Prawdę mówiąc, spodziewałam się po tej lekturze czegoś więcej. Sama intryga nie była zła, zakończenie nawet mi się spodobało. Dziwny jednak był sposób odkrycia przez sędziego zabójcy - nagle go oświeciło i domyślił się, o co chodzi, choć przez całą książkę nie do końca ogarniał rzeczywistość. Trochę bez sensu (moim zdaniem) wprowadzone dodatkowe wątki z życia głównego bohatera. Wiem, wiem, mały dać pełniejszy obraz jego postaci i wyjaśnić, dlaczego zachowuje właśnie tak, a nie inaczej, bla, bla, bla. Mnie po prostu zwyczajnie znudziły :)
Nie do końca do gustu przypadło mi również tłumaczenie - wydawało się być toporne, trudne do przyswojenia. Książka, która miała być dla mnie lekturą na chłodne wieczory, w rezultacie wymagała dużo więcej skupienia niż powinna.
Wprowadzenie postaci Cezanne'a było natomiast chyba chwytem marketingowym, który w dodatku niezbyt pomógł całości.

Prawdę mówiąc, spodziewałam się po tej lekturze czegoś więcej. Sama intryga nie była zła, zakończenie nawet mi się spodobało. Dziwny jednak był sposób odkrycia przez sędziego zabójcy - nagle go oświeciło i domyślił się, o co chodzi, choć przez całą książkę nie do końca ogarniał rzeczywistość. Trochę bez sensu (moim zdaniem) wprowadzone dodatkowe wątki z życia głównego...

Wymienienie w tytule książki nazwiska malarza miało być chyba tylko chwytem marketingowym, bo choć owszem, Cezanne występuje w powieści, absolutnie nie można powiedzieć, by stanowił postać główną. Jeśli ktoś sięgnie po tę książkę, gdyż interesuje go sfabularyzowana historia malarstwa, srogo się rozczaruje. Wprawdzie w fabułę wpleciono wątki biograficzne, jednak stanowią one jedynie tematy poboczne. Sama historia, choć dobrze pomyślana, przez rozwlekłą narrację również wielce nie wciąga, a wręcz czasem nudzi. Nie polecam tej książki szczególnie fanom Cezanne'a, bo autorka przedstawiła go wyjątkowo niekorzystnie.

Wymienienie w tytule książki nazwiska malarza miało być chyba tylko chwytem marketingowym, bo choć owszem, Cezanne występuje w powieści, absolutnie nie można powiedzieć, by stanowił postać główną. Jeśli ktoś sięgnie po tę książkę, gdyż interesuje go sfabularyzowana historia malarstwa, srogo się rozczaruje. Wprawdzie w fabułę wpleciono wątki biograficzne, jednak stanowią one...

Ostatnie strony były najciekawsze. Poza nimi książka się bardzo wlekła, czytałam, czytałam, a wydawało mi się, że stron nie ubywa. Nie jestem pewna czy dla tych kilku stron zakończenia warto się było tyle męczyć.
Wielkim plusem jest jednak okładka, w której od razu się zakochałam!

Ostatnie strony były najciekawsze. Poza nimi książka się bardzo wlekła, czytałam, czytałam, a wydawało mi się, że stron nie ubywa. Nie jestem pewna czy dla tych kilku stron zakończenia warto się było tyle męczyć.
Wielkim plusem jest jednak okładka, w której od razu się zakochałam!

Przez całą lekturę towarzyszyło mi uparcie jedno wyraźne odczucie: jacy ci ludzie byli tępi! Wkurzali mnie prawie wszyscy. Martin brakiem pewności siebie i charakteru. Inspektor bezczelnością, chamstwem i prostactwem. Westerbury zadufaniem w sobie. Cezanne naiwnością, bezmyślnością i tym zdaniem "A dlaczego miałaby mnie nie kochać?". Hortense rozpaczliwym pragnieniem zainteresowania i tym, jak usilnie próbowała wkupić się w łaski rodziny kochanka. Marie Cezanne, Bernadette Picard i matka Martina swoją hipokryzją, fałszywą pobożnością i głupotą. Rene Picard plotkarstwem, wtrącaniem się w cudze sprawy i wąskim umysłem.
Tylko dwie osoby polubiłam: Fanny Flachetti i Solange Vernet. Obie były myślące, ambitne i odważne. Prawdziwe kobiety w przeciwieństwie do tych istot absolutnie biernych, pozbawionych własnych zainteresowań, które są nieskończenie plastyczną masą, zdolną do przyjmowania jakiegokolwiek kształtu bez oporu*...
Dobrze przynajmniej, że zakończenie wszystko wyjaśniło. Rozwiązanie zagadki zaskoczyło mnie tylko trochę, nie spodziewałam się tak rozbudowanej intrygi. Wiedziałam, kto zabił, już w połowie książki, chociaż przypisałam sprawcy inne motywy.



*Clemence Royer "O przyroście naturalnym" (1974) [w "Kamieniołomie Cezanne'a" s. 149]

Przez całą lekturę towarzyszyło mi uparcie jedno wyraźne odczucie: jacy ci ludzie byli tępi! Wkurzali mnie prawie wszyscy. Martin brakiem pewności siebie i charakteru. Inspektor bezczelnością, chamstwem i prostactwem. Westerbury zadufaniem w sobie. Cezanne naiwnością, bezmyślnością i tym zdaniem "A dlaczego miałaby mnie nie kochać?". Hortense rozpaczliwym pragnieniem...

Ciekawie napisana powieść kryminalno-psychologiczna , której akcja rozgrywa się pod koniec XIX w. niewlekiej mieścinie we Francji. Dochodzi tu do dwóch zbrodni , których rozwiązaniem zajmuje się młody niedoświadczony sędzia śledczy . A rozwiązanie zagadki zabójstwa tych dwóch osób okazuje się bardzo zaskakujące. Do tego pisarka zgrabnie wplotła niewielkie wątki z życia wybitnego malarza Paula Cezanna. Warto przeczytać !!!

Ciekawie napisana powieść kryminalno-psychologiczna , której akcja rozgrywa się pod koniec XIX w. niewlekiej mieścinie we Francji. Dochodzi tu do dwóch zbrodni , których rozwiązaniem zajmuje się młody niedoświadczony sędzia śledczy . A rozwiązanie zagadki zabójstwa tych dwóch osób okazuje się bardzo zaskakujące. Do tego pisarka zgrabnie wplotła niewielkie wątki z życia...

Zachwycił mnie tytuł ponieważ lubię sztukę i malarstwo Cezanne`a. Myślałam, że będzie to opowieść biograficzna a okazało się, że to kryminał. Do tego o rozwleczonych częściach narracyjnych i nie trzymającej w napięciu akcji. Poza tym dość skomplikowane w odbiorze nazewnictwo oraz imiona i nazwiska w języku francuskim. Znam ten język na tyle, że mogę sobie z tym poradzić ale dla kogoś kto nie umie czytać po francusku może to być męczące i za dużo. Czasami trzeba się bardzo skupić ponieważ książka nie jest z serii tych , które się czyta jednym tchem. Zdarzało mi się powtarzać jedną stronę dwa razy ... . Przebrnęłam tylko dlatego ,że jest tam kilka szczegółów z życia artysty i opisy obrazów, choć niewiele, ale dobre i to. Można przeczytać, jednak trzeba mieć cierpliwość aby wytrwać do końca.

Zachwycił mnie tytuł ponieważ lubię sztukę i malarstwo Cezanne`a. Myślałam, że będzie to opowieść biograficzna a okazało się, że to kryminał. Do tego o rozwleczonych częściach narracyjnych i nie trzymającej w napięciu akcji. Poza tym dość skomplikowane w odbiorze nazewnictwo oraz imiona i nazwiska w języku francuskim. Znam ten język na tyle, że mogę sobie z tym poradzić...

niezły kryminał. nie jest to może zbyt skomplikowana zagadka, ale mnie wciągneła. dziwię się samym negatywnym komentarzom, w końcu nie było źle :)

niezły kryminał. nie jest to może zbyt skomplikowana zagadka, ale mnie wciągneła. dziwię się samym negatywnym komentarzom, w końcu nie było źle :)

Przyzwoity kryminał w starym stylu, ciekawie przedstawione realia epoki; ogólnie do przeczytania w niespiesznym czasie, aby posmakować koloryt epoki i kilka znanych postaci, przedstawionych bez piedestałów.

Przyzwoity kryminał w starym stylu, ciekawie przedstawione realia epoki; ogólnie do przeczytania w niespiesznym czasie, aby posmakować koloryt epoki i kilka znanych postaci, przedstawionych bez piedestałów.

Całkiem przyjemny kryminał z obrazami Cezanne'a i francuskim miasteczkiem w tle.

Całkiem przyjemny kryminał z obrazami Cezanne'a i francuskim miasteczkiem w tle.

Początek książki nieco się dłużył przez rozwleczone opisy. Koniec książki mimo wszystko zaskakuje, jak na kryminał przystało :) Podobało mi się, losy rzeczywistych postaci zostały dosyć wiernie wplecione do książki.

Początek książki nieco się dłużył przez rozwleczone opisy. Koniec książki mimo wszystko zaskakuje, jak na kryminał przystało :) Podobało mi się, losy rzeczywistych postaci zostały dosyć wiernie wplecione do książki.