Topografia pamięci

Martin Pollack w „Topografii pamięci” pokazuję jak należy obchodzić się z historią, aby można było spokojnie patrzeć w przyszłość. Historia jest trybunałem, jeżeli nie jesteśmy w stanie przyznać się do tego, co zrobiliśmy źle i zło nazwać złem, to będziemy skazani na nieustanne powtarzanie błędów. Bardzo ujęło mnie zdanie autora, kiedy pisząc o swoim ojcu, który kazał rozstrzelać (bezsensownie) zakładników w trakcie działań wojennych na terenie Polski.
Świetna pouczająca lektura. Można też zrozumieć, dlaczego antyczni Grecy dużo niżej cenili piszących historię od poetów. W dzisiejszych czasach, niektórzy historycy starają się właśnie uprawiać poezję historyczną pod zamówienie aktualnych mocodawców.
Polecam. Sam skompletowałem pozostałe tytuły Pollock’a wydane przez wydawnictwo Czarne

Martin Pollack w „Topografii pamięci” pokazuję jak należy obchodzić się z historią, aby można było spokojnie patrzeć w przyszłość. Historia jest trybunałem, jeżeli nie jesteśmy w stanie przyznać się do tego, co zrobiliśmy źle i zło nazwać złem, to będziemy skazani na nieustanne powtarzanie błędów. Bardzo ujęło mnie zdanie autora, kiedy pisząc o swoim ojcu, który kazał...

Ciekawa i dająca do myślenia. Szczególnie interesujący rozdział opisujący fotografie.

Ciekawa i dająca do myślenia. Szczególnie interesujący rozdział opisujący fotografie.

"Wielką historię łatwiej będzie zrozumieć, kiedy przyjrzymy się jej, że tak powiem, od podszewki, z perspektywy indywidualnych doświadczeń, przeżyć, również tragedii."

Już pierwsze zdanie książki zdradza metodę interpretacji historii autora, którą posługuje się w tym zbiorze krótkich esejów i w innych swych książkach. I przekonanie, że oficjalne narracje nie mówią całej prawdy o przeszłości - są uproszczone. Ma rację w tym, że doświadczenia rodziny, jakie przekazuje się z pokolenia na pokolenie mogą i relatywizują opowieści historiografów. Na szczęście może zachodzić także proces odwrotny: własna krytyczna refleksja relatywizuje poglądy i opowieści wyniesione z domu. Dzięki swej krnąbrności autor - otoczony w rodzinie ideowymi nazistami od trzech pokoleń - był w stanie się z tej ideologicznej matni wyrwać, zaprzeczyć jej, mało tego - w swej twórczości literackiej postawić ją niejako pod pręgierzem. Co czyni także w tej książce. (...)

Całość opinii pod adresem: https://nakanapie.pl/recenzje/pamiec-jako-topografia-terroru-topografia-pamieci

"Wielką historię łatwiej będzie zrozumieć, kiedy przyjrzymy się jej, że tak powiem, od podszewki, z perspektywy indywidualnych doświadczeń, przeżyć, również tragedii."

Już pierwsze zdanie książki zdradza metodę interpretacji historii autora, którą posługuje się w tym zbiorze krótkich esejów i w innych swych książkach. I przekonanie, że oficjalne narracje nie mówią całej...

Doskonały zbiór tekstów dotyczących pamięci, czy jest potrzebna, wygodna, wiarygodna, zawodna? Eseje Pollacka mówią też o odpowiedzialności za swoje czyny, o spuściźnie po rodzinie, którą trzeba ze sobą nosić, bowiem ojciec autora był gestapowcem tłumiącym Powstanie Warszawskie i zapalonym nazistą, jak cała zresztą rodzina. Są to więc teksty o sprawach niełatwych, śliskich, skrywanych, bolesnych. Pollack lawiruje pomiędzy własnymi wspomnieniami, rezultatami swoich poszukiwań na temat przemilczanych w rodzinie faktów, zręcznie przechodząc do równie niewygodnych tematów dotyczących II Wojny Światowej. Czasem zmienia perspektywę i do przeszłości dochodzi od strony teraźniejszości. W książce znajduje się także szalenie zajmujący cykl tekstów opisujących fotografie; pierwszym z nich jest zamieszczone na okładce zdjęcie dzieci w ogrodzie, które unoszą ręce w nazistowskim pozdrowieniu. Pollack nie ogranicza się tylko do ostatniej wojny. Zajmują go także zbrodnie dokonane na ludności cywilnej w latach 1914-1918. Nie stosuje też ograniczeń terytorialnych, a kto czytał jego wspaniały reportaż "Po Galicji" wcale nie będzie zdziwiony, że także w "Topografii pamięci" sporo jest o tej części Europy. Na koniec dodać należy jeszcze, że Martin Pollack jest nie tylko słowianofilem, ale wielkim przyjacielem naszego kraju, o czym świadczy zamykający książkę, zajmujący niemal 1/6 jej całości esej opowiadający o jego związkach z naszym krajem. Jest to niewątpliwie jedna z najlepszych i przy okazji najważniejszych książek z przeczytanych przeze mnie w tym roku.

Doskonały zbiór tekstów dotyczących pamięci, czy jest potrzebna, wygodna, wiarygodna, zawodna? Eseje Pollacka mówią też o odpowiedzialności za swoje czyny, o spuściźnie po rodzinie, którą trzeba ze sobą nosić, bowiem ojciec autora był gestapowcem tłumiącym Powstanie Warszawskie i zapalonym nazistą, jak cała zresztą rodzina. Są to więc teksty o sprawach niełatwych, śliskich,...

„Upiorom przeszłości możemy tylko wyjść naprzeciw z bezgraniczną otwartością. Wszelka próba pozbycia się ich poprzez milczenie, odwracanie głowy, zatykanie uszu skazana jest niechybnie na porażkę”*.

Wielką odwagą jest otwarte opowiadanie o niezbyt chwalebnej historii rodzinnej. Martin Pollack, którego rodzina była zafascynowana Nazizmem, a ojciec zbrodniarzem wojennym, wziął sobie za cel mówienie o tym, uświadamianie ludzi dziś żyjących.

Autor jest poszukiwaczem prawdy, dogłębnym obserwatorem rzeczywistości. Dziwi go fakt, że ludzie tak szybko zapominają o zdarzeniach, których świadkami byli, a czasem nawet – po latach – z niewiadomych względów je zatajają.

Na książkę składają się teksty, które powstawały w różnym czasie. Jedne są dla mnie bardziej ciekawe, inne mniej, jednak ogólny wydźwięk całości sprawia, że lektura nie była czasem straconym.

* M. Pollack, Topografia pamięci, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2017, s. 93.

„Upiorom przeszłości możemy tylko wyjść naprzeciw z bezgraniczną otwartością. Wszelka próba pozbycia się ich poprzez milczenie, odwracanie głowy, zatykanie uszu skazana jest niechybnie na porażkę”*.

Wielką odwagą jest otwarte opowiadanie o niezbyt chwalebnej historii rodzinnej. Martin Pollack, którego rodzina była zafascynowana Nazizmem, a ojciec zbrodniarzem wojennym,...

Książka od progu uderza obuchem ciekawych obserwacji, wspomnień, myśli. Poznajemy młodego Autora, który snuje – trzymaną zresztą w tajemnicy przed nim przez lata – opowieść o swojej, podszytej nazizmem, rodzinie. Robi to jednak na tyle wdzięcznie, że (wydawałoby się) zgrany temat jest interesujący. Bo rzeczywiście rozliczenie z brunatną przeszłością jest częstym zjawiskiem, ale nie jeśli dotyczy ona Austrii, przemilczanego sprawcy II Wojny Światowej i Holocaustu.

Zaczyna się więc od idyllicznej opowieści o powojennej wioseczce w austriackich górach, gdzie młode chłopię wiedze ubogie, ale szczęśliwe życie pod skrzydłem swojego dziadka. Problem w tym, że owe chłopię jest sierotą po SS-manie, a jego dziadzio jest zagorzałym rasistą. Cała sielska otoczka szybko upada, a z historii zaczyna ziać obraz przesiąkniętych nienawiścią i frustracją ludzi, którzy uważają się w zasadzie za ofiary wojennej katastrofy, którą sprokurowali.

Dalej jest nieco gorzej, niektóre felietony się dłużą, są mniej zaskakujące, raczej generyczne. Mnie denerwował też zachwyt Autora, kilkukrotnie eksponowany, nad Stasiukiem. Fragmenty o Galicji, sądzę, pozostaną jednak w mojej głowie.

Lektura to więc zacna, z mocnym uderzeniem na początku. Na tyle mocnym, że wartym polecenia.

Książka od progu uderza obuchem ciekawych obserwacji, wspomnień, myśli. Poznajemy młodego Autora, który snuje – trzymaną zresztą w tajemnicy przed nim przez lata – opowieść o swojej, podszytej nazizmem, rodzinie. Robi to jednak na tyle wdzięcznie, że (wydawałoby się) zgrany temat jest interesujący. Bo rzeczywiście rozliczenie z brunatną przeszłością jest częstym zjawiskiem,...

"Topografia pamięci" to zbiór przemyśleń autora na temat pamięci i potrzeby pamiętania. Mnie ujął rozdział 2, opowiadający historię zdjęć. Może bardziej, próbujący opowiedzieć, określić. Jest to wspaniały opis próby przywrócenia pamięci.
Książka ciekawa, refleksyjna. Miła lektura na jesienny wieczór.

"Topografia pamięci" to zbiór przemyśleń autora na temat pamięci i potrzeby pamiętania. Mnie ujął rozdział 2, opowiadający historię zdjęć. Może bardziej, próbujący opowiedzieć, określić. Jest to wspaniały opis próby przywrócenia pamięci.
Książka ciekawa, refleksyjna. Miła lektura na jesienny wieczór.

W zasadzie to się nudziłam

W zasadzie to się nudziłam

Martin Pollack walczy o pamięć. Walczy o to, aby nie wypierać z pamięci zbrodni, nie ujednolicać pamięci i nie zakłamywać historii. Walczy o to, by pamiętać. Zawsze pamiętać.

Czasem historia boli, ale prawda jest taka, że nie wolno, nie można zamykać na nią oczu i uszu.

Mocne i życiowe opowiadanie o wspomnieniach i przeżywaniu chwil.

Warto sięgnąć po tę książkę (zwróćcie uwagę na rozdziały dotyczące poszczególnych fotografii!).

Martin Pollack walczy o pamięć. Walczy o to, aby nie wypierać z pamięci zbrodni, nie ujednolicać pamięci i nie zakłamywać historii. Walczy o to, by pamiętać. Zawsze pamiętać.

Czasem historia boli, ale prawda jest taka, że nie wolno, nie można zamykać na nią oczu i uszu.

Mocne i życiowe opowiadanie o wspomnieniach i przeżywaniu chwil.

Warto sięgnąć po tę książkę (zwróćcie...

Z dużą dozą sceptycyzmu podchodzę do zbioru esejów, ale ten poza pewnym niewielkim fragmentem, okazał się strzałem w dziesiątkę.

Świetne, krytyczne opinie względem polityki, zachowań Niemców czy Austriaków, dostrzeganie naszych problemów, postaw i zawiłości historycznych... i nieustanne nawiązanie do dawnego polskiego, a potem porozbiorowego "multi kulti".
Do tego spokój, rozwaga, szacunek...wszystko to razem płynące ze słów Martina Pollacka, czyni z "Topografii pamięci" bardzo dobre dzieło.

Polecam!

Z dużą dozą sceptycyzmu podchodzę do zbioru esejów, ale ten poza pewnym niewielkim fragmentem, okazał się strzałem w dziesiątkę.

Świetne, krytyczne opinie względem polityki, zachowań Niemców czy Austriaków, dostrzeganie naszych problemów, postaw i zawiłości historycznych... i nieustanne nawiązanie do dawnego polskiego, a potem porozbiorowego "multi kulti".
Do tego spokój,...