Zaraz, zaraz... Czy ja nie czytałam już czegoś podobnego? Ten pomysł nie został już przez kogoś, gdzieś, wcześniej wykorzystany? Chyba tak... A jednak podążam sobie za komisarzem Adamsbergiem niespiesznie i ze smakiem. Jak to rozwiąże, jak z tego wybrnie? Smakowite czytanie, choć niesmaczna sama zbrodnia.
Bardzo spodobały mi się wszystkie książki Fred Vargas. Najbardziej te z Trzema Ewangelistami, ale Adamsberg też może być. Wygląda jednak na to, że gust mam spaczony, bo poza mną niewiele osób polubiło Vargas. To zapewne dlatego Prószyński wydał zaledwie 5 książek Francuzki, chociaż do tej pory napisała ich 11 czy 12; ostatnią w ubiegłym roku. Bardzo żałuję, że Prószyński jednak nie spróbował przekonać czytelników do Fred Vargas.

Zaraz, zaraz... Czy ja nie czytałam już czegoś podobnego? Ten pomysł nie został już przez kogoś, gdzieś, wcześniej wykorzystany? Chyba tak... A jednak podążam sobie za komisarzem Adamsbergiem niespiesznie i ze smakiem. Jak to rozwiąże, jak z tego wybrnie? Smakowite czytanie, choć niesmaczna sama zbrodnia.
Bardzo spodobały mi się wszystkie książki Fred Vargas. Najbardziej te...

Wilki i wilkołaki to moi ulubieńcy jeżeli chodzi o horrorowe maszkary. Dlatego też rzadko czepiam się książek, których głównymi bohaterami są te właśnie futrzaczki.
Tym razem autor popełnił raczej coś na kształt thrillera, ale efekt końcowy jest całkiem znośny. Nie jest to może cud literatury, ale po opisie na okładce spodziewałam się czegoś gorszego, znacznie gorszego.
Podobało mi się rozwiązanie kwestii wilczej, wcześniej nie spotkałam się z takim pomysłem.
Książek o wilkołakach (takich prawdziwych, krwiożerczych, nie o tych zakochanych psiaczkach-misiaczkach do poprzytulania) nie ma jakoś szczególnie dużo, więc cieszę się tym co mam. Lepszy taki wilkołak niż świecący w słońcu wampir :)

Wilki i wilkołaki to moi ulubieńcy jeżeli chodzi o horrorowe maszkary. Dlatego też rzadko czepiam się książek, których głównymi bohaterami są te właśnie futrzaczki.
Tym razem autor popełnił raczej coś na kształt thrillera, ale efekt końcowy jest całkiem znośny. Nie jest to może cud literatury, ale po opisie na okładce spodziewałam się czegoś gorszego, znacznie...

Zaczyna sie ciekawie, pozniej jest niestety coraz gorzej...Plaska fabula, postaci, ktore nie wzbudzaly we mnie zadnych emocji ani zainteresowania, brak dynamiki i napiecia. Czytajac ksiazke mialam wrazenie, ze mam przed soba scenariusz, gdzie wszystko jest napisane czarno na bialym ale nie ma zagadki, finezji...

Zaczyna sie ciekawie, pozniej jest niestety coraz gorzej...Plaska fabula, postaci, ktore nie wzbudzaly we mnie zadnych emocji ani zainteresowania, brak dynamiki i napiecia. Czytajac ksiazke mialam wrazenie, ze mam przed soba scenariusz, gdzie wszystko jest napisane czarno na bialym ale nie ma zagadki, finezji...

W sumie żałuję, że kryminały Francuzki nie są w Polsce bardziej rozpoznawalne. Za mało przekładów, za mało reklamy. Może nie jest ona najwybitniejszą przedstawicielką gatunku, ale to prawdziwa mistrzyni w kreowaniu sympatycznych ekscentryków,a jej styl pisania to ciastko z kremem. Pyszne dialogi nieraz wywołały uśmiech na mojej twarzy. Adamsberg od tej pory iguruje na szczycie listy moich ulubionych detektywów i z niecierpliwością porwę kolejną książkę byle tylko dać się ponieść nurtowi jego niesfornych rozważań. Jest on świetnie zarysowaną postacią, trudną do zdefiniowania a jednocześnie do bólu prawdziwą. Pod koniec książki zrobiło mi się niemal smutno: że to już koniec, już nie zobaczymy ani Solimana ani Czuwającego, a nawet zaczęłam współczuć mordercy. Ten thriller budzi w nas coś więcej niż zaciekawienie zagadką czy dreszczyk emocji. Wierzymy w bohaterów i kibicujemy im z całego serca. Polecam!

W sumie żałuję, że kryminały Francuzki nie są w Polsce bardziej rozpoznawalne. Za mało przekładów, za mało reklamy. Może nie jest ona najwybitniejszą przedstawicielką gatunku, ale to prawdziwa mistrzyni w kreowaniu sympatycznych ekscentryków,a jej styl pisania to ciastko z kremem. Pyszne dialogi nieraz wywołały uśmiech na mojej twarzy. Adamsberg od tej pory iguruje na...

Do sięgnięcia po tę książkę zachęciła mnie tematyka i opis na okładce.Niestety,po raz kolejny się przekonałam,że nie jest to najlepszy sposób na weryfikację lektury.
Zaczęło się całkiem interesująco,ale w miarę czytania miałam wrażenie,że impet i zapał autora po drodze się wytracił.Jakby brakło mu pomysłu na zakończenie w zgodzie z pierwotnym zamierzeniem.
W pewnej wiosce na południu Francji ma miejsce seria brutalnych ataków na owce.Społeczność lokalna postanawia wziąć odwet i odnaleźć mordercze zwierzę. Sprawę komplikuje śmierć farmerki Zuzanny, która jak się wszystkim zdaje, także padła ofiarą wilka.Po okolicy rozchodzi się jednak pogłoska, że za serią ataków stoi wilkołak, a podejrzenie pada na człowieka żyjącego na uboczu wsi.
Przybrany syn zamordowanej kobiety, Strażnik, wierny stary pasterz jej owiec oraz Kamila, osoba, która uważa się za przyjaciółkę zmarłej wyruszają w pościg za wilkołakiem. Poruszają się starą ciężarówką do przewozu owiec. Lawrence - Kanadyjczyk, kochanek Kamili, badacz wilków zwany traperem, wspiera ich działania poprzez stały kontakt telefoniczny. Jednak, gdy pojawia się więcej ofiar, przedziwna trójka tropicieli musi albo się wycofać, albo zdobyć sprzymierzeńca z policji. W ten sposób pojawia się Adamsberg, którego łączy z Kamilą wspólna burzliwa przeszłość...
Historia,która zaczęła się dosyć niesamowicie,kończy się w dość przewidywalny sposób - do takiego a nie innego finału prowadzi nas prosto jak po sznurku narracja i intryga.Byłam rozczarowana zakończeniem,jednak muszę przyznać,że książka napisana została sprawnie, akcja rozwijała się bez zbędnych postojów, świetnie też została oddana senna i pełna ciepła małej miejscowości zagubionej w Pirenejach.
Można przeczytać,kiedy akurat nie ma niczego innego pod ręką.

Do sięgnięcia po tę książkę zachęciła mnie tematyka i opis na okładce.Niestety,po raz kolejny się przekonałam,że nie jest to najlepszy sposób na weryfikację lektury.
Zaczęło się całkiem interesująco,ale w miarę czytania miałam wrażenie,że impet i zapał autora po drodze się wytracił.Jakby brakło mu pomysłu na zakończenie w zgodzie z pierwotnym zamierzeniem.
W pewnej wiosce...