Nasza szkapa

Jedna z tych lektur szkolnych, o której starasz się jak najszybciej zapomnieć. Z wielu powodów 😈

Jedna z tych lektur szkolnych, o której starasz się jak najszybciej zapomnieć. Z wielu powodów 😈

Pokaż mimo to

Wzruszająca lektura naszej mistrzyni pióra. Trudno powstrzymać emocje, które targają czytelnikiem - dzieckiem.

Wzruszająca lektura naszej mistrzyni pióra. Trudno powstrzymać emocje, które targają czytelnikiem - dzieckiem.

Pokaż mimo to

Mistrzyni pióra.
Nowela, którą KAŻDY powinien przeczytać i ZNAĆ.

"Nasza szkapa" budzi uczucia, które dotąd spały. Które nie istniały prawie. Emocje, które wydzierają na światło dzienne i których wzburzenie nie sposób łatwo opanować. Nie da się ukryć goryczy, jaka coraz bardziej zalewa wnętrze czytelnika. Nie sposób nie odczuć smutku. Płaczesz. Tak, płaczesz nad dolą dzieci i ich biedoty, w jakiej przyszło im żyć. Jest tu chora matka, jest kochający tata, jest szkapa, ukochana szkapa i są trzy żyjące wraz z nimi rupiecie prawie - żelazko, moździerz i rondel. Były i są i będą - rzeczy raz na CAŁE życie.
I jest głód - wieczny kompan i zimno i smutek.
Smutek w oczach dorosłych, a radość z psot w dzieciach, ale to szkraby dorastają i łapią życie z jego dobrem i złem i bawią się nim. Dzieci inaczej widzą, to co ich otacza. Niby pojmują ogólną biedę, zdają sobie sprawę z choroby matki i coraz większego ubóstwa ojca, ale ... ich świat nadal walczy z szarością codzienności.

A z boku życie pisze im osobną historię...

Mistrzyni pióra.
Nowela, którą KAŻDY powinien przeczytać i ZNAĆ.

"Nasza szkapa" budzi uczucia, które dotąd spały. Które nie istniały prawie. Emocje, które wydzierają na światło dzienne i których wzburzenie nie sposób łatwo opanować. Nie da się ukryć goryczy, jaka coraz bardziej zalewa wnętrze czytelnika. Nie sposób nie odczuć smutku. Płaczesz. Tak, płaczesz nad dolą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chwilami zakręciła się łza w oku podczas czytania tej noweli. Porażający jest kontrast między tragedią dorosłych a beztroską dzieci, które żyją w swoim świecie i nie do końca zdają sobie sprawę z powagi sytuacji. Z jednej strony śmierć matki a z drugiej w tym samym czasie radość i szczęście dzieci na widok ukochanej szkapy, która była dla nich niczym członek rodziny i której pojawienie się przesłoniło pogrzeb matki. Po skończonej lekturze człowiek zostaje z refleksją w głowie i niepokojem w sercu. Narracja z perspektywy dziecka była strzałem w 10. Ode mnie 7,5/10.

Chwilami zakręciła się łza w oku podczas czytania tej noweli. Porażający jest kontrast między tragedią dorosłych a beztroską dzieci, które żyją w swoim świecie i nie do końca zdają sobie sprawę z powagi sytuacji. Z jednej strony śmierć matki a z drugiej w tym samym czasie radość i szczęście dzieci na widok ukochanej szkapy, która była dla nich niczym członek rodziny i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniale napisana nowela (1890 rok) i przepełniona smutkiem (zresztą to było jej celem). Zostało użyte ówczesne słownictwo mieszczan – gwara warszawska. Narratorem stał się najstarszy synek z biednej rodziny. Poprzez to poznałem świat widziany oczami dziecka – bardzo dobrze ujęty przez Marię Konopnicką, ponieważ wychowywała szóstkę swoich pociech, więc przeniknęła do dziecięcego sposobu postrzegania rzeczywistości. Dziecko odbierało swoje otoczenie inaczej, nie rozumiało wszystkiego, nie wiedziało jak się zachować. Wynikało to też z braku właściwej opieki ze strony rodziców, a to było następstwem biedy i przykładowo choroby matki, jak w "Naszej szkapie". Wiele przykrych doznań spotkało te dzieci, ale pomimo tego – tak jak każde dzieci niezależnie od okoliczności i miejsca – szukały zabawy, wesołości. Były też momenty głębokiego rozczarowania, na przykład gdy zostały sprzedane rzeczy, które kupowało się "raz na całe życie" albo sytuacje połączone z przywiązaniem do kobyły. Nie pojawiło się żadne współczucie czy pomoc od otaczającego środowiska społecznego, więc przygnieciona nieszczęściem rodzina pozostawiona została sama sobie. Jakieś zainteresowanie przejawiały tylko negatywne postaci: handlarze żydowscy, dorożkarz Łukasz Smolik.

Natomiast to co było piękne w tym opowiadaniu: wzajemna miłość małżeńska i starania w kierunku ratowania życia. Jednak łzy w oczach miałem z powodu dramatu jaki przeżywał Filip jako mąż, a w dalszej kolejności jako ojciec oraz to, że starał się bohatersko tłumić w sobie ogromny ból i stawiał czoła kolejnym wyzwaniom, podejmował bardzo trudne decyzje. Dźwigał na swoich barkach właściwie wszystko, w wyniku tego wyczerpywał własne siły fizyczne i psychiczne. Przeogromna tragedia osobista tego człowieka pozostawiała w nim wewnętrzną ranę. Nie obwiniałem dzieci za ich niewłaściwe zachowanie na cmentarzu, bo to... po prostu dzieci, a szczególnie trudno było wychowywać trzech małych chłopców, ale jednak mogłyby się sprawować godniej, sposobniej do sytuacji.

Jak się przekonałem, to jednak zdrowie okazywało się najważniejsze. Jeśli ono dopisywało, to wtedy wszystko jakoś się układało w miarę dobrze całej rodzinie.

Wspaniale napisana nowela (1890 rok) i przepełniona smutkiem (zresztą to było jej celem). Zostało użyte ówczesne słownictwo mieszczan – gwara warszawska. Narratorem stał się najstarszy synek z biednej rodziny. Poprzez to poznałem świat widziany oczami dziecka – bardzo dobrze ujęty przez Marię Konopnicką, ponieważ wychowywała szóstkę swoich pociech, więc przeniknęła do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Typowa nowela pozytywistyczna, w której Konopnicka ukazuje największe problemy ówczesnych Polaków. Wzruszająca opowieść, przekazana ustami młodego chłopca, co pogłębia wartość tej lektury. Warto ją znać, przeanalizować i wziąć do serca, bo zawiera wiele potrzebnych współczesnemu człowiekowi wartości.

Typowa nowela pozytywistyczna, w której Konopnicka ukazuje największe problemy ówczesnych Polaków. Wzruszająca opowieść, przekazana ustami młodego chłopca, co pogłębia wartość tej lektury. Warto ją znać, przeanalizować i wziąć do serca, bo zawiera wiele potrzebnych współczesnemu człowiekowi wartości.

Pokaż mimo to

Jedna z najsmutniejszych historii, które kiedykolwiek przeczytałam. Nowela Marii Konopnickiej pod tytułem ,,Nasza Szkapa" chyba na zawsze pozostanie gdzieś w mojej głowie.
Nowela ma formę wspomnień Wicka Mostowiaka, chłopca żyjącego w ubogiej rodzinie, która zajmuje nędzny pokoik na Powiślu, jednej z najbiedniejszych dzielnic Warszawy. Wicek ma dwóch młodszych braci, Felka i Piotrusia. Ich matka, Anulka, jest ciężko chora i z tego powodu ich ojciec, Filip, jedyny żywiciel rodziny, jest zmuszony wyprzedawać powoli rodzinny majątek. Jest mu bardzo ciężko, jednak jego miłość do żony jest tak wielka, że chwyta się każdej deski ratunku. Sytuacja finansowa rodziny Mostowiaków staje się na tyle trudna, że ojciec chłopców, musi sprzedać ukochaną przez wszystkich członków rodziny, a zwłaszcza przez dzieci, szkapę.
Przyznam, że przyjemnie czytało się historię opowiadaną oczami dziecka, jest w niej pewna dziecięca beztroska, pomimo żalu, którym emanuje ta nowela. Na stronach tej książki można dostrzec również wszechobecną miłość. Miłość Filipa do Anulki, zrobiłby wszystko, żeby tylko wyzdrowiała, żeby ulżyć jej w cierpieniu. Widać, że Anulka również bardzo kocha swojego męża. Ich wielką miłość widać zwłaszcza wtedy, kiedy mężczyzna gra na harmonijce utwory z ich młodości, wspominając czasy, kiedy się w sobie zakochiwali. Jest i braterska miłość. Chłopcy w trudnej sytuacji dbają o siebie nawzajem, a przecież są tylko dziećmi. Fragment, kiedy Felek tłumaczy Wickowi, że jego mizerny wygląd to wina małego Piotrusia, któremu oddaje część swojego jedzenia, poruszył mnie chyba aż za bardzo, ponieważ to pamiętam najbardziej.
Radość chłopców z ponownego spotkania ze sprzedaną szkapą została zestawiona ze smutnym momentem, jakim jest pogrzeb Anulki. Jeszcze żadna opowieść nie wywołała we mnie własnie takich dwóch skrajnych uczuć. Nie bez powodu Maria Konopnicka jest jedną z najwybitniejszych polskich pisarek w historii. Jest to niestety dopiero pierwsze moje spotkanie z jej twórczością, jednak bez wątpienia poświęcę jeszcze o wiele więcej czasu jej pisarskiemu geniuszowi.

Jedna z najsmutniejszych historii, które kiedykolwiek przeczytałam. Nowela Marii Konopnickiej pod tytułem ,,Nasza Szkapa" chyba na zawsze pozostanie gdzieś w mojej głowie.
Nowela ma formę wspomnień Wicka Mostowiaka, chłopca żyjącego w ubogiej rodzinie, która zajmuje nędzny pokoik na Powiślu, jednej z najbiedniejszych dzielnic Warszawy. Wicek ma dwóch młodszych braci,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowieść o rodzinie żyjącej bardzo ubogo. W historii tej przedstawiona jest ogromna miłość ojca i matki. Ojciec poświęcił wszystko dla swojej schorowanej żony, nawet tytułową szkapę, która była dla nich jak członek rodziny.

Opowieść o rodzinie żyjącej bardzo ubogo. W historii tej przedstawiona jest ogromna miłość ojca i matki. Ojciec poświęcił wszystko dla swojej schorowanej żony, nawet tytułową szkapę, która była dla nich jak członek rodziny.

Pokaż mimo to

Nowela ,jedna z najsmutniejszych i najbardziej pozostających w pamięci.wspominam dzisiaj, jak czytałem ją mając ok.9-10 lat,wraz z młodszym rodzeństwem i do dzisiaj,w czasie spotkań rodzinnych ,przywołujemy we wspomnieniach potoki łez,które wylaliśmy podczas wspólnej lektury tego na pozór niewielkiego dziełka Marii Konopnickiej,będącego jednak wielkim pod względem emocjonalnym i społecznie uwrażliwiającym młode pokolenie na krzywdę tak ludzi jak i zwierząt(naszych "Braci mniejszych"). Czytanie takich książek,w moim mniemaniu, w pewnym wieku, jest koniczne i pożyteczne,wpływa bowiem na zmniejszenie egoizmu społecznego i znieczulicy w stosunku do istot,które znajdują się w naszym otoczeniu i które dość często potrzebują wsparcia tak materialnego,jak i duchowego.Książeczka niewielka "ciałem" ,lecz wielka duchem.

Nowela ,jedna z najsmutniejszych i najbardziej pozostających w pamięci.wspominam dzisiaj, jak czytałem ją mając ok.9-10 lat,wraz z młodszym rodzeństwem i do dzisiaj,w czasie spotkań rodzinnych ,przywołujemy we wspomnieniach potoki łez,które wylaliśmy podczas wspólnej lektury tego na pozór niewielkiego dziełka Marii Konopnickiej,będącego jednak wielkim pod względem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie sposób się nie wzruszyć przy tej historii :(

Nie sposób się nie wzruszyć przy tej historii :(

Pokaż mimo to