Jak dla mnie najsłabsza książka Pani Hassenmüller w jej dorobku. Historia może i wstrząsająca, ale widać że pisanie tej książki sprawiło jej sporo problemów, a warsztat pisarski jeszcze się kształtował. Na tle innych lektur z jej repertuaru opowieść o Ube wydaje się zbyt pretensjonalna, a zakończenie nieumiejętnie sklecone na kolanie. Dlatego tylko 5/10, chociaż po początkowych stronach spodziewałam się wyższej całościowej oceny.

Jak dla mnie najsłabsza książka Pani Hassenmüller w jej dorobku. Historia może i wstrząsająca, ale widać że pisanie tej książki sprawiło jej sporo problemów, a warsztat pisarski jeszcze się kształtował. Na tle innych lektur z jej repertuaru opowieść o Ube wydaje się zbyt pretensjonalna, a zakończenie nieumiejętnie sklecone na kolanie. Dlatego tylko 5/10, chociaż po...

Ok, chociaż można byłoby pokusić się o ciekawsze/bardziej rozbudowane zakończenie

Ok, chociaż można byłoby pokusić się o ciekawsze/bardziej rozbudowane zakończenie

Świetna seria, zawierająca prawdziwe historie. Niektóre smutne, niektóre wstrząsające, niekiedy podnoszące na duchu. Krótkie, ale bardzo treściwe.

Świetna seria, zawierająca prawdziwe historie. Niektóre smutne, niektóre wstrząsające, niekiedy podnoszące na duchu. Krótkie, ale bardzo treściwe.

Książka trochę mroczna ale poruszona w niej tematyka jest bardzo ważna w dzisiejszych czasach. Myślę że warto przeczytać.

Książka trochę mroczna ale poruszona w niej tematyka jest bardzo ważna w dzisiejszych czasach. Myślę że warto przeczytać.

Lubię taką tematykę. Dobrze i szybko mi się czytało. Nie zachwyciła mnie jakoś nadzwyczajnie, ale też nie zmęczyła mnie, także polecam.

Lubię taką tematykę. Dobrze i szybko mi się czytało. Nie zachwyciła mnie jakoś nadzwyczajnie, ale też nie zmęczyła mnie, także polecam.

Bardzo ciekawa książka, takie tematy powinny być poruszane.

Bardzo ciekawa książka, takie tematy powinny być poruszane.

Z autorką zetknęłam się już wcześniej i po raz kolejny byłam raczej usatysfakcjonowana.
Ta historia wciągnęła mnie i poruszyła. Pokazuje mechanizmy działania grup takich jak przedstawiona w książce organizacja neonazistowska.
Świetnie skonstruowaną postacią jest Willi. Najpierw przedstawiany jako sympatyczny chłopak, przywódca, opiekun. Z czasem staje się czymś w rodzaju złego widma, bo występuje już dość rzadko, ale jego słowa wciąż brzmią w głowie głównego bohatera, a jego imię przewija się prawie na każdej stronie.
Tym, czego osobiście nie lubię w książkach Heidi Hassenmüller jest chaos. Przeszłość miesza się z teraźniejszością, przemyślenia z dialogami. Postać jest o coś pytana, ale zanim odpowie, przypomina sobie jakieś zdarzenie, którego opis często rozciąga się na całą stronę lub więcej, przez co - gdy w końcu pada odpowiedź - czytelnik zapomina, jak brzmiało pytanie.
Niektórzy czytelnicy w swoich opiniach sugerują, że "Czarne czerwone śmierć" powinna być lekturą szkolną. Mogę się pod tym podpisać. Książka jest krótka, bez zbyt wielu zbędnych opisów (może nawet zbyt surowa),a porusza trudny temat, o którym warto wspomnieć.

Z autorką zetknęłam się już wcześniej i po raz kolejny byłam raczej usatysfakcjonowana.
Ta historia wciągnęła mnie i poruszyła. Pokazuje mechanizmy działania grup takich jak przedstawiona w książce organizacja neonazistowska.
Świetnie skonstruowaną postacią jest Willi. Najpierw przedstawiany jako sympatyczny chłopak, przywódca, opiekun. Z czasem staje się czymś w rodzaju...

Ciężka tematyka i życiowa historia, którą pochłania z każdą stroną. Czyta się niezwykle szybko i nierzadko zatrzymuje się na chwile refleksji. Dziwny jest ten świat :/

Ciężka tematyka i życiowa historia, którą pochłania z każdą stroną. Czyta się niezwykle szybko i nierzadko zatrzymuje się na chwile refleksji. Dziwny jest ten świat :/

Wchodzę na Facebooka, 10 zaproszeń do polubienia stron typu "stop imigrantom", "nie dla muzułmańskich [...]" itd.
Z książką trafiłam więc idealnie.
Lektura opisuje zarówno odczucia mieszkańców danego kraju jak i imigrantów. Po mimo swych niewielkich rozmiarów jak każda książka napisana przez Panią Heidi- porusza i zmusza do refleksji.

Wchodzę na Facebooka, 10 zaproszeń do polubienia stron typu "stop imigrantom", "nie dla muzułmańskich [...]" itd.
Z książką trafiłam więc idealnie.
Lektura opisuje zarówno odczucia mieszkańców danego kraju jak i imigrantów. Po mimo swych niewielkich rozmiarów jak każda książka napisana przez Panią Heidi- porusza i zmusza do refleksji.

Po raz pierwszy z tą autorką zetknęłam się, czytając "Dobranoc, słonko" kilka lat temu. Tamta lektura dogłębnie mną wstrząsnęła. Będąc w bibliotece, natknęłam się na tę pozycję i skusiłam się. Cóż.. Był to dobry wybór. Po raz kolejny uświadomiłam sobie jak niezwykle niebezpieczna jest mowa nienawiści oraz obojętność, przyzwalanie na krzywdę ludzką. Książka ta jest absorbująca i napisanie jej wymagało dużej odwagi od autorki, biorąc pod uwagę jej pochodzenie i delikatność materii, której dotyka. Faszyzm bowiem wciąż jest tematem trudnym i bolesnym. Co oczywiście nie oznacza, że nie należy na ten temat rozmawiać-wręcz przeciwnie! Cieszę się, że autorka książek młodzieżowych podejmuje w swojej literaturze wątki ciężkie, jednak obecne w historii, świadomości i społeczności nastolatków. Subkultura skinheadów straciła na popularności wciąż jednak istnieje. Podobnie jak wciąż żywe są hasła i ruchy skrajnie prawicowe. Cieszy mnie, więc bardzo, że młodzież poprzez książki takiego typu jest uświadamiana co do skutków jakie niesie za sobą rasizm, apatia oraz przekonanie o wyższości swojej rasy nad innymi.

Po raz pierwszy z tą autorką zetknęłam się, czytając "Dobranoc, słonko" kilka lat temu. Tamta lektura dogłębnie mną wstrząsnęła. Będąc w bibliotece, natknęłam się na tę pozycję i skusiłam się. Cóż.. Był to dobry wybór. Po raz kolejny uświadomiłam sobie jak niezwykle niebezpieczna jest mowa nienawiści oraz obojętność, przyzwalanie na krzywdę ludzką. Książka ta jest...