Ciekawie zapetlona akcja, nastroj i emocje tworza pewna szorstkosc i dynamizm, slabsza strona jest powtarzalnosc i schematyzm dialogow i troche wydumana fabula.

Ciekawie zapetlona akcja, nastroj i emocje tworza pewna szorstkosc i dynamizm, slabsza strona jest powtarzalnosc i schematyzm dialogow i troche wydumana fabula.

Według mnie to najbardziej teatralne opowiadanie Hłaski.
Czytam dialogi i widzę jak łatwo rozpisać je na kolejne sceny, jak proszą się one o uwagi, didaskalia, podział na role.
W swej melancholii i posępności Hłasko oprowadza czytelnika/widza po znojnym i beznadziejnym życiu dwóch znajomych/partnerów od drobnych przestępstw.
Obaj przyjechali do Izraela z Polski, obaj szukają łatwego zarobku.
Raz oszukają matrymonialne jakąś naiwną kobietę, raz wykonają tzw. "mokrą robotę", innym znów razem kantują na perskich dywanach. Każda okazja dobra, by zyskać na czasie i po raz kolejny prześlizgnąć się bezboleśnie przez kolejny tydzień w Tel Avivie.
Pełna przygnębienia i beznadziei atmosfera opowieści dziwnie wybrzmiewa w słonecznej, rajskiej, pięknej Jaffie. Kawałek polskiego piekiełka przeniesiony w inną perspektywę, inny świat.
Co zrobić by się nie narobić, jak oszukać, jak mataczyć, jak przebimbać następny tydzień/miesiąc?
Ci ludzie z trudną przeszłością, uciekający przed nią, próbują urządzić się w świecie kłamstw, łajdactw i niegodziwości, których sami są projektantami i udziałowcami.
Nie ma w nich pokory, skruchy, wszystko obliczone jest na zysk. Gdy trafia im się możliwość uzyskania sponsora w postaci kanadyjskiego misjonarza (który nie ma żadnych sukcesów na polu wiary),postanawiają wykorzystać każdą jego słabość, by polepszyć swój los.
Dramat wisi w powietrzu.
Hłasko bez zbędnych czułości pokazuje wyrachowanie i okrucieństwo dwóch oszustów, którzy obracając się w szemranym światku gdzieś w okolicach ulicy Allenby, dają świadectwo wielkiej życiowej pustce, bezsensowi i jeszcze większej samotności.
W tym świecie nie ma solidarności, nie ma co liczyć na pomoc, wsparcie czy zwykłą ludzką uprzejmość.
Pojawia się gorzka refleksja na temat kondycji międzyludzkich związków i zależności.
Ja żałuję zaś, że spektakl Teatru Powszechnego na motywach opowiadania powstał tak dawno temu (koniec lat 80.). Grali tam i Gajos, i Lutkiewicz, i Machalica, i jeszcze Pieczka. Scenografię robili Starscy, muzykę Satanowski.
Może gdzieś w odmętach internetu błąka się choć nagranie spektaklu. Bardzo chętnie je zobaczę.

buchbuchbicher.blogspot.com

Według mnie to najbardziej teatralne opowiadanie Hłaski.
Czytam dialogi i widzę jak łatwo rozpisać je na kolejne sceny, jak proszą się one o uwagi, didaskalia, podział na role.
W swej melancholii i posępności Hłasko oprowadza czytelnika/widza po znojnym i beznadziejnym życiu dwóch znajomych/partnerów od drobnych przestępstw.
Obaj przyjechali do Izraela z Polski, obaj...

Jako, że przeczytałam Drugie Zabicie psa jednym tchem, nie mogłam doczekać się aż dorwę kontynuację czyli Nawróconego w Jaffie. Liczyłam trochę na konkretne rozwiązanie akcji, opis dalszego losu bohaterów, może trochę zasugerowana tytułem, cudownej przemiany bohatera. Nic takiego się nie wydarzyło, jakby opowieść ciągnęła się w nieskończoność. Jakby można było napisać tyle części ile lat jeszcze przeżyją bohaterowie. Tak szybko jak usiadłam do czytania,tak szybko je skończyłam. A skończyło się tak po prostu, bez postawienia kropki na końcu zdania. Tym razem opowiadanie skupia się na kreacji obrazów, opisie scenerii zaplanowanego oszustwa,konstruowaniu dialogów, jednak do samego zdarzenia nie dochodzi.
Hłasko mój Hłasko,jednak jakoś czuję niedosyt po tym opowiadaniu...

Jako, że przeczytałam Drugie Zabicie psa jednym tchem, nie mogłam doczekać się aż dorwę kontynuację czyli Nawróconego w Jaffie. Liczyłam trochę na konkretne rozwiązanie akcji, opis dalszego losu bohaterów, może trochę zasugerowana tytułem, cudownej przemiany bohatera. Nic takiego się nie wydarzyło, jakby opowieść ciągnęła się w nieskończoność. Jakby można było napisać tyle...

W tej książce Hłasko kontynuuje swój pomysł na interes dla dwójki emigrantów w Izraelu. Tym razem jednak okazuje się, że o zarobek jest znacznie łatwiej - jeśli tylko ma się głowę na karku. Bo oprócz przetartego już szlaku w biznesie matrymonialnym, można jeszcze zarabiać przyjmując zlecenia zabójstwa, można wydeptywać miejscowo wyprodukowane dywany, tak, by w sprzedaży uchodziły na oryginały perskie. Można wreszcie udawać nawrócenie - o ile tylko spotka się akurat misjonarza, którego nęka niepowodzenie. Pieniądz leży na ulicy, trzeba tylko chcieć się po niego schylić, nie można przepuścić żadnej okazji do zrobienia interesu. A że ktoś może przy tym ucierpieć? Cóż, to jest wkalkulowane w zysk, ot, takie ryzyko zawodowe. A jeśli czyjeś cierpienie będzie zbyt duże - zawsze można się przecież odwrócić...

"Nawrócony w Jaffie" pisany jest jakby lżejszym tonem, bardziej przypominając stylistycznie groteskę. Ale też między wierszami wyczytać można wyraźnie to, o co przebija z całej prozy Hłaski: ból istnienia, samotność, cynizm zrodzony przez trudne doświadczenia życiowe, egzystencja w świecie zimnym, nieprzyjaznym, w którym człowiek prędzej odwróci się od potrzebującego, niż poda mu pomocną dłoń. Dramat przybrany w szaty groteski nie przestaje zmuszać do refleksji. A czarny humor i przerysowane nie raz postaci sprawiają, że książka zapada w pamięć.

W tej książce Hłasko kontynuuje swój pomysł na interes dla dwójki emigrantów w Izraelu. Tym razem jednak okazuje się, że o zarobek jest znacznie łatwiej - jeśli tylko ma się głowę na karku. Bo oprócz przetartego już szlaku w biznesie matrymonialnym, można jeszcze zarabiać przyjmując zlecenia zabójstwa, można wydeptywać miejscowo wyprodukowane dywany, tak, by w sprzedaży...

Nie polecam.

Nie polecam.

Druga część przygód szumowin wyłudzających pieniądze od bogatych starszych pań (pierwsza część to "Drugie zabicie psa"). Jeden z nich układa scenariusz, drugi jest amantem. Tym razem jedna z intryg polegających na udawaniu nawróconego ma pomóc przetrwać martwy sezon. Nie jedyny w tej części przekręt.
Pierwsza część znacznie lepsza.

Druga część przygód szumowin wyłudzających pieniądze od bogatych starszych pań (pierwsza część to "Drugie zabicie psa"). Jeden z nich układa scenariusz, drugi jest amantem. Tym razem jedna z intryg polegających na udawaniu nawróconego ma pomóc przetrwać martwy sezon. Nie jedyny w tej części przekręt.
Pierwsza część znacznie lepsza.

Dziwne że jeszcze nikt nie pokusił się o adaptację tej niewielkiej książeczki. Byłaby z tego dobra sztuka teatralna albo całkiem niezły film ... noir. Deszcz, whisky, upadłe kobiety, niegodziwi mężczyźni i żadnych szans na happy end.

Polecam wszystkim którzy oczekują od książek zwrotów akcji i dobrych dialogów, a niekoniecznie czekają na szczęśliwy koniec.

PS. Ta strona (którą wszyscy szukają) ma numer 93.

Dziwne że jeszcze nikt nie pokusił się o adaptację tej niewielkiej książeczki. Byłaby z tego dobra sztuka teatralna albo całkiem niezły film ... noir. Deszcz, whisky, upadłe kobiety, niegodziwi mężczyźni i żadnych szans na happy end.

Polecam wszystkim którzy oczekują od książek zwrotów akcji i dobrych dialogów, a niekoniecznie czekają na szczęśliwy koniec.

PS. Ta strona...

Historia bez happy endu. Zamiast szczęśliwego zakończenia u Hłaski króluje cynizm, chciwość i wyrachowanie. Mimo kilku zabawnych momentów, atmosfera opowiadania jest tak przygnębiająca że aż nie do zniesienia.

Historia bez happy endu. Zamiast szczęśliwego zakończenia u Hłaski króluje cynizm, chciwość i wyrachowanie. Mimo kilku zabawnych momentów, atmosfera opowiadania jest tak przygnębiająca że aż nie do zniesienia.

Perypetie dwoch zigolakow z Izraela przedstawione w hlaskowskim stylu. Smutek i pogarda wymieszane z cynizmem, humorem i szalenstwem.
Nie jest to nalepsze opowiadanie Hlaski ale na pewno warte przeczytania.

Perypetie dwoch zigolakow z Izraela przedstawione w hlaskowskim stylu. Smutek i pogarda wymieszane z cynizmem, humorem i szalenstwem.
Nie jest to nalepsze opowiadanie Hlaski ale na pewno warte przeczytania.