Kiedy w zapowiedziach Wydawnictwa Literackiego zobaczyłam okładkę z bodaj najsłynniejszą liczbą w polskiej literaturze i przeczytałam blurb, wiedziałam, że to jest książka, którą muszę przeczytać. Słowacki i Mickiewicz w jednej intrydze, tajna policja, powstania, sekty i kobieca bohaterka, a to wszystko w klimacie steampunku? Tak, poproszę!

Nazwisko autora zupełnie nic mi nie mówiło, więc pierwsza myśl, jaka zadźwięczała w głowie, to: debiutant. Tymczasem internety usłużnie podsunęły pokaźną listę publikacji Krzysztofa Piskorskiego. Hańba mi, że nie znałam dotąd pisarza z tak barwnym dorobkiem.

W roku 1844 świat wygląda inaczej, niż w XXI wieku będą twierdzić historycy. Poznano i na szeroką skalę wykorzystywano energię próżni. Pozwoliła ona odkryć wiele światów równoległych – pozornie kopii znanej nam Europy. W rozgrywkach międzynarodowych liczą się te kraje, które stać na zbudowanie bramy i kolonizowanie etherowej przestrzeni. W takich warunkach przyszło Elizie Żmijewskiej podążyć do Londynu, by wykonać wyrok na dawnym przyjacielu, skazanym przez Radę Emigracyjną na śmierć za zdradę powstania listopadowego. Jak się okazuje, nie będzie to takie łatwe. Eliza ma przy okazji własne plany wobec Konrada, a los zdaje się sprzysiągł przeciwko niej.

Eliza szybko zaskarbiła sobie moją sympatię. Twarda kobieta, która zrobi wszystko, by wykonać powierzone jej zadanie i odkryć prawdę. Bezkompromisowa, odważna, z tendencją do pakowania się w kłopoty, ma również uciążliwą skłonność do ratowania dam w opresji i wstępowania na barykady w pierwszej linii. Żaden przewrót, żaden spisek ani tajna organizacja się bez niej nie obejdą.

Pozostałe postacie drugo- i trzecioplanowe to istna feeria charakterów, postaw, przekonań i celów. Mamy słynnego poetę walczącego z systemem, żądnego przygód myśliwego, któremu niestraszne pozaziemskie potwory polujące na ludzi, tajemniczego spiskowca, chcącego odmienić losy świata, naprzykrzającego się, upartego pracownika Scotland Yardu, uszczypliwą gospodynię działającą lepiej niż radziecki wywiad... Powiedzcie sami, czy w takim towarzystwie można się nudzić?

Narracja przywodzi na myśl tradycyjne powieści przygodowe. Dzieje się dużo w krótkim czasie, ale jest to opisane niespiesznie, z dbałością o detal. Miła odmiana po akcjach rozwijających się z prędkością błyskawicy, do których przyzwyczaiły nas ostatnimi laty powieści i filmy fantastyczno-przygodowe. Opowiadanie z perspektywy kilku postaci (choć dominuje punkt widzenia głównej bohaterki) daje czytelnikowi szansę dobrze poznać powieściową rzeczywistość. To jest właśnie przewaga narracji trzecioosobowej nad pierwszoosobową – nawet w chwilach wielkiego wzburzenia bohatera nie pozwala zapomnieć o przestrzeni, w której rozgrywa się emocjonująca akcja.

Dobrze jest zaczynać lekturę bez oczekiwań. Przypuszczam, że częściowo dzięki temu, iż nie znałam wcześniej autora i nie wiedziałam, czego mogę się po nim spodziewać, książka tak bardzo przypadła mi do gustu. Każda strona, do samego końca, była zaskoczeniem, a odkrywanie przygotowanych przez autora niespodzianek to czysta przyjemność.

Ewa Jemioł