Jane Eyre cz. 2

" Nikt nie wie, ile buntów- prócz buntów politycznych- fermentuje w tłumach zaludniających świat. Kobiety uważa się na ogół za bardzo spokojne istoty, ale kobiety czują tak samo jak mężczyźni (...) "

Szczerze przyznam, że miałam trochę problem czytając tę książkę. Niewątpliwym jest stwierdzenie, że " Dziwne losy Jane Eyre" to klasyk literatury wiktoriańskiej. Jednakże czy jest ponadczasowy? Mam parę teorii na ten temat.
Jak to z klasykami bywa, większość z nas zna fabułę powieści, bo jak nie czytali książki, to oglądali ekranizację, a jak nie oglądali, to ten główny motyw często pojawia się we współczesnej literaturze, trochę zmodyfikowany, ale zawsze.
Młoda dziewczyna zostaje guwernantką w wielkiej, mrocznej posiadłości ( dodam, że nie grzeszy ona urodą- dziewczyna oczywiście, nie posiadłość). O dziwo ( a może i nie) zakochuje się w niej dziedzic majątku i właściciel tejże posiadłości. Na początku są do siebie pełni rezerwy, jednak Jane w miarę upływu czasu dostrzega swoje uczucie do Pana Rochestera i ze zdumieniem odkrywa, że on również ją kocha. Przeszkodą do szczęścia pary, jest jednak tajemnica, która wisi nad dziedzicem i posiadłością jak miecz Damoklesa. Atmosfera robi się tak gęsta, że można ja kroić nożem, a biedna guwernantka próbuje odkryć co takiego jest w domostwie, co nie daje domownikom i służbie spać po nocach...
Tu urwę już opis fabuły, bo chociaż wiem, ze większość z Was kojarzy co dalej się dzieje, to może jednak nie wszyscy chcą poznać szczegóły tej historii. Nad jednym na pewno muszę się pochylić, pisząc recenzję książki. Nad studium osobowości kobiet i mężczyzn, przeanalizowanym i opisanym okiem dziewiętnastowiecznej autorki. Uderza to, że mimo, iż książka była pisana tyle lat temu, to temat dyskryminacji kobiet jest nadal aktualny. Teraz ma on trochę inne podłoże, ale widzę tu ciągle to samo podobieństwo- walkę o to aby kobieta nie była spychana na margines i żeby wreszcie społeczeństwo dostrzegło, że kobieta równie dobrze, może mieć umysł otwarty ,gotowy do pewnych silnych działań, które przypisuje się przeważnie mężczyznom.
Temat ciekawy, historia guwernantki też, wydawałoby się dość zajmująca, to co za trudność odkrywałam, że już na samym początku wspominam, że jednak coś jest nie tak.

A no to, że niezmiernie irytował mnie główny bohater, Pan Rochester. Nie wiem, może jestem ignorantką, może nie zgłębiłam się w biografii Charlotte Bronte i nie wiem, że charakter dziedzica jest na kimś wzorowany albo, że właśnie taki miał być, ale ciężko mi było zaakceptować to jak traktował Jane. Niby zakochany w niej od pierwszych chwil kiedy ją poznał, niby szukał takiej miłości całe swoje życie, to jednak miałam wrażenie, że poddawał biedną Jane ciągłym testom, jej osobowości była nieustannie poddawana próbom, czy aby na pewno jest właściwą i tą jedyną dla Rochestera... jakoś uderzyło mnie to, kiedy przeczytałam, dlaczego czasami był taki oschły dla niej i wydawał się niedostępny i daleki. Rozumiem, przecież w tamtej epoce bardzo liczyły się konwenanse, ale mam wrażenie, że autorka chciała wykrzyczeć z kart tej książki, że pozory i szeroko nazwana socjeta, wcale nie jest taka ważna, liczą się " porywy uczuć, serc, namiętności i otwarty umysł". W osobie swojego heroina ( bo chyba tak mogę go nazwać) Rochestera trochę jednak zachowała się dziwnie.
No i oczywiście te opisy. Czego? Dosłownie wszystkiego. Przyrody, architektury, rutyny, uczuć, dysput à la filozoficznych, duchowości. Nużyło mnie to trochę i nie pozwalało wciągnąć się tak bardzo jak bym chciała w fabułę. Też czasami trochę dezorientowało, na jakim etapie historii jestem, bo już ciężko było rozróżnić co jest opisem, a co akcją.
Jednak miłość jest piękna i byłbym naprawdę ślepa, gdybym nie zauważyła morałów płynących z kart książki. Sięgnęłam po tę pozycję w Walentynki, bo miałam ochotę na taki platoniczny, duchowy romans, a nie typowe romansidło, toporne w stosunku do "Dziwnych losów..."
Nie każdemu spodoba się ta książka i na pewno to jest dobra lektura na jesień i zimę. Latem ciężko byłoby się skupić na wymagającej lekturze.

Wpis zamieszczam w ramach wyzwania czytelniczego WyPożyczone.
http://www.rudymspojrzeniem.pl/2020/12/wyzwanie-czytelnicze-wypozyczone-2021.html

" Nikt nie wie, ile buntów- prócz buntów politycznych- fermentuje w tłumach zaludniających świat. Kobiety uważa się na ogół za bardzo spokojne istoty, ale kobiety czują tak samo jak mężczyźni (...) "

Szczerze przyznam, że miałam trochę problem czytając tę książkę. Niewątpliwym jest stwierdzenie, że " Dziwne losy Jane Eyre" to klasyk literatury wiktoriańskiej. Jednakże czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do sięgnięcie po tę książkę skłoniła mnie opcja słuchania za darmo na audible, stwierdziłam, że spróbuję i zobaczę jak szybko się znudzę. Nie spodziewałam się, że może mi się spodobać. Nie dość, że to klasyka to jeszcze romansu. Myślałam, że po prostu będę mogła powiedzieć "próbowałam, ale to nudne jak flaki z olejem".
I najdziwniejsze jest to, że jak na 560 stron książki dostajemy naprawdę mało fabuły, a jednak słuchało się tego bardzo dobrze. I to mimo tego, że ta powieść akurat się bardzo zestarzała. Mamy zupełnie inne społeczeństwo obecnie, inne możliwości, inne obyczaje.
Może to kwestia głównej bohaterki?

Do sięgnięcie po tę książkę skłoniła mnie opcja słuchania za darmo na audible, stwierdziłam, że spróbuję i zobaczę jak szybko się znudzę. Nie spodziewałam się, że może mi się spodobać. Nie dość, że to klasyka to jeszcze romansu. Myślałam, że po prostu będę mogła powiedzieć "próbowałam, ale to nudne jak flaki z olejem".
I najdziwniejsze jest to, że jak na 560 stron książki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie sądziłam, że tego typu literatura wpisze się kiedyś w moje gusta do tego stopnia, że czytając będę z rozmysłem spowalniać, żeby smakować ją dłużej. Jestem w stanie zrozumieć dlaczego wielu może uznać "Jane Eyre" za nudną, w najlepszym razie rozwlekłą, do mnie jednak szczególnie mocno przemawia tutaj język oraz subtelny sposób, w jaki autorka wykorzystuje elementy gotyckie. Bardzo przyjemna i satysfakcjonująca lektura.

Nie sądziłam, że tego typu literatura wpisze się kiedyś w moje gusta do tego stopnia, że czytając będę z rozmysłem spowalniać, żeby smakować ją dłużej. Jestem w stanie zrozumieć dlaczego wielu może uznać "Jane Eyre" za nudną, w najlepszym razie rozwlekłą, do mnie jednak szczególnie mocno przemawia tutaj język oraz subtelny sposób, w jaki autorka wykorzystuje elementy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Obiecywałam sobie dużo więcej po tym tytule. Ani romans, ani tajemnica, ani postacie nie sprawiły mi większej przyjemności. Sama fabuła zestarzała się tak bardzo, że chwilami ocierała się o śmieszność. Dziwne losy Jane Eyre zaprawdę okazały się dziwne.

Obiecywałam sobie dużo więcej po tym tytule. Ani romans, ani tajemnica, ani postacie nie sprawiły mi większej przyjemności. Sama fabuła zestarzała się tak bardzo, że chwilami ocierała się o śmieszność. Dziwne losy Jane Eyre zaprawdę okazały się dziwne.

Pokaż mimo to

„Dziwne losy Jane Eyre” autorstwa Charlotte Brontë - to jedna z najlepszych książek o miłości w historii literatury.
Ponadczasowa powieść o pięknym, ale też niespodziewanym i trudnym uczuciu, które może niszczyć, doprowadzić do rozpaczy, ale może też budować, czynić lepszym, a przede wszystkim wbrew wszystkiemu trwa wiecznie.
Jest to również opowieść o miłości pięknej i dojrzałej , o sile charakteru i zasadach moralnych, jakich daremnie szukać w obecnej rzeczywistości.
To piękna historia, opowiada jak warto walczyć o siebie samego, nawet a może zwłaszcza wtedy gdy wszystko zdaje się sprzysięgnąć przeciwko nam.
Pomimo, że akcja powieści dzieje się powoli, losy głównej bohaterki porywają, pobudzają wyobraźnie i przenoszą do malowniczej XIX-wiecznej Anglii.
Polecam powieść, każdemu kto pragnie zaznać realiów życia codziennego w wiktoriańskiej Anglii, pełnej konwenansów, jak i tym którzy chcą przeczytać klasyczny romans .

„Dziwne losy Jane Eyre” autorstwa Charlotte Brontë - to jedna z najlepszych książek o miłości w historii literatury.
Ponadczasowa powieść o pięknym, ale też niespodziewanym i trudnym uczuciu, które może niszczyć, doprowadzić do rozpaczy, ale może też budować, czynić lepszym, a przede wszystkim wbrew wszystkiemu trwa wiecznie.
Jest to również opowieść o miłości pięknej i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z moich ulubionych książek literatury klasycznej. Anglia, pierwsza połowa XIX wieku. Sierota Jane Eyre wychowuje się w domu ciotki. Ciotka i kuzyni nienawidzą dziewczynki. Kuzyni znęcają się nad Jane. Ciotka by pozbyć się bratanicy wysyła ją do szkoły z internatem dla ubogich dziewcząt. W szkole panują surowe zasady. Tam Jane znajduje bratnią duszę. Niestety, podczas epidemii przyjaciółka Jane umiera. Jane pozostaje w szkole do osiemnastego roku życia. Wtedy to przyjmuje posadę guwernantki w posiadłości pana Rochestera. Gdy Jane przybywa do posiadłości, jej właściciel jest nią zafascynowany. Z czasem pomiędzy nimi rodzi się uczucie. Jane nie jest pewna co do uczuć pana Rochestera. On jest gentelmenem, a ona ubogą guwernantką. Jane przyjmuje oświadczyny pana Rochestera. W trakcie ślubu pojawia się pewien mężczyzna, który twierdzi, że Rochester ma żonę, którą ukrywa bo jest ona chora psychicznie. Nie dochodzi do ślubu. Rochester przyznaje, że ma żonę i proponuje Jane by została jego kochanką. Jane się nie zgadza i opuszcza posiadłość. Nie mając dokąd iść, błąka się po wrzosowiskach. Wycieńczona traci przytomność. Znajduje ją rodzeństwo, które później okazuje się być jej kuzynostwem. Drogi Jane i pana Rochestera znów się przecinają prowadząc do szczęśliwego zakończenia. Tak jak wszystkie powieści sióstr Bronte nie jest to powieść przy której można się zrelaksować. Współczułam Jane gdy była dzieckiem. Tak jak i ona byłam gnębiona przez rówieśników. Polubiłam Jane. Podobała mi się jej pogoda ducha i nowoczesne jak na tamte czasy poglądy i niezależność. Mogę nazwać Jane pierwszą XIX wieczną feministką. Nie podobało mi się, że żona pana Rochestera była przedstawiona jako czarny charakter. Przecież to nie jej wina, że była chora. W XIX wieku choroba psychiczna była czymś wstydliwym. Rodziny ukrywały takie osoby, lub wysyłały je do szpitali psychiatrycznych. W tych placówkach nikt nie troszczył się o chorych. Wegetowali oni w tragicznych warunkach. Sądząc po opisie przedstawionym w książce, żona pana Rochestera chorowała na schizofrenie. Denerwowały mnie te przypadkowe zbiegi okoliczności, trochę jak w tanim romansie. Jednak nie jest to tani romans. Jane jest postacią wyróżniającą się na tle XIX wiecznej literatury. Nie jest romantyczną heroiną ani cierpiąca mimoza oderwaną od życia. Pomimo swojej sytuacji zachowuje pogodę ducha i niezależność myśli. Od jej napisania minęło 170 lat, jednak nadal pozostaje aktualna.

Jedna z moich ulubionych książek literatury klasycznej. Anglia, pierwsza połowa XIX wieku. Sierota Jane Eyre wychowuje się w domu ciotki. Ciotka i kuzyni nienawidzą dziewczynki. Kuzyni znęcają się nad Jane. Ciotka by pozbyć się bratanicy wysyła ją do szkoły z internatem dla ubogich dziewcząt. W szkole panują surowe zasady. Tam Jane znajduje bratnią duszę. Niestety, podczas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzieło Charlotte Bronte miło mnie zaskoczyło. Wcześniejsze edycje "Pearson English Readers", z którymi się spotkałam, nie były tak wciągające, jak ta książka.

Klasyk literatury angielskiej. Cieszę się, że postanowiłam przeczytać ją w oryginalnej wersji - obawiałam się, że językowo może być dla mnie zbyt ciężka, ale osoba, która ma z angielskiego przynajmniej poziom średniozaawansowany (poziom szkoły licealnej) powinna sobie poradzić.

Każdy, kto chciałby zetknąć się z klasykami literatury polecam właśnie "Jane Eyre" - lekki romans, z nutką tajemniczości... aż chce się poznać losy tytułowej bohaterki.

Dzieło Charlotte Bronte miło mnie zaskoczyło. Wcześniejsze edycje "Pearson English Readers", z którymi się spotkałam, nie były tak wciągające, jak ta książka.

Klasyk literatury angielskiej. Cieszę się, że postanowiłam przeczytać ją w oryginalnej wersji - obawiałam się, że językowo może być dla mnie zbyt ciężka, ale osoba, która ma z angielskiego przynajmniej poziom...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziwne losy Jane Eyre spokojnie mogłyby stanąć do walki z Wichrowymi wzgórzami o
tytuł najbardziej znanej i lubianej powieści sióstr Brontë. Pod tym względem 'dzieli' ona
również nas - podczas gdy jedno wybiera Eyre, drugie jest całym sercem w Drozdowym
Gnieździe. Nie zmienia to faktu, że oboje jesteśmy zauroczeni losami rezolutnej Jane, a powieść szybko trafiła na listę ulubionych.
Co takiego w niej urzeka? Pewna brutalność. Charlotte nie pieści się z czytelnikiem, nie
sypie płatków róż pod stopy bohaterki od początku do końca i nie rozpieszcza jej. Eyre to
osóbka wyjątkowa jak na swe czasy - zdecydowana, odważna i silna (być może właśnie taka była najstarsza siostra-pisarka) dzięki czemu nie sposób jej nie polubić! No i Edward Rochester, postać również wyjątkowa, gdyż nieprzesłodzona. Podczas gdy Wichrowe wzgórza pokazują, że nawet w najciemniejszym mroku może pojawić się światło, Dziwne losy Jane Eyre ukazują, iż najjaśniejsze światło nie istnieje bez odrobiny ciemności, a życie to słodko-gorzka wędrówka zdeterminowana przez nasze wybory. Jeśli Wichrowe wzgórza emocjonalnie rozszarpią czytelnika, Jane Eyre napełni spokojem i nadzieją. Zapewne jesteśmy bardzo nieobiektywni względem tej historii, jednakże nie potrafimy doszukać się w niej wad, po prostu!

Dziwne losy Jane Eyre spokojnie mogłyby stanąć do walki z Wichrowymi wzgórzami o
tytuł najbardziej znanej i lubianej powieści sióstr Brontë. Pod tym względem 'dzieli' ona
również nas - podczas gdy jedno wybiera Eyre, drugie jest całym sercem w Drozdowym
Gnieździe. Nie zmienia to faktu, że oboje jesteśmy zauroczeni losami rezolutnej Jane, a powieść szybko trafiła na listę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mój mózg chyba się trochę przegrzał, bo dzisiaj cały dzień czytałam tę pozycję, żeby skończyć ją jeszcze w tym roku. Nie żałuję, bo była to bardzo dobra książka. Wspaniały romans, który pod koniec sprawił, że zaszkliły mi się oczy.

Czy był przewidywalny? Zdecydowanie tak. Czy wszystko mi w nim pasowało? Zdecydowanie nie, ale wiele tych rzeczy wynika z czasu akcji i realiów tamtych czasów. W naszych czasach ten główny problem nie stanowiłby problemu.

Od razu polubiłam Jane i zaczęłam jej dopingować. Tak dużo przykrości i niesprawiedliwości ją spotykało w dzieciństwie, że byłam zła. Na szczęście pojawiły się też dobre osoby na jej drodze.

Jane wydaje się silną, zdeterminowaną kobietą. Mającą swoje zdanie. Uwielbiam jej bezpośredniość.

Rozmowy z panem Rochesterem były wspaniałe. Bardzo intrygujące były te ich rozmowy. Chociaż momentami był takim XIX-wiecznym graczem, bo tak z nią igrał. Ale ogólnie jak dla mnie to Edward Rochester ♥

Chyba najsłabszy wątek był z tym, jak przypadkiem akurat Jane tułała się i natrafiła na dom ludzi, którzy później okazali się jej kuzynostwem. No naciągane bardzo.

Strasznie mnie złościło używanie religii przez niektórych bohaterów do uzasadniania swoich złych czynów i gnębienia ludzi. Po prostu uwielbiam takie „pójdziesz do piekła, bo nie robisz tego, czego ja od ciebie chcę”… No błagam! Jestem osobą wierzącą, ale dzięki Bogu, że dzisiaj już tak nie jest na świecie, bo chyba można by zwariować. Chociaż pewnie jeszcze sporo osób ma takie religijne dziwne zapędy.

Jakoś zawsze ciężko mi się zabrać za klasyki, ale jednak podobają mi się one bardzo często. Uwielbiam czytać coś, co powstało dawno, jak np. tutaj ponad 170 lat temu. Wiem, że nie powinno mnie to dziwić, ale jednak zawsze tak jest, że ludzie kiedyś byli tak bardzo podobni do nas. Takie same troski, uczucia, emocje. Otoczenie się zmienia, ale to co głębiej w nas jest to samo. Kilka myśli Jane sobie zaznaczyłam, bo tak trafnie mnie opisywały. Naprawdę muszę czytać więcej klasyków w 2021.

Mój mózg chyba się trochę przegrzał, bo dzisiaj cały dzień czytałam tę pozycję, żeby skończyć ją jeszcze w tym roku. Nie żałuję, bo była to bardzo dobra książka. Wspaniały romans, który pod koniec sprawił, że zaszkliły mi się oczy.

Czy był przewidywalny? Zdecydowanie tak. Czy wszystko mi w nim pasowało? Zdecydowanie nie, ale wiele tych rzeczy wynika z czasu akcji i realiów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Dziwne losy..." to pierwszy wiktoriański klasyk po jaki sięgnęłam i uważam, że był to bardzo dobry wybór. To dzięki tej książce zakochałam się w powieściach napisanych w tej epoce i sięgnęłam po kolejne. Również postać Jane w wielu aspektach przypominała mi mnie, zgadzałam się z jej życiowymi poglądami oraz z podziwem czytałam o jej decyzjach. Jednak muszę przyznać, że dla mnie ta pozycja nie powinna być określana jako "historia o wielkim uczuciu". Według mnie ważniejsza była główna bohaterka oraz jej podejście do życia, które bardzo różniło się od tego jak zachowywały się inne kobiety w tamtych czasach. No i muszę przyznać, że nienawidzę Rochestera 🙈 Uważam go za wielkiego manipulatora, cały czas próbował grać na emocjach Jane, a że sama jakiś czas temu spotkałam się z podobną osobą, to po prostu nie mogłam go polubić.

https://www.instagram.com/livquebooks/

"Dziwne losy..." to pierwszy wiktoriański klasyk po jaki sięgnęłam i uważam, że był to bardzo dobry wybór. To dzięki tej książce zakochałam się w powieściach napisanych w tej epoce i sięgnęłam po kolejne. Również postać Jane w wielu aspektach przypominała mi mnie, zgadzałam się z jej życiowymi poglądami oraz z podziwem czytałam o jej decyzjach. Jednak muszę przyznać, że dla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to