Dosyć płytkie i "zabawne" na siłę.

Dosyć płytkie i "zabawne" na siłę.

Nic specjalnego. Doczytałem ale szybko wyrzuciłem z pamięci.

Nic specjalnego. Doczytałem ale szybko wyrzuciłem z pamięci.

Cóż, jestem wielkim fanem Christensena, w dużej mierze dzięki znakomitym przekładom Iwony Zimnickiej dla Wydawnictwa Literackiego. Ta książka ukazała się w latach 90. w przekładzie Marii Gołębiewskiej-Bijak. Niestety bardzo kiepskim przekładzie... Książka roi się od językowych archaizmow, których zastosowanie jest zupełnie nieuzasadnione. Tak się składa, że miałem przy sobie norweski oryginał, który napisany jest współczesnym językiem. Nie brakuje też naprawdę kuriozalnych błędów. Spark to po prostu sanki, a nie "krzesełko na płozach". A już prawdziwym mistrzostwem świata jest słowo "oikantofobia", które według tłumaczki oznacza lęk przed kotami. Problem w tym, że takie słowo w ogóle nie istnieje. Lęk przed kotami to po polsku ailurofobia, a w oryginale użyte jest słowo "ailurofobi"...

Cóż, jestem wielkim fanem Christensena, w dużej mierze dzięki znakomitym przekładom Iwony Zimnickiej dla Wydawnictwa Literackiego. Ta książka ukazała się w latach 90. w przekładzie Marii Gołębiewskiej-Bijak. Niestety bardzo kiepskim przekładzie... Książka roi się od językowych archaizmow, których zastosowanie jest zupełnie nieuzasadnione. Tak się składa, że miałem przy...

Lars Saabye Christensen to inne oblicze norweskiej literatury, która kojarzy się głównie z mrocznymi kryminałami i thrillerami.
Tutaj też jest spora dawka smutku, nostalgii i rozczarowania życiem, ale to jednak zdecydowanie literatura obyczajowa.
Choć muszę powiedzieć, że pisarz mnie zaskoczył, bo miejscami zbliża się prawie do klimatów realizmu magicznego - te wszystkie niedpowiedzenia, niewyjaśnione wydarzenia, które lepiej pozostawić w spokoju aż same wybrzmią i rozpłyną się we mgle zapomnienia.
Ciekawa fabuła - niespełniony muzyk wyrusza ze stolicy na północną prowincję, by tam w małym miasteczku swoją muzyką zmienić tamtejszą społeczność, zabliźnić dawne urazy, dodać odwagi, pomóc poznać siebie czy urzeczywistnić marzenia. Niby wycofany, a jednak zaangażowany w życie mieszkańców.
Największa jednak zaleta tej powieści to piękny język: piękne porównania, opisy zjwaisk przyrodniczych, odniesienia do muzyki, delikatność, czasem gdzieś jedno tylko zdanie pomiędzy większą całością potrafi zachwycić.
Niebanalna historia, zapadajaca w pamięć, refleksyjna, piękna.

Lars Saabye Christensen to inne oblicze norweskiej literatury, która kojarzy się głównie z mrocznymi kryminałami i thrillerami.
Tutaj też jest spora dawka smutku, nostalgii i rozczarowania życiem, ale to jednak zdecydowanie literatura obyczajowa.
Choć muszę powiedzieć, że pisarz mnie zaskoczył, bo miejscami zbliża się prawie do klimatów realizmu magicznego - te wszystkie...

Od "Jubla" zacząłem moją przygodę z Christensenem i po tej powieści trafił do panteonu moich naj... pisarzy. Zachwycająca, wielowątkowa fabuła, świetne pomysły fabularne, zapadające w pamięć sceny, no i język, język przede wszystkim, piorunująca dawka nostalgii, delikatnego poczucia humoru i przepięknych porównań czy metafor. Proszę kupować w ciemno.

Od "Jubla" zacząłem moją przygodę z Christensenem i po tej powieści trafił do panteonu moich naj... pisarzy. Zachwycająca, wielowątkowa fabuła, świetne pomysły fabularne, zapadające w pamięć sceny, no i język, język przede wszystkim, piorunująca dawka nostalgii, delikatnego poczucia humoru i przepięknych porównań czy metafor. Proszę kupować w ciemno.

Dzieje muzyka, który chciał być kimś, a skończył jako marny błazen estradowy. Książka wywołuje raczej przykre odczucia, ponieważ każda z postaci reprezentuje jakieś niespełnione marzenia, rozczarowanie życiem, bez nadziei na poprawę. Wszystko w ciężkiej i dość przygnębiającej oprawie, na dodatek nie umożliwiającej raczej sympatyzowanie się z kimkolwiek przedstawionym w powieści. Bez wyraźnego celu i przesłania, opowieść staje się równie smutna co jej bohaterowie.

Dzieje muzyka, który chciał być kimś, a skończył jako marny błazen estradowy. Książka wywołuje raczej przykre odczucia, ponieważ każda z postaci reprezentuje jakieś niespełnione marzenia, rozczarowanie życiem, bez nadziei na poprawę. Wszystko w ciężkiej i dość przygnębiającej oprawie, na dodatek nie umożliwiającej raczej sympatyzowanie się z kimkolwiek przedstawionym w...

nuda

nuda