Nasza szkapa

Nie sposób się nie wzruszyć przy tej historii :(

Nie sposób się nie wzruszyć przy tej historii :(

Pokaż mimo to

Następna pozycja na liście uzupełniania lektur. Smutna, dramatyczna opowieść o biedzie i przemijaniu. Kojarzy mi się nieco fabularnie z Kamizelką.

Następna pozycja na liście uzupełniania lektur. Smutna, dramatyczna opowieść o biedzie i przemijaniu. Kojarzy mi się nieco fabularnie z Kamizelką.

Pokaż mimo to

Klasyka

Klasyka

Pokaż mimo to

Idealna do edukacji tanatologicznej.

Idealna do edukacji tanatologicznej.

Pokaż mimo to

"Nasza szkapa" opowiada historię rodziny Mostowiaków, która zmaga się z biedą. Narratorem jest kilkunastoletni Wicek, mieszkający wraz z rodzicami i dwójką braci w ubogiej warszawskiej kamienicy. Pewnego dnia ojciec chłopca traci pracę. Nie jest to dobra wiadomość tym bardziej, że stan zdrowia Anulki, matki chłopca, ciągle się pogarsza. Rodzina sprzedaje więc coraz więcej rzeczy, aby mieć ma opał, jedzenie i leki. Dochodzi jednak do sytuacji, że już nie mają nic, co nadałoby się na handel. Wiosenne roztopy nie przychodzą, więc w domu jest ciągle zimno, co jeszcze pogłębia chorobę Anulki. Wtedy ojciec decyduje się sprzedać konia, który stał się bezużyteczny po utracie pracy. Do zwierzęcia są przywiązani emocjonalnie jego synowie. Codziennie przebywały ze szkapą, karmiły i dbały o nią. Po sprzedaży konia dzieci nie potrafią zapełnić pustki. Tymczasem Anulka umiera we śnie. W dniu pogrzebu nowy właściciel szkapy przyjeżdża do Mostowiaków, ponieważ obiecał zawieźć trumnę z ciałem na cmentarz. Wóz ciągnie stara szkapa. Podczas drogi na cmentarz dzieci nie zwracają uwagi na powagę sytuacji i radują się ze spotkania z koniem. Kontrastem do nich jest postawa ojca, który idzie na wozem i opłakuje śmierć swojej żony.

Jest to kolejna nowela spod pióra Marii Konopnickiej, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Autorka pokazuje różnice między postrzeganiem świata przez dorosłych i dzieci. Utwór porusza i zapada w pamięć.

"Nasza szkapa" opowiada historię rodziny Mostowiaków, która zmaga się z biedą. Narratorem jest kilkunastoletni Wicek, mieszkający wraz z rodzicami i dwójką braci w ubogiej warszawskiej kamienicy. Pewnego dnia ojciec chłopca traci pracę. Nie jest to dobra wiadomość tym bardziej, że stan zdrowia Anulki, matki chłopca, ciągle się pogarsza. Rodzina sprzedaje więc coraz więcej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Człowiek inaczej odbiera książkę mając 21 lat, niż jak ma ich 11. Bardzo smutna historia o stracie, miłości i życiu.

Człowiek inaczej odbiera książkę mając 21 lat, niż jak ma ich 11. Bardzo smutna historia o stracie, miłości i życiu.

Pokaż mimo to

Pozytywistyczne nowele mają to do siebie, że są niezwykle przygnębiające w swoim realizmie i pesymistycznym przesłaniu. „Nasza Szkapa” jest chyba najbardziej smutną miniaturą literacką. Gdy czytałem ją pierwszy raz, jako mały chłopiec, płakałem jak bóbr nad losem bohaterów, zaś głęboka wrażliwość na niedolę zwierząt pozostała mi do dziś.
Akcja noweli toczy się u schyłku XIX w. w dzielnicy biedoty warszawskiej. Na rodzinę nastoletniego Wicka Mostowiaka spadają naraz niespodziewane klęski: utrata pracy przez ojca i długotrwała choroba matki. Rodzina w obliczu tego kryzysu, aby przetrwać, wysprzedaje się z całego skromnego dobytku. Stan chorobowy matki i bieda trwały już od dłuższego czasu, co powoduje, że Wicek ze swoim rodzeństwem oswaja się z sytuacją i jak większość normalnych dzieci uciekają od szarej nędzy w swój wyimaginowany świat. Taka swoista „Nibylandia” powstała wokół starego, zabiedzonego konia, który był wcześniej wykorzystywany przez ojca w pracy piaskarza. Dla dzieci szkapina jest jedynym pocieszeniem, takim rozpraszaczem smutków codzienności. Dzieci całe godziny spędzają w szopie ze szkapą, karmią ją i bawią się z nią. Zatroskany o byt ojciec i obłożnie chora matka, nie są w stanie okazać dzieciom odpowiedniej uwagi, ta próżnia została więc wypełniona przez szkapę. Dzieci zapewne wypierały niewesołą rzeczywistość swoim przywiązaniem do poczciwego zwierzęcia. Jednak przyszedł kres i na tę ostania ostoję, zdesperowany ojciec sprzedaje konia. Dla dzieci jest to cios, który spowodował wielką pustkę w ich smętnej egzystencji. Smutek i tęsknota za ulubionym zwierzęciem jest tak wielka, że jak tylko dzieci zobaczyły konia po dłuższej przerwie, wpadają w ekstazę i histerycznie cieszą się z tego nieoczekiwanego spotkania. Sęk jednak w tym, że był to kondukt żałobny, a szkapina wiozła trumnę zmarłej matki…
Z komentarzy czytelników wynika pewna przygana dla dzieci, że w obliczu śmieci matki, cieszą się i śmieją z radości z niespodziewanego spotkania ukochanego zwierzęcia. Sedno sprawy nie polega jednak na tym czy dzieci były dobre lub nie, bądź czy kochały lub nie kochały swojej matki. Psychologicznie, jeżeli jakiś stan, nawet tak okropny jak obłożna choroba matki, trwa długo następuje akceptacja tego faktu i przyjęcie go jako elementu codzienności. Dziecięce słabiutkie umysły chronią się przed sytuacjami ekstremalnymi poprzez tworzenie sobie równorzędnej, wymyślonej rzeczywistości lub tworzą sobie bajkową odskocznię. Dla tych dzieci, doświadczających wieloletniej biedy, obserwujących długotrwałe nieszczęście matki, takim panaceum był kontakt z zabiedzonym starym zwierzakiem, gdzie jego obecność i troska o jego potrzeby spajało dzieci, dodawało im otuchy i choć odrobiny radości z dzieciństwa. Gdy ten cały świat został im odebrany, a potem przypadkowo napotkany, trudno się dziwić ich reakcji. Przywiązanie do ukochanego zwierzęcia i swojego bajkowego świata, jaki z nim był związany, nie jest kierowany przeciwko komukolwiek, a już na pewno nie przeciwko zmarłej matce. Zapewne Maria Konopnicka celowo nałożyła te sytuacje, aby zwielokrotnić wrażenie konfrontacji dziecięcych marzeń i pragnień z brutalną rzeczywistością.

Pozytywistyczne nowele mają to do siebie, że są niezwykle przygnębiające w swoim realizmie i pesymistycznym przesłaniu. „Nasza Szkapa” jest chyba najbardziej smutną miniaturą literacką. Gdy czytałem ją pierwszy raz, jako mały chłopiec, płakałem jak bóbr nad losem bohaterów, zaś głęboka wrażliwość na niedolę zwierząt pozostała mi do dziś.
Akcja noweli toczy się u schyłku XIX...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ta wywarła na mnie duże wrażenie. Pokazuje nam ona czym jest prawdziwa bieda i miłość do rodziców, co moim zdaniem jest bardzo potrzebne w tych czasach tyle ludzi przymierających głodem na ulicach a nasze zatwardziałe serca nie pozwalają nam przeznaczyć choćby grosza na cel pomocy ubogim. Polecam tę książkę ponieważ mam nadzieję, że poruszy nie jedno skamieniałe serce.

Książka ta wywarła na mnie duże wrażenie. Pokazuje nam ona czym jest prawdziwa bieda i miłość do rodziców, co moim zdaniem jest bardzo potrzebne w tych czasach tyle ludzi przymierających głodem na ulicach a nasze zatwardziałe serca nie pozwalają nam przeznaczyć choćby grosza na cel pomocy ubogim. Polecam tę książkę ponieważ mam nadzieję, że poruszy nie jedno skamieniałe serce.

Pokaż mimo to

Smutna i poruszająca nowela Marii Konopnickiej ukazująca nam nędzne życie rodziny z Powiśla, która, ze względu na utratę pracy ojca i chorobę matki, zmuszona jest do stopniowego sprzedawania całego swojego mienia.

Smutna i poruszająca nowela Marii Konopnickiej ukazująca nam nędzne życie rodziny z Powiśla, która, ze względu na utratę pracy ojca i chorobę matki, zmuszona jest do stopniowego sprzedawania całego swojego mienia.

Pokaż mimo to

Arcydzieło literatury epoki pozytywizmu!

Arcydzieło literatury epoki pozytywizmu!

Pokaż mimo to