Heh, nigdy więcej nie dam kredytu zaufania książce z różową okładką.

Do “Tajemniczego spadkobiercy” skłonił mnie opis z tyłu książki, w którym znalazłam nawiązanie do jednej ze sztuk Shakespeare’a i do samego teatru, a to mnie zaintrygowało. Do tego kosztowała grosze, więc przymykając oko na różową oprawę, zabrałam ją do domu. W sumie bardzo się cieszę, że była tak tania, osładza to moje rozczarowanie.

Główna bohaterka Rosie od małego żyje w męskim przebraniu i gra w trupie aktorskiej należącej do jej przybranego ojca sir Danny’ego. Marzy jej się sława oraz uznanie na scenie (co jest trochę dziwnie, bo wszyscy bohaterowie jednogłośnie twierdzą, że jest okropną aktorką). Wszystko się zmienia, kiedy pojawia się plotka, że dziewczyna może być zaginioną spadkobierczynią posiadłości w Odyssey. Jej obecny właściciel, sir Anthony Rycliffe, nie cieszy się na wieść, że miałby oddać prawo do majątku. Co z tego wyniknie?

Akcja powieści jest dosyć przewidywalna, łatwo się domyślić, co będzie dalej. Nie przeszkadzało mi to, od takich książek nie wymagam za wiele, jednak kiedy zaczęło się robić absurdalnie, miałam ochotę rzucić książką o ścianę. Postępowanie bohaterów staje się tak irracjonalne, że ciężko w to uwierzyć. Do tego znalazłam informacje, że autorka pisze romanse historyczne. “Tajemniczy spadkobierca” podpada co najwyżej pod pseudo-historyczny romans. XVI wiek to nie tylko stare stroje i zamki. To jest sposób wypowiadania się, poglądy, zachowania czy idee. Tego w książce brakowało.

Polubiłam postacie poboczne. Mają w miarę zarysowane charaktery, choć brakowało im tej “głębi”, by pomyśleć o nich jak o ludziach. Poza tym, jak wspomniałam wyżej, zachowują się za współcześnie jak na mój gust. Mimo to dobrze wywiązują się ze swoich ról.

Duży problem miałam z wątkiem romantycznym. Ciężko mi uwierzyć w prawdziwe, szczere uczucie, gdy Rosie i Tony najlepiej dogadują się, jak uprawiają seks. Mam wrażenie, że cała ich relacja opiera się na tym, że dobrze im ze sobą w łóżku. Trochę mało dla mnie, by mówić o miłości i brać ślub.

Na pewno już nie sięgnę po inne książki Christiny Dodd, ponieważ podejrzewam, że wszystkie są podobnie napisane. Dla mnie to poziom słabego harlequina. Nie warto tego czytać.

Heh, nigdy więcej nie dam kredytu zaufania książce z różową okładką.

Do “Tajemniczego spadkobiercy” skłonił mnie opis z tyłu książki, w którym znalazłam nawiązanie do jednej ze sztuk Shakespeare’a i do samego teatru, a to mnie zaintrygowało. Do tego kosztowała grosze, więc przymykając oko na różową oprawę, zabrałam ją do domu. W sumie bardzo się cieszę, że była tak tania,...

Książka ciekawa, choć spodziewałam się po niej czegoś więcej. Jednak niektóre momenty były bardzo zabawne, zaś autorka ma lekki styl pisania, dzięki czemu książkę się szybko czytało.Bardzo mi się podobał wątek teatralny, zwłaszcza cytaty z dramatów przed każdym rozdziałem. Dodatkowo dzięki tej książce biorę się za ,,Hamleta", którego od dawna chciałam przeczytać, ale brakowało mi bodźca, który by mnie do niej popchnął.
Ponieważ jest to romans historyczny, to oczywiście wątek romantyczny jest tu najważniejszy. I bardzo dobrze, zwłaszcza że mi się całkiem podobał, mimo że po zakończeniu miałam lekki niedosyt. Zdecydowanie najbardziej podobał mi się moment na początku książki, gdy Toni po pierwszym spotkaniu z Rosie wziął ją za kogoś zupełnie innego.
Ogólnie książka mi się podobała, lecz raczej do niej nie będę wracać i czytałam już lepsze.

,,Rosie jest młodą dziewczyną, od lat żyjącą w męskim przebraniu, co stwarza jej jedyną szansą na grę w spektaklach teatru elżbietańskiego, niedostępnego dla kobiet-aktorek. Jednak realizację jej marzenia niszczy absurdalna plotka, iż jest ona zaginioną spadkobierczynią posiadłości znajdującej się w rękach dumnego arystokraty, sir Anthony'ego Rycliffe'a. Dziewczynę dręczą niejasne wspomnienia i lęki z przeszłości, a co gorsza, sir Anthony zdecydowany jest zatrzymać majątek za wszelką cenę, nawet gdyby to oznaczało uwiedzenie Rosie i małżeństwo z nią, wbrew zasadom obowiązującym w jego sferze... "

Książka ciekawa, choć spodziewałam się po niej czegoś więcej. Jednak niektóre momenty były bardzo zabawne, zaś autorka ma lekki styl pisania, dzięki czemu książkę się szybko czytało.Bardzo mi się podobał wątek teatralny, zwłaszcza cytaty z dramatów przed każdym rozdziałem. Dodatkowo dzięki tej książce biorę się za ,,Hamleta", którego od dawna chciałam przeczytać, ale...

Nie zachwyca , takie sobie dałam 8 bo lubię autorkę ale tylko za to

Nie zachwyca , takie sobie dałam 8 bo lubię autorkę ale tylko za to

Przeczytałam.Żadnych emocji przy niej nie było ,nic w moje życie nie wniosła.

Przeczytałam.Żadnych emocji przy niej nie było ,nic w moje życie nie wniosła.