W księgarni sięgając po nią urzekła mnie tytułem, formą przedstawienia i pierwszym z wierszy jakie przeczytałam. Po powrocie do domu spodziewałam się poetyckiego spaceru po ludzkim umyśle w egzystencjalnym, subtelnym, ale też sensualnym ujęciu ludzkiego życia. No niestety nie to dostałam. Po kilku pierwszych wierszach pozycje stają się nie wiem, dla mnie po prostu niesmaczne. Przypuszczam, że nie jestem docelowym ich odbiorcą, w poezjach poszukuję niedopowiedzeń i przestrzeni, jednak początek naprawdę mnie zmylił. Choć przyznaję, że ilustracje odłączone od wierszy są bez wątpienia poruszające.

W księgarni sięgając po nią urzekła mnie tytułem, formą przedstawienia i pierwszym z wierszy jakie przeczytałam. Po powrocie do domu spodziewałam się poetyckiego spaceru po ludzkim umyśle w egzystencjalnym, subtelnym, ale też sensualnym ujęciu ludzkiego życia. No niestety nie to dostałam. Po kilku pierwszych wierszach pozycje stają się nie wiem, dla mnie po prostu...

Zakupiłam "Ostatnie tańce" wiedziona chęcią przekonania się, jakim poetą jest Grass, znany mi do tej pory, jedynie jako powieściopisarz.
Nie rozczarowałam się, gdyż uważam, że tomik jest naprawdę dobry, ciekawy i prawdziwy. Grass pisze o rzeczach, które są dla niego istotne, z pozoru zwyczajne i codzienne, zamieniają się w metaforę życia i kolei ludzkiego losu. Nie jest to typ przeintelektualizowanej poezji, a raczej impresje i życiowe doświadczenia spisane bez przesadnej dbałości o słowo, jako takie. Szczególnie spodobało mi się wydanie, które zawiera, prócz polskiej wersji, autorskie rysunki Grassa, będące ilustracjami wierszy. W tomiku przeważa tematyka tańca, seksu oraz stania na głowie jako esencji ludzkiego żywota. A niektóre z obrazków niepoprawnego poety na pewno wywołają rumieniec na twarzach pruderyjnych czytelników:) Polecam.

Zakupiłam "Ostatnie tańce" wiedziona chęcią przekonania się, jakim poetą jest Grass, znany mi do tej pory, jedynie jako powieściopisarz.
Nie rozczarowałam się, gdyż uważam, że tomik jest naprawdę dobry, ciekawy i prawdziwy. Grass pisze o rzeczach, które są dla niego istotne, z pozoru zwyczajne i codzienne, zamieniają się w metaforę życia i kolei ludzkiego losu. Nie jest to...