Sen śmiertelników

Nie, nie i jeszcze raz nie. Ta książka w ogóle do mnie nie przemawia. Głównego bohatera wręcz nienawidziłam za jego postawę wobec innych. Tak antypatycznego typa dawno nie widziałam. Jeśli mogę tak to powiedzieć. Czy można to nazwać kryminałem? W sumie tak, bo trup jest. A nawet kilka. Ale ten psychologiczny bełkot... Bardzo ciężka lektura.

Nie, nie i jeszcze raz nie. Ta książka w ogóle do mnie nie przemawia. Głównego bohatera wręcz nienawidziłam za jego postawę wobec innych. Tak antypatycznego typa dawno nie widziałam. Jeśli mogę tak to powiedzieć. Czy można to nazwać kryminałem? W sumie tak, bo trup jest. A nawet kilka. Ale ten psychologiczny bełkot... Bardzo ciężka lektura.

Pokaż mimo to

Pomimo tego,że intryga nie było wybitnie skomplikowana ani zaskakująca,książka zapadła mi w pamięć. Miłym zaskoczeniem były przemyślenia głównego bohatera. Trochę mniej gore,a więcej filozofii. Zdecydowanie na plus.

Pomimo tego,że intryga nie było wybitnie skomplikowana ani zaskakująca,książka zapadła mi w pamięć. Miłym zaskoczeniem były przemyślenia głównego bohatera. Trochę mniej gore,a więcej filozofii. Zdecydowanie na plus.

Pokaż mimo to

Nie jest to typowy Chattam.
Owszem, jak to u niego, jest ostro. Zbrodnie, namiętności, fabuła ocieka wszelakimi płynami fizjologicznymi, a erotyzm przekracza już chyba granicę poza którą jest już literacką pornografią.

Tym razem jednak Chattamowi zebrało się na psychologizowanie i dokonuje on wiwisekcji bohatera powieści. Śledzimy jego drogę od depresji do "normalności". Książka w dużej mierze opiera się na monologach wewnętrznych, a te - jak to monologi wewnętrzne - bywają rozwlekłe i nużące. Jako facet po przejściach - mogę zgodzić się z wieloma refleksjami bohatera na temat relacji damsko - męskich, ale taka ich kondensacja w literaturze spod znaku kryminału jest już lekko, a nawet ciężko, niestrawna.


O ile pod względem formy całość obiektywnie wypada nadspodziewanie dobrze (historia się zazębia, czytelnik odkrywając konwencję - chwyta nić i podążą za nią wzdłuż ścian labiryntu), o tyle - fabuła jest dość przeciętna i nudnawa, a to zarzut, jakiego nie mogłem postawić Autorowi podczas lektury jego innych książek.

Dobrze, że wysłuchałem tej książki w formie audiobooka zamiast nabyć ją w formie papierowej - dzięki temu zaoszczędziłem nieco miejsca na półce.

Nie jest to typowy Chattam.
Owszem, jak to u niego, jest ostro. Zbrodnie, namiętności, fabuła ocieka wszelakimi płynami fizjologicznymi, a erotyzm przekracza już chyba granicę poza którą jest już literacką pornografią.

Tym razem jednak Chattamowi zebrało się na psychologizowanie i dokonuje on wiwisekcji bohatera powieści. Śledzimy jego drogę od depresji do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Naprawdę bardzo słaba książka. Same przemyślenia, w wielu momentach zupełnie bez sensu. Nie takiego Chattama chce czytać i takiej literatury po prostu nie lubię.

Naprawdę bardzo słaba książka. Same przemyślenia, w wielu momentach zupełnie bez sensu. Nie takiego Chattama chce czytać i takiej literatury po prostu nie lubię.

Pokaż mimo to

Podoba mi się koncept całej książki i dość otwarta forma zakończenia, pozostawiająca taki lekki niedosyt i pole do interpretacji. Bardzo fajne te wątki poboczne - uwielbiam wątek zoo i pracowników. Dobrze nakreślone postacie, mimo niewielu czasem opisów - bardzo konkretne, zarysowane przez dialogi i kilka sytuacji. Idealny scenariusz filmowy wręcz!

Podoba mi się koncept całej książki i dość otwarta forma zakończenia, pozostawiająca taki lekki niedosyt i pole do interpretacji. Bardzo fajne te wątki poboczne - uwielbiam wątek zoo i pracowników. Dobrze nakreślone postacie, mimo niewielu czasem opisów - bardzo konkretne, zarysowane przez dialogi i kilka sytuacji. Idealny scenariusz filmowy wręcz!

Pokaż mimo to

ŚMIERTELNIKÓW to moje pierwsze spotkanie z Maxime Chattamem. Główną postacią tej historii jest Pierre, paryżanin po trzydziestce, który w wyniku różnych życiowych zawirowań nabawił się depresji. Z pomocą Andre - swojego psychoterapeuty, który zdaje się być bardziej psycho niż terapeutą, wyszedł z depresji i zaczął wracać do normalności. Jeśli w ogóle można jego życie nazwać normalnym. Pewnego dnia poznaje piękną i tajemniczą Ophelie, przyjaciółkę swojej koleżanki z koła teatralnego i zakochuje się na zabój. Tymczasem dziewczyna okazuje się co najmniej przerażająca, gdy zabiera naszego zakochanego bądź jak kto woli napalonego bohatera na nietypową kolację na... cmentarzu Pere - Lachaise. Tam wyznaje mu również, że jest kolekcjonerką samobójstw co oczywiście przeraziło Pierre do szpiku kości jednak strach nie okazał się większy od pożądania. Wkrótce potem gdy związek z Ophelie rozkwitał Pierre dostał posadę w Zoo w Vincennes. Tam odpowiedzialny za sprzątanie klatek i wybiegów eksperymentował na zwierzętach podając im viagrę i xanax. I nagle pewnego dnia zaczynają umierać wokół niego ludzie. Najpierw jego szef, później koleżanka z pracy i jeszcze kilka osób. Naturalnie to on jest głównym podejrzanym, ale przysięga że nie miał z tym nic wspólnego. Czy na pewno? Czy można ufać rozchwianej psychice Pierre? Powiem tak, SEN ŚMIERTELNIKÓW to była bardzo dziwna lektura. Bardziej niż thriller czy kryminał była to powieść psychologiczna, ale niech Was to nie zmyli bo w ogólnej ocenie uważam książkę za naprawdę bardzo dobrą, wszędobylski seks jakoś wyjątkowo mi nie przeszkadzał, autor zgrabnie to wszystko upraszczał w opisach i z pewnością sięgnę jeszcze po inne pozycje tego autora.

ŚMIERTELNIKÓW to moje pierwsze spotkanie z Maxime Chattamem. Główną postacią tej historii jest Pierre, paryżanin po trzydziestce, który w wyniku różnych życiowych zawirowań nabawił się depresji. Z pomocą Andre - swojego psychoterapeuty, który zdaje się być bardziej psycho niż terapeutą, wyszedł z depresji i zaczął wracać do normalności. Jeśli w ogóle można jego życie nazwać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poznajemy tu Pierre'a, cynicznego mężczyznę, pracującego w zoo. I to dosłownie poznajemy - siedzimy mu w umyśle (narracja pierwszoosobowa), a przynajmniej tak nam się wydaje...
Pierre ma chaos w życiu i chaos w głowie. Jego myśli są pewnego rodzaju natłokim, stosuje poetyckie porównania, lecz nie za każdym razem to język piękny. Niekiedy musiałam na chwilę książkę odłożyć, odpocząć od Pierre'a...
Wokół głównego bohatera, pogrążonego w depresji, zaczynają ginąć ludzie, zarówno z kręgu zawodowego, jak i prywatnego.
Czytając jego narrację, czułam się przytłoczona, od początku ma się wrażenie, że jest z nim coś nie tak. Dosypuje rozmaitych specyfików zwierzętom i patrzy na ich reakcję, np. środki na zaparcie pandom... Otoczają go ekscentryczni ludzie, a raczej on takich poszukuje.
Książka jest specyficzna, inna niż wcześniejsze tego autora. Z jednej strony mnie przyciągała, chciałam poznać los głównego bohatera, z drugiej strony jego osobowość mnie odpychała.., jego zachowanie zadziwia, intryguje i odrzuca. Końcówka mnie w pewnym momencie tak zakręciła, że chwilę zastanawiałam się, jaki był właściwie jej koniec.
Historię poznajemy, jakby od końca, nawet rozdziały ponumerowane są od końca. Trudno mi ją ocenić, trzeba samemu spróbować - sieje zamęt i metalik w głowie.

Poznajemy tu Pierre'a, cynicznego mężczyznę, pracującego w zoo. I to dosłownie poznajemy - siedzimy mu w umyśle (narracja pierwszoosobowa), a przynajmniej tak nam się wydaje...
Pierre ma chaos w życiu i chaos w głowie. Jego myśli są pewnego rodzaju natłokim, stosuje poetyckie porównania, lecz nie za każdym razem to język piękny. Niekiedy musiałam na chwilę książkę odłożyć,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od razu muszę powiedzieć , że książka jest nietuzinkowa . Przypomina mi kiepski obraz w bogato zdobionej ramie . Autor siląc się na oryginalność , numeruje rozdziały na wspak , a nudnawą historię okrasza rozgadaną i przeitelektualizowaną formą . Postaci począwszy od głównego bohatera , a kończąc na policjantach , nie do końca są normalne . Większość to dewianci i czuby . Fabuła obfituje w cudowne zbiegi okoliczności i niejasne wątki . Efekt jest taki , że powieść męczy i czyta się ją bez przyjemności .
Osobiście nie polecam , ale może komuś ten chaos się spodoba , więc może spróbujcie sami przeczytać kilka rozdziałów .

Od razu muszę powiedzieć , że książka jest nietuzinkowa . Przypomina mi kiepski obraz w bogato zdobionej ramie . Autor siląc się na oryginalność , numeruje rozdziały na wspak , a nudnawą historię okrasza rozgadaną i przeitelektualizowaną formą . Postaci począwszy od głównego bohatera , a kończąc na policjantach , nie do końca są normalne . Większość to dewianci i czuby ....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

nietypowa, opowiadana trochę od tyłu.
Ciekawy motyw z hipnozą pacjenta - zwłaszcza że to lekarz okazał się tym złym.

nietypowa, opowiadana trochę od tyłu.
Ciekawy motyw z hipnozą pacjenta - zwłaszcza że to lekarz okazał się tym złym.

Pokaż mimo to

Tak słabej książki to już dawno nie czytałam. Rozumem, że historia miała skupić się na psychologii, mechanizmach postępowania itp, co samo w sobie mi nie przeszkadza, ale zostało to przedstawione w taki sposób, że ja tego nie kupuję. Dokończyłam tylko dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończych książek.

Tak słabej książki to już dawno nie czytałam. Rozumem, że historia miała skupić się na psychologii, mechanizmach postępowania itp, co samo w sobie mi nie przeszkadza, ale zostało to przedstawione w taki sposób, że ja tego nie kupuję. Dokończyłam tylko dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończych książek.

Pokaż mimo to