Błyskotliwa opowieść o czasach świetności kalifatu Abbasydów, poświęcona walce o władzę na samym szczycie muzułmańskiego imperium oraz panującej tam mieszance pobożności i racjonalności z rozpustą i okrucieństwem. Hugh Kennedy snuje historię kolejnych kalifów w oparciu o dogłębną analizę arabskich kronik, dzieł historycznych i poezji. Zachowane relacje rysują ostry kontrast między wysokim poziomem arabskiej nauki, a przerażającą czasem brutalnością. Obok opisów pałacowych intryg przeczytamy o dawno nieistniejących budowlach Bagdadu, czy Samarry, fatalnej roli tureckich najemników ze stepów, a także o wieloznacznej roli kobiet i haremów, fenomenie eunuchów, czy popularności poetów - ówczesnych celebrytów. Nie jest to aż tak wszechstronna książka, jak "Wielkie Arabskie Podboje", bo jednak uwaga autora skupiona jest tylko na stołecznej elicie i samych szczytach władzy, brakuje trochę więcej opisów dziejów poszczególnych części całego imperium. Mimo to "Dwór Kalifów" zachwyca barwną opowieścią opartą na licznych cytatach z źródeł, które rozbawiają często bezpośrednim i bezpruderyjnym relacjonowaniem najbardziej intymnych momentów z życia kalifów. Kennedy nadaje na powrót życie bohaterom sprzed wielu wieków, dlatego jego książka to bardzo cenne uzupełnienie tych cięższych, suchych pozycji w rodzaju "Burzliwych dziejów kalifatu" Hauzińskiego.

Błyskotliwa opowieść o czasach świetności kalifatu Abbasydów, poświęcona walce o władzę na samym szczycie muzułmańskiego imperium oraz panującej tam mieszance pobożności i racjonalności z rozpustą i okrucieństwem. Hugh Kennedy snuje historię kolejnych kalifów w oparciu o dogłębną analizę arabskich kronik, dzieł historycznych i poezji. Zachowane relacje rysują ostry kontrast...

Książka ciekawa jako że prezentuje trochę inne spojrzenie na historię, nie w oparciu o wielkie wydarzenia, chociaż one są tłem dla opisywanych sytuacji na dworze Kalifów Abbasydzkich od około 750 do ok. 950 r. n.e. .
W książce jest wiele ciekawostek nt. funkcjonowania dworu i Kalifatu i muszę przyznać, że kolejny raz jestem zaskoczony jak w to Państwo długo funkcjonowało mimo tak wielu przewrotów pałacowych i niepewnej władzy Kalifa na prowincjach, gdzie poszczególni gubernatorzy często tylko tytularnie uznawali władzę Kalifa. Autor opisuje też jak z czasem to Kalif stawał się klientem i zakładnikiem różnych koterii pałacowych i sił wojskowych gł. gwardi Tureckiej, która początkowo wzmocniła władzę centralną, to jednak finalnie przyczyniła się do upadku autorytetu i władzy Kalifa. Ten proces od przejęcia władzy od Umajjadów do faktycznego upadku władzy Abbasydów jest dość dobrze opisany i to jest największa wartość tej książki, bo można dostrzec w opisie, że procesy są ponadczasowe i ponadkulturowe.
Natomiast książka ma też "nudne" rozdziały (np. o sztuce, czy haremie) które niby miały dopełnić całości obrazu dworu Kalifa, to faktycznie niewiele wnosiły i raczej były to powtórzenia z innych rozdziałów, w dodatku wyrwane z kontekstu co powodowało raczej chaos niż lepsze zrozumienie. W książce nie ma natomiast prawie w ogóle wzmianek o innowiercach (m. in. Żydach , Chrześcijanach i in.),niewolnikach ani o eunuchach, tak jakby nie istnieli dla autora na dworze Kalifa...skąd byli, ilu ich było, jaką rolę pełnili, tego się niestety nie dowiemy z tej pozycji.
Podsumowując książka dobra warta przeczytania i dająca pełniejszy obraz Kalifatu, szczególnie dla nas ludzi "Zachodu" :).

Książka ciekawa jako że prezentuje trochę inne spojrzenie na historię, nie w oparciu o wielkie wydarzenia, chociaż one są tłem dla opisywanych sytuacji na dworze Kalifów Abbasydzkich od około 750 do ok. 950 r. n.e. .
W książce jest wiele ciekawostek nt. funkcjonowania dworu i Kalifatu i muszę przyznać, że kolejny raz jestem zaskoczony jak w to Państwo długo funkcjonowało...

Przyjemnie napisana książka o początkach kalifatu abbasydzkiego (VIII-IX w.),która swoim eseistycznym stylem dobrze uzupełnia klasyczną, bardziej podręcznikową pracę J. Hauzińskiego "Burzliwe dzieje kalifatu bagdadzkiego". Kennedy pisze o pierwszych kalifach z rodu Abbasydów, ich stolicy i dworze, odchodząc niejednokrotnie od zwartej i systematycznej narracji o historii wydarzeniowej. Na taki charakter pracy wskazuje również jej układ, gdyż schemat chronologiczny przeplata się z problemowym. Autor wplótł w swoją narracje sporo cytatów źródłowych, w tym dobrze dokumentujące życie dworskie Bagdadu fragmenty poezji. Na pewno "Dwór kalifów" pozwala inaczej spojrzeć na dzieje muzułmańskiego imperium.

Tomasz Babnis

Przyjemnie napisana książka o początkach kalifatu abbasydzkiego (VIII-IX w.),która swoim eseistycznym stylem dobrze uzupełnia klasyczną, bardziej podręcznikową pracę J. Hauzińskiego "Burzliwe dzieje kalifatu bagdadzkiego". Kennedy pisze o pierwszych kalifach z rodu Abbasydów, ich stolicy i dworze, odchodząc niejednokrotnie od zwartej i systematycznej narracji o historii...

Według mnie książka bardzo dobrze napisana. Pozwala poznać początki islamu oraz historię arabów. Zabiera nas w podróż do najwspanialszych miast Bliskiego Wschodu. Obrazuje ona również znakomicie kulturę arabską tamtych czasów. Pominąłem tylko dwa ostatnie rozdziały aczkolwiek zachęcam do przerobienia całego dzieła :)

Według mnie książka bardzo dobrze napisana. Pozwala poznać początki islamu oraz historię arabów. Zabiera nas w podróż do najwspanialszych miast Bliskiego Wschodu. Obrazuje ona również znakomicie kulturę arabską tamtych czasów. Pominąłem tylko dwa ostatnie rozdziały aczkolwiek zachęcam do przerobienia całego dzieła :)

Grzechem byłoby powiedzieć, że ta książka jest zła, jednak muszę przyznać, że mnie lekko rozczarowała. Przedmową autor w genialny sposób rozbudził moją ciekawość w stosunku do tej pozycji. Spodziewałem się fajerwerków, licznych anegdot i ciekawostek. Tymczasem "opowieść" wydaje się pozbawiona sporej liczby tych smaczków. W ostateczności dostajemy niezłą syntezę dziejów Kalifatu Abbasydów w latach 750-870. Do tego dochodzą rozdziały stricte o dworze, poezji, haremach i kulturze dworskiej. Trzeba oddać autorowi, że skorzystał ze sporej liczby arabskich źródeł, co dobrze buduje narrację. Na plus są także cytaty z poezji arabskiej okresu Abbasydów, co dla mnie jest miłym urozmaiceniem tekstu. Minusem jest brak w moim egzemplarzu kilkunastu stron tekstu. Podsumowując, jeśli ktoś lubi "Baśnie tysiąca i jednej nocy" i chce się dowiedzieć czegoś więcej o panowaniu Haruna ar Raszida, to powinien sięgnąć po te książkę, w przeciwnym razie czeka go długa i żmudna lektura. Mimo wszystko, spodziewałem się więcej.

Grzechem byłoby powiedzieć, że ta książka jest zła, jednak muszę przyznać, że mnie lekko rozczarowała. Przedmową autor w genialny sposób rozbudził moją ciekawość w stosunku do tej pozycji. Spodziewałem się fajerwerków, licznych anegdot i ciekawostek. Tymczasem "opowieść" wydaje się pozbawiona sporej liczby tych smaczków. W ostateczności dostajemy niezłą syntezę dziejów...