Katastrofa! Miała być ciekawa i zabawna, a okazała się strasznym gniotem przez który nie mogłam przebrnąć. Brrrr!

Katastrofa! Miała być ciekawa i zabawna, a okazała się strasznym gniotem przez który nie mogłam przebrnąć. Brrrr!

34 latek patrzacy na to jak wszystko wyglada po jego smierci calkiem ciekawe doznanie. Dzieki tej ksiazce mozna sie smiac z wlasnej smierci a nawet jej sie nie bac. Bo tam nic nas nie boli nie goni nas czas. Czujemy sie wolni i mozemy sie przemieszczac gdzie chcemy i slyszec i widziec jak o nas rozmawiaja sami nie bedac widziani. Musze przyznac ze mnie sie ta nieco dziwna ksiazka podobala. Calkiem fajne patrzenie na to co jest po tym jak sie umrze i opusci swoje cialo. Czasem nawet zabawne to bylo.

34 latek patrzacy na to jak wszystko wyglada po jego smierci calkiem ciekawe doznanie. Dzieki tej ksiazce mozna sie smiac z wlasnej smierci a nawet jej sie nie bac. Bo tam nic nas nie boli nie goni nas czas. Czujemy sie wolni i mozemy sie przemieszczac gdzie chcemy i slyszec i widziec jak o nas rozmawiaja sami nie bedac widziani. Musze przyznac ze mnie sie ta nieco dziwna...

W pierwszym zdaniu umiera narrator. Hmm, robi się ciekawie, czytam dalej, ale niestety nie zwala mnie z nóg. Mamy tu do czynienia z obserwacją własnego pogrzebu, wiwisekcją bohatera oraz skrupulatnym rachunkiem sumienia przeprowadzonym po przyjrzeniu się własnemu życiu z perspektywy bytu zawieszonego pomiędzy światem rzeczywistym, a światem śmierci. Nie zaskoczyła mnie zbytnio, chociaż napisana nie najgorzej.

W pierwszym zdaniu umiera narrator. Hmm, robi się ciekawie, czytam dalej, ale niestety nie zwala mnie z nóg. Mamy tu do czynienia z obserwacją własnego pogrzebu, wiwisekcją bohatera oraz skrupulatnym rachunkiem sumienia przeprowadzonym po przyjrzeniu się własnemu życiu z perspektywy bytu zawieszonego pomiędzy światem rzeczywistym, a światem śmierci. Nie zaskoczyła mnie...

Przeciętna. Van Cauwelaert trochę zbyt chętnie podejmował nowy wątek, nie dopracowawszy niestety poprzedniego, toteż jest ich w powieści zbyt wiele, w dodatku jakby przypadkowych, jakby nie łączących się z tematem głównym. W efekcie czytelnik nie wie, na czym skupić uwagę. Odrobinę się zatem gubi, odrobinę nawet... nudzi. Akcja płynie powoli tylko po ty, by momentami w ogóle stanąć. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby owe momenty autor poświęcił na odkrywcze i głębokie rozważania przeróżnych tematów. Nie twierdzę, że tego nie uczynił, jednakże te zawarte w książce są po prostu przeciętne.

Przeciętna. Van Cauwelaert trochę zbyt chętnie podejmował nowy wątek, nie dopracowawszy niestety poprzedniego, toteż jest ich w powieści zbyt wiele, w dodatku jakby przypadkowych, jakby nie łączących się z tematem głównym. W efekcie czytelnik nie wie, na czym skupić uwagę. Odrobinę się zatem gubi, odrobinę nawet... nudzi. Akcja płynie powoli tylko po ty, by momentami w...

przemyslenia czlowieka który ogląda swój pogrzeb oraz smutek najbliższych "z góry". momentami cięzko się czyta, ale daje do myslenia. tajemnicza.

przemyslenia czlowieka który ogląda swój pogrzeb oraz smutek najbliższych "z góry". momentami cięzko się czyta, ale daje do myslenia. tajemnicza.