Smutna książka.

Smutna książka.

Całkiem ciekawa książka, lepsza chyba nawet od poprzednich z tej serii, bo pojawiły się nowe wątki i inne problemy oraz tajemnice, czasem zaskakujące. Mimo, że często nie rozumiałam zachowania bohaterów i wydawało mi się mocno irracjonalne.

Całkiem ciekawa książka, lepsza chyba nawet od poprzednich z tej serii, bo pojawiły się nowe wątki i inne problemy oraz tajemnice, czasem zaskakujące. Mimo, że często nie rozumiałam zachowania bohaterów i wydawało mi się mocno irracjonalne.

Bardzo dobra książka, widać, że autorka odnajduje się w pisaniu o trudnych tematach. Bohaterowie są dobrze skonstruowani, czuć dramat jaki przeżyli. Jestem ciekawa w jaki sposób poradzą sobie z dręczącymi ich problemami.

Bardzo dobra książka, widać, że autorka odnajduje się w pisaniu o trudnych tematach. Bohaterowie są dobrze skonstruowani, czuć dramat jaki przeżyli. Jestem ciekawa w jaki sposób poradzą sobie z dręczącymi ich problemami.

Chyba książki o takiej tematyce, o takiej historii jeszcze nie czytałam. Stało się źle u jednego i drugiego bohatera, ale żeby to się tak połączyło, ta jedna sprawa sprzed 13 lat? Tego bym się nie spodziewała. Widać, że strasznie się to za nimi ciągnie i nie ma co się tu dziwić. Obydwoje mieli spaprane dzieciństwo, przez co są teraz tego skutki. Nie wiedzą co ze sobą począć, są zagubieni, boją się. Ale czy znajdą szczęście?

Chyba książki o takiej tematyce, o takiej historii jeszcze nie czytałam. Stało się źle u jednego i drugiego bohatera, ale żeby to się tak połączyło, ta jedna sprawa sprzed 13 lat? Tego bym się nie spodziewała. Widać, że strasznie się to za nimi ciągnie i nie ma co się tu dziwić. Obydwoje mieli spaprane dzieciństwo, przez co są teraz tego skutki. Nie wiedzą co ze sobą...

Violet była małą dziewczynką gdy do jej domu wtargnęli włamywacze, mordując jej rodziców. Od tamtej pory obrazy z tej przerażającej nocy, utkwiły w pamięci dziewczyny do dziś. Przerzucana od jednej rodziny zastępczej do drugiej, dziewczynka całkowicie straciła zaufanie do ludzi, stając się pustą w środku i zimną na zewnątrz osobą. Jej uzależnieniem jest adrenalina, bardzo niebezpieczna w skutkach i chyba tylko cud sprawia, że za każdym razem udaje jej się przeżyć. Mająca opinię wrednej, zimnej, nielubianej i zarabiającej na życie ciałem, tak naprawdę jest małą dziewczynką uwięzioną w ciele kobiety, która stara się żyć i przetrwać. Zawiedziona niezliczoną ilość razy nie przejmuje się ani opiniami na jej temat, ani plotkami, ani niczym innym, nawet sobą.

Luke wcale łatwiejszego życia nie miał. Jako dziecko musiał robić przerażające rzeczy, nie do końca jeszcze rozumiejąc jak i po co. Zagmatwane życie sprawiło, że chłopak musi wszystko kontrolować, bo inaczej wpada we wściekłość i gniew. Uzależniony od alkoholu i jednorazowego seksu, kawałek po kawałku niszczy siebie samego. Tylko to pozwala mu przerwać, wyciszyć się i wyładować.

Dwie niewyobrażalnie skrzywdzone dusze spotykają się nieoczekiwanie i od tej pory ich ścieżki zaczynają się ścierać. Problem w tym, że ani on, ani ona nie wyobrażają sobie normalności i związku.
Na początek chcę napisać, że Jessica Sorensen jest jedną z tych autorek, dla której nie istnieją tematy tabu. Jej książki (a przynajmniej te, które już udało mi się przeczytać) są wręcz przesiąknięte bólem, cierpieniem, krzywdą i przede wszystkim autodestrukcją. Śmiało mogę powiedzieć, że moim zdaniem autorka jest jedną z najlepszych pisarek poruszającą tak ciężkie tematy. I chyba sama o tym wie i najlepiej się w tym sprawdza, gdyż w jej książkach, to właśnie autodestrukcja jest najważniejszym tematem.

Violet i Luke'a nie da się lubić. Mianowicie im się współczuje, chce się płakać nad ich losem, przytulić ich i im pomóc. Nic co robią nie jest dobre, a w jakiś sposób zamiast negować ich zachowanie, można je wytłumaczyć i zrozumieć. To jest właśnie umiejętność kreowania bohaterów i talentu pisarskiego, który posiada Pani Sorensen. Nie sztuką jest stworzyć "bohatera z przeszłością". Sztuką jest poprzez jego kreację, wzbudzić w czytelniku emocje, poczucie zrozumienia a nawet zastanowienia się nad własnym życiem. Jednak bohaterzy są też dość sarkastyczni i bezpośredni dzięki czemu raz na jakiś czas, wśród całego tego chaosu, można się zaśmiać i przybić im piątkę (a przynajmniej mieć na to ochotę).

To jest jedna z tych książek, która bez narracji pierwszoosobowej naprzemiennej byłaby niekompletna, niezrozumiała i niedopracowana. Dlatego też często osobiście zwracam na to uwagę, bo jednak poznać myśli obojga bohaterów tworzy książkę bardziej dopełnioną. Ogromnie się cieszę więc, że autorka stawia właśnie na taką narrację.
Ponadto udało jej się płynnie zrównoważyć smutek bohaterów z normalnym życiem wokół nich, które jest zwyczajne, ludzie są szczęśliwi i zabawni. Chodzi mi o to, że choć żal i ból jest przytłaczający, to jednak autorka nie skupiła się wyłącznie na Violet i Luke'u (jak to bardzo często niestety bywa). Zatem znalazło się miejsce dla innych bohaterów, na pracę i uczelnie.

Naprawdę, naprawdę polecam. Przygotujcie się jednak na brak kwiatków, serduszek, randek, słodkich słówek i łatwej miłości. Nic z tego nie dostaniecie. W zamian za to gwarantuję całą gamę emocji i współczucia do bohaterów.

Violet była małą dziewczynką gdy do jej domu wtargnęli włamywacze, mordując jej rodziców. Od tamtej pory obrazy z tej przerażającej nocy, utkwiły w pamięci dziewczyny do dziś. Przerzucana od jednej rodziny zastępczej do drugiej, dziewczynka całkowicie straciła zaufanie do ludzi, stając się pustą w środku i zimną na zewnątrz osobą. Jej uzależnieniem jest adrenalina, bardzo...

,,Przeznaczenie Violet i Luke’a” należy do serii Jessici Sorensen o wchodzących w dorosłość ludziach ciężko doświadczonych przez los.

Kiedy Violet miała siedem lat jej rodzice zostali zamordowani. Od tej pory dziewczyna kursowała między kolejnymi rodzinami zastępczymi, które nie były w stanie zrozumieć jej bólu. Wydaje się, że jej ostatni opiekun Preston zapewnił jej stabilizację, ale to tylko pozory – w rzeczywistości mężczyzna zmusza Violet do sprzedawania narkotyków i coraz wyraźniej okazuje jej, że traktują ją jak kobietę, nie przybraną córkę. Violet stara się zagłuszyć ból codziennymi dawkami adrenaliny. Przez wspólnych znajomych dziewczyna poznaje Luke’a – chłopaka z fatalną opinią. Luke jest synem narkomanki, która od dzieciństwa zmuszała go do brania udziału w jej nałogu. Chłopak zapomina o traumach za sprawą alkoholu i przypadkowego seksu. Początkowo Violet i Luke nie przepadają za sobą i postrzegają drugą osobę z jak najgorszej perspektywy. Coś jednak ich do siebie przyciąga. Czy jednak dwoje ludzi, którzy z miejsca odrzucają wszystkie uczucia, będzie w stanie naprawdę się pokochać?

Jest wiele książek o poszkodowanych ludziach, którzy wychodzą na prostą dzięki miłości. ,,Przeznaczenie Violet i Luke’a” wyróżnia się wśród nich dwiema kwestiami. Pierwsza to zwrócenie uwagi na mrok i brutalność, a nie tworzenie z dramatów ludzkich wzruszających wyciskaczy łez. W cierpieniu naszych bohaterów nie ma nic heroicznego. Violet od dziecka była niezrozumiana, nikt nie pomógł przetrwać jej tragedii, a obecnie jest nagabywana przez dziennikarzy, którzy chcą zarobić na tragedii jej rodziny, i uwikłana w toksyczną relację z przybranym ojcem. Natomiast to, co zrobiła matka Luke’a jest po prostu chore. Ta kobieta zmuszała go, by pomagał jej zażywać narkotyki, w żaden sposób nie ukrywała przed nim swoich stanów, a w dodatku wydaje się, że tkwiła z nim w jakimś mentalnym kazirodztwie, chcąc, żeby zastąpił jej męża, który odszedł do drugiego mężczyzny. Co więcej, nie mamy tu do czynienia z niewinnymi, cierpiącymi w pokorze bohaterami, których się stuprocentowo lubi. I Violet, i Luke, zrobili w swoim życiu wiele złych rzeczy, każde z nich ma dużo na sumieniu i nie do końca można to usprawiedliwić ciężkim dzieciństwem – w końcu każdy decyduje o sobie. Niemniej właśnie to, że główni bohaterowie nie są do końca dobrzy wyróżnia tą książkę i sprawia, że nie jest ona tak bardzo schematyczna.


Nie jest to książka idealna. Rażą pewne schematy, ale przede wszystkim powtarzanie tego samego. Bohaterowie co chwila przypominają nam swoją sytuację i sposoby radzenia z problemami. Przynajmniej kilka razy zostało powtórzone coś w rodzaju, że uciekają przed uczuciami, nikogo nie kochają i zagłuszają swój ból. Jak dla mnie to niepotrzebne i trochę infantylne. Niemniej całość wypada naprawdę dobrze. Polecam.

,, Łatwiej było nie czuć nic, niż doświadczać zła.”

,,Przeznaczenie Violet i Luke’a” należy do serii Jessici Sorensen o wchodzących w dorosłość ludziach ciężko doświadczonych przez los.

Kiedy Violet miała siedem lat jej rodzice zostali zamordowani. Od tej pory dziewczyna kursowała między kolejnymi rodzinami zastępczymi, które nie były w stanie zrozumieć jej bólu. Wydaje się, że jej ostatni opiekun Preston zapewnił jej...

Wydaje mi się, że ta część podobała mi się bardziej niż pierwszy tom.
Dwójka pokrzywdzonych i zamkniętych w sobie ludzi,
którzy skrzętnie chowają swoje uczucia, nagle przez przypadek staje na swojej drodze.
Wbrew ich woli rozkwita pomiędzy nimi uczucie.

Nie rzuciła mnie na kolana, ale miło się czytało.

Wydaje mi się, że ta część podobała mi się bardziej niż pierwszy tom.
Dwójka pokrzywdzonych i zamkniętych w sobie ludzi,
którzy skrzętnie chowają swoje uczucia, nagle przez przypadek staje na swojej drodze.
Wbrew ich woli rozkwita pomiędzy nimi uczucie.

Nie rzuciła mnie na kolana, ale miło się czytało.

Ciekawa, intrygująca. Oczywiście jak w poprzedniej historii i tutaj poziom tragedii, dramatu, depresji niebezpiecznie zbliża się do poziomu w którym nie można tego już strawić.
Zakończenie pozostawia jednak pewien niedosyt i dlatego bez wahania sięgnę po kolejną część.

Ciekawa, intrygująca. Oczywiście jak w poprzedniej historii i tutaj poziom tragedii, dramatu, depresji niebezpiecznie zbliża się do poziomu w którym nie można tego już strawić.
Zakończenie pozostawia jednak pewien niedosyt i dlatego bez wahania sięgnę po kolejną część.

Przyjemnie czytało się tę część. Lubiłam słowne przepychanki bohaterów, ich zaczepki i droczenie się. Zapewne sięgnę po kolejne części. Mimo to, uważam że zakończenie (które można było przewidzieć już dużo szybciej) jest mocno naciągane. Nie wiem co napisać, abyście wiedzieli o co mi chodzi a jednocześnie żeby moja opinia nie była spoilerem. No nic, musicie przekonać się sami.

Przyjemnie czytało się tę część. Lubiłam słowne przepychanki bohaterów, ich zaczepki i droczenie się. Zapewne sięgnę po kolejne części. Mimo to, uważam że zakończenie (które można było przewidzieć już dużo szybciej) jest mocno naciągane. Nie wiem co napisać, abyście wiedzieli o co mi chodzi a jednocześnie żeby moja opinia nie była spoilerem. No nic, musicie przekonać się sami.

Książka nawet mnie wciągnęła, pierwsze strony były dość .. mocne. To co przeżyli oboje bohaterów, należy im współczuć. Ale im dalej brnęłam w książkę tym bardziej mnie męczyła. W połowie miałam wrażenie, że była napisana na kolanie, bez pomysłu i zakończenia. Wiele spraw jest niewyjaśnionych . Historia ciekawa, ale raczej nie sięgnę po nią drugi raz.

Książka nawet mnie wciągnęła, pierwsze strony były dość .. mocne. To co przeżyli oboje bohaterów, należy im współczuć. Ale im dalej brnęłam w książkę tym bardziej mnie męczyła. W połowie miałam wrażenie, że była napisana na kolanie, bez pomysłu i zakończenia. Wiele spraw jest niewyjaśnionych . Historia ciekawa, ale raczej nie sięgnę po nią drugi raz.