Samotność bywa bolesna, gdy nie jest stanem z wyboru. Jestem przekonana, że istnieją osoby, które samotne być nie potrafią, które uważają, że życie w pojedynkę i nie bycie nikomu potrzebnym sprawia, że ich istnienie nie ma większego sensu. Taką osobą z pewnością jest tytułowa bohaterka książki Ortiza. Samotność przeżywa rozpaczliwie i boleśnie. Każdą chwilę jej życia, każde jej działanie, każdą myśl wypełnia potrzeba bycia kochaną, zauważaną, potrzebną. Niestety nie wie, że narrator bacznie ją obserwuje - być może to poprawiło by jej nieco samopoczucie. A może by ją oburzyło? Bo wstydzi się swojej żałosnej samotności? Lecz narrator ją przecież rozumie, wie, co jej dolega, czego jej potrzeba. Na jej nieszczęście jest tylko narratorem snującym tę smutną opowieść. To nie jest książka na poprawienie humoru. Czyta się ją ze współczuciem, poczuciem żalu, może i krzty litości. Momentami chciałoby się wykrzyknąć: "Hej! Jestem tutaj! Widzę cię! Rozumiem! Jestem z tobą!".

Samotność bywa bolesna, gdy nie jest stanem z wyboru. Jestem przekonana, że istnieją osoby, które samotne być nie potrafią, które uważają, że życie w pojedynkę i nie bycie nikomu potrzebnym sprawia, że ich istnienie nie ma większego sensu. Taką osobą z pewnością jest tytułowa bohaterka książki Ortiza. Samotność przeżywa rozpaczliwie i boleśnie. Każdą chwilę jej życia, każde...

Życie samotnej kobiety jest ciężkie. Tym bardziej, kiedy pragnie się miłości a ona nie puka do naszego serca. Panna Samotne Serce ukazuje życie singielki z perspektywy podglądacza. Dogłębnie analizuje charakter, zachowanie oraz postawę kobiety, której życie jest monotonne. Ciekawy zbieg zdarzeń sprawia, że jej los zmieni się na korzyść. Warto ją przeczytać, żeby chociaż pokrótce zrozumieć, że życie jest zaskakujące oraz że po każdej burzy wychodzi słońce :)

Życie samotnej kobiety jest ciężkie. Tym bardziej, kiedy pragnie się miłości a ona nie puka do naszego serca. Panna Samotne Serce ukazuje życie singielki z perspektywy podglądacza. Dogłębnie analizuje charakter, zachowanie oraz postawę kobiety, której życie jest monotonne. Ciekawy zbieg zdarzeń sprawia, że jej los zmieni się na korzyść. Warto ją przeczytać, żeby chociaż...

Panna Samotne Serce wzbudza raz sympatię, raz antypatię. Jest bezwolna wobec dziejących się wkoło wydarzeń i nie potrafi wziąć własnego życia w swoje ręce. Książka nadaje się w sam raz do poczytania dla zabicia czasu. Nie stanowi wybitnej lektury. Jednak po lekturze mam ochotę obejrzeć film Hitchcocka "Okno na podwórze", co z pewnością w najbliższym czasie uczynię.

Panna Samotne Serce wzbudza raz sympatię, raz antypatię. Jest bezwolna wobec dziejących się wkoło wydarzeń i nie potrafi wziąć własnego życia w swoje ręce. Książka nadaje się w sam raz do poczytania dla zabicia czasu. Nie stanowi wybitnej lektury. Jednak po lekturze mam ochotę obejrzeć film Hitchcocka "Okno na podwórze", co z pewnością w najbliższym czasie uczynię.

Do napisania tej powieści zainspirował Sebastiena Ortiza film Alfreda Hitchcocka "Okno na podwórze". A konkretnie jedna z drugoplanowych, a może nawet epizodycznych postaci, grana w filmie przez Judith Evelyn - Miss Lonely Heart. Ta właśnie postać, której reżyser poświęcił w filmie zaledwie 7 minut, zaintrygowała i wzruszyła pisarza do tego stopnie, że postanowił napisać o niej książkę. Akcja zarówno filmu , jak i powieści Ortiza, rozgrywa się w Nowym Jorku, w dzielnicy Green Village w latach 50-tych XX wieku. Z ta różnicą, że w filmie Hitchcocka główne skrzypce gra fotograf, który przykuty na jakiś czas do wózka inwalidzkiego, zabija czas podglądaniem sąsiadów i przez przypadek odkrywa zbrodnię, zaś powieść "Panna Samotne Serce" to studium psychologiczne poświęcone w całości tytułowej bohaterce. Inne postaci i zdarzenia związane z morderstwem stanowią tylko tło dla pokazania kilku decydujących dni życia samotnej kobiety. Narratorem jest tajemniczy, nierzeczywisty obserwator, którego "punkt widokowy" znajduje się na "czwartej ścianie" podwórza. Jest on narratorem wszechwiedzącym, który zna nie tylko myśli i uczucia bohaterki, ale także fakty z jej przeszłości.Jego stosunek do bohaterki nie pozbawiony jest emocji i jakiejś dziwnej, nieokreślonej więzi.
Opowieść o Pannie Samotne Serce ukazuje rozpaczliwą potrzebę bliskości drugiego człowieka, której to potrzebie podporządkowane są wszystkie myśli i działania bohaterki. Pokazuje także, jak łatwo wpaść w błędne koło swoich kompleksów, lęków i niewiary w siebie. Panna Samotne Serce pogrąża się bowiem w marazmie, zamyka w czterech ścianach swojego mieszkania, w przekonaniu, że żaden mężczyzna nie zainteresuje się jej osobą. A przecież dzieląc czas wyłącznie miedzy pracę i dom, nie daje sobie szansy na to , by poznać kogokolwiek. Kiedy w końcu zdobywa się na odwagę i pewnego piątkowego wieczoru wychodzi do pobliskiego baru... Resztę historii zostawiam tym, którzy sięgną po tę pozycję zaintrygowani losem Miss Lonely Heart wykreowanym przez Sebastiena Ortiza. Powieść czyta się szybko, nietypowa narracja jest na pewno jej atutem, a los bohaterki skłania do refleksji. Książka warta uwagi,nie tylko dla miłośników twórczości Hitchcocka. /czytanko.blogspot.com/

Do napisania tej powieści zainspirował Sebastiena Ortiza film Alfreda Hitchcocka "Okno na podwórze". A konkretnie jedna z drugoplanowych, a może nawet epizodycznych postaci, grana w filmie przez Judith Evelyn - Miss Lonely Heart. Ta właśnie postać, której reżyser poświęcił w filmie zaledwie 7 minut, zaintrygowała i wzruszyła pisarza do tego stopnie, że postanowił napisać o...

Dziwne są moje wrażenia po przeczytaniu tej książki, na pewno wciąga i ma ciekawą narrację,ale treść trochę (bardzo) smutna.
Panna Samotne Serce prowadzi życie...samotne,samotne do granic możliwości,choć czasami pojawia się "między wierszami" nadzieja.
Próbuję z tą samotnością walczyć - z jakim skutkiem? A no z różnym...
Zakończenie - chyba życiowe :)

Dziwne są moje wrażenia po przeczytaniu tej książki, na pewno wciąga i ma ciekawą narrację,ale treść trochę (bardzo) smutna.
Panna Samotne Serce prowadzi życie...samotne,samotne do granic możliwości,choć czasami pojawia się "między wierszami" nadzieja.
Próbuję z tą samotnością walczyć - z jakim skutkiem? A no z różnym...
Zakończenie - chyba życiowe :)

Rewelacyjny styl, drobiazgowy. Opisy tak cudowne, że niemal czułam na twarzy powiew wiatru, o którym była mowa. Klimat nostalgii przetykany dyskretnym humorem. Absolutnie rewelacyjna książka.

Rewelacyjny styl, drobiazgowy. Opisy tak cudowne, że niemal czułam na twarzy powiew wiatru, o którym była mowa. Klimat nostalgii przetykany dyskretnym humorem. Absolutnie rewelacyjna książka.

o samotności i odosobnieniu w innym mieście. perspektywa podglądacza zawsze zaciekawia, interesujący zabieg nawiązania do "okna na podwórze" Hitchocka. wyszło całkiem ciekawie.

o samotności i odosobnieniu w innym mieście. perspektywa podglądacza zawsze zaciekawia, interesujący zabieg nawiązania do "okna na podwórze" Hitchocka. wyszło całkiem ciekawie.

Opowieść o tym, jak bardzo materialna i bolesna potrafi być samotność. Życie bez drugiej osoby sprawia wręcz fizyczny ból, gdy nie ma nikogo, dla kogo nasz mały świta byłby istotny.
Ładnie napisany smutek.

Opowieść o tym, jak bardzo materialna i bolesna potrafi być samotność. Życie bez drugiej osoby sprawia wręcz fizyczny ból, gdy nie ma nikogo, dla kogo nasz mały świta byłby istotny.
Ładnie napisany smutek.

ma swój urok,ale nie do końca moja bajka.

ma swój urok,ale nie do końca moja bajka.

Kupiłam tę książkę dawno temu na wyprzedaży i nie żałuję. Smutna, bardzo smutna, ale - co najważniejsza - z promyczkiem nadziei.

Kupiłam tę książkę dawno temu na wyprzedaży i nie żałuję. Smutna, bardzo smutna, ale - co najważniejsza - z promyczkiem nadziei.