Mam wrażenie, że ta część jest słabsza niż poprzednie.

Mam wrażenie, że ta część jest słabsza niż poprzednie.

Czas najwyższy powrócić do serii "Kroniki pradawnego mroku". Zdążyłam już zatęsknić za Torakiem, Renn i Wilkiem, a także za cudownym klimatem utworzonego przez Michelle Paver świata. Żałuję, że seria ta nie jest bardziej popularna - może sytuację poprawiłaby ekranizacja. Niestety, była ona zapowiadana już lata temu, a nie ma jej nadal i pewnie już nie będzie... Wydaje mi się jednak, że istnieje jeszcze jakaś nadzieja: autorka wydała ostatnimi czasy dwie nowe części serii, po wielu latach przerwy (seria była już zakończona). Nie są one wydane po polsku i pewnie nie będą (wydawnictwa raczej nie lubią wracać do dawno wydawanych serii, czego przykładem może być niewydanie w Polsce piątego tomu serii o Laurel autorstwa Aprilynne Pike, "Arabesque", który premierę miał w 2016 roku). Ale może chociaż Brytyjczycy przypomną sobie o Toraku?

Torak, Wilk oraz Renn znowu są razem, niestety nie na długo. W czasie polowania Wilk zostaje porwany przez tajemniczych ludzi - nie wiadomo jednak, dlaczego akurat on i w jakim celu. Przyjaciele postanawiają wyruszyć tropem porywaczy - ślady jednak prowadzą ich prosto na Daleką Północ, gdzie nie ma praktycznie nic poza zwodniczym lodem i porywczym wiatrem...

Byliśmy już razem z Torakiem w Puszczy i w Lesie, a także na Wyspach Foczych. Teraz przyszedł czas na Daleką Północ, co mnie bardzo ucieszyło - uwielbiam razem z bohaterami odkrywać nowe kawałki mapy. W tej serii jest to tym bardziej ciekawe, że każdy z tych regionów zamieszkują zupełnie odmienne od siebie klany. W Lesie spotkać możemy klany wędrowne, na Wyspach klany prowadzące osiadły tryb życia, zaś na pełnej lodu północy coś w rodzaju dawnych Eskimosów. Co ważne, autorka przed napisaniem każdej powieści robiła mega porządny research, a nawet podróżowała w miejsca, w których mogła dowiedzieć się więcej na interesujące ją zagadnienia (zanim napisała ten tom, wyruszyła do Finlandii, północnej Kanady, Grenlandii oraz Rumunii). Właściwie po każdym tomie, w posłowiu, dostajemy taką listę odwiedzonych miejsc i tłumaczenie, czego autorka się tam nauczyła. Niesamowite, ile pracy włożono w tę serię!

Co prawda poprzedni tom jakoś bardziej przypadł mi do serca, ale i ten jest dobry :) Początek był dosyć powolny, ale im dalej w las, tym było ciekawiej - zwłaszcza od mniej więcej połowy. Poznajemy też lepiej antagonistów serii - i jestem zadowolona z tego, co wymyśliła Michelle Paver, bo są to postaci bardzo ciekawe. Mają duży potencjał i mam nadzieję, że zostanie on w pełni wykorzystany w następnych tomach. Niemniej jednak, poprzedni tom dostarczył mi dużo więcej emocji...

Jest też szczypta (i to nie taka mała!) magii. Utrzymana jest jednak nadal w klimatach mocno prehistorycznych, pasuje do akcji i bohaterów. Nie psuje wcale realizmu opowiadanej historii - może to brzmi dziwnie, ale tak rzeczywiście jest. Wątek magiczny jest tu bardzo ważny, ale wcale nie oznacza on machania różdżkami niczym Harry Potter (uwielbiam tego czarodzieja, ale różdżki jednak niezbyt pasują do klimatu serii o Toraku). Prawa magiczne rządzą się tu tymi samymi zasadami co prawa ludzkie (np. kwestia łowców) i są czymś, w co czytelnik nie wątpi ani przez chwilę. Magia tu po prostu jest - taka, w jaką wierzą klany.

Jestem już w połowie tej serii (jeśli nie liczyć tomów wydanych dopiero ostatnio). Akcja cały czas się rozkręca, pojawiają się nowe wątki i postaci. Jestem niezmiernie ciekawa, co autorka jeszcze wymyśli :)

http://arnikaczyta.blogspot.com/2022/02/misja-na-lodowatej-ponocy-michelle.html

Czas najwyższy powrócić do serii "Kroniki pradawnego mroku". Zdążyłam już zatęsknić za Torakiem, Renn i Wilkiem, a także za cudownym klimatem utworzonego przez Michelle Paver świata. Żałuję, że seria ta nie jest bardziej popularna - może sytuację poprawiłaby ekranizacja. Niestety, była ona zapowiadana już lata temu, a nie ma jej nadal i pewnie już nie będzie... Wydaje mi...

„Pożeracz dusz” to księga trzecia „Kronik Pradawnego Mroku”. Tym razem Torak z Renn u boku wyruszają na daleką Północ, by uwolnić Wilka, którego porwali groźni Pożeracze Dusz. Czarownicy szykują się do odprawienia krwawego rytuału, w którym trzeba złożyć w ofierze dziewięciu największych łowców. Ci Pożeracze Dusz są silni, sprytni, bezwzględni i groźni, ale Torak nie ma wyjścia – musi stawić im czoła. Uwolnić przyjaciela to jedno, ale trzeba też powstrzymać zgraję szaleńców przed zniszczeniem świata. Poza tym Ci ludzie są odpowiedzialni za śmierć ojca Toraka.

Michelle Paver stworzyła niezwykłe uniwersum – świat, który mógł istnieć na naszej planecie przed 6000 lat. Ogromna puszcza była zamieszkiwana przez różnorakie plemiona, które miały swoje wierzenia i rytuały. Z tomu na tom cykl robi się brutalniejszy i mroczniejszy. Torak dowiaduje się coraz więcej na temat swoich rodziców. Poznaje też nowe klany i uczy się do nich, jak przetrwać w niesprzyjających warunkach. Jego więź z Wilkiem jest coraz silniejsza. Tak samo umacnia się przyjaźń z Renn. Dziewczynka nie waha się, gdy trzeba pomóc Torakowi. Oboje bohaterowie mierzą się z wielkimi niebezpieczeństwami. Ich decyzje bywają nieprzemyślane, bardzo emocjonalne i czasami po prostu nierozsądne. Zarówno Renn, jak i Torak mają swoje sekrety i boją się je wyjawić przed współtowarzyszem.

Podoba mi się narracja pisarki, która fantastycznie oddaje klimat zagrożenia i w bardzo plastyczny sposób opisuje okolice, które przemierzają jej bohaterowie. Świetnie też buduje tożsamości poszczególnych klanów i ich system wierzeń.

Jestem bardzo ciekawa, jak potoczą się dalsze losy Toraka, Wilka i Renn. Teraz, gdy Pożeracze Dusz wiedzą już, kim jest chłopiec, na pewno nie zostawią go w spokoju. Ale i on wie o nich więcej i jest zdeterminowany, by ich pokonać.

„Pożeracz dusz” to księga trzecia „Kronik Pradawnego Mroku”. Tym razem Torak z Renn u boku wyruszają na daleką Północ, by uwolnić Wilka, którego porwali groźni Pożeracze Dusz. Czarownicy szykują się do odprawienia krwawego rytuału, w którym trzeba złożyć w ofierze dziewięciu największych łowców. Ci Pożeracze Dusz są silni, sprytni, bezwzględni i groźni, ale Torak nie ma...

Czegoś mi tu brakowało, jakby Michelle Paver zapomniała dodać coś, co dodała poprzednim książkom. Jednak po za tym, jest bardzo dobrą książką, z którą można zapomnieć o czasie i czytać, i czytać...
Było tak właśnie u mnie - skończyłem (nawet sprawdziłem!) szesnaście minut po północy. Wciągnęła mnie mocno i nie widziałem żadnych innych minusów, oprócz tego czegoś.
Tym razem minimalistyczne szkice zastępują już bardziej dokładne.
Jednak, jak wspominałem, czegoś mi tu brakowało... Może uroku?

Czegoś mi tu brakowało, jakby Michelle Paver zapomniała dodać coś, co dodała poprzednim książkom. Jednak po za tym, jest bardzo dobrą książką, z którą można zapomnieć o czasie i czytać, i czytać...
Było tak właśnie u mnie - skończyłem (nawet sprawdziłem!) szesnaście minut po północy. Wciągnęła mnie mocno i nie widziałem żadnych innych minusów, oprócz tego czegoś.
Tym razem...

Zabrakło mi uroku z poprzednich części. Przy pierwszych tomach spodobało mi się przedstawienie życia codziennego mezolitycznych społeczności. W tej części zostało to porzucone na rzecz akcji. Wciąż jest to dobra książka, ale czegoś w niej zabrakło.

Zabrakło mi uroku z poprzednich części. Przy pierwszych tomach spodobało mi się przedstawienie życia codziennego mezolitycznych społeczności. W tej części zostało to porzucone na rzecz akcji. Wciąż jest to dobra książka, ale czegoś w niej zabrakło.

Trzeci tom Kronik Pradawnego Mroku jest trochę słabszy, szczególnie w porównaniu do drugiej części. Jednak nadal jest to miłe czytadełko.

Trzeci tom Kronik Pradawnego Mroku jest trochę słabszy, szczególnie w porównaniu do drugiej części. Jednak nadal jest to miłe czytadełko.

Jest to już trzeci tom serii Kroniki Pradawnego Mroku i kolejna świetna pozycja. Nowa histia nowe przygody, ten sam bohater... Całość genialna!

Jest to już trzeci tom serii Kroniki Pradawnego Mroku i kolejna świetna pozycja. Nowa histia nowe przygody, ten sam bohater... Całość genialna!

♥

♥

Tendencja spadkowa. Bardzo spadkowa. Trzeci tom, a ledwie się da przeczytać, jakby autor zużył wszystkie pomysły przy dwóch poprzednich i chciał czymś się wybić. Denny motyw, moim skromnym zdaniem.

Tendencja spadkowa. Bardzo spadkowa. Trzeci tom, a ledwie się da przeczytać, jakby autor zużył wszystkie pomysły przy dwóch poprzednich i chciał czymś się wybić. Denny motyw, moim skromnym zdaniem.

Niestety nie dotrwałam do końca. Poprzednie części bardziej mnie wciągnęły, z tą męczyłam się bez końca. W końcu się poddałam i skończyłam czytać w połowie. Bardzo nudne, akcja nie jest wartka, bohaterowie zachowują się sztucznie. Nie polecam!

Niestety nie dotrwałam do końca. Poprzednie części bardziej mnie wciągnęły, z tą męczyłam się bez końca. W końcu się poddałam i skończyłam czytać w połowie. Bardzo nudne, akcja nie jest wartka, bohaterowie zachowują się sztucznie. Nie polecam!