Analiza relacji polsko – żydowskich ze wszystkimi ich komplikacjami występującymi z obu stron. Jest to o tyle ważne, że w dyskusji publicznej narzuca się tylko jednostronny obraz „Polaków – antysemitów” , a np. Polskę przedwojenną porównuje się z III Rzeszą (albo z kolei sugeruje, że miała w czasie wojny podobny status jak Francja Vichy). Celuje w tym zwłaszcza tzw. „nowa szkoła holokaustu” (J.T. Gross, B. Engelking, J. Grabowski). Pomijają przy tym całą złożoność problematyki. W przypadku J. M. Chodakiewicza jego publikacja stara się spojrzeć na relacje z każdej możliwej strony, czerpiąc z wielu relacji, źródeł, żeby niczego nie pominąć. Pisze o kontrowersyjnych sprawach czy to w przypadku Żydów, czy Polaków. Praktycznie każdy rozdział może stanowić punkt wyjście do osobnej szczegółowej publikacji. Jest to o tyle ważne, że wiele kwestii nie zostało należycie zbadanych, zwłaszcza to co się działo na Kresach wschodnich II RP po 17 września ’39 r., (zachowania mniejszości narodowych, zwłaszcza Żydów). O tym, że jest to temat niewygodny, temat tabu pisał również Krzysztof Jasiewicz. Problem jest o tyle istotny, że żydowscy historycy oraz amerykańscy będący pod wpływem organizacji żydowskich w USA przedstawiają bardzo uproszczony obraz warunków panujących w okupowanej Polsce. Swoje tezy uogólniają na podstawie emocjonalnych relacji żydowskich, bez zapoznania się z argumentami drugiej strony. Skutkuje to często stawianiem tez bazujących nie na dowodach, czy rzetelnym zbadaniu danej sytuacji, lecz na swoich uprzedzeniach (taka perełka którą cytuje autor na str. 285: np. L. Dawidowicz: „,(…)większość z 30 mln Polaków nic nie zrobiła dla Żydów, z satysfakcją obserwując jak Niemcy rozwiązują ich problem żydowski”[takich perełek jest więcej, ale zachęcam do lektury], czy E. Mendelsohn). Owi historycy nie za bardzo zawracają uwagę na kolaborację Żydów i ich działania sprzyjające przeprowadzeniu Holokaustu. Problem ich podejścia do obiektywizmu w stosunku do trudnej przeszłości to nie tylko okres okupacji, ale również komunizmu. Ich proste podejście do śmierci Żyda po ’45 r., można zamknąć w jednym działaniu: automatyczne podciąganie pod (nie trudno zgadnąć ) antysemityzm, ignorując przy tym inne okoliczności, które mogły towarzyszyć tragicznym wydarzeniom (np. zwykły rabunek co w tym okresie nie stanowiło jakiegoś odosobnionego przypadku albo kolaboracja z NKWD). Do tego dochodzi pomijanie szerszego kontekstu danego przypadku, czy kompletny brak wiedzy o polskim podziemiu antykomunistycznym. Sam styl pisania o tym okresie na Zachodzie wiąże się ubieraniem go (jak to określa autor) w szaty „moralnego relatywizmu”, niektórzy żydowscy historycy nie potrafią (?) opisywać wydarzeń neutralnie, zapoznając się jednocześnie z różnymi źródłami. Używają przy tym języka naładowanego moralnie, emocjonalnego, wykluczającego dyskusję. Ponieważ obecnie tematyka poruszona w niniejszej publikacji wróciła ze zdwojoną siłą, podrasowana jeszcze polityką, ta książka bardziej zyskuje na tym, żeby się z nią zapoznać.

Analiza relacji polsko – żydowskich ze wszystkimi ich komplikacjami występującymi z obu stron. Jest to o tyle ważne, że w dyskusji publicznej narzuca się tylko jednostronny obraz „Polaków – antysemitów” , a np. Polskę przedwojenną porównuje się z III Rzeszą (albo z kolei sugeruje, że miała w czasie wojny podobny status jak Francja Vichy). Celuje w tym zwłaszcza tzw. ...

Wybitna, absolutnie obiektywna i wszechstronna praca poświęcona stosunkom Polsko - Żydowskim w latach 1918 - 1955. Zasmucać może cisza towarzysząca tej książce, brak promocji, kolejnych wydań. Tu nie było paryskiej hucpy, histerii, wywiadów dla światowych agencji i milionowych dotacji z budżetu państwa.
Najwyraźniej prawda źle się sprzedaje. A kto wie o tym, że już w 1940 roku niemiecka propaganda zaczęła rozpowszechniać pogłoski o rzekomym zbrodniczym polskim antysemityzmie i opiekuńczym charakterze działań władz hitlerowskich. Upiorne jest to, że po upływie 70 lat, poglądy te znalazły swych zaciekłych zwolenników wśród Żydów. Wśród historyków żydowskich na zachodzie i w USA dominował ton emocjonalnej nienawiści wobec Polaków i Polski. Zamiast obiektywnych, naukowych badań rozpowszechniano fałszywki, kłamliwe relacje i wspomnienia. Wszystko to było pozbawione wartości naukowej lecz odpowiednio nagłaśniane, szybko znalazło swych wyznawców. Autor nie unika trudnych tematów, w tym i polskiej winy i wszelakich podłości i zbrodni, ale wszystko to umieszczone jest w kontekście czasów, realiów, wydarzeń. Obejmuje całe spektrum koszmaru wojny, ludobójstwa i zatracenia człowieczeństwa. Książka ze wszech miar godna rozpowszechnienia, czytania i komentowania. Inaczej zaleją nas kolejne wypociny pseudo historyków, a prawda nie przebije się przez lawinowo mnożące się antypolskie kłamstwo.

Wybitna, absolutnie obiektywna i wszechstronna praca poświęcona stosunkom Polsko - Żydowskim w latach 1918 - 1955. Zasmucać może cisza towarzysząca tej książce, brak promocji, kolejnych wydań. Tu nie było paryskiej hucpy, histerii, wywiadów dla światowych agencji i milionowych dotacji z budżetu państwa.
Najwyraźniej prawda źle się sprzedaje. A kto wie o tym, że już w 1940...

Wzór pisarstwa historycznego. Dogłębna, bezstronna, uczciwa, oparta na ogromnym materiale źródłowym.

Wzór pisarstwa historycznego. Dogłębna, bezstronna, uczciwa, oparta na ogromnym materiale źródłowym.