The Rising

Fabuła przez większość czasu utrzymuje poziom poprzedniego tomu poza wątkiem Longchampa który niestety był widocznie nudniejszy niż pozostałe, wprowadzony tylko po to żeby czytelnik wiedział co dzieje się u Fracuzów a ogólnie to przez większość czasu dzieje się to samo. Cieszę się że najmocniejszy punkt książki czyli nieoczywiści bohaterowie nadal tacy są bez oceniania dobry/zły. Niestety ten tom czytało mi się trochę ciężej głównie przez dużą część tekstu poświęconą na opisy ucieczek z różnych miejsc. Nadal lubię tą serię i na pewno przeczytam tom trzeci.

Fabuła przez większość czasu utrzymuje poziom poprzedniego tomu poza wątkiem Longchampa który niestety był widocznie nudniejszy niż pozostałe, wprowadzony tylko po to żeby czytelnik wiedział co dzieje się u Fracuzów a ogólnie to przez większość czasu dzieje się to samo. Cieszę się że najmocniejszy punkt książki czyli nieoczywiści bohaterowie nadal tacy są bez oceniania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzyma poziom, i jak na drugi tom trylogii jest bardzo dobrze, a wręcz chwilami świetnie, o ile pominąć kilka niezbyt kłujących szczegółów. Zobaczymy jak będzie dalej.

Trzyma poziom, i jak na drugi tom trylogii jest bardzo dobrze, a wręcz chwilami świetnie, o ile pominąć kilka niezbyt kłujących szczegółów. Zobaczymy jak będzie dalej.

Pokaż mimo to

Tom drugi zdecydowanie lepszy od pierwszego. Bohaterowie rozwinęli się i do tege w kierunkach których czytelnik nie bardzo może się spodziewać. Ciągłość akcji pcha ich w różnych kierunkach pozwalając nam poznać całość zdarzeń z trzech perspektyw. Do tego tom kończy się w takim momencie, że grzechem jest nie sięgnąć po następny, co właśnie idę zrobić :)

Tom drugi zdecydowanie lepszy od pierwszego. Bohaterowie rozwinęli się i do tege w kierunkach których czytelnik nie bardzo może się spodziewać. Ciągłość akcji pcha ich w różnych kierunkach pozwalając nam poznać całość zdarzeń z trzech perspektyw. Do tego tom kończy się w takim momencie, że grzechem jest nie sięgnąć po następny, co właśnie idę zrobić :)

Pokaż mimo to

Świat pełen mechanicznych ludzi - klakierów spętanych przymusem służenia "prawdziwej ludzkości". Karą za nie wykonanie polecenia jest ogromny ból, prowadzący do zniszczenia. Główny bohater - Jax to metalowy człowiek, któremu udało się uwolnić od palącego przymusu i chce tylko jednego - wolności. W jej poszukiwaniu trafia do królowej klakierów Mab. Okazuje się, że dla mechanicznych wolność to mit, nawet miedzy swoimi są spętani. Jax, pod nowym imieniem Daniel, nie poddaje się. Teraz chce już wolności dla wszystkich pobratymców.
Jest to cudowna książka o wolnej woli, czym jest i jak łatwo jej nas pozbawić. Opowiada również o duszy, roztrząsa czy tylko człowiek ma do niej prawo a może jest on również jej pozbawiony? Jest też historia o poświęceniu dla innych, patriotyzmie i chęci działania w celu dokonania zmiany. Tylko czy na lepsze? Czy wolność jest tym co nam najpotrzebniejsze? A może jest tak jak pisał Orwell? "Wolność to niewola"?

Świat pełen mechanicznych ludzi - klakierów spętanych przymusem służenia "prawdziwej ludzkości". Karą za nie wykonanie polecenia jest ogromny ból, prowadzący do zniszczenia. Główny bohater - Jax to metalowy człowiek, któremu udało się uwolnić od palącego przymusu i chce tylko jednego - wolności. W jej poszukiwaniu trafia do królowej klakierów Mab. Okazuje się, że dla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna kontynuacja, chociaż wątki rozwijają się dość przewidująco, jednak całość pozostaje ekscytujaca i daje dużo radości z czytania

Świetna kontynuacja, chociaż wątki rozwijają się dość przewidująco, jednak całość pozostaje ekscytujaca i daje dużo radości z czytania

Pokaż mimo to

Wielu osobom Alchemia kojarzy się głównie z kamieniem filozoficznym dającym nieśmiertelność oraz zmianą ołowiu w złoto. Była to jednak o wiele bardziej rozbudowana „nauka” czerpiąca tak samo z chemii jak i z mistycyzmu oraz religii. Ogólnie rzecz ujmując działała ona na wyobraźnię ludzi od tysięcy lat. Dlatego nie dziwię się, że ktoś postanowił w końcu zaczerpnąć z niej i to pełnymi garściami. Tym kimś jest Ian Tregillis, amerykański pisarz, którego poznałem dzięki niesamowitej trylogii zatytułowanej „Wojny alchemiczne”. Dzisiaj przedstawię Wam jej drugi tom, czyli „Powstanie”.

Po tym jak zostaje zniszczona Wielka Kuźnia, Jax wyrusza w dalsza niebezpieczną podróż. Zadanie ma jedno. Uwolnić swoich mechanicznych braci z niewoli ludzi. Potrzebuje jednak pomocy. Jedyna nadzieja w micie przekazywanym między klakierami. Gdzieś tam, daleko mieszka królowa Mab, pod której opiekuńczymi ramionami żyją wolni przedstawiciele jego gatunku. Niestety, nikomu do tej pory nie udało się jej odnaleźć.

Tymczasem Berenice, była szpieg-mistrzyni i bohaterka Nowej Francji nie sprzeda tanio swojej skóry. Mimo złapania przez zegarmistrzowską policję nadal kombinuje jak uratować swój kraj, z którego została wypędzona.

Kapitan Hugo Longchamp też niema łatwego życia. W kierunku Zachodniej Marsylii, ostatniego kawałka francuskiej ziemi, zbliża się nieubłaganie holenderska armia. Niestety oddziały zbrojne zostały tak przerzedzone, że może liczyć, co najwyżej na świeżo upieczonych rekrutów nieprzygotowanych na to, z czym będą musieli się zmierzyć. Jedyne, co im zostało to wiara. Wiara w to, że stanie się cud.

Jak sami widzicie cześć ta nieco bardziej różni się od tomu pierwszego gdzie główną uwagę poświęcaliśmy Jaxowi, a wszystkie inne postacie były tylko dodatkiem. Tutaj zaczynają oni grać solo i muszę przyznać, że robią to całkiem nieźle.

Akcja rozwija się w dość zastraszającym tempie efekt, czego potęguje tylko przeskakiwanie z miejsca na miejsce. To jednak nie przeszkadza w miłej interpretacji całego utworu. Spoglądamy, bowiem na wszystko w trochę inny sposób nie na kraj zniewolonych maszyn, ale bardziej na utopię, której wszyscy potrzebują. Klakierzy też taką mają. Stworzoną w legendach przekazywaną w coraz to bardziej rozdmuchiwanych opowieściach. Wiecie jak to bywa z pocztą pantoflowa, prawda?

Motyw ten został tutaj dodany idealnie. Wpasował się w ogólną koncepcję utworu tworząc z niego powieść drogi. Poszukiwanie swojego celu, miejsca gdzie można być sobą. Niestety nie zawsze nasze oczekiwania są wymierne do tego, co otrzymujemy. Wielokrotnie dajemy ponieść się wyobraźni, przez co ostateczny upadek staje się naprawdę bolesny.

Chciałbym rzec, iż autor uchyla przed nami kolejne rąbki tajemnicy. Słowa te jednak nie oddają nawet w połowie tego, co dostajemy. Zza otwartych na oścież drzwi wylewa się na nas fala wiedzy. Dzięki niej możemy zauważyć ile pracy było potrzeba, żeby to wszystko tak stworzyć, jaką pomysłowością było trzeba się wykazać, żeby połączyć kolejne fakty i jak najprościej wyjaśnić niektóre działające prawa. W ogólnym rozrachunku chodzi mi o to, że całe to uniwersum zostało rewelacyjnie wykreowane i żaden jego aspekt nie został pominięty. Byłem zachwycony poznając kolejne jego tajemnice.

Co jednak najważniejsze wysoko postawiona przez cześć pierwszą poprzeczka nadal jest na swoich miejscu. Delikatnie się ona zachwiała, ale nie zleciała. Utrzymywana jest, bowiem odpowiednia dynamika akcji. Kolejne wydarzenia napędzają następne sprawiając, że ciężko odłożyć książkę na później. Ciekawie również zostały opisane sceny batalistyczne, niby dokładnie, ale nie nużąco.

Ważne jest również to, w jaki sposób dawkowane są czytelnikowi emocje. Ponieważ ciężko tę książkę czytać, jako zbiór tylko i wyłącznie liter. Wiem iż mało, kto tak czyta, ale znam osoby, które robią to tylko z jednego powodu, żeby odbębnić kolejną pozycję. W końcu bohaterowie są istotami rozumnymi. Nie pozbawiono ich uczuć. Odczuwają ból, lęk równie często, co radość. Czasem różnie można interpretować niektóre ich dość kontrowersyjne zachowania, ale ilu ludzi tyle ocen. Nie zawsze człowiek postępuje słusznie. Wracając jednak do rzeczy. Autor nie tłucze nas ciągle masą emocji. Pozwala chwilę odpocząć, zrelaksować się by znowu przywalić czymś ciężkim. Po przeczytaniu książki zrozumiecie, o co mi chodzi.

„Powstanie” czyta się naprawdę przyjemnie. Nie jest to może najlżejsza lektura, ale brniecie przez nią może sprawić czytelnikowi masę przyjemności zwłaszcza, że to już drugi tom opowieści. Nie mogę się doczekać, kiedy w moje łapki trafi jej zakończenie. Aż mnie kordzie żeby poszukać w Internecie jakiegoś spoilera, ale będę silny i poczekam.

Wiecej recenzji na blogu: www.comysleo.pl

Wielu osobom Alchemia kojarzy się głównie z kamieniem filozoficznym dającym nieśmiertelność oraz zmianą ołowiu w złoto. Była to jednak o wiele bardziej rozbudowana „nauka” czerpiąca tak samo z chemii jak i z mistycyzmu oraz religii. Ogólnie rzecz ujmując działała ona na wyobraźnię ludzi od tysięcy lat. Dlatego nie dziwię się, że ktoś postanowił w końcu zaczerpnąć z niej i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mechaniczny, pierwszy tom Wojen alchemicznych, był jedną z lepszych powieści, jakie czytałam w zeszłym roku. Urzekł mnie warstwą filozoficzną, dzięki której nawet mało wyszukana fabuła stała się naprawdę ciekawa. Sporo oczekiwałam od Powstania, a te okazało się zupełnie inne niż przypuszczałam.

Jax ucieka z armii w góry, by tam odnaleźć spokój. Nieoczekiwanie na jego drodze staje mityczna królowa Mab, obrończyni wolnych mechanicznych. Nie okazuje się jednak tak dobra i wspaniała, jak Jax przypuszczał, więc i odnalezienie się w nowej społeczności nie jest dla niego łatwe. Berenice, po dostaniu się do niewoli nie traci ducha i próbuje uciec. To okazuje się jednak tylko pierwszym z licznych problemów, które stają jej na drodze do przywrócenia Francji należnego jej miejsca, zwłaszcza, że szpiegmistrzyni jeszcze wielu rzeczy nie odkryła.

Mechaniczny był filozoficzny, Powstanie takie nie jest. Oczywiście, nie zatraciło całkowicie tendencji do rozważań, ale jest ich tu naprawdę niewiele. Nie dotyczą już tylko kwestii religijnych i duchowych, dochodzi do nich motyw tożsamości i związanej z nią cielesności. Niestety, mam wrażenie, że jest trochę niekonsekwentnie poprowadzony - Jax, który ucieka przed ludźmi nie zastanawia się wcale nad swoją cielesnością, mimo licznych uszkodzeń. Porusza go wtedy kwestia dokonanego morderstwa. Po znalezieniu schronienia w górach nagle jednak morderstwo schodzi w cień, a sam mechaniczny zaczyna się zastanawiać nad cielesnością w kontekście wymieniania części - wielu mechanicznych ma wyraźnie inne części niż pierwotnie, dochodzi też do wymiany w nim samym. Klakier zachowuje się nieco irracjonalnie - czuje się hybrydą, zastanawia się, czy nie utracił części duszy i czy nadal jest tym samym mechanicznym, co wcześniej. Na pierwszy plan wychodzi wszystko to, co nie znajdowało u niego priorytetu, a nawet było ignorowane. Szkoda, to mógł być bardzo ciekawy temat, niestety został słabo przedstawiony. Tym bardziej, że prowadzi do dość niepokojących wniosków, jeśli przemyślenia Jaxa przenieść na grunt bardziej antropocentryczny, który aż się prosi o pytanie czy i ludzie dostający owe narządy przestają być sobą?

Niemniej sama postać Jaxa naprawdę wiele zyskuje w tej części. Klakier staje się o wiele bardziej bardziej złożony i samodzielny. Przejął słownictwo Berenice i zarazem trochę jej cech charakteru - sam zaczął knuć, zrobił się sprytny i szybko wyciągał wnioski. Przemiana wypada jednak naturalnie - mechaniczny uczy się na błędach, na obserwuje i nauczony doświadczeniem podejmuje inne, mniej naiwne decyzje.

Powstanie tracąc na rozważaniach zyskuje na tempie rozwoju fabuły. Dzieje się dużo i szybko, jak na wydarzenia towarzyszące powstaniom i wojnie przystało. Chwilami miałam jednak wrażenie, ze może nawet zbyt szybko - ekspresowa i właściwie bezproblemowa podróż powrotna Berenice była czymś, co mnie najbardziej zaskoczyło i nie było to zaskoczenie pozytywne - powieść w tej chwili mocno ucierpiała na realizmie, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę liczne problemy, jakie sprawiło jej wydostanie się z kontynentu. Nudzić się jednak nie można, zwłaszcza, że wszystkie inne wątki wypadły bardzo ciekawie.

Właściwie nie wiem, czy Powstanie mi się podobało jakoś wyjątkowo mocno. Było przyjemną książką, ciekawą, dobrze napisaną. Zakończyło się w interesujący sposób. Okazało się inne niż oczekiwałam, mniej filozoficzne, ale nie złe. Zabrakło w nim jednak czegoś zachwycającego, oczarowującego, jak było w przypadku tomu pierwszego.

---
Także na coffee-kafes.blogspot.com

Mechaniczny, pierwszy tom Wojen alchemicznych, był jedną z lepszych powieści, jakie czytałam w zeszłym roku. Urzekł mnie warstwą filozoficzną, dzięki której nawet mało wyszukana fabuła stała się naprawdę ciekawa. Sporo oczekiwałam od Powstania, a te okazało się zupełnie inne niż przypuszczałam.

Jax ucieka z armii w góry, by tam odnaleźć spokój. Nieoczekiwanie na jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dalszy ciąg historii Jaxa. Tom z szybką akcją zaskakującymi wątkami ciekawymi postaciami. Polecam. Tak przy okazji pomysł na świat jest trochę w swojej niesamowitości podobny do Gildii Magów Prochowych (Jesienna Republika itd.) alchemia, której przeciwstawia się zaawansowana chemia czy wyroby ze szkła o niecodziennych właściwościach to prawie jak moc brana z prochu ;) Jak ktoś czytał Gildię to powinno mu się spodobać czytanie Wojen.

Dalszy ciąg historii Jaxa. Tom z szybką akcją zaskakującymi wątkami ciekawymi postaciami. Polecam. Tak przy okazji pomysł na świat jest trochę w swojej niesamowitości podobny do Gildii Magów Prochowych (Jesienna Republika itd.) alchemia, której przeciwstawia się zaawansowana chemia czy wyroby ze szkła o niecodziennych właściwościach to prawie jak moc brana z prochu ;) Jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do czytania drugiej części Wojen Alchemicznych zabrałam się niemal od razu po przeczytaniu pierwszego tomu. Byłam bardzo ciekawa jak potoczą się losy Jaxa.

Jax udając zniewolonego klakiera, został wzięty do pomocy wojskom Gildii. Podczas postoju w lesie, pomaga uciec francuskiemu szpiegowi, który dostał się do niewoli, sam również uciekają czasie swojej ucieczki, trafia na ludzi, którzy łapią go z zamiarem rozegrania go na części. Tymczasem demoniczne klakiery szykują się do zaatakowania siedziby króla Nowej Francji. Ich atak stara się odeprzeć kapitan Longchamp z garstką średnio wyszkolonych ludzi.


„Van Breugel wyciągnął klucz i zdmuchnął świecę. Sprawiał wrażenie, jakby oczekiwał od Berenice jakiejś reakcji, wydała więc z siebie niezobowiązujące mruknięcie.
Horolog uznał najwyraźniej, że nie zrobiło to na niej wrażenia.” (*¹)

O akcji i fabule drugiego tomu Wojen Alchemicznych można powiedzieć, że są trochę naciągane. Tak, jakby autor próbował na siłę zaciekawić czytelnika, swoją książką. Akcja nie ma stałego tempa. W każdym z przedstawionych wątków pojawia się spora ilość ucieczek, kłopotów spadających na bohaterów, co wygląda na to jakby bohaterowie mieli wiecznego pecha. Niektóre, są zbędnie naciągane, aż mdłe , a niektóre widać, że przydałoby się je dopracować. Pojawiają także nowe postacie, co prawda ożywiają one książkę, ale nie wyróżniają się niczym spośród już obecnych.


„– Uprzedzam, że to nic, czego by pani już wcześniej nie widziała tysiąc razy.
– Istotnie – odparła.
Ale się mylił. Zaprezentował jej właśnie tajemną zegarmistrzowską procedurę, za której pomocą dało się zmienić zapisane metageas w działającym mechanicznym.” (*²)

Zaczynając „Powstanie" miałam nadzieję, że nie dosięgnie tej części klątwa drugiego tomu. Po skończeniu mogę powiedzieć, że klątwa dopadła tę książkę w połowie. Jest w niej tyle samo rzeczy, które mi się nie podobają i tyle samo, które mi się podobają. Widać, że autor stara się zainteresować czytelnika, jednak pragnie tego do tego stopnia, że momentami przesadza. To, co wydało mi ciekawe, to nawiązanie do Nibylandii i zagubionych chłopców. Od razu skojarzyło mi się to z Piotrusiem Panem. W, chociaż wydaje mi się, że umieszczenie tego, mogło być też wynikiem braku pomysłu na krainę, gdzie żyją wolni klakierzy. Zobaczę, co przyniesie mi tom trzeci.

Czy polecam?
Jeśli, jest się ciekawym jak zakończy się cała seria, to warto jest zapoznać się z drugim tomem.

Do czytania drugiej części Wojen Alchemicznych zabrałam się niemal od razu po przeczytaniu pierwszego tomu. Byłam bardzo ciekawa jak potoczą się losy Jaxa.

Jax udając zniewolonego klakiera, został wzięty do pomocy wojskom Gildii. Podczas postoju w lesie, pomaga uciec francuskiemu szpiegowi, który dostał się do niewoli, sam również uciekają czasie swojej ucieczki, trafia na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze co muszę powiedzieć to to, że cofam wszystkie uwagi co do pierwszej części, bo o ile tam narzekałam na długie i monotonne opisy świata, realiów społecznych i politycznych, tak tu nie mogłam się oderwać, ponieważ akcja tak pochłaniała!

Świat i postaci, które były mozolnie i pracowicie budowanie w tomie pierwszym zaowocowały! Z tego powodu wybaczam autorowi wszystkie grzechy i nie mogę się doczekać, aż przeczytam kolejny tom.



Akcja "Powstania" jest niezwykle dynamiczna i nie daje się od siebie oderwać!

Z jednej strony oblężenie, z drugiej ucieczka przed wrogami i chęć odkrycia największych tajemnic twórców maszyn,a z trzeciej chęć zbudowania społeczeństwa prawdziwie wyzwolonych klakierów.


Fabuła jest ciekawa, bardzo rozbudowana, to już nie jest zwyczajny steampunk opisujący maszyny, lecz trójtorowa powieść opowiadająca o świecie na skraju przepaści. Mamy tu tajnego francuskiego szpiega w postaci Berenice, która pragnie poznać wszystkie sekrety Gildii, walecznego i niestrudzonego Longchampa broniącego swej ojczyzny, oraz klakiera Jaxa odnajdującego Nibylandię zamieszkałą przez wyzwolone maszyny.

Ale nic tu nie jest proste i banalne, bo czy zastępowanie jednego zniewolenia drugim można nazwać wolnością? Czy odbieranie godności ludziom jest dopuszczalne? Czy obrona przegranej sprawy ma sens? Czy warto poświęcać swe życie dla idei wiary lub wolności?



Akcja jest szybka, żwawa, przez co nie można przy tej książce się nudzić i naprawdę ciężko się od niej oderwać. Świat jest hipnotyzujący i świetnie rozbudowany, z łatwością można się wczuć w tę atmosferę i wyobrazić sobie realia, w których funkcjonują bohaterowie powieści.



Postaci są charakterystyczne, wyraziste, budzą w czytelniku żywe emocje. Ich postawy i zachowania są spójne i konsekwente, wpisane w ich charaktery. Osobiście pokochałam postać Hugo Longchampa, a rzadko się zdarza, żeby jakiś bohater budził we mnie aż tak silne odczucia.


Polecam każdemu miłośnikowi dobrej fantastyki, robotów, steampunku i po prostu fajnej książki.
Za ksiażkę dziękuję portalowi czytampierwszy :)

Pierwsze co muszę powiedzieć to to, że cofam wszystkie uwagi co do pierwszej części, bo o ile tam narzekałam na długie i monotonne opisy świata, realiów społecznych i politycznych, tak tu nie mogłam się oderwać, ponieważ akcja tak pochłaniała!

Świat i postaci, które były mozolnie i pracowicie budowanie w tomie pierwszym zaowocowały! Z tego powodu wybaczam autorowi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to