Twarzą w twarz z wrogiem. W końcu dochodzi do starcia Incognito z nowym przeciwnikiem. Najgorsze jest to, że wobec niego bohater nie może stać się niewidzialnym.

Zeszyt jest moim zdaniem tym, czym powinien być poprzedni numer. Większość stron zajmuje tu dynamiczny i krwawy pojedynek. Naprawdę czuć tutaj cały ból i okrucieństwo. Przy tym scenarzyście udało się sprawić, że czytelnik autentyczną nie lubi nowego wroga. Także wątek Ady jest tutaj bardziej sensownie wpleciony – jest ona swego rodzaju substytutem rodziny, z którą bohater żegna się idąc najprawdopodobniej na pewną śmierć. Również krótka scena „zbrojenia się” Incognito dobrze podbudowuje klimat. Zastanawiają mnie tylko trzy pierwsze strony zeszytu – czy ujawniają one tożsamość przeciwnika?

Rysunki w tym zeszycie, podobnie jak poprzednio, są kolorowe. W scenach spokojnych podkreśla to wszystkie ułomności rysunkowe. Jednakże sceny akcji przedstawione w ciemnych barwach tworzą klimat, a także uwypuklają znaczenie paru bardziej dramatycznych momentach. Duże wrażenie zrobiła na mnie też bardziej mroczna wersja Incognito z początku numeru.

Ten zeszyt zawiera również krótką opowieść o Alicji pt: „Wyśniona”. Na początku starano się tu wprowadzić oniryczną i niejasną atmosferę. Później historia robi podwójny zwrot akcji czytelnik i czytelnik nie jest pewien co tak naprawdę się wydarzyło. Nie jest to może specjalnie oryginalny motyw, ale sprawdza się.

Jak na razie jest to najlepszy zeszyt serii, być może dlatego, że skupiony głównie na akcji. Obawiam się, że wraz z powrotem dosyć schematycznej fabuły poziom obniży się.

Twarzą w twarz z wrogiem. W końcu dochodzi do starcia Incognito z nowym przeciwnikiem. Najgorsze jest to, że wobec niego bohater nie może stać się niewidzialnym.

Zeszyt jest moim zdaniem tym, czym powinien być poprzedni numer. Większość stron zajmuje tu dynamiczny i krwawy pojedynek. Naprawdę czuć tutaj cały ból i okrucieństwo. Przy tym scenarzyście udało się sprawić, że...

W dzisiejszej notce wracam do „Incognito: Niesamowitego przypadku Pawła K.”. Tym razem jednak, zamiast wznowieniami, zajmę się czymś względnie aktualnym. Nie owijając w bawełnę: "Kolory Grozy, część druga", siódmy zeszyt serii.

Jak możecie sobie przypomnieć, akcja poprzedniej części przygód niewidzialnego Pawła (zrecenzowanej przeze mnie jakiś czas temu) pozostawiła zarówno czytelnika, jak i bohatera w dość nieciekawym położeniu, u stóp górującego nad jego głową opancerzonego skurczybyka. Ów skurczybyk nie tylko znał tożsamość naszego superbohatera-amatora, ale też "zaprosił" go do dżentelmeńskiego pojedynku pod groźbą kontynuowania swojej serii morderstw w razie niestawienia się. Jak ma się okazać bardzo szybko, enigmatyczny morderca ma całkiem niezły powód, aby nieszczególnie szanować pana Incognito – to ten sam facet, którego napad na stację benzynową powstrzymał heros w czasie swojej pierwszej nocy. Pobity do nieprzytomności, a później zgarnięty przez policję, Radosław Kaczmarek spędził parę ostatnich lat w gościnnych progach okolicznego mamra, tylko po to, by zupełnie niedawno z opresji wyciągnął go niejaki... Fritz. Wyposażony w nowy sprzęt i nową motywację, Kaczmarek postanowił więc odszukać swojego starego znajomego, by wyrównać rachunki.

Całą recenzję można przeczytać tu: http://www.kotwbookach.pl/2016/08/incognito-7-kolory-grozy-czesc-ii.html

W dzisiejszej notce wracam do „Incognito: Niesamowitego przypadku Pawła K.”. Tym razem jednak, zamiast wznowieniami, zajmę się czymś względnie aktualnym. Nie owijając w bawełnę: "Kolory Grozy, część druga", siódmy zeszyt serii.

Jak możecie sobie przypomnieć, akcja poprzedniej części przygód niewidzialnego Pawła (zrecenzowanej przeze mnie jakiś czas temu) pozostawiła...