Nieżyjący już Janusz Wójcik był niezłym misiem. Miałem przy tej lekturze, naprawdę, olbrzymią frajdę. Skromny bowiem to on nie był, a inaczej, miał olbrzymie predyspozycje do przesady, chociaż trudno się było z nim nie zgodzić. Bawił mnie, jak opowiadał o tym, jak w pewnym meczu wyleczył pijanego bramkarza, kolejnym piwem w przerwie, skończyło się 0:0, a po meczu napili się wszyscy. O Legii mówi aktualnie jest nie do pomyślenia, żeby traciła punkty z jakimiś nowicjuszami, bo za jego czasów, zamiast tłumaczyć się przed prezesem, złapałby któregoś za gardło i zaczął dusić. Poprawne, bezstresowe wychowanie? Raczej "karczmska napier*lanka".

Nieżyjący już Janusz Wójcik był niezłym misiem. Miałem przy tej lekturze, naprawdę, olbrzymią frajdę. Skromny bowiem to on nie był, a inaczej, miał olbrzymie predyspozycje do przesady, chociaż trudno się było z nim nie zgodzić. Bawił mnie, jak opowiadał o tym, jak w pewnym meczu wyleczył pijanego bramkarza, kolejnym piwem w przerwie, skończyło się 0:0, a po meczu napili się...

Janusz Wójcik był barwną postacią, obok której trudno było przejść obojętnie. W tej książce nie widzimy jednak wielu ciekawych anegdot, a chaotycznie opisane bajki, którym towarzyski wręcz prostacki styl autora. Pierwsza część była ciekawa, druga napisana mocno na siłę. Wciskanie zdjęcia Wójcika i pustej kartki co trzy strony pokazuje jedynie, że śp. Janusz nie miał zbytnio o czym opowiedzieć, ale skoro kazali — to lał wodę.

Janusz Wójcik był barwną postacią, obok której trudno było przejść obojętnie. W tej książce nie widzimy jednak wielu ciekawych anegdot, a chaotycznie opisane bajki, którym towarzyski wręcz prostacki styl autora. Pierwsza część była ciekawa, druga napisana mocno na siłę. Wciskanie zdjęcia Wójcika i pustej kartki co trzy strony pokazuje jedynie, że śp. Janusz nie miał zbytnio...

Wulgaryzmy, wóda i zarozumialstwo. Po co pisać takie książki?

Wulgaryzmy, wóda i zarozumialstwo. Po co pisać takie książki?

Wuju takiego jakiego go wszyscy pamiętamy. Wiele ciekawych, ale zapewne mocno ubarwionych historii, przy których można się nieźle uśmiać. Poza tym książka, którą czyta się szybko i pozwala wspomnieć, bądź poznać naszego byłego selekcjonera takim jakim był.

Wuju takiego jakiego go wszyscy pamiętamy. Wiele ciekawych, ale zapewne mocno ubarwionych historii, przy których można się nieźle uśmiać. Poza tym książka, którą czyta się szybko i pozwala wspomnieć, bądź poznać naszego byłego selekcjonera takim jakim był.

Komedia w czystym wydaniu plus kilka śmiesznych powiedzonek pana trenera. Jak robił w konia wszystko i wszystkich. Morze alkoholu i silna wątroba do czasu ....czyli bajkowa "wójcikowa" rzeczywistość. Polska piłka na dnie?

Komedia w czystym wydaniu plus kilka śmiesznych powiedzonek pana trenera. Jak robił w konia wszystko i wszystkich. Morze alkoholu i silna wątroba do czasu ....czyli bajkowa "wójcikowa" rzeczywistość. Polska piłka na dnie?

Baśnie z mchu i paproci. Więcej nie dodaję względem maksymy - o zmarłych, albo dobrze, albo wcale.

Baśnie z mchu i paproci. Więcej nie dodaję względem maksymy - o zmarłych, albo dobrze, albo wcale.

Książka jest potwierdzeniem tego, że Janusz Wójcik miał ciekawszy życiorys niż wiele osób razem wziętych. W kilku miejscach autor dość mocno wyraził swoje opinie, z niektórymi nie do końca się zgadzałem. Jednak mimo wszystko dobrze, że wydał te 2 książki tuż przed swoją śmiercią, bo pełne są ciekawych anegdot, śmiesznych i niekiedy strasznych historii, no i pisane dość zwięźle, bez owijania w bawełnę. Trzeba jednak zaznaczyć, że samego czytania jest około 200 stron (między rozdziałami są 4 strony przerwy).

Książka jest potwierdzeniem tego, że Janusz Wójcik miał ciekawszy życiorys niż wiele osób razem wziętych. W kilku miejscach autor dość mocno wyraził swoje opinie, z niektórymi nie do końca się zgadzałem. Jednak mimo wszystko dobrze, że wydał te 2 książki tuż przed swoją śmiercią, bo pełne są ciekawych anegdot, śmiesznych i niekiedy strasznych historii, no i pisane dość...

Jeśli chociaż 10 % historii z książki jest prawdą to mamy odpowiedź dlaczego Polska piłka w latach 90-tych była gdzie była. Historie naciągane, momentami żałosne okraszone wszędobylską wódką i skrajnie wysokim ego. Krowa co dużo muczy mało mleka daje.

Jeśli chociaż 10 % historii z książki jest prawdą to mamy odpowiedź dlaczego Polska piłka w latach 90-tych była gdzie była. Historie naciągane, momentami żałosne okraszone wszędobylską wódką i skrajnie wysokim ego. Krowa co dużo muczy mało mleka daje.

Tak, jak w przypadku tomu pierwszego - dużo "wujowania", "jechania z frajerami", a ponadto na każdej stronie dowiadujemy się, że śp. pan Wójcik był postrachem każdego - od Seppa Blattera po emira. Forma nieco męcząca, bo wychodzi na to, że dzięki srebrnemu medalowi z IO 1992 (o którym to turnieju nawet zwycięzcy Hiszpanie rzadko w książkach wspominają) zapewniła mu nieśmiertelność od bieguna północnego do południowego. Poza tym sporo ciekawych uwag, choćby dot. organizacji Euro 2012, mimo wszystko jednak, trudno brać tę pozycję na poważnie, zwłaszcza, że w epilogu sam promotor książki podaje w wątpliwość słowa trenera.

Tak, jak w przypadku tomu pierwszego - dużo "wujowania", "jechania z frajerami", a ponadto na każdej stronie dowiadujemy się, że śp. pan Wójcik był postrachem każdego - od Seppa Blattera po emira. Forma nieco męcząca, bo wychodzi na to, że dzięki srebrnemu medalowi z IO 1992 (o którym to turnieju nawet zwycięzcy Hiszpanie rzadko w książkach wspominają) zapewniła mu...

Jako fan polskiej piłki i przede wszystkim Legii lubiłem Wójta, to była nietuzinkowa postać więc sięgnąłem rowniez po jego druga książkę, ale jak przy pierwszej można było trochę zarzucić w zakresie prawdziwości przekazu (co wytykał Stanowski) , to druga to już było w dużej mierze bajkopisarstwo i trochę łabędzi śpiew ;) choć parę ciekawych faktow z lat młodości było i zupełnie stracony czas to nie był. W każdym razie dziękujemy za wszystko Wójcie, niech Ci ziemia lekką będzie.

Jako fan polskiej piłki i przede wszystkim Legii lubiłem Wójta, to była nietuzinkowa postać więc sięgnąłem rowniez po jego druga książkę, ale jak przy pierwszej można było trochę zarzucić w zakresie prawdziwości przekazu (co wytykał Stanowski) , to druga to już było w dużej mierze bajkopisarstwo i trochę łabędzi śpiew ;) choć parę ciekawych faktow z lat młodości było i...