Kamień pogan

Dobra kontynuacja, ale już niestety nie tak bardzo wciągająca. Praktycznie wszystkiego można było się domyśleć, a szkoda.

Dobra kontynuacja, ale już niestety nie tak bardzo wciągająca. Praktycznie wszystkiego można było się domyśleć, a szkoda.

Ostatnia część cyklu. Ostatnia para odnajduje miłość. Wszyscy stają do decydującego starcia ze złem. Miłość, przyjaźń i poświęcenie zwyciężają.

Ostatnia część cyklu. Ostatnia para odnajduje miłość. Wszyscy stają do decydującego starcia ze złem. Miłość, przyjaźń i poświęcenie zwyciężają.

Powtórzę się i część wypowiedzi, wolałabym oceniać trylogię „Znak siedmiu” jako jedność, ponieważ opowieści są ściśle ze sobą związane i postępują w ciągu.

Trzech chłopców, Cal, Fox i Gabe, urodziło się tej samej nocy, o jednej porze. Wywodzący się z różnych, zarówno społecznie jak i mentalnie, rodzin zawsze byli razem. Razem się bawili, razem wychowywali, razem trzymali. Postanowili noc swych dziesiątych urodzin spędzić na pikniku w okolicznym lesie, na polanie przy kamieniu wyglądającym jak ołtarz, Kamieniu Pogan, nacięli sobie nadgarstki, wypowiedzieli wcześniej napisane słowa i zostali braćmi krwi. Mało być fajnie. A uwolnili demona.
Od tamtej pamiętnej nocy, co 7 lat, na 7 dni miasto nawiedza koszmar. Ludzie robią straszne rzeczy, potem nic nie pamiętając.
Zainteresowana historią Howkins Hollow pisarka Quinn Black jadąc na spotkanie z Calem na swej drodze spotyka demona po raz pierwszy. Tylko dlaczego ona go widzi, skoro dotychczas widywali go tylko trzej Bracia Krwi?
Jakaś nieznana siła motywuje do przyjazdu do miasta także Laylę Darnell. Porzuca ona posadę w Nowojorskim butiku, zostawia wszystko i jedzie do Hollow nie mając pojęcia skąd zna drogę. Jak się okazuje ona też może demona zobaczyć.
W miarę rozwoju sytuacji Quinn sprowadza do miasta swoją długoletnią przyjaciółkę, researcherkę Cybil Kinski.

Trzeci tom opowiada o Gage`u i Cybil. Dwóch wolnych duchach w niepokornych ciałach. O rozwoju sytuacji między dwójką ludzi, których domem jest cały świat, a za korzenie służą im skrzydła.
Już wiemy, że Cal i Quinn mają dar cofania się w przeszłość, Fox i Layla grzebią się w teraźniejszości, natomiast Gage i Cybil widują prawdopodobną przyszłość.
Im jest chyba najtrudniej z całej grupy, ponieważ wielokrotnie widzieli śmierć przyjaciół. Za każdym razem inną, a równie bolesną. Ponieważ jednak przyszłość jest względna, i zależy od teraźniejszych decyzji, można mieć na nią wpływ.
Gage okazuje się zamkiem, do którego klucz w postaci kamienia, który dostali w noc dziesiątych urodzin w trzech częściach, a złączyli rytualnie w jedność w sześcioro przy Kamieniu Pogan w drugim tomie.

Powtórzę się i część wypowiedzi, wolałabym oceniać trylogię „Znak siedmiu” jako jedność, ponieważ opowieści są ściśle ze sobą związane i postępują w ciągu.

Trzech chłopców, Cal, Fox i Gabe, urodziło się tej samej nocy, o jednej porze. Wywodzący się z różnych, zarówno społecznie jak i mentalnie, rodzin zawsze byli razem. Razem się bawili, razem wychowywali, razem trzymali....

I koniec spotkań z magia i szóstką przyjaciół, którzy muszą uratować rodzinne miasto i pokonać demona. Sympatyczny przerywnik w trudnym tygodniu.

I koniec spotkań z magia i szóstką przyjaciół, którzy muszą uratować rodzinne miasto i pokonać demona. Sympatyczny przerywnik w trudnym tygodniu.

Fenomenalna książka i cała seria - nie mogłam się od niej oderwać. Bardzo ciekawie stworzona cała historia Kamienia Pogan - zmuszała do uważnego czytania i łączenia ze sobą faktów. Najlepsza seria Nory Roberts - zdecydowanie!

Fenomenalna książka i cała seria - nie mogłam się od niej oderwać. Bardzo ciekawie stworzona cała historia Kamienia Pogan - zmuszała do uważnego czytania i łączenia ze sobą faktów. Najlepsza seria Nory Roberts - zdecydowanie!

Zachwyciłam się tą książką już po przeczytaniu pierwszych stron. Pochłaniałam tekst z prędkością światła, nie mogąc się od niej oderwać. Jakież było moje zaskoczenie, gdy niedawno odkryłam, że jest to ostatni tom trylogii. Mimo, iż nie znałam poprzednich części, wszystko było dla mnie jasne. Nie mogę się doczekać by przeczytać "Braci Krwi" oraz "Magię i Krew". Polecam!

Zachwyciłam się tą książką już po przeczytaniu pierwszych stron. Pochłaniałam tekst z prędkością światła, nie mogąc się od niej oderwać. Jakież było moje zaskoczenie, gdy niedawno odkryłam, że jest to ostatni tom trylogii. Mimo, iż nie znałam poprzednich części, wszystko było dla mnie jasne. Nie mogę się doczekać by przeczytać "Braci Krwi" oraz "Magię i Krew"....

Zakochałam się w tej trylogii od pierwszych stron pierwszego tomu. Prawie chodziłam po ścianach żeby w końcu dorwać trzeci tom w swoje ręce(obiecałam sobie, że przeczytam tę trylogię mając książkę fizycznie w dłoni). Akcja tak bardzo mnie wciągnęła, aż nie mogłam w to uwierzyć. Pozycja doskonała dla osób, które lubią zgłębianie rodzinnych tajemnic i więzów krwi.

Zakochałam się w tej trylogii od pierwszych stron pierwszego tomu. Prawie chodziłam po ścianach żeby w końcu dorwać trzeci tom w swoje ręce(obiecałam sobie, że przeczytam tę trylogię mając książkę fizycznie w dłoni). Akcja tak bardzo mnie wciągnęła, aż nie mogłam w to uwierzyć. Pozycja doskonała dla osób, które lubią zgłębianie rodzinnych tajemnic i więzów krwi.

Ach Cybil... i Gage. Uwielbiam ich oboje. Są tak fantastycznie niedobraną parą, że od początku byłam pewna, że są sobie przeznaczeni. Pozostali zresztą też, ale to co innego.

- Racja - Cal skinął głową. - Cóż, życie to hazard.
- Dla mnie hazard to życie.

Gage Turner utrzymuje się z grania w pokera. Nigdzie nie zagrzewa miejsca na długo. Jego domem zdaje się być cały świat. Jedynym stałym punktem jego życia jest przyjaźń z braćmi krwi - Calem i Foxem. Nie lubi zobowiązań. Dla niego szklanka zawsze jest do połowy pusta. Ma za sobą traumatyczne dzieciństwo z dwoma jasnymi promyczkami: Franie i Jo. Na pozór jest zimnym draniem, ale gdy już zdobywa się na czułość, wiadomo, że nie jest udawana.

Cybil jest researcherką. Cholernie dobrą researcherką. Tak naprawdę nie ma informacji, której nie byłaby w stanie zdobyć. Jej głowa jest jak przepełniony magazyn. "Masz mózg pierwsza klasa. Reszta pakietu też zasługuje na oklaski, ale dla mnie wszystko zaczęło się od twojego umysłu." Poza tym, nie ma w sobie nic ze słabej kobietki. Potrafi nieźle skopać tyłek, a w torebce, oprócz obowiązkowej szminki, nosi broń.

Oboje mają silne charaktery i lubią stawiać na swoim. Mówią to, co myślą i nie cackają się ze sobą. Wciąż skaczą sobie do gardeł, ale to nie ma znaczenia, bo zdaje się, że trafiło ich już wtedy, gdy cudem uniknęli kraksy. "Kocham cię i już prawie mnie nie wkurzasz." - wyznaje Gage dopiero w okolicach 320. strony.

A tak poza tym... Trzy ciąże? Naprawdę? Słabe zagranie. Do tego niesamowicie przewidywalne, ale wcale mi to nie przeszkadzało:)

Spodziewałam się, że w prologu opisany będzie ślub jednej z par. Wolałabym, żeby autorka pokazała, co stało się z bohaterami po kolejnych siedmiu latach, a tu klops. Zaskoczyła mnie.

Najlepsze w tej historii było to, że miała pozytywne zakończenie, a takie lubię najbardziej. Nie lubię opłakiwać ulubionych bohaterów, zamykając książkę. Dobro zwyciężyło, a waleczny Gage odesłał Wielkiego Złego Sukinsyna do piekła, gdzie jego miejsce.

Ach Cybil... i Gage. Uwielbiam ich oboje. Są tak fantastycznie niedobraną parą, że od początku byłam pewna, że są sobie przeznaczeni. Pozostali zresztą też, ale to co innego.

- Racja - Cal skinął głową. - Cóż, życie to hazard.
- Dla mnie hazard to życie.

Gage Turner utrzymuje się z grania w pokera. Nigdzie nie zagrzewa miejsca na długo. Jego domem zdaje się być cały...

Szczerze mówiąc niewiele...dostałem całe nic
Trzecia cześć rozczarowała mnie...wszelkie rozwiązania co do historii, co do fabuły, dla mnie nie wystarczające...
Myślę, że za bardzo skupiła się na uczuciach bohaterów...nie wyważyła moim zdaniem zbyt dobrze magicznej i ciekawej historii w zestawieniu z przeżyciami miłosnymi postaci...było tego za dużo...aż stało się to trochę mdłe, nużące...
ale co tu się dziwić, największy prym swój wiedzie w romansach, więc nie dziwne, że wątków romantycznych w jej powieściach nawet nie tych typowo romantycznych jest dużo...
Kobiety na pewno w większości były zachwycone, ale co za dużo...to i....
...wiadomo
myślałem, że w "Kamieniu Pogan" wniknie w dużym stopniu w przeszłość i cofnie się o te kilkaset lat, do całej genezy tej historii, ale tego było bardzo mało...i całkiem łatwo poradzili sobie z całym tym demonem...przez trzy powieści trąbili, że jego moc, brutalność, nienawiść jest wielka, że sieje zło i zniszczenie, że miasto staje się świadkiem takich dantejskich scen, że wyobraźnia nieogrania...i skończyło się tylko na gadaniu...
Niestety, taka jest prawda...tak to widziały, słyszały i czuły moje emocje..., one są wskaźnikiem powieści, które porywają czytelnika...
nie twierdzę, że to jest zła powieść, ona po prostu nie jest dla mnie, nie trafiła do mnie...do innych może trafi...może...się okaże...!!!

Notka z dnia 14 lutego 2017 roku
Na tą recenzję nie zamierzam nanosić poprawki, bo te słowa w zupełności się zgadzają z tym, jak teraz patrzę na jej książki...

Szczerze mówiąc niewiele...dostałem całe nic
Trzecia cześć rozczarowała mnie...wszelkie rozwiązania co do historii, co do fabuły, dla mnie nie wystarczające...
Myślę, że za bardzo skupiła się na uczuciach bohaterów...nie wyważyła moim zdaniem zbyt dobrze magicznej i ciekawej historii w zestawieniu z przeżyciami miłosnymi postaci...było tego za dużo...aż stało się to trochę...

3 i ostatnia czesc trylogii siedem wciagnela mnie bez reszty.Tyle sie dzialo i akcja tak pedzila byly momenty straszne mile oraz zabawne.A koniec no coz 3 panie i trzech panow wiec i trzy ciaze:)

3 i ostatnia czesc trylogii siedem wciagnela mnie bez reszty.Tyle sie dzialo i akcja tak pedzila byly momenty straszne mile oraz zabawne.A koniec no coz 3 panie i trzech panow wiec i trzy ciaze:)