Może być. Na początku zanudzała, ale pod koniec trochę się wkręciłam.

Może być. Na początku zanudzała, ale pod koniec trochę się wkręciłam.

Jak na lekturę szkolną to ciekawa książka. Wydaje mi się że jakbym żyła w XIX wieku i nie była analfabetką to sięgnęłabym po tę pozycję.

Jak na lekturę szkolną to ciekawa książka. Wydaje mi się że jakbym żyła w XIX wieku i nie była analfabetką to sięgnęłabym po tę pozycję.

A już się zaczęłam przekonywać do lektur... jednak Adaś to potrafi zniechęcić człowieka

A już się zaczęłam przekonywać do lektur... jednak Adaś to potrafi zniechęcić człowieka

To moje pierwsze bezpośrednie, bliskie i dobrowolne zetknięcie z twórczością Mickiewicza i już wiem, że nie będę fanką. Problem nie jest w tym, że nie rozumiem, bo zawsze, chwilę po przeczytaniu ważnej książki sięgam po geneze i interpretacje dzieła. Konrad Wallenrod w czasach powstania napewno dla wielu osób miała nieocenioną wartość. Mickiewicz bardzo umiejętnie posłużył się kostiumem historycznym. Włożył tyle, ile był w stanie w budowanie tożsamości narodowej polaków i motywacje ich do walki z zaborcą. Jednak zwyczajnie nie jest to mój typ literatury - nie lubię historii i nie czuję się patriotką. Samą książkę czytało się całkiem przyjemnie, obiektywnie nie można jej nie doceniać :).

To moje pierwsze bezpośrednie, bliskie i dobrowolne zetknięcie z twórczością Mickiewicza i już wiem, że nie będę fanką. Problem nie jest w tym, że nie rozumiem, bo zawsze, chwilę po przeczytaniu ważnej książki sięgam po geneze i interpretacje dzieła. Konrad Wallenrod w czasach powstania napewno dla wielu osób miała nieocenioną wartość. Mickiewicz bardzo umiejętnie posłużył...

I ktoś nadal mi mówi, że Mickiewicz jest wieszczem narodowym polaków gdy on tylko do Litwy tęskni.

I ktoś nadal mi mówi, że Mickiewicz jest wieszczem narodowym polaków gdy on tylko do Litwy tęskni.

„Słodszy wyraz nad wszystko, wyraz miłości, któremu Nie masz równego na ziemi, oprócz wyrazu - ojczyzna”.

Poetycka „powieść historyczna z dziejów litewskich i pruskich”, zbudowana ze wstępu oraz sześciu pieśni. Ciekawa w formie, bo niejednolita stylistycznie, przepiękna językowo.

Co nie powinno nikogo dziwić, wszak Mickiewicz to największy polski wieszcz i winni mu jesteśmy wdzięczność i szacunek. „My z niego wszyscy”– uprzejmie dla nas wszystkich zauważył swego czasu Krasiński

[kilkadziesiąt lat później to samo, tylko inaczej („My wszyscy z niego”) Cat-Mackiewicz powie o Sienkiewiczu].

I pięknie by było, gdyby tak mogło być, ale (niestety) tak nie jest. Albowiem wszyscy nie mogą być najwięksi, najwięksi mogą być tylko niektórzy.

Konrad Wallenrod posiada umysł poczciwy – w znaczeniu jakie nadał mu Ignacy Krasicki w „Hymnie do miłości Ojczyzny” („Święta miłości kochanej Ojczyzny, Czują Cię tylko umysły poczciwe!”). Był zakonspirowanym wśród Krzyżaków, gorącym patriotą litewskim. Z miłości do Litwy wyrzekł się wielkiego uczucia do ukochanej kobiety, złamał śluby zakonne, a także zdradził etos rycerski. I jak na bohatera romantycznego przystało – oddał dla niej życie.

Najpiękniejszym i najbardziej porywającym fragmentem „Konrada Wallenroda” jest - według mnie - „Ballada Alpuhara” („Już w gruzach leżą Maurów posady, Naród ich dźwiga żelaza, Bronią się jeszcze twierdze Grenady, Ale w Grenadzie zaraza. Broni się jeszcze z wież Alpuhary Almanzor z garstką rycerzy, Hiszpan pod miastem zatknął sztandary, Jutro do szturmu uderzy. O wschodzie słońca ryknęły spiże, Rwą się okopy, mur wali. Już z minaretów błysnęły krzyże: Hiszpanie zamku dostali”).

Przypomnę tylko, że pokonany i skruszony Almanzor porzucił swoich towarzyszy, przeszedł na stronę Hiszpanów, wszystkich ich mocno wyściskał i gorąco wycałował, po czym padł trupem. Zdążył jeszcze powiedzieć, że właśnie zostali zwyciężeni, bo całując ich, zamiast znaku pokoju, przekazał im zarazki dżumy („Hiszpanie trwożni z miasta uciekli: Dżuma za nimi w ślad biegła; Z gór Alpuhary nim się wywlekli Reszta ich wojska poległa”).

Konrad uważał, że nie tylko może, ale wręcz musi walczyć z Krzyżakami podstępem („jedyna broń niewolników jest zdrada”),bo tylko wolnym rycerzom „wolno wybierać oręże I na polu otwartym bić się równymi siłami”. Jak długo Litwa pozostawała w niewoli krzyżackiej, tak długo on – Litwin – nie czuł się człowiekiem wolnym.

Zdaniem biskupa Krasickiego („Hymn do miłości Ojczyzny”),tylko nikczemni prostacy nie są w stanie zrozumieć jakim dobrem jest wolność („Wolności! której dobra nie docieka Gmin jarzma zwykły, nikczemny i podły").

O czym wspominam na wypadek, gdyby ktoś kręcił nosem i wyzywał Konrada od zdrajców, za nic sobie mając jego motywacje, czyli szlachetną, bezwarunkową miłość do Wolności i Ojczyzny

„Słodszy wyraz nad wszystko, wyraz miłości, któremu Nie masz równego na ziemi, oprócz wyrazu - ojczyzna”.

Poetycka „powieść historyczna z dziejów litewskich i pruskich”, zbudowana ze wstępu oraz sześciu pieśni. Ciekawa w formie, bo niejednolita stylistycznie, przepiękna językowo.

Co nie powinno nikogo dziwić, wszak Mickiewicz to największy polski wieszcz i winni mu...

Skąd Litwini wracali?

Skąd Litwini wracali?

Alpuhara to jedyna dobra rzecz w tej książce

Alpuhara to jedyna dobra rzecz w tej książce

Nie zrozumiałam (dostałam 5 z kartkówki)

Nie zrozumiałam (dostałam 5 z kartkówki)

Czytane lata temu w szkole. No jak można torturować tym dzieci!? I nawet nie ma znaczenia, czy po latach zmienia się percepcja, dla młodego umysłu jest to nie do przejścia...

Czytane lata temu w szkole. No jak można torturować tym dzieci!? I nawet nie ma znaczenia, czy po latach zmienia się percepcja, dla młodego umysłu jest to nie do przejścia...