Historia wciągająca i tajemnicza. Momentami szokująca, momentami wzruszająca. Czytając ją towarzyszyło mi wiele różnych emocji i bardzo chciałam dowiedzieć się, co będzie dalej, jak pewne elementy się połączą i jak to wszystko się skończy. Niesamowita, klimatyczna opowieść, ciekawie wykreowane postaci. Zakończenie domyka wszelkie wątki, przez co nie ma poczucia niedopowiedzenia - może poza relacją Margaret z matką (chętnie dowiedziałabym się, czy pojawiła się w tej kwestii jakaś szansa na zmianę). Generalnie jednak zakończenie satysfakcjonujące. Polecam bardzo!

Historia wciągająca i tajemnicza. Momentami szokująca, momentami wzruszająca. Czytając ją towarzyszyło mi wiele różnych emocji i bardzo chciałam dowiedzieć się, co będzie dalej, jak pewne elementy się połączą i jak to wszystko się skończy. Niesamowita, klimatyczna opowieść, ciekawie wykreowane postaci. Zakończenie domyka wszelkie wątki, przez co nie ma poczucia...

Margaret Lea zostaje poproszona przez słynną pisarkę Vidę Winter o spisanie jej biografii. Kobieta opowiada historię rodu zamieszkującego posiadłość w Angelfield, dzisiaj już ruiny. Dawniej była to okazała rezydencja, w której zamieszkiwała Isabelle, jej brat Charli i nieokiełzane bliźniaczki Emmeline i Adeline. Rodzina ta posiadała wiele tajemnic. Jak z tym rodem połączona jest Vida Winter?

“Trzynastą opowieść” zaczęłam czytać bardzo dawno temu, ale musiałam ją porzucić na rzecz innych książek, ale to nie znaczy, że mi się nie podobała. Bo pamiętam, że kiedyś jak i teraz bardzo mnie zaintrygowała.

Historia, którą opowiada Vida jest zarazem ciekawa, ale i nieprawdopodobna. To historia opowiadająca o bliźniaczej miłości, o silnych więzach, które momentami są bardzo patologiczne. Przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie.

Trochę jestem rozczarowana postacią Margaret. W sumie nie dowiadujemy się o niej zbyt dużo, a szkoda, bo chętnie przeczytałam o niej więcej.

Jest to historia bardzo specyficzna i nie każdemu przypadnie do gustu. Myślę, że sięgnę po pozostałe książki autorki zresztą mam w planach całą serię butikową od wydawnictwa @wydawnictwoalbatros

Margaret Lea zostaje poproszona przez słynną pisarkę Vidę Winter o spisanie jej biografii. Kobieta opowiada historię rodu zamieszkującego posiadłość w Angelfield, dzisiaj już ruiny. Dawniej była to okazała rezydencja, w której zamieszkiwała Isabelle, jej brat Charli i nieokiełzane bliźniaczki Emmeline i Adeline. Rodzina ta posiadała wiele tajemnic. Jak z tym rodem połączona...

Wciągająca, tajemnicza, nieco mroczna, a zarazem piękna - tak bym ją określiła.

Wciągająca, tajemnicza, nieco mroczna, a zarazem piękna - tak bym ją określiła.

Mam często problem z książkami hitami, które okupują pierwsze miejsca na liście bestsellerów. Tak było i tym razem. "Trzynasta opowieść", pierwsza i chyba najsłynniejsza powieść Setterfield jest dużo gorsza od "Była sobie rzeka", o której pisałam poprzednio. Zaczęła się obiecująco, podobał mi się tajemniczy klimat i motywy charakterystyczne dla twórczości sióstr Bronte (rodowa posiadłość, kryjąca przerażające sekrety, rodziny z patologicznymi więziami i wszelkiego rodzaju dewiacjami, szalona kobieta podpalająca dom itp),ale potem mam wrażenie, że autorka za bardzo popłynęła i sama fabuła zaczyna być bardzo odklejona od rzeczywistości. Zresztą, właściwie nie wiem czemu, irytuje mnie główna bohaterka, uciekajaca w książki przed życiem i relacjami. Dialogi i pewne rozwiązania fabularne były według mnie pretensjonalno absurdalne i czasami zakończenia różnych wątków pojawiają się nagle i niespodziewanie niczym deus ex machina. Mimo wszystko czytało się całkiem ciekawie, chociaż nieco irytowały mnie przydługie przerywniki, zakłócające tok głównej opowieści. Zatem biorąc pod uwagę te wszystkie kwestie, mam mieszane odczucia względem tej książki.

Mam często problem z książkami hitami, które okupują pierwsze miejsca na liście bestsellerów. Tak było i tym razem. "Trzynasta opowieść", pierwsza i chyba najsłynniejsza powieść Setterfield jest dużo gorsza od "Była sobie rzeka", o której pisałam poprzednio. Zaczęła się obiecująco, podobał mi się tajemniczy klimat i motywy charakterystyczne dla twórczości sióstr Bronte...

Zdecydowanie najgorszymi elementami tej książki są: romantyzowanie traumy (bo właśnie to dotknęło główną bohaterkę i nie zmieni tego mnóstwo "pięknych słów" o bliźniaczej miłości) oraz absurdalność niektórych elementów. Wątek Aureliusa był tak dziwny i niepasujący (już nawet nie wspominając o jego ckliwym zakończeniu),że zastanawiałam się, czy przypadkiem te zdarzenia nie są snem głównej bohaterki. Problem jest też z bohaterami, są zbyt przerysowani, skrajni. W książce jest ich niby sporo, ale po przeczytaniu czuję się tak, jakbym właściwie nie znała żadnego z nich. Polubiłam właściwie tylko ojca głównej bohaterki. Sama kreacja Margaret też jest dużym problemem, ma ona dwie cechy: miała kiedyś siostrę bliźniaczkę i lubi czytać. Na resztę można by przymknąć oko, ale i tak nie rozumiem zachwytów.

Zdecydowanie najgorszymi elementami tej książki są: romantyzowanie traumy (bo właśnie to dotknęło główną bohaterkę i nie zmieni tego mnóstwo "pięknych słów" o bliźniaczej miłości) oraz absurdalność niektórych elementów. Wątek Aureliusa był tak dziwny i niepasujący (już nawet nie wspominając o jego ckliwym zakończeniu),że zastanawiałam się, czy przypadkiem te zdarzenia nie...

Swoją przygodę z książkami Diane Setterfield zaczęłam właśnie od Trzynastej Opowieści. 🌳Historia wciągnęła mnie w swój świat od pierwszej strony! 📚
____

Pamiętam emocje jakie towarzyszyły mi podczas czytania tej pozycji. Gdy sięgałam po książkę w trakcie sesji egzaminacyjnej, w ramach odcięcia od nauki... to przepadłam! Historia Margaret totalnie zawładnęła wtedy moim życiem! Nie mogłam skupić się na przyswajanym materiale, moje myśli ciagle krążyły wokół tajemnicy jaka została tam zawarta!

Mamy tutaj młodą Margaret Lea, pracującą w antykwariacie ojca, która pewnego dnia zostaje poproszona o spisanie biografii znanej pisarki. JEDNAK... Życie tej kobiety wiąże się z pewnymi tajemnicami... 👀

ogromna posiadłość... wielkie przynależne do niej ogrody... tajemnicze postaci... rozszyfrowywanie zagadki... bolesna historia rodzinna... starta i rozpacz... siostrzana miłość... - Właśnie to znajdziecie w Trzynastej Opowieści!

Swoją przygodę z książkami Diane Setterfield zaczęłam właśnie od Trzynastej Opowieści. 🌳Historia wciągnęła mnie w swój świat od pierwszej strony! 📚
____

Pamiętam emocje jakie towarzyszyły mi podczas czytania tej pozycji. Gdy sięgałam po książkę w trakcie sesji egzaminacyjnej, w ramach odcięcia od nauki... to przepadłam! Historia Margaret totalnie zawładnęła wtedy moim...

Czasami zastanawiam się jakie powieści tworzyłyby Siostry Bronte, Mary Shelley czy Wilkie Collins lub Henry James, gdyby żyli bardziej współcześnie. Chyba znalazłam na to odpowiedź w postaci tej powieści.
Wydaje mi się, że wszyscy oni patrzyli uważnie przez ramię autorki gdy pisała tą powieść. Czasami wzdychając, jak na zjawy przystało, ukierunkowując tym samym myśli i rękę autorki.
Może i narracja czasem się rozjeżdża, a egzaltacja bohaterki nad książkami uwiera, to jest to jedno z piękniejszych rozważań nad stratą i samotnością. Nie tyle stratą w samą w sobie ile tym co jest po niej. O tej wypalonej ziemi jaka pozostaje w duszy po utracie bliskiej osoby. O tym, że życie dzieli się na to przed i po tym zdarzeniu.
Nie jest pozbawiona wad, ale na pewno warta nie tyle przeczytania ile zadumania nad nią.

Czasami zastanawiam się jakie powieści tworzyłyby Siostry Bronte, Mary Shelley czy Wilkie Collins lub Henry James, gdyby żyli bardziej współcześnie. Chyba znalazłam na to odpowiedź w postaci tej powieści.
Wydaje mi się, że wszyscy oni patrzyli uważnie przez ramię autorki gdy pisała tą powieść. Czasami wzdychając, jak na zjawy przystało, ukierunkowując tym samym myśli i rękę...

,, Trzynsta opowieść '' to historia mroczna , nieprzewidywalna i niepokojąca . Przynajmniej tak ją odebrałam . Była tajemnicza i nic w niej nie było takie jak mogło się dotychczas zdawać . Jednym słowem była zaskakująca . Nie bardzo potrafię określić czy mi się podobała , ale chyba tak . Na pewno czytając ją wyszłam trochę ze swojej strefy konfortu . To chyba tyle . Nie chcę za dużo o niej zdradzić , w takiej historii każdy szczegół jest zdradzeniem fabuły .

,, Trzynsta opowieść '' to historia mroczna , nieprzewidywalna i niepokojąca . Przynajmniej tak ją odebrałam . Była tajemnicza i nic w niej nie było takie jak mogło się dotychczas zdawać . Jednym słowem była zaskakująca . Nie bardzo potrafię określić czy mi się podobała , ale chyba tak . Na pewno czytając ją wyszłam trochę ze swojej strefy konfortu . To chyba tyle . Nie...

"Milczenie nie jest naturalnym środowiskiem dla ludzkich historii. One potrzebują słów. Bez nich blakną, chorują i umierają. A potem straszą po nocach". / Vida Winter

"Trzynastą opowieść" skończyłam już jakiś czas temu, ale zastanawiałam się, jak o niej napisać, żeby nie wydało się to zbyt patetyczne lub przeciwnie - zbyt miałkie, banalne. Bo określić ją jako bardzo dobrą powieść, to moim zdaniem zdecydowanie za mało. To powieść wielowymiarowa, zasługująca na uwagę z wielu powodów.
.
Przede wszystkim piękna historia, wzruszająca, pełna duchów, mroku i cierpienia. Mimo że rozwija się wolno, w swoim tempie, od początku wzbudza dużą ciekawość. Porusza tak wiele tematów, że nie sposób ich tu wszystkich wymienić.
Na pewno historia słynnej pisarki Vidy Winter jest opowieścią o życiu i śmierci, toksycznych relacjach rodzinnych, samotności, rodzącym się szaleństwie, ale też miłości tragicznej, zakazanej, kazirodczej. To opowieść pełna magii i skrywanych głęboko tajemnic, które dopiero u schyłku życia mogą ujrzeć światło dzienne. Jest też sporo o miłości siostrzanej, bliźniaczej. Zastanawiam się, czy wszystkie bliźniaczki odczuwają tak głęboką, silną więź, jak przedstawiła to autorka.
Bardzo ciekawe zagadnienie, przynajmniej dla mnie, bo nie mam siostry, ani tym bardziej bliźniaczki 😉
.
Kolejna sprawa - język. Od samego początku opowiadana historia hipnotyzuje czytelnika swoim pięknem objawiającym się nawet na poziomie słów i zdań. Niezwykle plastyczne opisy, metafory czy moc wspaniałych cytatów, które można zapisać do folderu złotych myśli - to tylko niektóre jego cechy.
I wreszcie specyficzny klimat, w którym czuć ducha brytyjskiej literatury XIX wieku (liczne nawiązania do sióstr Bronte, zwłaszcza do "Dziwnych losów Jane Eyre", czy Charlesa Dickensa).
.
Jednym słowem ta książka to prawdziwa uczta dla czytelnika.
Pozycja, którą warto mieć w swojej biblioteczce.

"Milczenie nie jest naturalnym środowiskiem dla ludzkich historii. One potrzebują słów. Bez nich blakną, chorują i umierają. A potem straszą po nocach". / Vida Winter

"Trzynastą opowieść" skończyłam już jakiś czas temu, ale zastanawiałam się, jak o niej napisać, żeby nie wydało się to zbyt patetyczne lub przeciwnie - zbyt miałkie, banalne. Bo określić ją jako bardzo dobrą...

Hmm, na początku bardzo mnie zaciekawiła. Czytało się bardzo szybko, jednak w połowie była dosyć nudna i czekałam kiedy się w końcu skończy. Ostatnie 40 stron było zaskakujące, nie spodziewałam się takiego zakończenia. Ogólnie historia ciekawa.

Hmm, na początku bardzo mnie zaciekawiła. Czytało się bardzo szybko, jednak w połowie była dosyć nudna i czekałam kiedy się w końcu skończy. Ostatnie 40 stron było zaskakujące, nie spodziewałam się takiego zakończenia. Ogólnie historia ciekawa.