Jeśli ktoś poszukuje intrygi, sensacji i thrillera, to niestety zły adres. Fabuła mocno naciągana, wręcz nieprawdopodobna i nierealna, a jednak przewidywalna i niczym nie zaskakuje. Zakończenie rozczarowujące i odniosłam wrażenie, że zostało na szybko wymyślone i napisane, jakby kończył się limit słów albo stron.
A jednak... Tak! Jest też druga strona medalu. A jednak czyta się dość lekko i szybko. Główna bohaterka to wręcz wzorcowy przykład kobiety, która twardo stąpa po ziemi, jest niezależna i lubi głośno wyrażać swoje zdanie. Na początku nieco mnie irytował sposób jej myślenia, ale potem polubiłam ją tak bardzo, że dosłownie aż chciałabym mieć taką kumpele w prawdziwym życiu.
Nie jest to może arcydzieło, ale przyjemne w odbiorze czytadło.

Jeśli ktoś poszukuje intrygi, sensacji i thrillera, to niestety zły adres. Fabuła mocno naciągana, wręcz nieprawdopodobna i nierealna, a jednak przewidywalna i niczym nie zaskakuje. Zakończenie rozczarowujące i odniosłam wrażenie, że zostało na szybko wymyślone i napisane, jakby kończył się limit słów albo stron.
A jednak... Tak! Jest też druga strona medalu. A jednak...

"Polowanie na sobowtóra" Lindy Howard to z założenia thriller romantyczny, ale dla mnie jest bardziej "romantyczny" niż thriller. Nie poczułam dreszczu emocji, napięcia i tajemniczości, gdyż wątek sensacyjny dzieje się jakoby w tle wątku romantycznego. W powieści na pierwszy plan wysuwa się wątek damsko-męski, a zwłaszcza dialogi pomiędzy Blair i Wyattem - dość zabawne dialogi, zwłaszcza wtedy gdy dochodzi do różnicy zdań w błahych sprawach. Tak to jest, że co dla kobiet jest oczywiste, dla mężczyzn jest skomplikowane i na odwrót, np. dla mężczyzn (większości) niebieski to niebieski w wielu odcieniach, a dla kobiet niebieski to: błękitny, lazurowy, turkusowy, indygo, ultramaryna... Zabawne są te dialogi i dla nich można po tę książkę sięgnąć. Kto chce przeczytać thriller, raczej się rozczaruje, czekając na coś przy czym będzie można poczuć strach. Główna bohaterka bardzo lubi plażę i ja właśnie tę książkę polecam na plażę. Lekka, zabawna i z happy endem.

"Polowanie na sobowtóra" Lindy Howard to z założenia thriller romantyczny, ale dla mnie jest bardziej "romantyczny" niż thriller. Nie poczułam dreszczu emocji, napięcia i tajemniczości, gdyż wątek sensacyjny dzieje się jakoby w tle wątku romantycznego. W powieści na pierwszy plan wysuwa się wątek damsko-męski, a zwłaszcza dialogi pomiędzy Blair i Wyattem - dość zabawne...

Pierwszą książką Howard jaką przeczytałam był Mr. Perfect. W ogóle to była chyba pierwsza książka w której przeczytałam hot scenkę, więc musiało to być dość dawno :P
Potem miałam kawał czasu przerwy od autorki, a jak coś próbowałam to było o przemytnikach czy handlarzach bronią czego nie lubię więc czekała na mój humor. Aż w końcu przyciśnięto mnie do przeczytania Polowania na sobowtóra ;)

Otwieram ebooka, patrzę, narracja pierwszoosobowa co budzi mieszane uczucia. Nie od dziś wiadomo że to najprostsza droga do skopania książki. Na szczęście tu wzięła się za taką narrację profesjonalistka. Od pierwszych stron wiedziałam że będzie wesoło. Nie żebym nie lubiła narracji pierwszoosobowej ;) zwyczajnie wiem, że to częsta pułapka w którą łapią się początkujący pisarze i pisarki i niekiedy nie wychodzą z niej cało.

Blair jest troszkę zarozumiała, odrobinkę egocentryczna, ale wesoła i pozytywna. Chwilę małą trwało polubienie jej. Świetna bohaterka, z charakterem i zadziorą. Diablikami w oczach ;)
Odniosłam też wrażenie że Blair ma w sobie szczyptę Stephanie Plum. Zwłaszcza jeśli chodzi o podejście do byłego męża :P no i fascynację byłym – przyszłym facetem gliną.
A facet glina jest niczego sobie, szczerze mówiąc. Opisywany nie jako bóg piękności w przeciwieństwie do exmęża, na widok którego dziewczynki majtki przez głowę ściągają niemalże, ale jako taki atrakcyjny gość z krwi i kości. Były sportowiec, ambitny glina, no, to lubimy. Pierwsza myśl: oby tylko między nimi iskrzyło. A tak na marginesie, Howard chyba lubi za głównych bohaterów robić policjantów. W Mr. Perfect Sam też był gliną ;)
Wyatt jest apodyktyczny, stanowczy i taki słodki w tej swojej arogancji. Idealnie pasują do siebie z Blair która pyskuje mu na każdym kroku, ale wystarczy że on ją dotknie i pannie miękną kolana. Świetna para.
Rodzinka Blair też jest genialna, tak jak mamusia Wyatta.
Ogólnie wybuchy niepohamowanej radości były co chwila. Sytuacje tak absurdalne i tak realistyczne wzbudzają we mnie wielką wesołość.
Jest też zagadka kryminalna i całe szczęście bo to jeszcze dodaje smaczku. No i bez psychopaty nasze ciacho nie mogłoby się zaopiekować Blair
A co do samej zagadki – dość przewidywalna, ale generująca masę sytuacji, o dziwo, zabawnych. Scena łapania mordercy i nieudane salto – bomba.
W ogóle świetnych scen była masa, nie będę wymieniać bo musiałabym wspomnieć prawie o każdej sytuacji.
Do życia codziennego weszło też stwierdzenie - zgasły światła. Używam regularnie, jak chcecie wiedzieć co znaczy, musicie przeczytać książkę ;)

Ogólnie podobało mi się bardzo. Ubawiłam się wyjątkowo mocno i na pewno jeszcze nie raz wrócę do tej książki. Tak jak i do tomu drugiego, który nawiasem mówiąc jest tylko odrobinkę słabszy ;)

Pierwszą książką Howard jaką przeczytałam był Mr. Perfect. W ogóle to była chyba pierwsza książka w której przeczytałam hot scenkę, więc musiało to być dość dawno :P
Potem miałam kawał czasu przerwy od autorki, a jak coś próbowałam to było o przemytnikach czy handlarzach bronią czego nie lubię więc czekała na mój humor. Aż w końcu przyciśnięto mnie do przeczytania Polowania...

Niesamowita książka. Niby taki sobie romans - ale nie od Lindy Howard. Bohaterką jest kobieta, która mimo różnych kolei życia potrafi wyjść zwycięsko, dletego że ma niesamowity pomysł na życie oraz umiejętność radzenia sobie z problemami. W zależności od potrzeby potrafi wykorzystać swoją urodę, kolor włosów (bląd) czy też umysł. Po przeczytaniu tej pozycji kobieta chce być bardziej kobieca i to jest sentencja tej książki. Polecam.

Niesamowita książka. Niby taki sobie romans - ale nie od Lindy Howard. Bohaterką jest kobieta, która mimo różnych kolei życia potrafi wyjść zwycięsko, dletego że ma niesamowity pomysł na życie oraz umiejętność radzenia sobie z problemami. W zależności od potrzeby potrafi wykorzystać swoją urodę, kolor włosów (bląd) czy też umysł. Po przeczytaniu tej pozycji kobieta chce być...

Każdy czytelnik, który zapozna się z opinią Publishers Weekly ma przeświadczenie, że trafił na bardzo dobrą pozycję, która go zachwyci. Na temat twórczości Lindy Howard można bowiem przeczytać, że autorka „zmysłowe namiętności przeplata żywymi i silnymi emocjami. Jej powieści trzymają w napięciu!”.

I z taką też nadzieją zagłębiłam się w lekturze.
Niestety było to jakże mylne wrażenie.

Linda Howard, okrzyknięta hucznie autorką romantycznych thrillerów, w swojej książce „Polowanie na sobowtóra” przedstawiła trudną, burzliwą miłość pomiędzy blond pięknością, Blair Mallory a niezwykle przystojnym, wysportowanym porucznikiem Wyattem Bloodswortha. Takie zestawienie jawi się jako para idealna – która w życiu codziennym rzadko występuje. Dodatkowo tytuł książki „Polowanie na sobowtóra” jest bardzo mylną nazwą, bowiem sam wątek upodabniania się do głównej bohaterki, Blair, przez inną kobietę, zakończył się szybciej niż się załączał. Dalszy wątek kryminalny bowiem trwał, jednak już z innymi bohaterami, którzy nie mieli nic wspólnego z tytułem książki. Główną ideą całego wątku kryminalnego bowiem była po prostu zazdrość nowej żony byłego męża Blair.

W moim przekonaniu książka ta jest zwykłym – niestety musze tutaj użyć powszechnego kolokwializmu – „czytadełkiem”, które nie wnosi nic nowego ani nie rozwija czytelnika. Sam wątek romansu przyćmił jednak cały wątek kryminalny. Dodatkowym rozczarowaniem były również same dialogi i przedstawione postaci, które często jawiły się jako bardzo płytkie i bezwartościowe.

Z ogromną przykrością muszę zatem stwierdzić, iż książka nie zachwyca i trudno mi powiedzieć jednoznacznie, czy wrócę jeszcze do twórczości tej autorki i drugiego tomu cyklu o Blair Mallory.

S.P.

Każdy czytelnik, który zapozna się z opinią Publishers Weekly ma przeświadczenie, że trafił na bardzo dobrą pozycję, która go zachwyci. Na temat twórczości Lindy Howard można bowiem przeczytać, że autorka „zmysłowe namiętności przeplata żywymi i silnymi emocjami. Jej powieści trzymają w napięciu!”.

I z taką też nadzieją zagłębiłam się w lekturze.
Niestety było to jakże...

Nie warto o niej pisać. To zwykłe czytadło. Bardzo długo ją czytałam i nawet nie zapadła mi w pamięci. Moim zdaniem mało ma z kryminału. Jak ktoś lubi romansidła to może śmiało po nią sięgnąć. :)

Nie warto o niej pisać. To zwykłe czytadło. Bardzo długo ją czytałam i nawet nie zapadła mi w pamięci. Moim zdaniem mało ma z kryminału. Jak ktoś lubi romansidła to może śmiało po nią sięgnąć. :)

Kurcze po 15 latach dalej pamiętam o niej ;)

Kurcze po 15 latach dalej pamiętam o niej ;)

Przyjemna książka z lekkim poczuciem humoru.

Przyjemna książka z lekkim poczuciem humoru.

9/2019

9/2019

Bardzo przyjemna lekka opowieść. 😊

Bardzo przyjemna lekka opowieść. 😊