Pierwszą część czytałam wiele lat temu i jakoś nie zachowałam złych wrażeń pamięci po jej przeczytaniu.
Jednak po przeczytaniu części drugiej stwierdzam, żr=e Thomas R.P. Mielke po prostu nie jest dobrym pisarzem.
Jego pisarstwo jest takie jakieś kwadratowe. Nic nie łączy się płynnie. Wiedza historyczna jest podawana w takich schodkach. Raz powoli i po szkolnemu, a innym razem przeskakuje poziom, jakby czytelnik był zaawansowany w wiedzy historycznej.
Wątki osobiste też raczej przeciętne. Działania głównych bohaterów często bez wyjaśnień motywacji, a inne momenty niepotrzebnie rozwleczone.
Chyba przydałaby się zajęcia z kompozycji.

Została mi jeszcze jedna część, więc pewnie ją przeczytam, żeby dokończyć Trylogię Awiniońską, ale cudu się nie spodziewam.

Pierwszą część czytałam wiele lat temu i jakoś nie zachowałam złych wrażeń pamięci po jej przeczytaniu.
Jednak po przeczytaniu części drugiej stwierdzam, żr=e Thomas R.P. Mielke po prostu nie jest dobrym pisarzem.
Jego pisarstwo jest takie jakieś kwadratowe. Nic nie łączy się płynnie. Wiedza historyczna jest podawana w takich schodkach. Raz powoli i po szkolnemu, a innym...

„Róża z Awinionu” jest zdecydowanie lepsza od „Mostu w Awinionie”, ale niestety nadal nie jest dobrą książką. Co prawda nie dłuży się tak jak poprzedniczka, a fabuła jest zdecydowanie bardziej zrozumiała, ale niestety wydaje się być bardziej napisanym na siłę interquelem niż samodzielną książka.

„Róża z Awinionu” jest zdecydowanie lepsza od „Mostu w Awinionie”, ale niestety nadal nie jest dobrą książką. Co prawda nie dłuży się tak jak poprzedniczka, a fabuła jest zdecydowanie bardziej zrozumiała, ale niestety wydaje się być bardziej napisanym na siłę interquelem niż samodzielną książka.