Póki co - najsłabszy album z serii. No i nie ukrywam, że bywa monotonny w przyjętej narracji. Ileż można oglądać sceny w kosmosie, jak mordują się z obcymi gigantami z przytłaczającą masą? Aż przestaję liczyć ofiary igrzysk. A przez to, że dopiero co przeczytałem czwarty album z Wiedźminem widać przepaść między historiami. Jak fantasy klasy B może konkurować z fantasy klasy A? Wcale! Twórca nie pozwala na oddech, jego przenikliwy mrok oraz chłód przytłacza i dusi czytelnika w swoich korytarzach fantazji. Dlaczego Wiedźmina czyta się dobrze? Bo mamy czas, aby akcja stopniowo wzrastała, a nie leci z motyką na słońce od pierwszych scen! Tam możemy odpocząć od tragedii, jak Jaskier gra sobie na lutni, podśpiewując i pozwolić na odrobinę nadziei, że świat nie zwariował. W ,,Rycerzach Sidonii'' wszystko jest nabuzowane. Wielki kosmos, bitwy większe od życia, i ciągła napaść ze strony kosmitów. Dajcie mi chwilę odpocząć! Tak się nie pisze scenariuszy! O bohaterach nie wspomnę, bo to znowu gigantyczna przepaść. Dla mnie, wciąż, najciekawszym wątkiem jest historia poboczna, czyli pani kapitan chowająca się za maską i rozmawiająca z nieśmiertelnymi (tak, jest taki motyw),o której nie wiele wiemy, ale trzyma wszystkie pionki w szachu. Głównego bohatera lubię, ale jak porównam z Geraltem, to przepada na pierwszym zakręcie. Nie ma kąśliwej gadki, nie jest specjalny, choć ma powodzenie u kobiet (chociaż tyle ich łączy). Autor usilnie chce wzmocnić napięcie, ale nie rozładowuje sytuacji, a jak próbuje komedii, to nie śmieje się jak w sadze o białowłosym. No, nie ten kaliber, nie ta narracja, nie ten zmysł do języka.

Póki co - najsłabszy album z serii. No i nie ukrywam, że bywa monotonny w przyjętej narracji. Ileż można oglądać sceny w kosmosie, jak mordują się z obcymi gigantami z przytłaczającą masą? Aż przestaję liczyć ofiary igrzysk. A przez to, że dopiero co przeczytałem czwarty album z Wiedźminem widać przepaść między historiami. Jak fantasy klasy B może konkurować z fantasy klasy...

Nic nie poradzę - jakkolwiek banalne i przewidywalne, "Rycerze" wciągają w swoje międzygwiezdne podrygiwania i uwodzą aseksualnym połączeniem dalekiej przyszłości i przeszłości. Rzadkie dokonanie.

Nic nie poradzę - jakkolwiek banalne i przewidywalne, "Rycerze" wciągają w swoje międzygwiezdne podrygiwania i uwodzą aseksualnym połączeniem dalekiej przyszłości i przeszłości. Rzadkie dokonanie.

Rycerze Sidonii to najdłuższa z wydanych w Polsce serii Niheia, która zabiera czytelnika w wyprawę gdzieś w przestrzeń kosmiczną, gdzie po raz kolejny będziemy świadkiem walki o przetrwanie, rozgrywającej się na niezwykłym tle. Bowiem nawet w pustce kosmosu wyobraźnia Niehia pokazuje iż nie ma granic, a autor po raz kolejny stawia sobie na cel zaskoczenie czytelnika bogactwem stworzonej przez siebie opowieści.

Nasza kolejna przygoda w światach Niheia rozpoczyna się na pokładzie tytułowej Siodnii – statktu-arki przemierzającego przestrzeń kosmiczną i uciekającego przez pustelniakami, istotami odpowiedzialnymi za zniszczenie Ziemi. Najdłuższa wydana w Polsce seria Niheia wpasowuje się w idealnie w takie gatunki jak science fiction, space opera i shounen. Również fani wielkich robotów będą więcej niż usatysfakcjonowani lekturą, nie brakuje tu bowiem wielu emocjonujących walk z ich udziałem. Całość bowiem rozpoczyna się w momencie gdy Nagate Tanikaze, młody kadet wychowany w podziemiach statku zasiada za sterami jednej z maszyn bojowych by stawić czoła zagrożeniu ze strony pustelniaków, które po raz kolejny zagrażają ludzkości.

Fabułę serii w dużym uproszczeniu można podzielić na dwa elementy – jeden stanowi wspomniana walka z pustelniakami i towarzysząca temu otoczka polityczna, drugi stanowi codzienne życie mieszkańców statku, skupiające się rzecz jasna na naszym głównym bohaterze i towarzyszącemu mu, rosnącego z tomu na tom wianuszku kobiet. Wątek haremu nie jest tutaj jednak taki jakbyśmy mogli się tego spodziewać, bowiem towarzyszące młodemu kadetowi bohaterki trudno nazwać zwyczajnymi. Spotykamy tutaj poza “zwykłymi” ludzkimi dziewczynami między innymi: hermafrodytę, cyborga czy połączenie człowieka i pustelniaka. Całość zaś stanowi pretekst do licznych scen obyczajowych rozluźniających nieco atmosferę i będących źródłem śmiesznych gagów z udziałem Nagate, który jak nie trudno się domyślić cechuje się charakterystyczną dla tego typu motywów wstydliwością i niezdarnością.

Po raz kolejny Nihei pobił moje serce za sprawą nie bohaterów czy opowiadanej historii, a świata w którym całość została zamknięta. Pokuszę się o stwierdzenie iż Sidonia jest najbardziej niezwykłym statkiem kosmicznym jaki miałam okazję poznać, czy to za sprawą komiksów, książek, czy filmów. Podczas lektury kolejnych tomów nie raz zastanawiałam się jak ta z zewnątrz nie robiąca zbyt wielkiego wrażenia bryła może mieścić w sobie tak bogatą i różnorodną przestrzeń do życia i nie sądzę bym była w tym odosobnionym przypadkiem. Nie raz można zapomnieć iż znajdujemy się zamknięci wewnątrz statku widząc rozległe pejzaże miasta ciągnącego się zdawałoby się bez końca aż po odległy horyzont.

Rycerze Sidonii to z pozoru prosta historia, w której główny bohater walczy w obronie ludzkości – tutaj przedstawionej jako mieszkańców statku-arki Sidonia i otoczonego wianuszkiem zapatrzonych w niego bohaterek. Nie brakuje to widowiskowych walk z udziałem mechów i groźnych przeciwników w postaci tajemniczej rasy pustelniaków. Jednak gdy przyjrzymy się bliżej przedstawionemu w mandze światu z każdym tomem dostrzegamy coraz więcej szczegółów składających się na jego niezwykłe bogactwo, a to z co pozoru uważaliśmy za niewymagającą historię okazuje się tłem do dużo głębszej opowieści.

Wymieniać takich szczegółów można by naprawdę sporo, jednak by nie psuć nikomu przyjemnością z samodzielnego poznawania niesamowitego świata mieszczącego się n tytułowej Sidonii ograniczę się do kilku przykładów, które dadzą pogląd na to jak niesamowity jest to świat i jak zaskakująca bywa wyobraźnia autora. Przede wszystkim gatunek ludzki zmuszony był dostosować się do nowych warunków życia, zamiast normalnego w naszym rozumieniu przyjmowania pokarmu (choć i ono całkowicie nie zanikło) ludzie przeprowadzają fotosyntezę, by móc normalnie funkcjonować. Pojawiła się trzecia płeć, będącą połączeniem cech męskich i żeńskich, nieobce ludziom jest też klonowanie, a nawet w pewnym momencie pojawiają się rozważania na temat połączenia człowieka z obcą formą życia jaką są pustelniaki. Dlatego choć Rycerze Sidonii wydają się być najłatwiejszą w odbiorze mangą Niheia, co może prowadzić do mylnego założenia iż całość będzie przez to bardziej uboga, z całą pewnością tak nie jest. Tak jak i pozostałe pozycje tego autora, Rycerze Sidonii zachwycają swym bogactwem i wymuszają na czytelniku zwracanie uwagi na szczegóły.

Rycerze Sidonii to także pozycja posiadająca najliczniejsze dodatki urozmaicające lekturę mangi. Co rozdział czytelnik może znaleźć czy to szkice postaci bądź miejsc, informacje wzbogacające naszą wiedzę o świecie, czy też ilustracje z cyklu Sto obliczy Sidonii, który podbił moje serce pozwalając na lepsze poznanie tego niesamowitego statku.

Jeżeli dopiero planujecie rozpocząć swoją przygodę w niesamowitych światach Tsutomu Niheia polecam rozpocząć ją właśnie od Rycerzy Sidonii, jest to zdecydowanie najprzystępniejsza z dostępnych na polskim rynku pozycji Tsutomu Niheia, jednocześnie dostarczająca sporo rozrywki i dająca pogląd na jego niezwykły kunszt i wyobraźnię do tworzenia niesamowitych miejsc i osadzania w nich równie niezwykłych historii i bohaterów. Sama zaś z niecierpliwością wyczekuję kolejnych tomów, bowiem akcja z każdym nabiera tempa i rozmachu i nie mogę doczekać się gdzie dalej zaprowadzi mnie ta historia.

https://koszzksiazkami.pl/rycerze-sidonii-tomy-1-8-recenzja/

Rycerze Sidonii to najdłuższa z wydanych w Polsce serii Niheia, która zabiera czytelnika w wyprawę gdzieś w przestrzeń kosmiczną, gdzie po raz kolejny będziemy świadkiem walki o przetrwanie, rozgrywającej się na niezwykłym tle. Bowiem nawet w pustce kosmosu wyobraźnia Niehia pokazuje iż nie ma granic, a autor po raz kolejny stawia sobie na cel zaskoczenie czytelnika...

CZŁOWIEK CZY RZECZ

Trzeci tom „Rycerzy Sidonii” wprowadza niemałe zamieszanie. Akcji jest jeszcze więcej, więcej też dzieje się między bohaterami, a my mamy okazję cofnąć się w czasie i poznać tajemnicę ostrokłosów. Jakby tego było mało na jaw wychodzą nowe fakty odnośnie pustelniaków, które wstrząsają także mieszkańcami Sidonii oraz ciekawe informacje na temat Tanikaze mogące zmienić wszystko.

Sidonia znów znalazła się w obliczu zagrożenia ze strony pustelniaków. Ale tym razem jest inaczej niż dotychczas – wróg bowiem nie tylko przybrał wygląd gward i walczy, jak nigdy dotąd, stosując techniki, jakich nie powstydziłby się niejeden strateg, ale także ukształtował łożysko na kształt człowieka. A może to coś więcej, niż tylko łożysko? Kiedy udaje się przechwycić jedno z nich, okazuje się, że przypomina człowieka pod każdy, nawet biologicznym względem. Czemu zmieniło się zachowanie przeciwnika i co to właściwie oznacza? Na horyzoncie pojawia się także gigantyczny statek klasterowy, a Tanikaze i Izana zbliżają się do siebie coraz bardziej, jednak oprócz kolejnych pilnych wezwań w budowaniu relacji przeszkadza im także wszędobylska Yuhata…

Całość recenzji na moim blogu: http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/04/22/rycerze-sidonii-3-tsutomu-nihei/

CZŁOWIEK CZY RZECZ

Trzeci tom „Rycerzy Sidonii” wprowadza niemałe zamieszanie. Akcji jest jeszcze więcej, więcej też dzieje się między bohaterami, a my mamy okazję cofnąć się w czasie i poznać tajemnicę ostrokłosów. Jakby tego było mało na jaw wychodzą nowe fakty odnośnie pustelniaków, które wstrząsają także mieszkańcami Sidonii oraz ciekawe informacje na temat Tanikaze...