocji wyciągnie z tej pozycji.

Klimat (4/5): Zdecydowanie dało się odczuć atmosferę rosyjskiego pałacu, intryg i specyficznego dla rosjan umiłowania do przesądów. Mogło być odrobinę lepiej ale generalnie można powiedzieć, że w tej kwestii wszystko ,,gra".

Język (3/5): Nie zachwycił mnie ale nie był zły. Dość przeciętny, mniej krytyczne oko stwierdzi- dobry. Autorka podejmowała próby głębszych i nieco bardziej artystycznych opisów, ale raczej wychodziło jej to średnio. Dialogi bez większych zastrzeżeń.

Ogólnie: 6/10
Polecam tą książkę jeśli ktoś jest zainteresowany dziejami carskiej Rosji, a w szczególności Carycy Katarzyny. Można zrozumieć jak ,,wyjątkowy" był w ówczesnych czasach dwór rosyjski, bo nadmiarem szpiegostwa i intryg, przewrotów i rebelii wywyższał się ponad inne narody. Na pewno warto liznąć tego tematu bo jest on dość szczególny i przy pierwszym kontakcie interesujący. Jeśli jednak znacie już losy tej słynnej carycy, to raczej nic was tu do siebie nie przekona. Można poczytać, ale jak to mówią ,,staniki nie latają". ;)

Historia niewinnej pruskiej księżniczki, która staje się znaną na cały świat ,,Katarzyną Wielką", opisywana z perspektywy jej nadwornej służki i szpiega.

Fabuła (3/5): Cóż, w trakcie czytania tej pozycji bywały lepsze i gorsze chwile, choć zdecydowanie tych gorszych było nieco więcej. Książka w mojej opinii była nieco przegadana, gdyby skrócić ją o jakieś 100-150 stron,...

Katarzyna Wielka, która zapisała się nie tylko w historii Rosji, ale też w historii powszechnej. Inteligentna, przebiegła, bezwzględna, konsekwentnie realizująca swoje plany.
Tu zostaje pokazana jako jedna z trzech kobiet grających własne role. Jej dzieje poznajemy z perspektywy służącej - Warwary (Barbary).
Interesująca powieść pokazująca blaski i cienie władzy, intrygi, sojusze i bardziej prozaiczną codzienność.

Katarzyna Wielka, która zapisała się nie tylko w historii Rosji, ale też w historii powszechnej. Inteligentna, przebiegła, bezwzględna, konsekwentnie realizująca swoje plany.
Tu zostaje pokazana jako jedna z trzech kobiet grających własne role. Jej dzieje poznajemy z perspektywy służącej - Warwary (Barbary).
Interesująca powieść pokazująca blaski i cienie władzy, intrygi,...

Historia zdobycia władzy przez Katarzynę Wielką widziana oczami służącej. Powieść czytało mi się całkiem lekko, jednak pod koniec trochę mi się dłużyła. Brakowało mi opisów przemyśleń Katarzyny, powodów jej postępowania. Podobał mi się pomysł przedstawienia narracji z perspektywy „szarej” osoby z dworu.

Historia zdobycia władzy przez Katarzynę Wielką widziana oczami służącej. Powieść czytało mi się całkiem lekko, jednak pod koniec trochę mi się dłużyła. Brakowało mi opisów przemyśleń Katarzyny, powodów jej postępowania. Podobał mi się pomysł przedstawienia narracji z perspektywy „szarej” osoby z dworu.