Pamiętam jak kilkanaście lat temu, będąc młodym dziewczęciem, z wypiekami na twarzy czytałam "Apokryf Agłai"Jerzego Sosnowskiego. Książka wywołała ogromne poruszenie wśród moich znajomych. Była przekazywana z rąk do rąk i niestety już do mnie nie wróciła czego ogromnie żałuję.
Zaintrygowana pisarstwem autora zaczęłam sięgać po inne jego utwory które jednak, konfrontowane z "Apokryfem..", nie miały już tego magnetyzmu i nie doczytane wracały na półkę w mojej bibliotece.

Kierowana nostalgią i dobrymi wspomnieniami postanowiłam odświeżyć sobie twórczość Jerzego Sosnowskiego zaczynając od "Linii nocnej". Książka okazała się zbiorem krótkich opowiadań które są zapisem snów autora oraz jego znajomych. Sny jak to sny: czasami bardzo realne, czasami bajkowe a czasami stanowiące miksturę rzeczywistości z marzeniami pokazują nam człowieka na tle wielkich zmian ustrojowych (po '89 roku) który stara się wpisać w ten nowe czasy i znaleźć swoje miejsce zarówno jeśli chodzi o pracę jak i życie uczuciowe.
Jak to ze zbiorem opowiadań bywa są takie które zostają w pamięci i poruszają do głębi (mnie chyba najbardziej urzekło opowiadanie "Singles collection") jak i takie które trącą nudą i po przeczytaniu już się o nich nie pamięta.
Wszystkie jednak dotykają spraw ważnych: miłości, relacji z ludźmi, zdrady.

Nie przepadam za opowiadaniami. Jednak Jerzy Sosnowski w tej krótkiej wypowiedzi, jak niewielu, potrafi przekazać czytelnikowi wszystko co potrzeba aby opowiedzieć czytelnikowi jakąś historię i zmusić go do przemyśleń.

Po tej lekturze z przyjemnością sięgnę po kolejne książki autora które czekają na swoją kolej. Poszukam też "Apokryfu Agłai" aby przeczytać ponownie i zobaczyć jakie wrażenie zrobi na mnie po tylu latach.

Pamiętam jak kilkanaście lat temu, będąc młodym dziewczęciem, z wypiekami na twarzy czytałam "Apokryf Agłai"Jerzego Sosnowskiego. Książka wywołała ogromne poruszenie wśród moich znajomych. Była przekazywana z rąk do rąk i niestety już do mnie nie wróciła czego ogromnie żałuję.
Zaintrygowana pisarstwem autora zaczęłam sięgać po inne jego utwory które jednak, konfrontowane z...

Nijaka. Miała być oniryczna, głęboka, miało być trochę humoru. W rezultacie otrzymujemy historie jakich wiele. Może to język autora mnie nie zachwycił, a może po prostu nie miałam ochoty na tego typu lekturę. Przeczytane, ale bez zachwytu. Ot, książka którą zapomina się dzień po przeczytaniu.

Nijaka. Miała być oniryczna, głęboka, miało być trochę humoru. W rezultacie otrzymujemy historie jakich wiele. Może to język autora mnie nie zachwycił, a może po prostu nie miałam ochoty na tego typu lekturę. Przeczytane, ale bez zachwytu. Ot, książka którą zapomina się dzień po przeczytaniu.

Kilka świetnych opowiadań i kilka słabych. Wszystkie są jak zakamuflowany krzyk człowieka, który nie chce lub nie potrafi, nie może powiedzieć o pewnych sprawach wprost, wrócić do pewnych spraw, do pewnych osób, dlatego kryje się za osłoną snów i te sny właśnie krzyczą za niego. Pełne zmarnowanych szans, rozstań, nieudanych związków, pożegnań, samotności. Tak, dużo jest tu samotności, mimo że wszędzie pojawiają się jacyś ludzie. Najpiękniejsze, najukochańsze moje opowiadanie to "Ja ciebie też", tak niejednoznaczne, a dobitne zarazem, tak oniryczne i tak prawdziwe. Uwielbiam.

"(...)Za dużo ciebie we mnie. Za dużo ciebie wokół mnie. Gdzie się podziała moja pojedynczość, moja swoboda, wszędzie tylko ty, we włosach, pod skórą, w gazecie, na ekranie, na plakatach, ulotkach, twój głos sączy się z głośników, twój zapach wypełnia perfumerie, biura, toalety, chcę się od ciebie odczarować wreszcie.Chcę od ciebie odejść.
Czytałam kiedyś, jak w dżungli, na wielkim liściu, podróżnik dostrzegł dwie modliszki, pożerające się nawzajem. Konały z bólu, odwłoki ginęły powoli w zielonkawych szczękach, ale żadna nie potrafiła przestać. Żadna nie potrafiła umrzeć. Znikały razem.
Ranisz mnie.
To ty mnie ranisz. Jesteś potworem.
Pozwól mi odejść. To ty jesteś potworem.
I gdzie pójdziesz, wielki potworze?
Co robisz, mały, jadowity potworze?
Czasem chciałabym cię uderzyć.
Więc uderz, jeżeli potrafisz.
A ty oddaj, jeżeli chcesz.
Przecież mógłbym cię zabić.
Spróbuj.
Spróbuję.
No, dalej!
Nie mogę cię znieść. Nie mogę żyć bez ciebie.
Ja też nie mogę bez ciebie żyć. Walcz. Nienawidzę cię.
I ja cię nienawidzę.
Kocham cię.
Przecież mnie nienawidzisz.
To bez różnicy.
Ja ciebie też. Walcz.
Oto moje ciało. Oto ja. Walcz. Nie uciekaj, walcz." (str.79)

"Jak ci jest? Zapytałaś, nieważne, mówię i przysuwam się do ciebie, i zaczynam ostrożnie bawić się twoimi włosami, a ty nagle przytulasz się, więc choć miałem być spokojny, choć to mogło wszystko zepsuć, nie potrafię się opanować i zanurzam twarz w twoje włosy, , ten zapach, nie zdawałem sobie sprawy, że tak do niego tęsknię, że oddychałem od wielu tygodni zaledwie szczytem płuc, płytko, niechętnie, a teraz jest wreszcie tak jak należy, tak jak być powinno, a ty podnosisz twarz do pocałunku, i twoje usta, wilgotne i gorące, większe niż naprawdę, bardziej gorące, słodsze niż pamiętałem, i zarazem takie jak zawsze, czuję twój język, błądzący między moimi wargami, oddycham twoim oddechem, obracamy się powoli, opierasz się o ścianę, tuż koło okna, rozpinasz mi koszulę, i tylko nie wiem, czy odnajdujemy się, czy to jeszcze jedno pożegnanie, boję się, że żegnasz się ze mną w ten sposób..." (str. 105)

Kilka świetnych opowiadań i kilka słabych. Wszystkie są jak zakamuflowany krzyk człowieka, który nie chce lub nie potrafi, nie może powiedzieć o pewnych sprawach wprost, wrócić do pewnych spraw, do pewnych osób, dlatego kryje się za osłoną snów i te sny właśnie krzyczą za niego. Pełne zmarnowanych szans, rozstań, nieudanych związków, pożegnań, samotności. Tak, dużo jest tu...