Piękne wspomnienia spisane w formie dziennika, są hołdem dla zmarłej córeczki. Pełna miłości, radości z dnia codziennego, cierpienia i bólu po stracie ukochanego dziecka. W niesamowity sposób przybliża nam niepełnosprawność opisując codzienność i troski, rozterki i trudne decyzje. Pomimo trudności z jakimi na co dzień przyszło rodzicom się zmierzyć, ich dom przepełniony jest radością i miłością.

Piękne wspomnienia spisane w formie dziennika, są hołdem dla zmarłej córeczki. Pełna miłości, radości z dnia codziennego, cierpienia i bólu po stracie ukochanego dziecka. W niesamowity sposób przybliża nam niepełnosprawność opisując codzienność i troski, rozterki i trudne decyzje. Pomimo trudności z jakimi na co dzień przyszło rodzicom się zmierzyć, ich dom przepełniony...

"Światło i cień. Migawki z życia Sofie" to jedna z tych książek, którą powinien przeczytać każdy z nas.
Jako matka niepełnosprawnego dziecka, utożsamiam się z tą opowieścią całą sobą i doskonale rozumiem przemyślenia, które autorka zawarła na stronach swej opowieści.
Ne boi się pisać o propozycji aborcji, którą otrzymała tuż po diagnozie, czy wykluczeniu społecznym, które towarzyszy potem całej rodzinie niemal na każdym koku, zwraca olbrzymią uwagę na system zdrowotny i edukacyjny, wytyka ludzkie niezrozumienie i brak empatii dla choroby, udowadnia, że może być "normalnie", choć wymaga to dużej dawki samozaparcia w dążeniu do celu.
Pokazuje, jak wygląda życie z chorym dzieckiem, nie wmawia czytelnikowi, że jest lekko i przyjemnie, ale mimo to potrafi być pięknie, choć bardziej skomplikowanie.
"Światło i cień..." to historia niezwykle wzruszająca opowiadająca o wielkiej miłości rodzica do ukochanego dziecka.

Opowieść przeczytałam jednym tchem, choć musiałam kilkakrotnie przerywać z powodu olbrzymich emocji, które towarzyszyły mi przy lekturze.
Dzięki zastosowaniu pierwszoosobowej narracji możemy zagłębić się jeszcze bardziej w tej historii i bardziej zrozumieć co autorka nam chce przekazać. Dzięki temu poznajemy Sofie, prawdziwą, niewykreowaną na potrzeby książki- dziewczynkę, która chciała być tylko akceptowana i szczęśliwa....

Czy polecam?
Polecam każdemu. Niezwykła opowieść o miłości i nadziei, ucząca empatii i skłaniająca do refleksji.

POLECAM...

"Światło i cień. Migawki z życia Sofie" to jedna z tych książek, którą powinien przeczytać każdy z nas.
Jako matka niepełnosprawnego dziecka, utożsamiam się z tą opowieścią całą sobą i doskonale rozumiem przemyślenia, które autorka zawarła na stronach swej opowieści.
Ne boi się pisać o propozycji aborcji, którą otrzymała tuż po diagnozie, czy wykluczeniu społecznym, które...

Pierwsza książka, której treść naprawdę mnie zaszokowała i o 180 stopni obróciła moje poglądy na temat ratowania choćby zalążków życia. Niezwykle wzruszająca opowieść o miłości rodziców do córki, o uśmiechu Sofie i jej wyjątkowości... Na długo zapadła w mojej pamięci.

Pierwsza książka, której treść naprawdę mnie zaszokowała i o 180 stopni obróciła moje poglądy na temat ratowania choćby zalążków życia. Niezwykle wzruszająca opowieść o miłości rodziców do córki, o uśmiechu Sofie i jej wyjątkowości... Na długo zapadła w mojej pamięci.

polecam

polecam

Cudna,smutna, wzruszająca..

Cudna,smutna, wzruszająca..

Przejmująca lektura, którą czyta się niemal jednym tchem!
To historia z życia heroicznej matki, jej córeczki Sofie - całej rodziny- sprzed narodzin dziecka aż do czasu, kiedy dopełniły się jej dni.
Przed narodzinami dziecka, na podstawie badania USG, Autorka książki dowiaduje się, że jej dziecko jest upośledzone( porażenie poprzeczne).
Wiadomość jest ciosem w samo serce! Jednak bez wahania podejmuje decyzję przyjęcia córeczki z pełną determinacji miłością.
Będzie o nią walczyła bez wytchnienia: o uratowanie jej życia, poprawę zdrowia ( częste pobyty w szpitalu),możliwie optymalną sprawność ( rehabilitacja). Reorganizuje swój dotychczasowy tryb życia i życie swojej rodziny.

Dziewczynka jest słodka, piękna, daje im tyle radości!
Poruszający i jakże wymowny jest ten oto fragment:

-" Przyszła do nas w odwiedziny znajoma. Sofie paplała coś do mnie, a na koniec mówi, jak bardzo mnie kocha.
Kiedy odjeżdża na wózku w kierunku swojego stolika, znajoma mówi:
- No tak, jeśli chodzi o wyrażanie uczuć, Sofie rzeczywiście nie jest upośledzona.
W tym momencie Sofie podjeżdża do nas z powrotem
-O nie - woła, a w tonie słychać lekkie oburzenie- o nie, ja jestem upośledzona".

Niewielka książeczka o świetlistej okładce, podzielona jest na wiele rozdziałów, którym najczęściej przypisane są motta-cytaty, adekwatnie przystające do ich treści.

Autorka, pedagog, dzieli się z czytelnikami swymi przemyśleniami na temat współczesnej medycyny i tzw. integracji dzieci chorych ze zdrowymi, i nie tylko. Jest szczęśliwa, że jej córeczka urodziła się w czasie, kiedy tak wiele udogodnień i zdobyczy techniki pomaga jej lepiej funkcjonować.
Z wnikliwą uwagą obserwuje służbę zdrowia. Z empatią wnika w ich niełatwą pracę, ale ma do nich też żal. O to, że częśto przyjmują postawę jakby ignorancji, nonszalancji względem przygniecionych cierpieniem rodziców.

Przewodnim motywem tej zapisanej rodzicielskiej miłości jest doświadczenie szczęścia obok cierpienia.

-" Paradoksalnie, niosąc krzyż, odnajdujemy radość i spełnienie", mówił już genialny pastor, Bill Hybels.

Nie ma w tej książce bezpośredniego odniesienia do Boga, ale jest subtelne trwanie w obliczu Nieba, ku któremu Autorka jako matka, spogląda.

Przejmująca lektura, którą czyta się niemal jednym tchem!
To historia z życia heroicznej matki, jej córeczki Sofie - całej rodziny- sprzed narodzin dziecka aż do czasu, kiedy dopełniły się jej dni.
Przed narodzinami dziecka, na podstawie badania USG, Autorka książki dowiaduje się, że jej dziecko jest upośledzone( porażenie poprzeczne).
Wiadomość jest ciosem w samo serce!...

Światło i cień to niezwykła opowieść o krótkim, ale jakże pięknym życiu upośledzonej dziewczynki. To niezwykłe, że ta książka w tak małym stopniu wywołuje naturalne przecież poczucie litości i współczucia. Osobiście czułam przede wszystkim podziw dla obdarzonej ogromną siłą matki i całej rodziny Sofie. Książka wywołuje ogrom emocji i zdumienie nad tym jak piękne i normalne może być życie osoby chorej. Przede wszystkim jednak skłania do refleksji i uczy.. uczy pokory, zrozumienia, tolerancji i tego, że mimo wielu różnic wszyscy jesteśmy tacy sami i wszyscy mamy takie samo niezmienne prawo do szczęścia a nade wszystko na życia.

Światło i cień to niezwykła opowieść o krótkim, ale jakże pięknym życiu upośledzonej dziewczynki. To niezwykłe, że ta książka w tak małym stopniu wywołuje naturalne przecież poczucie litości i współczucia. Osobiście czułam przede wszystkim podziw dla obdarzonej ogromną siłą matki i całej rodziny Sofie. Książka wywołuje ogrom emocji i zdumienie nad tym jak piękne i normalne...

Książa otwiera oczy i serce.

Jest to bardzo wzruszająca historia matki i jej niepełnosprawnej córki. Są to migawki pełne nadziei, woli walki, miłości, cierpienia, strachu. Pierwszoosobowa narracja pozwala jeszcze bardziej wczuć się w tą trudną sytuację. Dzięki niej łatwiej zrozumieć trudne wybory rodziców chorych dzieci, ich uczucia, potrzebę szkół i przedszkoli integracyjnych, ale też przełamać strach i zbliżyć do osób niepełnosprawnych.

Cieszę się, że udało mi się wyszperać właśnie tą książkę i to w bardzo promocyjnej cenie.

Książa otwiera oczy i serce.

Jest to bardzo wzruszająca historia matki i jej niepełnosprawnej córki. Są to migawki pełne nadziei, woli walki, miłości, cierpienia, strachu. Pierwszoosobowa narracja pozwala jeszcze bardziej wczuć się w tą trudną sytuację. Dzięki niej łatwiej zrozumieć trudne wybory rodziców chorych dzieci, ich uczucia, potrzebę szkół i przedszkoli...

Kupiłyśmy tą książkę na targach książek. Byłyśmy tam z koleżanką. Ona czytała ją pierwsza. Za niedługi czas oddała mi ją i powiedziała: przeczytałam tylko do połowy, bo nudna. O gustach się nie dyskutuje, więc zaczęłam czytać. Z początku widziałam to jako zwykłą historię matki, która dowiaduje się, że urodzi upośledzone dziecko. Nie odczułam tak bardzo jej dramatu. Dopiero później, gdy Sofie się rodzi, a ta matka cieszy się z każdego jej oddechu, najmniejszego ruchu.. Wtedy widać wyraźnie uczucie. Książka nie jest książką łatwą, mimo że może sprawiać takie wrażenie. Trzeba zrozumieć bohaterkę. Wczuć się w jej sytuację, co przez formę książki jest łatwiejsze. Szczerze podziwiam tą postać jaką wytworzyła autorka. Jest to kobieta silna i mądra, ale też wrażliwa. Do tego książka pokazuje tylko uczucia tej matki. Wszystkie inne sprawy nie mają znaczenia. To nie jest zwykła narracja pierwszoosobowa, co czyni książkę jeszcze bardziej wyjątkową.
Moim zdaniem ta książka z dobrym zakończeniem straciłaby na wartości. A taki a nie inny koniec sprawia, że książka zostawia coś w nas. Gorąco polecam.

Kupiłyśmy tą książkę na targach książek. Byłyśmy tam z koleżanką. Ona czytała ją pierwsza. Za niedługi czas oddała mi ją i powiedziała: przeczytałam tylko do połowy, bo nudna. O gustach się nie dyskutuje, więc zaczęłam czytać. Z początku widziałam to jako zwykłą historię matki, która dowiaduje się, że urodzi upośledzone dziecko. Nie odczułam tak bardzo jej dramatu. Dopiero...

Ogromną satysfakcję sprawia mi wyszukiwanie książek, o których mało kto słyszał. Książek, które nie są bestsellerami.
Lubie książki życiowe, prawdziwe i pełne emocji. Dające możliwość wejścia w czyjąś skórę, przeżycia czyjejś historii, przemyślenia swojego życia i spojrzenie na świat z innej perspektywy.

Autorką książki "Światło i cień. Migawki z życia Sofie." jest Gisela Hindsberger. Przedstawia nam obraz, siebie i swojej rodziny, a przede wszystkim przedstawia życie swojej córki Sofie, od momentu kiedy podczas usg dowiaduje się, że będzie upośledzona. Urodzi się z porażeniem poprzecznym, przepukliną oponowo-rdzeniową.
Wiadome jest, że dziewczynka nie będzie chodzić, nóżki ma sparaliżowane - w takim razie kopanie, nie jest już kopaniem, a czym? Boksowaniem?
Od razu po porodzie będzie wymagała operacji. Miną tygodnie zanim będą mogli zabrać ją do domu.

Sofie ma anielski wygląd, ale prawdziwe piękno kryje się w jej wnętrzu. Zaskakuje otoczenie swoją energią, radością i otwartością. Chorobę przyjmuje z pokorą i całe cierpienie odsuwa na bok, aby cieszyć się każdym dniem.

"Przypominam sobie, kiedy jeszcze na długo przed narodzinami Sofie zapytałam matkę sparaliżowanego dziecka, jakie jest jej życie. Kobieta zastanawiała się przez moment , a potem rzekła:
- Wyczerpujące, trudne i piękne.
- Piękne - zaczęłam wtedy drążyć szczególnie wokół tego słowa.
Kobieta śmiała się , mówiąc:
- Tak, ale nie potrafię tego wytłumaczyć.
Teraz rozumiem jej problem. Wyczuwam tę promieniującą radość, widzę tę smugę światła, jednak trudno byłoby to opisać, bo wszystkie słowa brzmią jak wyświechtane komunały."

Książka pokazuje nam dwa światy - niestety podział istnieje - na ludzi pełnosprawnych i niepełnosprawnych / upośledzonych. Pomaga zrozumieć potrzeby i wymagania. Zwraca uwagę na zachowanie służby zdrowia i pokazuje jak łatwo pacjent przestaje być człowiekiem, tylko kolejnym przypadkiem i jak niewiele trzeba, aby okazać drugiemu człowiekowi odrobinę ciepła i zainteresowania.
Książka wywołuje mnóstwo emocji.
Zaczynając od proponowanej aborcji. Kto i jakim prawem od razu po stwierdzeniu choroby dziecka jedyne o czym wspomina to usunięcie ciąży i... problemu?!
Pokazuje w jaki sposób ludzie reagują na niepełnosprawe dziecko! Jak postrzegane jest życie rodziny z niepełnosprawnym dzieckiem!

"Byłaś moją radością, jeśli chcesz, pozwalam ci odejść."

Serdecznie polecam, książka naprawdę godna uwagi.

Opublikowane na moim blogu - http://czytelniakasi.blogspot.com

Ogromną satysfakcję sprawia mi wyszukiwanie książek, o których mało kto słyszał. Książek, które nie są bestsellerami.
Lubie książki życiowe, prawdziwe i pełne emocji. Dające możliwość wejścia w czyjąś skórę, przeżycia czyjejś historii, przemyślenia swojego życia i spojrzenie na świat z innej perspektywy.

Autorką książki "Światło i cień. Migawki z życia Sofie." jest Gisela...