Obowiązkowa lektura. Tematyka mi bliska.

Obowiązkowa lektura. Tematyka mi bliska.

W jakiś dziwny sposób ta książka mnie urzekła . Nie wiem do końca jak to się stało . W końcu nie jedną już przeczytałam pozycję o ludzkim nieszczęściu , ułomnościach , czy nawet wojnie . Powinnam być już '' odporna '' na urzeknięcie , jednak dałam się porwać , zagarnąć i zaczarować . Historia w tej debiutanckiej książce opowiada o Grani . Kiedy ją poznajemy , jest małą dziewczynką , rudą pięciolatką która w wyniku powikłań po szkarlatynie całkowicie traci słuch . Jej matka nie chce się z tym pogodzić , uważa że dziewczynka może iść do normalnej szkoły dla dzieci słyszących . Każe Grani uczyć się czytać z ust . Ale jak czytać komuś z ust , kiedy stoi tyłem ? Jak na przykład nauczycielka odwrócona przodem do tablicy , a tyłem do klasy . Mimo tego że Grania naprawdę stara się sobie radzić , pewnych rzeczy jako głucha nie da rady '' przeskoczyć '' . Matka mimo wszystko wciąż próbuje , wozi ją po lekarzach , każdy z nich twierdzi że Grania już nigdy nie będzie słyszeć . Matka w końcu się poddaje i z opóźnieniem ale jednak , posyła córkę do szkoły dla głuchych . Rodzice kochają dziewczynkę , ale najlepszy kontakt Grania ma z babcią Mamo . Stara Irlandka swoje już w życiu przeszła i to ona właściwie uczy Granię świata głuchych . Uczy jak się porozumiewać znakami i tak zwanym '' miganiem '' . Opowiada jej spokojnie i cierpliwie jak szumi deszcz o szyby , czy jak szeleszczą liście jesienią w parku . To co dla nas słyszących jest normalne , dla głuchych takie nie jest i jak się okazuje nie jest to proste , opisać dźwięki jakie wydaje coś czego nie można usłyszeć . Albo znaczenie słów wypowiadanych w formie przenośni . Zdanie rozebrane na części i z poprzestawianymi słowami zyskuje całkiem nowe znaczenie , czasami zupełnie nieadekwatne do tego co chcielibyśmy powiedzieć . Ale Grania jest bystra i sumienna . Uczy się pilnie , jest wzorową uczennicą w swojej szkole dla głuchych . Mieszka w internacie i do domu przyjeżdża raz na rok . Rodzina też jej nie odwiedza bo nie mają kiedy . Wciąż brakuje im czasu . Rodzice prowadzą hotel , a tam przecież wciąż jest coś do zrobienia . Czas płynie , z dziewczynki robi się śliczna płomiennowłosa młoda kobieta . Nic więc dziwnego że młody sanitariusz Jim nie może oderwać od Grani oczu i nic sobie nie robiąc z jej głuchoty , niebawem prosi ją o rękę . Młodzi biorą ślub . Niestety , nie dane jest im zaznać szczęścia i spokoju . Jest rok 1914 , wybucha pierwsza wojna światowa i Jim musi wziąć w niej udział . Zaciąga się do wojska i wkrótce znajduje się w Europie w samym środku okropnej wojny . My czytelnicy tez nie zostajemy oszczędzeni od wrażeń jakie przeżywa Jim na wojnie i o których pisze w listach do domu do żony . Pomimo cenzury , dowiadujemy się wraz z Granią o straszliwych okaleczeniach , o głodzie , wszach , zimnie i całym tym szaleństwie jakie niesie ze sobą każda wojna . Wojna która zdaje się nie mieć końca . Do miasta w którym mieszka Grania z rodziną dochodzą też wieści i o innych młodych mężczyznach którzy wyruszyli razem z Jimem . Wracają pokaleczeni nie tylko fizycznie , ale i psychicznie , czasami nie wracają wcale...Czy Jim wróci do swojej kochanej ? Obiecał jej że tak , ale wojna potrafi weryfikować wszystkie obietnice . Czy Grania zazna jeszcze szczęścia u boku ukochanego ? To bardzo dobra książka . Bardzo udany debiut , który mnie bardzo wzruszył . Mimo wszystkiego złego co dzieje się w tej opowieści , nie ma w niej moralizatorstwa . Ględzenia i rozczulania się , lamentów i zawodzenia . Chociaż nie jeden byłby ku temu powód . Nie ma tandetnego wyciskania łez , którego tak nie lubię . Cała powieść jest niczym dokumentalna relacja . Możemy się nawet dowiedzieć jak wyglądały paczki wysyłane przez instytucje humanitarne żołnierzom na front , dokładnie co do sztuki , co było tam wkładane . Jest też trochę i '' suchych '' liczb , statystyk i różnych wyliczeń i zestawień . Mimo tego że książka wydaje się być pisana w '' zimnym '' stylu , bez rozczulania i rozmemłania tak charakterystycznego dla podrzędnego wyciskacza łez , mnie wzruszyła . Chociaż dalibóg nie bardzo wiem jak jej się to udało , gdyż naprawdę nie wzruszam się łatwo i szybko .

W jakiś dziwny sposób ta książka mnie urzekła . Nie wiem do końca jak to się stało . W końcu nie jedną już przeczytałam pozycję o ludzkim nieszczęściu , ułomnościach , czy nawet wojnie . Powinnam być już '' odporna '' na urzeknięcie , jednak dałam się porwać , zagarnąć i zaczarować . Historia w tej debiutanckiej książce opowiada o Grani . Kiedy ją poznajemy , jest małą...

Piękna historia głuchej dziewczynki, potem kobiety, jej bliskich, znajomych, miasteczka i świata.
Kanada i jej realia na przełomie XIX i XX wieku, I wojna światowa, praca sanitariuszy widziana oczami Jima, to wszystko czyni "Zanurzoną w ciszy" czymś więcej, niż przeciętną, dobrze opowiedzianą historię.

Postać babci Mamo, prostej Irlandki, która dała sobie radę z czwórką dzieci w obcym kraju a potem zajęła się Granią, bardzo mnie wzruszyła.
Mamo kochała swoją wnuczkę mądrą miłością i tylko dzięki niej dziewczynka dostała szansę na godne życie.

Piękna historia głuchej dziewczynki, potem kobiety, jej bliskich, znajomych, miasteczka i świata.
Kanada i jej realia na przełomie XIX i XX wieku, I wojna światowa, praca sanitariuszy widziana oczami Jima, to wszystko czyni "Zanurzoną w ciszy" czymś więcej, niż przeciętną, dobrze opowiedzianą historię.

Postać babci Mamo, prostej Irlandki, która dała sobie radę z czwórką...

Frances Itani jest autorką czterech tomów opowiadań, poezji i książki dla dzieci, pisała także reportaże dla radia CBS. „Zanurzona w ciszy” jest jej debiutancką powieścią, dedykowaną babci, która straciła słuch jako półtora roczne dziecko w wyniku powikłań po szkarlatynie.

Grania traci słuch w wieku pięciu lat z powodu szkarlatyny. Jej matka modli się o cud. Wysyła córkę do normalnej szkoły. Dziewczynka jest szykanowana przez rówieśników z powodu swojej niepełnosprawności. Nie wie, co się dzieje na lekcjach, kiedy nauczyciele stoją tyłem do uczniów, wówczas nie może odczytać słów z ich twarzy. Grania jest bystra. Po paru latach, mama wysyła ją do szkoły specjalnej dla głuchych. Dziewczynka zostaje prymuską . Po skończeniu szkoły uzyskuje dyplom i rozpoczyna pracę jako pielęgniarka. Na swojej drodze spotyka Jima, zakochuje się w nim z wzajemnością. Młodzi biorą ślub. Potem Jim zaciąga się do wojska. Obiecuje ukochanej, że wróci cały i zdrowy.

Podczas czytania nasuwają się myśli dotyczące życia, miłości. Powieść okazuje okrutny obraz wojny. Ludzie powracający z pola bitwy nigdy nie wymażą z pamięci złych wspomnień. Cały czas czują strach. Często mają problemy ze snem oraz z powrotem do codziennych spraw. Wszechobecne są cierpienie i śmierć. Książka zestawia ze sobą sprzeczności takie jak: słuch i głuchotę, miłość i nienawiść, wojnę i pokój.

To książka godna polecenia wszystkim, którzy uwielbiają opowieści zaczerpnięte z życia. Historia na długo zapada w pamięć.
Kasia, lat 16
źródło: osemkowyklubrecenzenta.blospot.com

Frances Itani jest autorką czterech tomów opowiadań, poezji i książki dla dzieci, pisała także reportaże dla radia CBS. „Zanurzona w ciszy” jest jej debiutancką powieścią, dedykowaną babci, która straciła słuch jako półtora roczne dziecko w wyniku powikłań po szkarlatynie.

Grania traci słuch w wieku pięciu lat z powodu szkarlatyny. Jej matka modli się o cud. Wysyła córkę...

Początkowo nudnawa, to jednak kolejne karty zaciekawiły. Po raz pierwszy czytałam książkę przedstawiającą świat z perspektywy osoby niesłyszącej, co zdecydowanie było zaskakujące. Opis I wojny światowej poruszający, pokazuje bezsens cierpienia ludzkiego.

Początkowo nudnawa, to jednak kolejne karty zaciekawiły. Po raz pierwszy czytałam książkę przedstawiającą świat z perspektywy osoby niesłyszącej, co zdecydowanie było zaskakujące. Opis I wojny światowej poruszający, pokazuje bezsens cierpienia ludzkiego.

"Zanurzona w ciszy" jest książką, która otwiera przed czytelnikiem inny świat. Świat wiecznej ciszy, w której tkwi mała, rudowłosa dziewczynka. Lektura tej powieści skłania do refleksji, pozwala nam bardziej otworzyć się na problemy ludzi niesłyszących. Dowiadujemy się, w jaki sposób postrzegają świat, definiują otaczającą ich rzeczywistość, jak radzą sobie z brakiem dźwięków. Przenosząc się o kilkanaście lat w przyszłość, w dorosłe życie Grani, widzimy jak bardzo głusi ludzie są podobni do słyszących; jednocześnie uświadamiamy sobie, jak bardzo się różnią...

Cieszę się, że przeczytałam tę książkę. Nie była najłatwiejszą lekturą, którą można pochłonąć w jeden wieczór: niekiedy, musiałam odkładać ją na półkę, żeby po prostu odpocząć. W nadmiarze bywała męcząca. Mimo to, podobała mi się. Przywiązałam się do Grani, było w niej coś tajemniczego, trochę nieuchwytnego, co bardzo mnie intrygowało. Lubiłam poznawać sposób jej myślenia,oglądać świat z jej punktu widzenia. Uważam, że warto zapoznać się z tą lekturą.

"Zanurzona w ciszy" jest książką, która otwiera przed czytelnikiem inny świat. Świat wiecznej ciszy, w której tkwi mała, rudowłosa dziewczynka. Lektura tej powieści skłania do refleksji, pozwala nam bardziej otworzyć się na problemy ludzi niesłyszących. Dowiadujemy się, w jaki sposób postrzegają świat, definiują otaczającą ich rzeczywistość, jak radzą sobie z brakiem...

Jedna z moich ulubionych, dała mi dużo do myślenia, ponieważ nie znam osób niesłyczących i przed jej przeczytaniem nie zastanawiałam się jak oni patrzą na różne kwestie...
Jak opisalibyście szum morza i wiatru albo odgłos spadających liści? :) Bohaterka Grania poznawała takie dzwięki z opowieści kochających ją ludzi.

Jedna z moich ulubionych, dała mi dużo do myślenia, ponieważ nie znam osób niesłyczących i przed jej przeczytaniem nie zastanawiałam się jak oni patrzą na różne kwestie...
Jak opisalibyście szum morza i wiatru albo odgłos spadających liści? :) Bohaterka Grania poznawała takie dzwięki z opowieści kochających ją ludzi.

Książka sama w sobie nie jest zła, tylko nie podobały mi się w niej dwie rzeczy. Po pierwsze, narracja w czasie teraźniejszym, a po drugie, zbyt szybki skok w czasie trwania fabuły. Nie dokończyłam powieści, jednak w swoim czasie to zrobię.

Książka sama w sobie nie jest zła, tylko nie podobały mi się w niej dwie rzeczy. Po pierwsze, narracja w czasie teraźniejszym, a po drugie, zbyt szybki skok w czasie trwania fabuły. Nie dokończyłam powieści, jednak w swoim czasie to zrobię.

Po przeczytaniu opisu z okładki spodziewałam się fascynującej lektury. A tutaj lekko się zawiodłam. Nie ma nic niezwykłego w historii Grani. Tak naprawdę jest wiele książek opowiadających o rozstaniach i stratach ukochanych mężczyzn, którzy udali się na wojnę. U Itani kolejny raz pojawia się ten motyw plus historia dziewczynki, a potem kobiety, która nie słyszy.
Jakoś nie potrafiłam przywiązać się do głównej bohaterki, mimo że miała wszystko, co powinna mieć główna bohaterka. Nie pasowała mi narracja w czasie teraźniejszym. Podejrzewam, że taki miał być zamysł, jednak mi on nie podpasował.
Książkę oceniam tylko na dwie gwiazdki, ponieważ ewidentnie czegoś jej brakuje.

Po przeczytaniu opisu z okładki spodziewałam się fascynującej lektury. A tutaj lekko się zawiodłam. Nie ma nic niezwykłego w historii Grani. Tak naprawdę jest wiele książek opowiadających o rozstaniach i stratach ukochanych mężczyzn, którzy udali się na wojnę. U Itani kolejny raz pojawia się ten motyw plus historia dziewczynki, a potem kobiety, która nie słyszy.
Jakoś nie...