Napowietrzna wioska

Świetna przygoda, czytałem z zaciekawieniem, chociaż sama końcówka dość przewidywalna i dlatego ocena lekko niższa.

Świetna przygoda, czytałem z zaciekawieniem, chociaż sama końcówka dość przewidywalna i dlatego ocena lekko niższa.

W sumie... książka o niczym.

W sumie... książka o niczym.

Kolejna z powieści Verne'a w sam raz na pożegnanie wakacji. Mała uwaga: akcja właściwa rozgrywa się dopiero około XIII rozdziału i kończy w dość nieoczekiwany sposób. Jak zwykle warto, choć nie polecałbym osobie rozpoczynającej przygodę z twórczością autora. Fabułę trzeba potraktować z dużym przymrużeniem oka biorąc pod uwagę lata, w których powstawała, a także rozwój ówczesnej nauki.

Kolejna z powieści Verne'a w sam raz na pożegnanie wakacji. Mała uwaga: akcja właściwa rozgrywa się dopiero około XIII rozdziału i kończy w dość nieoczekiwany sposób. Jak zwykle warto, choć nie polecałbym osobie rozpoczynającej przygodę z twórczością autora. Fabułę trzeba potraktować z dużym przymrużeniem oka biorąc pod uwagę lata, w których powstawała, a także rozwój...

Króciutka książka opowiadająca o przygodach w afrykańskiej puszczy. Sporo informacji pozwalających czytelnikowi poszerzyć swoją wiedzę na temat ludów czy przyrody afrykańskiej. W czasie internetu może już nie być odbierana tak jak jeszcze 20 lat temu.

Króciutka książka opowiadająca o przygodach w afrykańskiej puszczy. Sporo informacji pozwalających czytelnikowi poszerzyć swoją wiedzę na temat ludów czy przyrody afrykańskiej. W czasie internetu może już nie być odbierana tak jak jeszcze 20 lat temu.

Nie jestem obiektywna jeśli chodzi o książki, których akcja dzieje się w Afryce. Mam do nich potworną słabość. "Napowietrzna wioska" Juliusza Verne'a jest wspaniała! To doskonale wykreowany świat, dziki świat, w którym czwórka przyjaciół musi walczyć o przetrwanie.
John, Max, Chamis i Llanga są bohaterami wyjątkowymi. Różnią się i w tych różnicach się dopełniają. Każdy niesie w sobie inny ładunek emocjonalny. Dzięki nim czytelnik poznaje niesamowity świat tajemniczej dżungli, gęstego lasu, niebezpiecznych zwierząt i wreszcie tajemniczej, wręcz czarodziejskiej "Napowietrznej wioski".
Autor rysuje przed nami skrupulatnie i ze szczegółami obraz jedyny w swoimi rodzaju, obraz przygody, która zachwyca ale i mrozi krew w żyłach. Są momenty, które naprawdę napełniły moje serce niepokojem. To świetna historia i zakochałam się w niej po uszy.
Najbardziej polubiłam Maxa za jego buntowniczą naturę i niezłomny charakter. Wielką sympatią obdarzyłam Llanga, chłopca uratowanego z rąk jego dzikich braci, chłopca odważnego i do kości dobrego. John to chodzący rozsądek, człowiek termometr, wyczulony na wszelkie zagrożenia i umiejący sobie z nimi poradzić. A Chamis... niezastąpiony przewodnik. Kompas całej wyprawy.
Co do samej "Napowietrznej wioski" MUSICIE JĄ POZNAĆ! A, że możecie to zrobić tylko za pomocą Verne'a, to zapraszam do czytania. Nie będziecie żałować.
8/10

Nie jestem obiektywna jeśli chodzi o książki, których akcja dzieje się w Afryce. Mam do nich potworną słabość. "Napowietrzna wioska" Juliusza Verne'a jest wspaniała! To doskonale wykreowany świat, dziki świat, w którym czwórka przyjaciół musi walczyć o przetrwanie.
John, Max, Chamis i Llanga są bohaterami wyjątkowymi. Różnią się i w tych różnicach się dopełniają. Każdy...

Kolejny raz zabieram się w podróż z p. Juliuszem Verne. Tym razem wybieram się w podróż do gorącej Afryki. A dokładnie do niezbadanej i tajemniczej puszczy Ubangi.

Razem ze mną wybierają się główni bohaterowie, John, Max, Chamis i Llanga. To grupa postaci, które Verne fajnie zbudował, wszyscy mieli odmienne od siebie cechy charakteru, a razem ze sobą fajnie to wszystko współgrało.

Kolejny raz Verne daje nam solidną lekcje geografii z pięknymi opisami krajobrazów i budowy terenu oraz fascynujący opis fauny i flory puszczy Ubangi.
Uwielbiam te opisy Verne'a, czuje się czytając je, jakbym był w tym miejscu i to wszystko widział. Uwielbiam również szczegółowy opis życia podróżników, to jak walczą o swoje przetrwanie( polowania, łowienie ryb na sznurek, zdobywanie jaj z gniazd i wszystkie inne pomysły p. Verne'a) To taki mały survival w dzikiej puszczy.

Książka krótka, szybko się ją czyta, opisy długie, lecz Verne potrafi to zrobić niezwykle dobrze. Końcówka może przewidywalna i nieco przyspieszona, ale mimo wszystko całość wychodzi bardzo dobrze.

Kolejny raz zabieram się w podróż z p. Juliuszem Verne. Tym razem wybieram się w podróż do gorącej Afryki. A dokładnie do niezbadanej i tajemniczej puszczy Ubangi.

Razem ze mną wybierają się główni bohaterowie, John, Max, Chamis i Llanga. To grupa postaci, które Verne fajnie zbudował, wszyscy mieli odmienne od siebie cechy charakteru, a razem ze sobą fajnie to wszystko...

Dotychczas nie słyszałam o tej książce Verne'a, jednak natknęłam się na nią na wyprzedaży.
Uwielbiam tego autora i jeszcze raz zanurzyłam się w świat niezwykłych podróży jego bohaterów... Verne jest autorem, który łączy przedstawianie piękna i niebezpieczeństw świata z przygodami. Jego postacie są zawsze interesujące. Co prawda nie są tak mocno rozbudowane jak te z "20 000 mil podmorskiej żeglugi", ale ta książka jest inna.
Podobała mi się, jedyną wadą jest chyba to, że gdy bohaterowie docierają do miejsca, w którym zaczynają dziać się ważne rzeczy, zajmuje to już mało miejsca w książce. Nie poświęcono mu tyle czasu co ich wędrówce.

Dotychczas nie słyszałam o tej książce Verne'a, jednak natknęłam się na nią na wyprzedaży.
Uwielbiam tego autora i jeszcze raz zanurzyłam się w świat niezwykłych podróży jego bohaterów... Verne jest autorem, który łączy przedstawianie piękna i niebezpieczeństw świata z przygodami. Jego postacie są zawsze interesujące. Co prawda nie są tak mocno rozbudowane jak te z...

„- I cóż – spytał John Cort – czy wierzysz już Maksie, że te nieszczęsne istoty należą do gatunku ludzkiego?
– Oczywiście, Johnie, skoro potrafią śmiać się i płakać tak jak ludzie?”*

Czy istnieje brakujące ogniwo łączące ludzi i człekokształtne? Jakie cechy decydują o człowieczeństwie? Takie pytania, z którymi do dzisiaj zmagają się antropolodzy, biolodzy, filozofowie (w kwestii drugiego pytania to zadają je sobie praktycznie od zawsze),stawia sobie również Juliusz Verne. Oczywiście nie powinniśmy oczekiwać rozprawy, z którejkolwiek z tych dziedzin.

Autor swoją powieść skierował do młodego czytelnika, dzięki czemu książka jest lekka i przyjemna w odbiorze. Wszelkiego rodzaju poważne rozważania Verne snuje przy okazji opisywania niezwykłej podróży, w której uczestniczą bohaterowie umiejętnie wplata w dialogi bohaterów.

„Napowietrzna wioska” ma swoje wady. Dowcipy Maksa Hubera bawią, jest kilka epizodów trzymających w napięciu, przemyślenia dotyczące darwinizmu, człowieczeństwa i stanu ówczesnej nauki są interesujące i godne uwagi, chociaż odbiorcy bardziej obeznanemu z tematem mogą się wydawać znane.
Niestety tytułowa wioska pojawia się dopiero w rozdziale trzynastym (wszystkich rozdziałów jest osiemnaście). Zanim bohaterowie ją odnajdą, kolejne opisy przyrody zaczynają być nieco nużące, a niespodziewane wydarzenia–przewidywalne, lecz dzięki krótkości tekstu nie są tak znowu nużące. Gdy dochodzi do momentu kulminacyjnego następuje "rachu ciachu" i powieść się kończy. Niestety zakończenie nieco rozczarowuje może nawet trochę bardziej.

Wydaje mi się, iż ta powieść jest w sam raz by po prostu zapoznać ze styl pisania tegoż klasyka literaty przygodowej.

„- I cóż – spytał John Cort – czy wierzysz już Maksie, że te nieszczęsne istoty należą do gatunku ludzkiego?
– Oczywiście, Johnie, skoro potrafią śmiać się i płakać tak jak ludzie?”*

Czy istnieje brakujące ogniwo łączące ludzi i człekokształtne? Jakie cechy decydują o człowieczeństwie? Takie pytania, z którymi do dzisiaj zmagają się antropolodzy, biolodzy, filozofowie (w...

Verne miał fantazję. Co książka, to bardziej nieprawdopodobne pomysły. A Napowietrzna wioska to jeden z ciekawszych jego utworów.

Verne miał fantazję. Co książka, to bardziej nieprawdopodobne pomysły. A Napowietrzna wioska to jeden z ciekawszych jego utworów.

napowietrza wioska to ksiąźka moim zdaniem mocno inna niż wszysie do tej pory przeze mnie czytane, ponieważ mimo długiego i rozwleklego opisu podobala mi sie co rzadko sie zdarza. Fajnie by bylo zobaczyc to na ekranie.

napowietrza wioska to ksiąźka moim zdaniem mocno inna niż wszysie do tej pory przeze mnie czytane, ponieważ mimo długiego i rozwleklego opisu podobala mi sie co rzadko sie zdarza. Fajnie by bylo zobaczyc to na ekranie.