Jeśli się nie mylę, imienia „Atka” nie ma, to głównie nazwa geograficzna. Jeśli dodać do tego zdjęcie na okładce, aż ociekające Photoshopem… Ale mniejsza z tym, i tak zacząłem czytać.

Książka jest umiarkowanie udanym eksperymentem formalnym – są to bowiem niekończące się monologi Anki (pięćdziesiątka, szczupła, czarne włosy). Owszem, pojawiają się tu także inne osoby, ale Anka nie dopuszcza ich do głosu. Ich obecność (tych innych) wyrażana jest w sposób znany z lektury scenariuszy filmowych, np. Karolina (Garbata) chciała coś dodać, ale zrezygnowała, Elżbieta wolno sączyła wino, Magda patrzyła w przestrzeń pustym wzrokiem, Suchemu, który chciał coś powiedzieć, Anka natychmiast przerwała itp.

Anka dużo pije, właściwie to prawie stale, z mężem (zwanym Suchym),sypiającym w piwnicy, tworzy parę już tylko formalną, angażuje się w różne bezsensowne przygody seksualne, ale przede wszystkim wiecznie i ustawicznie narzeka. Wyrzyguje swoją złość, niezadowolenie i frustrację na każdego, kogo da się zmusić do słuchania. Nużące to – krótko mówiąc.

Specyficzne relacje łączą Ankę tylko z dwoma osobami: matką, wyraźnie sprawczynią chorych relacji Anki z ludźmi oraz Magdą – ten układ trudny jest do określenia. Magda jest ze dwadzieścia lat młodsza od Anki i odgrywa w jej życiu wiele różnych ról, bo to i przyjaciółka, i podopieczna, i protegowana… może nawet kochanka. Anka niby to stale pomaga Magdzie, ale w sumie karmi się jej chorobą i słabością. Bardzo ta relacja jest… niefajna.

Raził mnie w książce ordynarny, plugawy, wulgarny język – ale… może kobiety tak teraz ze sobą rozmawiają.
Refleksja druga: obraz jest oczywiście mocno przerysowany, ale… ile kobiet żyje w taki sposób, jak Anka, choćby częściowo?

Jeśli się nie mylę, imienia „Atka” nie ma, to głównie nazwa geograficzna. Jeśli dodać do tego zdjęcie na okładce, aż ociekające Photoshopem… Ale mniejsza z tym, i tak zacząłem czytać.

Książka jest umiarkowanie udanym eksperymentem formalnym – są to bowiem niekończące się monologi Anki (pięćdziesiątka, szczupła, czarne włosy). Owszem, pojawiają się tu także inne osoby, ale...

Debiutantka wydała sama sobie książkę, ale okazuje się, że jej przeczytanie może sprawić przyjemność nie tylko autorce. Powieść ma formę monologu przerywanego didaskaliami, jednak tekstowi daleko do teatralnej sztuczności. Język jest zróżnicowany, w zależności od tego, z kim bohaterka-narratorka rozmawia, ale nie ma się wrażenia rozpadu osobowości - czuć, że to ciągle ta sama osoba, która potrafi być skrajnie różna, a w tych różnicach pozostaje zawsze wyrazista i bezkompromisowa. We wspomnieniach i ciągu emocjonalnych opisów bohaterka ukazuje swoją niestandardową seksualność, robi wiwisekcję swoich relacji z mężem i kochanką, pokazuje, że nawet osoba pozornie ironiczna i chłodna potrzebuje bliskości, boi się samotności, zabiega o to, co jest dla niej wszystkim. Brożek ma dobry słuch do mowy potocznej i potrafi to wykorzystać w swojej prozie. Łatwo było tu popaść w banał, ale autorce udało się tego nie zrobić.

Debiutantka wydała sama sobie książkę, ale okazuje się, że jej przeczytanie może sprawić przyjemność nie tylko autorce. Powieść ma formę monologu przerywanego didaskaliami, jednak tekstowi daleko do teatralnej sztuczności. Język jest zróżnicowany, w zależności od tego, z kim bohaterka-narratorka rozmawia, ale nie ma się wrażenia rozpadu osobowości - czuć, że to ciągle ta...

Z jednej strony bohaterka jest nieznośna. I wkurzająca. Z drugiej strony znam takie "baby" więc nie mogę powiedzieć, że autorka zmyśla, poleruje itd. Może trochę męczy mnie forma, ale też trzeba przyznać, że po pewnym czasie wchodzi się w świat Anki. NIe takie to głupie, a do tego zdaje się debiut. I dlatego zamiast 7 gwiazdek dałem 8. Trochę na zachętę. Ale nie mam nic przeciwko żeby tak wyglądało więcej debiutów w tej kategorii. Bo autorka nie eksperymentuje, nie kombinuje, ale opowiada historię. I uwaga, to nie jest książka mimo wszystko, lekka łatwa i przyjemna. Ale chyba prawdziwa. No i paradoksalnie nie tylko dla kobiet. Chyba

No i wielki plus, autorka nie jest celebrytką ani wziętą blogerką.

Z jednej strony bohaterka jest nieznośna. I wkurzająca. Z drugiej strony znam takie "baby" więc nie mogę powiedzieć, że autorka zmyśla, poleruje itd. Może trochę męczy mnie forma, ale też trzeba przyznać, że po pewnym czasie wchodzi się w świat Anki. NIe takie to głupie, a do tego zdaje się debiut. I dlatego zamiast 7 gwiazdek dałem 8. Trochę na zachętę. Ale nie mam nic...