Anna Karenina

Powieść absolutnie wielka, nie tylko rozmiarem. Tołstoj w swoim dziele zawarł dogłębny opis rosyjskiego społeczeństwa XVIII wieku ze wszystkimi jego rozterkami, pięknie opisał przemyślenia bohaterów oraz ich wewnętrzne przemiany.
Ogromne wrażenie wywarła na mnie zwłaszcza znajomość Lewina i Kitty, chyba nawet pokuszę się o opinię, że to oni są najważniejszymi postaciami tej powieści, a opisane szczegółowo etapy ich skomplikowanego związku są wisienką na torcie całego dzieła.

Powieść absolutnie wielka, nie tylko rozmiarem. Tołstoj w swoim dziele zawarł dogłębny opis rosyjskiego społeczeństwa XVIII wieku ze wszystkimi jego rozterkami, pięknie opisał przemyślenia bohaterów oraz ich wewnętrzne przemiany.
Ogromne wrażenie wywarła na mnie zwłaszcza znajomość Lewina i Kitty, chyba nawet pokuszę się o opinię, że to oni są najważniejszymi postaciami tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób."
Słynne pierwsze zdanie jest idealnym podsumowaniem tej powieści.
Wolałabym inne zakończenie, ale tak to już chyba jest z tymi wielkimi rosyjskimi artystami.

"Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób."
Słynne pierwsze zdanie jest idealnym podsumowaniem tej powieści.
Wolałabym inne zakończenie, ale tak to już chyba jest z tymi wielkimi rosyjskimi artystami.

Pokaż mimo to

Definicja szczęścia z powieści:

„CIESZĘ SIĘ TYM CO MAM, A NIE TĘSKNIĘ ZA TYM, CZEGO NIE MAM”

Historia upadku pięknej mężatki, która znudzona dostatnim życiem porzuca męża i rodzinę, wdając się w romans z atrakcyjnym młodym mężczyzną. W wyśmienity sposób ukazany został proces stopniowej degrengolady, podejrzliwości graniczącej z paranoją Arkadiewny, która zamiast cieszyć się tym co ma, zatęskniła za czymś zakazanym czego nie miała...

Z główny wątkiem związana jest wnikliwa charakterystyka psychologiczna męża cudzołożnicy. Wskazać tu należy tchórzostwo, cynizm i obłudę religijną Aleksego Karenina, który w egoistycznej obawie o swą reputacje chciał tuszować zdradę żony przed ludźmi (zamiast przykładowo jak to się mówi kolokwialnie - chwycić za mordę kolesia, który mu kobietę odbijał). Z drugiej jednak strony wskazać należy na chęć pojednania, dobrej woli Karenina, który mimo zdrady żony chciał ratować małżeństwo. Zasadnym w tym momencie jest przytoczenie kolejnego rewelacyjnego cytatu z powieści, tym razem odnoszącego się do istoty małżeństwa: „By można przedsiębrać cokolwiek w sferze życia rodzinnego niezbędne jest, by pomiędzy małżonkami panował albo całkowity rozbrat, albo miłość i zgoda. O ile jednak stosunek jest nieokreślony i nie ma ani rozbratu, ani zgody, wówczas nic przedsiębrać się nie da”.

Drugorzędnym wątkiem w powieści (a może i pierwszorzędnym...) jest przedstawienie dla kontrastu dobrego związku kochających się ludzi (Kitty i Lewin). Jest tu rewelacyjnie ukazany proces początkowo urażonej i odrzuconej miłości, a następnie przebaczenia zakończony w diametralnie inny sposób niż katastrofalne perypetie tytułowej bohaterki powieści.

Mnie jednak najbardziej zainteresowały (przy drugiej lekturze „Anny Kareniny”) rozterki natury moralno – filozoficzno – religijnej Lewina, które par excellence obrazuje poniższy cytat:

„Nie mógł zdobyć się na wiarę, ale nie był także całkiem przekonany, że to wszystko było nieprawdą. Dlatego nie będąc w stanie ani wierzyć... ani ustosunkować się do tego obojętnie, jak do pustej formalności, czuł się przez cały czas tych nabożeństw niezręcznie; wstydził się, że robi coś czego sam nie rozumie, a więc jak mawiał mu głos wewnętrzny – coś nieszczerego”.

Warto też zaakcentować motyw ziemiaństwa w powieści, pańszczyzny, wspólnego a zarazem zgodnego koegzystowania pana (Lewin) z poddanymi.

Dla zasady wypada jeszcze co nieco o Wrońskim napisać, choć ten fircyk akurat specjalnie nic wartościowego nie wniósł do powieści. Ot taki sobie: dandys, elegancik, frant, galant, gładysz, goguś, lekkoduch, letkiewicz, modniś, paniczyk, pędziwiatr, przystojniak, strojniś, szałaput, trzpiot, wytworniś.

Definicja szczęścia z powieści:

„CIESZĘ SIĘ TYM CO MAM, A NIE TĘSKNIĘ ZA TYM, CZEGO NIE MAM”

Historia upadku pięknej mężatki, która znudzona dostatnim życiem porzuca męża i rodzinę, wdając się w romans z atrakcyjnym młodym mężczyzną. W wyśmienity sposób ukazany został proces stopniowej degrengolady, podejrzliwości graniczącej z paranoją Arkadiewny, która zamiast cieszyć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężką miałam przeprawę przez tę lekturę. Dużo wątków, każdy mocno rozbudowany. Zawsze, gdy zaczynało mi się coś podobać, autor szybko ucinał scenę i przechodził do czegoś innego. Mam nadzieję, że przeczytanie 2 części pójdzie mi szybciej.

Ciężką miałam przeprawę przez tę lekturę. Dużo wątków, każdy mocno rozbudowany. Zawsze, gdy zaczynało mi się coś podobać, autor szybko ucinał scenę i przechodził do czegoś innego. Mam nadzieję, że przeczytanie 2 części pójdzie mi szybciej.

Pokaż mimo to

Absolutna klasyka.

Absolutna klasyka.

Pokaż mimo to

Uff, w końcu dodaję tę opinię, bo książkę przeczytałam dobrych parę miesięcy temu ;)

"Mnie pomsta, ja oddam - mówi Pan"

To motto silnie pobudziło moją wyobraźnię i w ogóle bardzo, ale to bardzo mi się podobało. Pierwsze zdanie nieźle mnie wkręciło; lubię zdania o charakterze aforystycznym. A potem - potem wciągnięcie w wir wydarzeń, pacnięcie w twarz obrazem zdradzającego męża i zdradzonej żony. Ale to dopiero początek...

Niezmiernie przepadam za powieściami społeczno-obyczajowymi. Nie dość, że poruszają wiele problemów, to zawierają też - jakże by inaczej - najprzeróżniejsze wątki. Poza historią, skądinąd ciekawą, miłości Anny i Wrońskiego, otrzymujemy też przemyślenia na tematy religijne, dyskusje polityczne, refleksje natury etyczno-moralnej i wiele innych rzeczy. (A wiecie, że Tołstoj wspomina co nieco o antykoncepcji? XIX wiek...) Trudno powiedzieć, aby Anna znajdowała się w centrum, myślę jednak, że wszystkie ważniejsze wątki zostały odpowiednio "odmierzone".

Co za klimat! Co za plastyczny obraz XIX-wiecznej Rosji i wielkomiejskiej socjety! Bale, przyjęcia, życie rodzinne, polowania, uzdrowisko, teatry, wyścigi konne, wstęp do seansu spirytystycznego... Bardzo przyjemnie przeniknąć do tego świata.

Psychologizm też lubię i tu go nie zabrakło. Co do niespodzianek - zaskoczył mnie obraz tytułowej bohaterki. Mam wrażenie, że obecnie, w różnych adaptacjach itp., mamy do czynienia z gloryfikowaniem postaci Anny. W książce jest zupełnie inaczej, Tołstoj chyba nie darzył kobiety szczególną sympatią. Wręcz przeciwnie, to jej mąż został przedstawiony tak, by czytelnik mógł mu współczuć. Tak więc jakiś mit zostaje obalony. Ciekawe.

Zachęcam!

Uff, w końcu dodaję tę opinię, bo książkę przeczytałam dobrych parę miesięcy temu ;)

"Mnie pomsta, ja oddam - mówi Pan"

To motto silnie pobudziło moją wyobraźnię i w ogóle bardzo, ale to bardzo mi się podobało. Pierwsze zdanie nieźle mnie wkręciło; lubię zdania o charakterze aforystycznym. A potem - potem wciągnięcie w wir wydarzeń, pacnięcie w twarz obrazem zdradzającego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo, iż książka Tołstoja od długiego czasu cieszy się sławą i uznaniem wśród czytelników, to jej lektura pozostawiła mnie z mieszanymi uczuciami.
Tołstoj doskonale prowadzi narrację, przeplata ze sobą wątki tak, by na zasadzie kontrastu lub przeciwnie- wzajemnego podobieństwa czytelnik odruchowo poddał je jeszcze głębszej analizie. Portrety psychologiczne namalowane są niezwykle dokładnie. To co dzieje się w głowach bohaterów nie stanowi tajemnicy. Emocje, które malują się na wyrazach ich twarzy opisywane są tak szczegółowo, że momentami zdolność autora do czytania z ludzkiej facjaty trąci groteską.
Tołstoj nie daruje nam najmniejszej zmiany w mimice postaci bez przynajmniej półstronicowej interpretacji. Podobnie nie odpuści relacji z żadnego obiadu, polowania czy koncertu. Po pewnym czasie przewracanie stron zawierających opis życia towarzyskiego członków elity carskiej Rosji robi się tak jałowe, jak ono samo. Jeśli to zabieg celowy, winszuję.
Koniec powieści to już prawdziwa próba przetrwania. Rozterki i wywody głównych bohaterów wymęczą każdą wrażliwą, czytelniczą duszę…
“Anna Karenina” to jednak coś więcej niż próba ukazania hipokryzji, obłudy i zbyteczności zamożnej, moskiewskiej arystokracji. To opowieść o miłości i powodowanych nią zmianach. To także próba sprowokowania do przemyśleń problemów natury egzystencjalnej. Zarówno tych prostych, jak i takich, które w mojej ocenie są nierozwiązywalne...


Tych, których powyższe słowa znięcheciły do lektury, dodatkowo zasmucę; “ Anny Kareniny” nie wypada nie znać.

Mimo, iż książka Tołstoja od długiego czasu cieszy się sławą i uznaniem wśród czytelników, to jej lektura pozostawiła mnie z mieszanymi uczuciami.
Tołstoj doskonale prowadzi narrację, przeplata ze sobą wątki tak, by na zasadzie kontrastu lub przeciwnie- wzajemnego podobieństwa czytelnik odruchowo poddał je jeszcze głębszej analizie. Portrety psychologiczne namalowane są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwaga bez spojlerów nie mogłam się obejść! Literatura piękna! Czy każda powieść Tołstoja jest tak napisana? Choć Kareninę od samego początku potępiam i uważam, że to się musiało tak skończyć, tak cała powieść, szczególnie wątek Kitty i Lewina to było coś! Podobało mi się wszystko, opisy przyrody, charakterystyczne postaci. Rozsierdzała mnie rozrzutność Stivy, a pobłażanie tych jego wybryków przez Dolly dziwiła. I dlaczego Siergiej Kozniszew, brat Levina nie wyznał uczuć! WHY! Prawie rwałam włosy z głowy! Dawno powieść nie obudziła mnie tyle emocji. Zaraz obejrzę film!

Uwaga bez spojlerów nie mogłam się obejść! Literatura piękna! Czy każda powieść Tołstoja jest tak napisana? Choć Kareninę od samego początku potępiam i uważam, że to się musiało tak skończyć, tak cała powieść, szczególnie wątek Kitty i Lewina to było coś! Podobało mi się wszystko, opisy przyrody, charakterystyczne postaci. Rozsierdzała mnie rozrzutność Stivy, a pobłażanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z pewnością wyjątkowa książka. Po przeczytaniu opisu spodziewamy się jedynie romansu, a treść porusza wiele różnych tematów i problemów, które spotykały i nadal nas spotykają w dzisiejszych czasach. Można się pozytywnie zaskoczyć przemyśleniami, do których skłania lektura.

Z pewnością wyjątkowa książka. Po przeczytaniu opisu spodziewamy się jedynie romansu, a treść porusza wiele różnych tematów i problemów, które spotykały i nadal nas spotykają w dzisiejszych czasach. Można się pozytywnie zaskoczyć przemyśleniami, do których skłania lektura.

Pokaż mimo to

Powieść Lwa Tołstoja jest typowym przykładem klasyki rosyjskiej literatury nawiązującej tematyką do dziewiętnastowiecznej Rosji. Choć powstała na przełomie lat 1873–1877, to nadal utrzymuje się ogromne zainteresowanie ową książką wśród czytelników współczesnych czasów. Pozwala to uważać, iż jest ona ponadczasowa, a zawiera w sobie wiele mądrości, a także szczegółowych opisów psychologicznych ludzi żyjących w ówczesnych czasach. Ta dwu tomowa książka napisana została z wielką swobodą, zawiera w sobie ogromną ilość dialogów, oraz monologów i pozwala czytelnikowi odkryć jak wyglądały panujące stosunki międzyludzkie w dawnej Rosji. Gdybym chciał coś krytycznego znaleźć w tejże lekturze, to zwróciłbym uwagę, na użycie wielu francuskich zwrotów, które odwracają uwagę czytelnika od treści książki, choć nie jest to żadna wada, gdyż w dziewiętnastym wieku często używano tego typu zwrotów podczas dyskursów. Poza tym bardzo intrygującym tematem osobiście dla mnie jest sprawa tytułu książki, wszak opowiada ona losy wielu rosyjskich rodzin, a sama Anna Karenina jest jedną z wielu postaci występujących w owej powieści.

Powieść Lwa Tołstoja jest typowym przykładem klasyki rosyjskiej literatury nawiązującej tematyką do dziewiętnastowiecznej Rosji. Choć powstała na przełomie lat 1873–1877, to nadal utrzymuje się ogromne zainteresowanie ową książką wśród czytelników współczesnych czasów. Pozwala to uważać, iż jest ona ponadczasowa, a zawiera w sobie wiele mądrości, a także szczegółowych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to