Na samym początku opowiadania pojawia się motyw niczym z "Wyspy skarbów ": w XVI wieku czterech korsarzy - tytułowych łotrów - zakopało skarb na niewielkiej wysepce nieopodal Tobago. Po wielu latach przy szkieletach piratów znaleziono mapę z zaznaczonym miejscem ukrycia skrzyni z kosztownościami. Mapa trafiła do Europy, ale wkrótce zaginęła, zaś bez niej skarbu nie udało się odnaleźć mimo wielu prób.

Czterysta lat później w Krakowie zostaje uduszony stary antykwariusz, a z jego mieszkania ginie mapa Wyspy Czterech Łotrów. Śledztwo prowadzi zmęczony życiem porucznik Engel, zwolennik rozwiązywania kryminalnych zagadek przy pomocy szarych komórek, a nie pracy w terenie.
Sympatyczne przygodowe czytadło. Na motywach opowiadania jego autor Andrzej Szczypiorski napisał scenariusz filmu "Skarb trzech (sic!) łotrów " (1972).

Na samym początku opowiadania pojawia się motyw niczym z "Wyspy skarbów ": w XVI wieku czterech korsarzy - tytułowych łotrów - zakopało skarb na niewielkiej wysepce nieopodal Tobago. Po wielu latach przy szkieletach piratów znaleziono mapę z zaznaczonym miejscem ukrycia skrzyni z kosztownościami. Mapa trafiła do Europy, ale wkrótce zaginęła, zaś bez niej skarbu nie udało...

Dobrze napisane. A skoro opowiadanie zekranizowano i scenariusz pisał także Szczypiorski, to raczej się nie napracował, bo utwór jest bardzo plastyczny, filmowy. Jak na niezbyt wielkie dzieło postacie są wyraziste, tło całkiem przyzwoicie zarysowane. Czyta się szybko i lekko, w dodatku pojawiają się smaczki językowe i elementy humoru, może niekiedy nieco przyciężkiego, ale zarazem uzasadnionego charakterem postaci.
Wątki amerykańskie wydają się niekiedy naciągane, lecz mój główny zarzut, to zbyt pospieszne dotarcie od finału. Zabrakło mi przybliżenia pewnych wydarzeń, dodania wyjaśnień, a tymczasem autor zdecydował się szybko przejść do zakończenia sprawy.
Chociaż to kryminał "milicyjny", wypada całkiem nieźle i jak na tak małe dzieło - wart jest uwagi. Pamiętać jednak trzeba to że czytadło, choć dobre czytadło.

Dobrze napisane. A skoro opowiadanie zekranizowano i scenariusz pisał także Szczypiorski, to raczej się nie napracował, bo utwór jest bardzo plastyczny, filmowy. Jak na niezbyt wielkie dzieło postacie są wyraziste, tło całkiem przyzwoicie zarysowane. Czyta się szybko i lekko, w dodatku pojawiają się smaczki językowe i elementy humoru, może niekiedy nieco przyciężkiego, ale...