Ładnie i intrersująco o instrumentach, ciekawie o rodzajach muzyki, dobre anegdoty ze świata, a to wszystko piękną polszczyzną :)

Ładnie i intrersująco o instrumentach, ciekawie o rodzajach muzyki, dobre anegdoty ze świata, a to wszystko piękną polszczyzną :)

Książka o muzyce. Składa się z trzech części. Pierwsza opowiada o najważniejszych instrumentach muzycznych, od fortepianu do batuty dyrygenta. Jak powstały, ewoluowały, w jakich dziełach zostały najlepiej zaprezentowane... Druga, najobszerniejsza mówi o historii muzyki — zapis nutowy, formy muzyczne (na przykład różne tańce, pieśni, symfonie i wiele innych). Załapują się również poboczne tematy takie jak balet czy jazz. Ostatnia część to słowniczek terminów muzycznych z dość rozbudowanymi opisami.

Większość książki czytałam z zaciekawieniem i poczuciem, że dowiaduję się ważnych rzeczy. Ale pod koniec drugiej części coś się popsuło — Autor zaczął opisywać czasy sobie współczesne. Rozwodził się na temat znajomych (ludzi i budynków),wdawał w niepotrzebne szczegóły. Rozumiem, że niektóre rzeczy uznał za ważne, bo zetknął się z nimi osobiście, ale nie mogę się pozbyć wrażenia, że powinien dokonać ostrzejszej selekcji materiału.

Nieco więcej szczegółów tutaj: https://finklaczyta.blogspot.com/2021/04/sekrety-polihymnii-o-muzyce.html

Książka o muzyce. Składa się z trzech części. Pierwsza opowiada o najważniejszych instrumentach muzycznych, od fortepianu do batuty dyrygenta. Jak powstały, ewoluowały, w jakich dziełach zostały najlepiej zaprezentowane... Druga, najobszerniejsza mówi o historii muzyki — zapis nutowy, formy muzyczne (na przykład różne tańce, pieśni, symfonie i wiele innych). Załapują się...

Lekkie pióro i niezwykła dbałość o język polski to tylko niektóre atuty Jerzego Waldorffa. Ta książka to świetny wstęp dla osób interesujących się muzyką na wielu płaszczyznach.

Lekkie pióro i niezwykła dbałość o język polski to tylko niektóre atuty Jerzego Waldorffa. Ta książka to świetny wstęp dla osób interesujących się muzyką na wielu płaszczyznach.