Isaac Bashevis Singer był Żydem polskiego pochodzenia, który w połowie lat 30 XX wieku wyemigrował do Ameryki. Być może dzięki temu uniknął piekła holokaustu, które trwało na ziemiach polskich w czasie II wojny światowej. A to znowu sprawiło, że świat mógł go poznać jako wybitnego pisarza. Jego talent został dostrzeżony na tyle, że w 1978 roku został uhonorowany Literacką Nagrodą Nobla.
"Opowieść o Królu Pól" została napisana u schyłku życia Singera w 1989 roku. Jest powrotem do opuszczonej przed laty Polski, w której przyszło mu spędzić pierwsze lata swojego życia. Isaac przenosi w niej czytelników w czasy, kiedy Polska jeszcze nie istniała, a na jej terenie żyli ludzie uprawiający pola. Stąd wzięła się ich nazwa - Polanie, którą zapewne kojarzymy już z historii. Polanie, chociaż jeszcze nie przyjęli struktury państwowości, to jednak mają już swoją tradycję przekazywaną z pokolenia na pokolenie, swojego władcę, system pogańskich wierzeń oparty na kulcie przyrody, a także język, którym porozumiewają się z innymi. Jednym z Polan jest Cybula, główny bohater opowieści. Przemierza on swoją krainę, zaatakowaną przez wrogie plemię, w nadziei, że pomści wszystkich, którzy zostali zabici podczas natarcia. Przy okazji poznaje różne zasady rządzące światem i ludźmi.
Opowieść nosi znamiona mitu o tym, jak rodziła się Polska. Dużo w niej zła i brutalnych scen, np. gwałtów na dziewczynkach, czy też aktów kazirodczych. Z jednej strony może to oburzać czytelnika, ale z drugiej pokazuje, że przemoc istniała od zawsze i wpisana była w ludzką egzystencję tak samo jak miłość. A może nawet szła z nią w parze? I chociaż cała treść książki może szokować, to myślę że tak naprawdę jest ona odzwierciedleniem wnętrza każdego z nas, naszej prywatnej walki dobra ze złem, tego, że raz wybieramy jedno, a innym razem drugie. Bo jesteśmy tylko ludźmi kierującymi się naszym prywatnym dobrem.

Isaac Bashevis Singer był Żydem polskiego pochodzenia, który w połowie lat 30 XX wieku wyemigrował do Ameryki. Być może dzięki temu uniknął piekła holokaustu, które trwało na ziemiach polskich w czasie II wojny światowej. A to znowu sprawiło, że świat mógł go poznać jako wybitnego pisarza. Jego talent został dostrzeżony na tyle, że w 1978 roku został uhonorowany Literacką...

„Na nieszczęście Polacy wojowali między sobą. Co kilka lat jakiś nowy król lub inny wódz wiódł swych ludzi na grabieże”...wypisz wymaluj Polska dzisiaj, ciągłe walki zwaśnionych obozów politycznych, podjudzanie jednych na drugich, przekręty, nienawiść i zawiść-jednym słowem niewiele się zmienia mimo upływających stuleci.

Ostatnie opublikowane dzieło Isaaca Bashevisa Singera „Opowieść o Królu Pól”, napisane już u schyłku życia autora w wieku ponad osiemdziesięciu lat jest nieco gorzkim rozliczeniem się autora z Polską i Polakami, może nawet zbyt gorzkim i w moim odczuciu nie do końca sprawiedliwym, zwłaszcza na tle Żydów, których autor nazbyt gloryfikuje- obsypując ich wszelkimi zaletami oraz przymiotami niemalże boskimi, jeśli już krytykuje przedstawicieli swojej nacji to jedynie tych, którzy przeszli na Chrześcijaństwo i zasymilowali się z lokalną społecznością.

Tak czy inaczej, nie mnie roztrząsać takie kwestie, jeśli niezbyt przychylnie mówi o Polakach, to widocznie ma jakieś swoje powody, jak to się mówi: nic nie dzieje się bez powodu, a skutek jest na ogół współmierny do przyczyny, badając właściwości skutku, moglibyśmy się znacznie przybliżyć do poznania, ewentualnie może nawet moglibyśmy poznać właściwości przyczyn, ale nie pora i miejsce na takie roztrząsania, są bowiem odpowiedniejsze fora i specjalistyczne gremia zajmujące się takimi kwestiami.

„Opowieść o Królu Pól” cechuje głębokie przesłanie, które osobiście odbieram w ten sposób: co ma być to i tak będzie, czy nam się to podoba, czy też nie. Świat to wielka maszyna złożona z miliardów obracających się mniejszych lub większych trybików i bez względu na nasze pragnienia, zapatrywania i poglądy musimy się obracać w takt rytmu wybijanego przez niewidzialne siły, więc obracajmy się, póki możemy i zbytnio nie szamoczmy, abyśmy przedwcześnie nie zgorzknieli i nie wypadli z miejsca nam przypisanego.

W odróżnieniu od książek Singera, które dotychczas przeczytałem, ta pozycja jest najsmutniejsza, zdecydowanie najmniej jest w niej nadziei a wiele goryczy, autor z całą bezwzględnością obnaża najgorsze „ludzkie” instynkty i wynaturzenia, ukazując: okrucieństwo, rozpasanie i zgniliznę moralną zakorzenioną w człowieku.

Podsumowując: książka więcej niż bardzo dobra, jest to dzieło, które powinien przeczytać każdy wielbiciel twórczości Isaaca Bashevisa Singera, tym bardziej iż jest ono (dzieło) niejako podsumowaniem bogatej twórczości literackiej tego skądinąd wybitnego pisarza, Laureata Literackiej Nagrody Nobla za 1978 rok. Polecam.

„Na nieszczęście Polacy wojowali między sobą. Co kilka lat jakiś nowy król lub inny wódz wiódł swych ludzi na grabieże”...wypisz wymaluj Polska dzisiaj, ciągłe walki zwaśnionych obozów politycznych, podjudzanie jednych na drugich, przekręty, nienawiść i zawiść-jednym słowem niewiele się zmienia mimo upływających stuleci.

Ostatnie opublikowane dzieło Isaaca Bashevisa...

Polecam, bo jest mowa i o pozytywach w nieuchronności śmierci i o tym, że zmiany w życiu nigdy nie doprowadzą do wytworzenia się raju czy też osiągnięciu utopii, choć starać się zawsze warto. Na początku brutalność szokuje, ale opis przemian społecznych pod wpływem zderzenia się kultur i rozwoju religii jest fascynujący.

Polecam, bo jest mowa i o pozytywach w nieuchronności śmierci i o tym, że zmiany w życiu nigdy nie doprowadzą do wytworzenia się raju czy też osiągnięciu utopii, choć starać się zawsze warto. Na początku brutalność szokuje, ale opis przemian społecznych pod wpływem zderzenia się kultur i rozwoju religii jest fascynujący.

Nic mi się tu nie zgadza. Nie do takiego Singera byłam przyzwyczajona, nie do takich opowieści. Bo tym razem akcja dzieje się w jakiejś bajkowej przeszłości, a całość przypomina przypowieść, czy filozoficzną opowiastkę. Smutną, gorzką, szczególnie dla Polaków. Żadne dobro nie jest tutaj odwzajemnione, żadna szlachetność nagrodzona.

Nic mi się tu nie zgadza. Nie do takiego Singera byłam przyzwyczajona, nie do takich opowieści. Bo tym razem akcja dzieje się w jakiejś bajkowej przeszłości, a całość przypomina przypowieść, czy filozoficzną opowiastkę. Smutną, gorzką, szczególnie dla Polaków. Żadne dobro nie jest tutaj odwzajemnione, żadna szlachetność nagrodzona.

Nie przepadam za współczesną literaturą, ale nad tą książką muszę się zatrzymać. W nierealnych ramach niesamowicie wstrzelona realność obecnego świata. Odwieczne aspekty miłości, dobra i zła, śmierci, wspólnoty, gwałtów, wojen, wykorzystywania... Człowiek, każdy inny, wyznaczający sobie cel, nie zawsze zgodny z celami innych, nie zawsze prawy, ale przekonany o swojej prawości i dobroci.
Polecam

Nie przepadam za współczesną literaturą, ale nad tą książką muszę się zatrzymać. W nierealnych ramach niesamowicie wstrzelona realność obecnego świata. Odwieczne aspekty miłości, dobra i zła, śmierci, wspólnoty, gwałtów, wojen, wykorzystywania... Człowiek, każdy inny, wyznaczający sobie cel, nie zawsze zgodny z celami innych, nie zawsze prawy, ale przekonany o swojej...

Skleroza jednak boli. Ze zdziwieniem odkryłem, że dotychczas napisałem tylko jedną /”Śmierć Matuzalema”/ opinię nt książek mego kochanego Singera. Postanowiłem więc walnąć recenzyjkę jakiejś jego książki i pech mnie ścignął, bo jedyną dostępną w tutejszej bibliotece okazała się właśnie ta, której tytuł widnieje parę linijek wyżej. W czym problem ?
Po pierwsze odbiega od wszystkich dotychczasowych; po drugie - Singer /1902-1991/, noblista z 1978 roku, pisze ją w wieku 86 lat, gdy już może pozwolić sobie na ujawnienie swoich odczuć i myśli, bez jakichkolwiek ograniczeń. W efekcie otrymaliśmy WYBITNĄ opowieść o niepodważalnych wartościach humanistycznych, a z drugiej bezpardonową krytykę Polaków i szokująco prawdziwy obraz doktrynerów chrześcijaństwa uprawiających prozelityzm, wzniecających antysemityzm i nawołujących do pogromów.
W notatce redakcyjnej, jak i na okładce czytamy:
"Ta mroczna baśń o człowieku poznającym bezwzględne prawa rządzące światem skupia w sobie wszystkie wątki znane z prozy jej autora. Jest to tyleż historia chwały i miłości, co zdrady, okrucieństwa, szaleństwa i śmierci. Bohater, choć przyjaźnie nastawiony do ludzi, doświadcza zła w najrozmaitszych wcieleniach: możemy w nim rozpoznać rysy wielu Singerowych postaci. Akcja "Opowieści..." rozgrywa się w przedhistorycznej, NIE ISTNIEJĄCEJ, "bajecznej" POLSCE. Dzięki temu zyskuje wymiar mitu, sytuuje się poza czasem, DOTYCZY NATURY LUDZKIEJ W OGÓLE”. /podk.moje/
Uważam to za „wishful thinking” /”pobożne życzenie”/, bo już sama notatka nasuwa skojarzenia z Alfreda Jarry’ego dramatem pt „Ubu Król, czyli Polacy”, a lektura dopełnia reszty.
O Polakach czytamy:
/str.10/ „Kiedy wypili, zataczali się półnadzy, wyli sprośne piosenki, miotali przekleństwa. Potem wracali do swych chat i bili swe nowe żony..”
/str.12/ „Na nieszczęście Polacy wojowali między sobą. Co kilka lat jakiś nowy król lub inny wódz wiódł swych ludzi na grabieże. Zabijali, łupili, gwałcili, podpalali domy i uprawy....”
/str.20/ „Polacy byli już całkiem pijani..”
/str.34/ „Tej nocy Król Rudy jak zawsze poszedł spać pijany. Nie mógł pohamować ani swej ciągoty do mocnego trunku, ani swego smutku..”
/str.54/ „Król Rudy... .choć był już pijany, przemówił do tłumów...”
/str.95/ „Jest zawsze pijany i drze się tak głośno, że jego głos niesie się po całym obozie! Ma dom pełen kobiet, lecz przychodzi do nich tylko, by je przeklinać i lżyć. Nocą słychać, jak wyje, chrząka i smaga batem....”
/str.99/ „Służyliśmy ziemianinowi.. ..A jak się opił gorzałki, kazał swym ludziom spuścić mojemu ojcu spodnie i wychłostać go. Gdy to ujrzałem, podniosłem ciężki kamień i roztrzaskałem mu łeb...”
/str.104/ „Ponieważ Król Rudy albo był pijany, albo było mu niedobrze, władza przypadła kilku kneziom...”
/str.184/ „My Polacy mamy swoich bogów, lecz gotowi jesteśmy służyć innemu, jeżeli nam pomoże i...”
Po tych cytatach, mam wątpliwości czy książka „DOTYCZY NATURY LUDZKIEJ W OGÓLE”, jak też czy mowa w niej tylko o „NIE ISTNIEJĄCEJ POLSCE” , jak to piszą ładnie Panowie Redaktorzy.
Podobnie jest ze sprawami wiary, ale nie mam ochoty nastawiać tyłka za Singera, więc ino powiem, że Biskup Mieczysław rozpoczyna swoje nauczanie od słów: /str.162/
„-Żydzi zabili Boga. Powiesili go na krzyżu...”
A krew dzieci chrześcijańskich użyli na macę... AMEN
PS Nie mogę sobie odmówić zacytowania pytania ze str.168:
„Jak można zabić Boga ?”

Skleroza jednak boli. Ze zdziwieniem odkryłem, że dotychczas napisałem tylko jedną /”Śmierć Matuzalema”/ opinię nt książek mego kochanego Singera. Postanowiłem więc walnąć recenzyjkę jakiejś jego książki i pech mnie ścignął, bo jedyną dostępną w tutejszej bibliotece okazała się właśnie ta, której tytuł widnieje parę linijek ...

w chwili, w której ludzie nauczyli się uprawiać ziemię, zostali wygnani z Raju. zwrócenie się przeciwko własnej naturze, swoisty dysonans, psychiczne pęknięcie człowieka, stanowi grzech pierworodny plamiący całą ludzką rasę. nie można nie ulec rozwojowi, nawet jeśli ten jest tylko równią pochyłą skierowaną w stronę zagłady. jedyną wolnością i sensem ludzkiej egzystencji jest zatem śmierć, która wybawia od cierpienia, nade wszystko - cierpienia spowodowanego rozdarciem duszy człowieka.

w chwili, w której ludzie nauczyli się uprawiać ziemię, zostali wygnani z Raju. zwrócenie się przeciwko własnej naturze, swoisty dysonans, psychiczne pęknięcie człowieka, stanowi grzech pierworodny plamiący całą ludzką rasę. nie można nie ulec rozwojowi, nawet jeśli ten jest tylko równią pochyłą skierowaną w stronę zagłady. jedyną wolnością i sensem ludzkiej egzystencji...

Powinno być lekturą w szkołach

Powinno być lekturą w szkołach

Doceniam wysiłek, jak autor podjął przy napisaiu tej powieści, ale średnio mi przypadła do gustu.
Tak się ciągle tłuką lub gwałcą.
Nie wiem, co mam o tym myśleć ani czy mam to polecać.

Doceniam wysiłek, jak autor podjął przy napisaiu tej powieści, ale średnio mi przypadła do gustu.
Tak się ciągle tłuką lub gwałcą.
Nie wiem, co mam o tym myśleć ani czy mam to polecać.

Cybula to był mądry gość

Cybula to był mądry gość