Nie należy podchodzić do "Paragrafu 23" z wielkimi oczekiwaniami. Szczególnie nie należy oczekiwać, że będzie to sequel najsłynniejszego dzieła Josepha Hellera. To po prostu zbiór opowiadań (zarówno wydanych i niewydanych),jeden dramat oraz kilka felietonów, w których Heller opowiada o swoich przeżyciach związanych z wojną oraz pisaniem i ekranizacją "Paragrafu 22". Opowiadania są napisane lekkim językiem, czyta się je przyjemnie i szybko. Widać łatwość autora przy opowiadaniu ciekawych historii. Jedynie dwa z nich oraz dramat są historiami o Yossarianie, które swoją drogą utrzymują dobry poziom. Ostatnia część jest raczej ciekawostką dla fanów autora i "Paragrafu 22".

Podsumowując, nie jest to jakaś wybitna pozycja, ale jeśli nie oczekujemy od niej zbyt wiele, jej lektura może być całkiem przyjemna.

Nie należy podchodzić do "Paragrafu 23" z wielkimi oczekiwaniami. Szczególnie nie należy oczekiwać, że będzie to sequel najsłynniejszego dzieła Josepha Hellera. To po prostu zbiór opowiadań (zarówno wydanych i niewydanych),jeden dramat oraz kilka felietonów, w których Heller opowiada o swoich przeżyciach związanych z wojną oraz pisaniem i ekranizacją "Paragrafu 22"....

Wybór opowiadań napisanych w latach 40-tych, 50-tych i 60-tych. Większość ciekawa, zwłaszcza pierwszy dział. Jedynie dwa nawiązują bezpośrednio do postaci Yossariana. Natomiast ostatni dział, „Wokół Paragrafu 22”, to bardziej felietony niż opowiadania, interesujące dla tych, którzy chcą zgłębić biografię Josepha Hellera. Poczytać można, szału nie ma. Heller ma dużo ambitniejsze książki na swoim koncie.

Wybór opowiadań napisanych w latach 40-tych, 50-tych i 60-tych. Większość ciekawa, zwłaszcza pierwszy dział. Jedynie dwa nawiązują bezpośrednio do postaci Yossariana. Natomiast ostatni dział, „Wokół Paragrafu 22”, to bardziej felietony niż opowiadania, interesujące dla tych, którzy chcą zgłębić biografię Josepha Hellera. Poczytać można, szału nie ma. Heller ma dużo...

Tytuł oryginału: "Catch As Catch Can".

Jest to zbiór opowiadań, który jest podzielony na 4 części. Wydany pośmiertnie przez syna/córkę i jego/jej meża/żonę (gdzieś zgubiłem tę informację, ale i tak nieważna jest). Książka zainteresować powinna raczej miłośników Hellera, tak jak w przedmowie napisane jest: "Literaccy adepci mogą nabrać śmiałości, śledząc okres, kiedy Heller sam był adeptem i uczył się pisać jak Joseph Heller".

Pierwsza część to opowiadania publikowane. Są to ponoć wszystkie opowiadania, które nie doczekały się wydania w jakiejkolwiek książce, ale zagościły na łamach Playboya i innych czasopism. Obejmuje ona dzieła od 1945 do 1990 roku.

Muszę przyznać, że czyta się je naprawdę nieźle. W większości są to opowiadania o bukmacherach, narkotykach, młodzieńcach, a o dziwo o wojsku tak wiele nie ma. Jedynie "Uwaga, bukmacherzy!" jest bardzo słabym lub w ogóle nie załapałem klimatu tego opowiadania, lecz trudno mieć pretensje, jeśli weźmie się pod uwagę, że było to napisane w ramach zaliczenia angielskiego na studiach (ja bym mu po tym nie zaliczył). Pozostałe są bardzo dobre, ale wyróżnić trzeba 5 ostatnich z tego działu: "Dziennik pokładowy MacAdama", który mocno przyczynił się do napisania "Paragrafu 22"; "Pozdrowienia od taty" - rozdział wycięty z "Paragrafu 22", w którym znajdują się listy do Nately'ego, jak dla mnie dobre, ale rzeczywiście można było sobie darować to; "Paragraf 23: Yossarian żyje", czyli preludium do "Paragraf 22 bis: Ostatni rozdział", po przeczytaniu mam obawy przed tą książką; "Dzień, w którym odszedł Bush" kontynuacja "Paragrafu 23...", ale troszkę inny niż zwykle, bo porzuca bohaterów "Paragrafu...", a zajmuje się Bushem seniorem. Kapitalny wywiad!

Na osobną uwagę zasługuje "Yossarian przetrwa", który został wycięty z nieznanych powodów. Ponoć nawet Heller nie zdawał sobie z tego sprawy, że nie umieszczono tego rozdziału w książce. Powiem jedno, jak w autobusie czytałem książkę, to tyle rechotałem, że aż mi głupio było dojechać do domu. Najlepsze opowiadanie z całego zbioru. Jakby ktoś nie wiedział, "hubba, hubba" to dźwięk wydawany przez ochoczego borsuka.

Druga część zbioru to opowiadania niepublikowane. I muszę stwierdzić, że niezła ciekawostka, ale czuć że jest to niedopracowane. Pomysły dobre, ale brak pointy. 5 bardzo ciężkich opowiadań, które są najsłabszym ogniwem tego zbioru.

Trzecia część to "Proces Clevingera" - zrobiony na sztukę jeden rozdział z "Paragrafu 22". Kto był kiedyś na sztuce teatralnej "Paragrafu 22" to pewnie wie, o co chodzi, bardzo dobrze to zrobione i to przez samego Hellera, który ułatwił zadanie reżyserom.

Czwarta część to eseje, dotyczące głównie "Paragrafu 22". Łącznie 5. Jeden opowiada o tym, jak Heller z rodziną szukał we Włoszech tego, co było bombardowane przez niego podczas wojny. Drugi, prześmieszny, mówi o perypetiach związanych z ekranizacją książki (tak nudną rzecz, tak śmiesznie opisać to tylko Heller potrafi). Trzeci opowiada o powstawaniu książki. Czwarty mówi o tym jak Heller miał 21 lat i był durny podczas wojny. A piąty pokazuje Coney Island (miejsce gdzie się wychowywał) z punktu widzenia dorosłego mężczyzny.

Ogólnie, całkiem ciekawy pomysł, by po śmierci zebrać wszystko w jedną całość i przekazać miłośnikom. Dobrze się bawiłem i mieszane uczucia mam może tylko do tych niepublikowanych, ale jak sama nazwa wskazuje, Hellerowi też coś z nimi nie pasowało, poza tym to jest ciekawostka, która nigdy nie miała ujrzeć światła dziennego.

Dla miłośników Hellera pozycja obowiązkowa, dla miłośników "Paragrafu 22" pozycja obowiązkowa, przeciwników i tak nic nie skłoni do sięgnięcia po tę książkę.


OPINIA PO TRZECH LATACH:

Odświeżyłem sobie po kilku latach, w związku z przeczytaniem "Paragrafu 22" i rozpoczęciem "Paragrafu 22 bis", te ważniejsze opowiadania. "Yossarian przetrwa" jest fenomenalny, za każdym razem, kiedy go czytam. Cała reszta, kręcąca się wokół "Paragrafów..." już niekoniecznie.

Te dotyczące "Paragrafu 22 bis", traktowane są, jako zapowiedź do powieści. Czegoś im przez cały ten czas brakuje. Jednak, jak zasiadłem do "Ostatniego rozdziału", zauważyłem, że są wykorzystane wszystkie te krótkie opowiadania. Są wszystkie poprawione i mają nawet elementy humorystyczne, co w pierwowzorach też było, ale bardzo słabo rozwinięte. Wydaje mi się, że te opowiadania traktujące o "Paragrafie 22 bis" były jedynie słabymi schematami, które później ewoluowały w "Ostatni rozdział".

Jeśli jest warta polecenia, to tylko fanom "Paragrafów". To istna kopalnia wiedzy, ciekawostek i rozdziałów, które nigdzie indziej nie były publikowane. Jakość pozostałych opowiadań niestety nie jest zachwycająca, ale tak jak pisałem kilka lat temu - przyklasnę, każdemu zbiorowi wszelkich tekstów skupionych w jednym tomie.

http://majinfox.blogspot.com/

Tytuł oryginału: "Catch As Catch Can".

Jest to zbiór opowiadań, który jest podzielony na 4 części. Wydany pośmiertnie przez syna/córkę i jego/jej meża/żonę (gdzieś zgubiłem tę informację, ale i tak nieważna jest). Książka zainteresować powinna raczej miłośników Hellera, tak jak w przedmowie napisane jest: "Literaccy adepci mogą nabrać śmiałości, śledząc okres, kiedy...

Niestety nie ma porównania do Paragrafu 22 a nawet do Paragrafu 22 bis, ale dla fanów będzie lekturą obowiązkowo żeby zamknąć cykl.

Niestety nie ma porównania do Paragrafu 22 a nawet do Paragrafu 22 bis, ale dla fanów będzie lekturą obowiązkowo żeby zamknąć cykl.

Biorąc pod uwagę, że to zbiór różnych tekstów odkurzonych z dna szuflady i tego co nie weszło do Paragrafu to całkiem całkiem...

Biorąc pod uwagę, że to zbiór różnych tekstów odkurzonych z dna szuflady i tego co nie weszło do Paragrafu to całkiem całkiem...

Dałem się oszukać wydawcy na nieistniejacy "Paragraf 22bis". Bruner świnio! Nie ze mną takie numery! Sam Heller nie słyszał o takiej książce! Drugi raz nie dam sie nabrać

Dałem się oszukać wydawcy na nieistniejacy "Paragraf 22bis". Bruner świnio! Nie ze mną takie numery! Sam Heller nie słyszał o takiej książce! Drugi raz nie dam sie nabrać

Przeciętna. Lepiej się ubawiłem czytając Paragraf 22. Ot wydano książkę z opowiadaniami, których sam autor nigdy nie wykorzystał wcześniej. Nie dołączył ich wcześniej do swoich książek bo jak się okazuje, nie warto. Wydanie "Paragrafu 23" było zabiegiem niepotrzebnym.

Przeciętna. Lepiej się ubawiłem czytając Paragraf 22. Ot wydano książkę z opowiadaniami, których sam autor nigdy nie wykorzystał wcześniej. Nie dołączył ich wcześniej do swoich książek bo jak się okazuje, nie warto. Wydanie "Paragrafu 23" było zabiegiem niepotrzebnym.

zbiór opowiadań Josepha Hellera, autora "Paragrafu 22". Szczerze pisząc nic specjalnego, kilka ciekawych opowiadań, ale to raczej nie dla mnie. Już sam "Paragraf 22" doczytałam na trochę "na siłę", żeby nie zrobić przykrości znajomej, która mi te książki poleciła i żeby mieć z nią o czym porozmawiać. Słabe tłumaczenie potrafi zniechęcić nawet do dobrej książki, a gdy ktoś źle przetłumaczy coś przeciętnego, wtedy szkoda mi czasu. Za radą Pauliny z blogu miasto książek zwracam ostatnio uwagę, żeby nie czytać nic na siłę - w końcu jest tyle książek, które chciałabym przeczytać, a tak mało czasu... - dlatego "Paragraf 23" po kilku opowiadaniach wrócił na półkę

zbiór opowiadań Josepha Hellera, autora "Paragrafu 22". Szczerze pisząc nic specjalnego, kilka ciekawych opowiadań, ale to raczej nie dla mnie. Już sam "Paragraf 22" doczytałam na trochę "na siłę", żeby nie zrobić przykrości znajomej, która mi te książki poleciła i żeby mieć z nią o czym porozmawiać. Słabe tłumaczenie potrafi zniechęcić nawet do dobrej książki, a gdy ktoś...

Po przeczytaniu "Paragrafu 22" sięgnęłam po "Paragraf 23", niestety przyznać muszę, że lektura tego drugiego nie była tak wciągająca, jak pierwszego. "Paragraf 22" zachęcał do refleksji na bardzo wiele tematów, jego następca jest po prostu zbiorem opowiadań, z których żadne nie zapada w pamięc tak jak osławiona (i słusznie) historia z dzieła pierwszego.

Po przeczytaniu "Paragrafu 22" sięgnęłam po "Paragraf 23", niestety przyznać muszę, że lektura tego drugiego nie była tak wciągająca, jak pierwszego. "Paragraf 22" zachęcał do refleksji na bardzo wiele tematów, jego następca jest po prostu zbiorem opowiadań, z których żadne nie zapada w pamięc tak jak osławiona (i słusznie) historia z dzieła pierwszego.

Na pewno lepsza od "bisa" ale do "Paragrafu" to jej jeszcze trochę brakuje. Jako zbiór różnych szpargałów (rozdziału, który nie wszedł do "Paragrafu" itp.) może być.

Na pewno lepsza od "bisa" ale do "Paragrafu" to jej jeszcze trochę brakuje. Jako zbiór różnych szpargałów (rozdziału, który nie wszedł do "Paragrafu" itp.) może być.