W dziale z książkami dla dzieci można czasem trafić na taką pozycję, z którą do końca nie wiadomo co ostatecznie począć... Niby ma ilustracje, niby jest krótka i niby operuje prostymi zdaniami, co powinno nas przekonać, że można ją przeczytać maluchom. Nawet, jeśli dotyczy emocji niepożądanych, bo przecież i z nimi trzeba się jakoś oswoić. Kiedy jednak przystępujemy do czytania, okazuje się, że pojawiają się wątpliwości...

U mnie pojawiły się one w przypadku "Książki o smutku" Michaela Rosena, do której ilustracje wykonał Quentin Blake. Właściwie tłumaczenie oryginalnego tytułu jest nie tyle mylące, co zwyczajnie niepełne. Tytuł powinien raczej brzmieć: "Smutna książka Michaela Rosena", co bardziej odpowiadałoby treści. Bo w istocie to książka autobiograficzna. I tak - smutna. Jest to bowiem opowieść o stracie syna i nieustannym smutku, który towarzyszy załamanemu ojcu, wspominającemu chwile, które już się nie powtórzą. To opowieść bez pięknego, optymistycznego zakończenia, choć bardzo poruszająca. W jakiś sposób terapeutyczna, ale przede wszystkim dla autora. I być może (choć nie jestem tego pewna) dla innych rodziców, którzy zmagają się z cierpieniem po śmierci dziecka.

Ostatnio na zajęciach z biblioterapii usłyszałam, że są takie książki, które w terapii trudno jest wykorzystać. To najczęściej książki, które przyniosły pewną ulgę piszącemu, ale dla czytelników i terapeutów stanowiące duże wyzwanie. Sądzę, że ta zalicza się do tej właśnie kategorii.

https://www.instagram.com/justynaczytuje/?hl=pl
https://www.facebook.com/JustynaCzytuje

W dziale z książkami dla dzieci można czasem trafić na taką pozycję, z którą do końca nie wiadomo co ostatecznie począć... Niby ma ilustracje, niby jest krótka i niby operuje prostymi zdaniami, co powinno nas przekonać, że można ją przeczytać maluchom. Nawet, jeśli dotyczy emocji niepożądanych, bo przecież i z nimi trzeba się jakoś oswoić. Kiedy jednak przystępujemy do...

Jest to autobiograficzna historia M. Rosena, który stracił syna i jest mu z tego powodu niezwykle smutno. Próbuje to zatuszować uśmiechem na twarzy, ale nie bardzo mu się to udaje.

Michael przeżywa stratę jak każdy z nas. W tej książce nie ma wielkiego patosu, żadnych mądrości ani żadnych porad, co robić, gdy... Nic w tym rodzaju. Po prostu każdy z nas w chwilach smutku przeżywa taki czas, gdy chciałby się zwierzyć ze wszystkiego, co go boli. A gdy już to zrobi, czuje zdecydowaną ulgę. Myślę, że podobnie było w przypadku autora. Pisze, czym się jego smutek objawia, jak stara się z nim walczyć, pisze po prostu co czuje i to mu pomaga. I jest to smutek nie tylko związany z jego synem. Smutek może pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie: "Smutek jest wszystkim. Nadciąga i dopada"[1]

Dodatkowym atutem książki jest minimalna ilość słów i maksymalna siła ich treści. No i rysunki. Krzywe linie, jakby niedokończone postacie, ale wszytko ma w tej książce jakiś sens, czemuś służy. Każe czytelnikowi pomyśleć na chwilę nad tym, czy smutek nie jest (niestety) dominującym uczuciem w jego życiu. Bo czasami się tak zdarza.

Trzeba też pamiętać o tym, że dzieci zupełnie inaczej postrzegają niektóre tematy. Dla nich śmierć nie jest jeszcze tak zaszufladkowanym i pełnym niedomówień tematem. Wręcz przeciwnie, nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak odbierają śmierć dzieci. Uważam, ze każdy rodzic powinien to wiedzieć, a najlepiej sprawdzić to właśnie poprzez książki do nich skierowane. Wśród wielu pozycji w literaturze dziecięcej o tematyce smutku (pod różnymi postaciami),ta jest naprawdę godna polecenia. A jej zakończenie wbiło mnie lekko w krzesło. POLECAM!

[1]M. Rosen (2005) Książka o smutku, wyd. Egmont, s. 17;

Jest to autobiograficzna historia M. Rosena, który stracił syna i jest mu z tego powodu niezwykle smutno. Próbuje to zatuszować uśmiechem na twarzy, ale nie bardzo mu się to udaje.

Michael przeżywa stratę jak każdy z nas. W tej książce nie ma wielkiego patosu, żadnych mądrości ani żadnych porad, co robić, gdy... Nic w tym rodzaju. Po prostu każdy z nas w chwilach smutku...