Pustki

Szczerze powiedziawszy jestem bardzo zawiedziona ta ksiazka. Sam opis niezbyt mnie zachecil, ale opinia Stephena Kinga mnie przekonala, zeby przeczytac te pozycje, no i oczywiscie podwyzszyla moje oczekiwania. Sam klimat bardzo mi sie podobal - puste miasto, ktorym rzadzila natura oraz kilkoro tajemniczych ludzi. Temat religii sprawil, ze momentami bardzo ciezko bylo mi czytac z powodu irytacji - glownie postacia Matki, ale oczwysicie nie jest to minus, poniewaz moim zdaniem na tym powinna polegac sztuka, zeby wywolywac emocje. Jednakze czuje poteznie zmarnowany potencjal. Akcja ksiazki rozwijala sie w przytlaczajaco wolnym tempie, a i tak sam "punkt kulimnacyjny" nie byl niczym specjalnym. Autor budowal napiecie jakoby mialo wydarzyc sie cos strasznego, a finalnie "rozwiazanie" fabuly bylo tylko dziwnym opisem, malo strasznym albo ciekawym. Wedlug mnie za duzo elementow fabuly zostalo po prostu "lizniete", i ktos moglby powiedziec, ze autor chcial zostawic element niedopowiedzenia, ale mi to wyglada tak, jakby nie mial on do konca przemyslanego tego, co chce, by w koncu sie wydarzylo, wiec zrobil to byle jak. Jest roznica miedzy elementem tajemniczosci, miejscem na inrerpetacje i wyobraznie czytelnika, a widocznym brakiem pomyslu autora. Naprawde jestem zawiedziona i uwazam to za jedna z gorszych jaka przeczytalam, choc na pewno nie jestem znawca i znalazlby sie duzo gorszy chłam. Cieszy mnie ze przynajmniej szybko sie czytalo, chyba ze wzgledu nato jak malo tekstu bylo na kartkach a jezyk nie byl zbyt skomplikowany.

Szczerze powiedziawszy jestem bardzo zawiedziona ta ksiazka. Sam opis niezbyt mnie zachecil, ale opinia Stephena Kinga mnie przekonala, zeby przeczytac te pozycje, no i oczywiscie podwyzszyla moje oczekiwania. Sam klimat bardzo mi sie podobal - puste miasto, ktorym rzadzila natura oraz kilkoro tajemniczych ludzi. Temat religii sprawil, ze momentami bardzo ciezko bylo mi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko wypowiedzieć mi się na temat tej książki. Początkowo spodziewałam się całkowicie czegoś innego. Przytłaczał mnie ciągły temat Boga i wiary, jednak brnąc dalej, można było się przyzwyczaić, gdyż był to najważniejszy element fabuły.

Postacie zostały stworzone charakterystycznie, każda czymś się wyróżniała. Szczególnie matka i jej widoczna na każdym kroku obsesja. Autor budował napięcie stopniowo, lecz według mnie zbyt leniwie.

Czy polecam? Tak, jeśli czytelnik lubi akcję zaczynającą się w połowie książki.

Ciężko wypowiedzieć mi się na temat tej książki. Początkowo spodziewałam się całkowicie czegoś innego. Przytłaczał mnie ciągły temat Boga i wiary, jednak brnąc dalej, można było się przyzwyczaić, gdyż był to najważniejszy element fabuły.

Postacie zostały stworzone charakterystycznie, każda czymś się wyróżniała. Szczególnie matka i jej widoczna na każdym kroku obsesja....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ma swój klimat, cieżki i lepki. Niestety to wszystko, co ma do zaoferowania, bo treść fabularna nie powala.

Książka ma swój klimat, cieżki i lepki. Niestety to wszystko, co ma do zaoferowania, bo treść fabularna nie powala.

Pokaż mimo to

Książka zatrzymała mnie przy sobie do końca pomimo, że często irytowała fanatycznymi, zaślepionymi bohaterami. Jest wartościowa bo pozwala się skonfrontować ze światem wartości, mimo że u większości bohaterów były one zupełnie rozbieżne z moimi.

Książka zatrzymała mnie przy sobie do końca pomimo, że często irytowała fanatycznymi, zaślepionymi bohaterami. Jest wartościowa bo pozwala się skonfrontować ze światem wartości, mimo że u większości bohaterów były one zupełnie rozbieżne z moimi.

Pokaż mimo to

Ciężka, przygnębiająca lektura a jednak nie mogłam się oderwać (zarwałam noc). Powiedziałabym, że wręcz dobijająca, duszna, niemal zostawiająca brudne ślady. Trudno określić gatunek.

Ciężka, przygnębiająca lektura a jednak nie mogłam się oderwać (zarwałam noc). Powiedziałabym, że wręcz dobijająca, duszna, niemal zostawiająca brudne ślady. Trudno określić gatunek.

Pokaż mimo to

Sadzę, że gdyby nie przyjemny styl, którym posługuje się autor, rzuciłabym książką gdzieś w połowie. Czytałam jak najprędzej, raczej z myślą "Chcę już skończyć i mieć to z głowy".
Nie do końca pojmuje, na czym miała się skupić fabuła tej książki. Myślałam, że może na (prawie) końcowym wątku kryminalnym? Cóż... jednak nie.
Zakończenie- choć otwarte, zapewne miało być na swój sposób tajemnicze- bez polotu.

Sadzę, że gdyby nie przyjemny styl, którym posługuje się autor, rzuciłabym książką gdzieś w połowie. Czytałam jak najprędzej, raczej z myślą "Chcę już skończyć i mieć to z głowy".
Nie do końca pojmuje, na czym miała się skupić fabuła tej książki. Myślałam, że może na (prawie) końcowym wątku kryminalnym? Cóż... jednak nie.
Zakończenie- choć otwarte, zapewne miało być na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetny klimat, mroczny, brudny, wszystko przesiąknięte fanatyzmem religijnym, akcji tam mało, ale czyta się bardzo przyjemnie.

Świetny klimat, mroczny, brudny, wszystko przesiąknięte fanatyzmem religijnym, akcji tam mało, ale czyta się bardzo przyjemnie.

Pokaż mimo to

W świadomości powszechnej, horror, i co za tym idzie, literatura grozy, kojarzona jest często z łatwą rozrywką. Pełna akcji pędzącej na złamanie karku, odwołująca się do prymitywnego, fizjologicznego strachu. Popkultura zdołała nas przyzwyczaić do popkornowej wersji horroru. Na takiej wizji cierpią pozycje, które próbują wyrwać się z tej roli i stereotypów jej dotyczących. Po drugiej stronie szali natomiast znajdują się powiązane z horrorem kierunki weird fiction rezygnujące z wartości rozrywkowej na rzecz tematów filozoficznych czy egzystencjalnych. Często jednak są zbyt hermetyczne, by dotrzeć do szerszego grona czytelników. Pustki, będące powieściowym debiutem Andrew Michaela Hurleya próbują łączyć wspomniane dwa światy. Z jednej strony mamy poruszane głębsze tematy, z drugiej strony ominięto w niej wszelkie dziwactwa (tak znamienne dla weirdu). Pozycja nie jest łatwą rozrywką, nie jest też książką wybitną a tworem zawieszonym na pograniczu. Ta nieokreśloność, lekkie wyjście z bezpiecznej (bo mającej swoich zwolenników) konwencji jest, jak sądzę, przyczyną kiepskiego odbioru pozycji przez zwyczajnych czytelników (spodziewali się czegoś innego), który jest widoczny na agregatorach ocen typu LubimyCzytać czy Goodreads. Pustki nie są o tyle literaturą grozy, co literaturą wykorzystującą estetykę grozy i kostium gotyckiej powieści.

Podczas jej lektury zapuścimy się w kraj Anglo-Sasów, na ponure mokradła Moorings oraz sąsiadujące z nimi wydmy zwane Pustkami. Narracja snuje się powoli, wręcz usypiająco a my sami poznajemy historię pielgrzymki, która odbyła się trzydzieści lat przed właściwą akcją książki. Atmosfera budowana jest powoli, drobnymi kroczkami. Od początku towarzyszy nam poczucie niepokoju, niezrozumienie obecnej sytuacji a autor konsekwentnie ją utrzymuje. To właśnie atmosfera stanowi najjaśniejszy punkt omawianej pozycji. Niesamowita, malownicza, z nutką mroku.

Tytułowe Pustki to miejsce niezwykłe, zdolne odmienić człowieka. Czym tak naprawdę jest? Nie wiemy. Lecz każdy odwiedzające to miejsce powraca odmieniony, przechodzi duchową przemianę. Jest miejscem kontemplacji. Pustki są swego rodzaju, symboliczną i naturalistyczną pustką zmuszającą człowieka do przemyślenia swojego życia, wartości, którymi podąża.

Fabuły w Pustkach jest niewiele. Jest pielgrzymka mająca na celu uzdrowienie niemowy, jest grupa pogrążonych w modlitwie wiernych próbujących utrzymać własną tożsamość i sens życia. Jest nowy ksiądz przybyły do parafii, kiedy uprzedni zginął w tajemniczych okolicznościach. Główne miejsce zajmuje tutaj relacja dwóch braci, zdrowego i chorego (upośledzonego), prowadzona w bardzo udany sposób. Przez książkę przeplatają się motywy realistyczne i fantastyczne, pojawiają się elementy folkloru, najistotniejszym elementem pozostaje jednak prawda.

***
Nie ma już skały, której można się trzymać.
***

Co jest prawdą? Czy jest obiektywna, i możemy nią w takiej formie swobodnie rozporządzać? Czy może jest subiektywna, i zależy od człowieka? Od jego subiektywnego postrzegania rzeczywistości? Religie oferują lub w przeszłości oferowały nam jakąś formę prawd ostatecznych. Prawdziwych prawd. Każda inną, a jakby taką samą. Hurley próbuje to rozszyfrować. Jego bohaterowie są pobożnymi ludźmi a ich poszczególne zachowania noszą znamiona fanatyzmu. Autor zagłębią się w ich psychologię i za ich pomocą bada prawdę. Bada relacje prawdy i człowieka.

Przez dużą część akcji książka dryfuje swobodnie wokół rozważań na temat wiary. To jednak nie wiara, nie pojęcie które zwykle rozumiemy pod płaszczykiem tego słowa. Tu wiara staje się rytuałem konstytuującym tożsamość. Bez niej wierni zapadną się w sobie. To ich skała Piotrowa. Po śmierci dawnego księdza nie są w stanie utrzymać się sami w sobie. Ratunkiem jest dla nich pielgrzymka. Uratowanie, uleczenie niemowy. Potrzebują cudu. Cudu, który wyrzuci ich w górę, w kierunku niebios. Ale nie robią tego dla tej chorej osoby. Wszystko robią dla siebie. Znajdują się w centrum. Autor przy tej okazji bada też mechanizmy wiary chrześcijańskiej. Jej mechanikę oraz jej wpływ na osobowość człowieka, a poprzez to na jego działania.

Wszechobecny sceptycyzm dotyczący prawdy oraz jej odnóg rzuca cień na akcję całej powieści. Czy to, co zostało nam przytoczone, było prawdziwe (w świecie książki)? Czy jest to naprawdę istotne? Może bardziej istotniejszy jest nasz stosunek do prawdy, niezależnie by jaka była?

Pustki to niezła literatura, ale czytelnik, który zastanawia się czy warto ją przeczytać musi sam odpowiedzieć sobie na pytanie czy pasuje mu opowieść powolna, narracyjnie ślamazarna i jednocześnie niesamowicie atmosferyczna, która wraz z lichą akcją snuje się niczym kontemplacja w małym, pustym kościółku na skraju wioski.

https://www.facebook.com/kreatywnewizje/

W świadomości powszechnej, horror, i co za tym idzie, literatura grozy, kojarzona jest często z łatwą rozrywką. Pełna akcji pędzącej na złamanie karku, odwołująca się do prymitywnego, fizjologicznego strachu. Popkultura zdołała nas przyzwyczaić do popkornowej wersji horroru. Na takiej wizji cierpią pozycje, które próbują wyrwać się z tej roli i stereotypów jej dotyczących....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzecz reklamowana jako horror, ale to bzdura. Jakiś element horroru w tym jest, tak jak jest element kryminału, element fantasy czy element sensacji, ale to tylko przyprawy, podczas gdy potrawa przyrządzona jest z obserwacji ludzi rozpaczliwie próbujących utrzymać swoją wiarę w ład konstytuujący ich życie, choćby nie wiem jak sztucznie trzeba by było go podtrzymywać. Częścią tego ładu jest wiara w Boga, której trzymają się tak kurczowo, że z religią nie ma to nic wspólnego, i wiara w tzw. przyzwoitość, którą gotowi są utrzymać nawet za cenę niegodziwości. Rzecz jest także o tym, że trudno wziąć swoje życie i zgodzić się na swoje szczęście, jeśli bliska nam osoba, tutaj brat, dotknięta jest nieszczęściem. Łatwiej wtedy szukać i dla siebie nieszczęścia. Przeczytajcie, to zrozumiecie, o czym mówię. Tym bardziej, że książka napisana jest tak płynnym, a przy tym cichym, prawie kontemplacyjnym stylem, że nastrojem ociera się wręcz o poezję, a nie twarde horrory.

Rzecz reklamowana jako horror, ale to bzdura. Jakiś element horroru w tym jest, tak jak jest element kryminału, element fantasy czy element sensacji, ale to tylko przyprawy, podczas gdy potrawa przyrządzona jest z obserwacji ludzi rozpaczliwie próbujących utrzymać swoją wiarę w ład konstytuujący ich życie, choćby nie wiem jak sztucznie trzeba by było go podtrzymywać....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wartka akcja? Niestety. Wymyślne potwory z piekła rodem? Nie w tej powieści. Wyjaśnienie do końca wszystkich wątków, aby naprawić pęknięty obraz świata? Nie tym razem. Czy to znaczy, że to powieść słaba? To zależy, z jakim nastawieniem i oczekiwaniami do niej podejdziemy. Moim zdaniem jest to jednak bardzo udany debiut Hurley'a.

Autorowi się nie spieszy - ma czas, aby odpowiednio nakreślić miejsce akcji, przedstawić i psychologicznie pogłębić bohaterów, zarysować konflikty między nimi. Dlatego też "Pustki" opierają się głównie na niepokojącej, ponurej atmosferze, a także na niedopowiedzeniu. To pozostawia czytelnikowi większą swobodę w wypełnianiu powstałych luk, co również jest wielką zaletą.

Czytelnik gustujący w pełnokrwistych horrorach potencjalnie będzie zawiedziony. Osoby z reguły omijające ten gatunek powieści szerokim łukiem mogą być pozytywnie zaskoczone.

Wartka akcja? Niestety. Wymyślne potwory z piekła rodem? Nie w tej powieści. Wyjaśnienie do końca wszystkich wątków, aby naprawić pęknięty obraz świata? Nie tym razem. Czy to znaczy, że to powieść słaba? To zależy, z jakim nastawieniem i oczekiwaniami do niej podejdziemy. Moim zdaniem jest to jednak bardzo udany debiut Hurley'a.

Autorowi się nie spieszy - ma czas, aby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to