Diabelski Owoc. Kryminał kulinarny

Książka jest ciekawa, wciągająca i w sumie dobrze się ją czyta.
Zawiedzie się ten kto szuka w niej typowej powieści kryminalnej.
Mnie wciągnął wątek kulinarny książki. Cala historia mimo wymyślonych nazw jest w 100%-ach realna. Autor w ciekawy sposób opisuje świat restauratorów i kucharzy, a także porusza wątek regulacji narzucanych w tematach jedzenia przez urzędników unii europejskiej. Polecam każdemu otwartemu na nowości czytelnicze i niebanalne historie z wątkiem kryminalnym w tle.
Książka jest również swoistym przewodnikiem po Luxemburgu i dobrą zachętą by się tam wybrać.

Książka jest ciekawa, wciągająca i w sumie dobrze się ją czyta.
Zawiedzie się ten kto szuka w niej typowej powieści kryminalnej.
Mnie wciągnął wątek kulinarny książki. Cala historia mimo wymyślonych nazw jest w 100%-ach realna. Autor w ciekawy sposób opisuje świat restauratorów i kucharzy, a także porusza wątek regulacji narzucanych w tematach jedzenia przez urzędników...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść nie świadczy co prawda o szczególnym kunszcie pisarskim autora, ale zdecydowanie czyta się ją lekko, a z uwagi na oryginalność tematu – świat restauratorów z wysokich półek, nie można jej zapomnieć czy pomylić z jakąkolwiek inną pozycją. Oprócz tego jeszcze rzecz dzieje się głównie w Lichtensteinie i niespodziewanie to malutkie państewko jawi się jako miejsce z wieloma atrakcjami i godne zobaczenia. Jak się okazuje, mało znany świat za kuchennymi drzwiami może nawet zafascynować.
Hillenbrand dziennikarz i kucharz zarazem, opisuje szalenie ostrą rywalizację pomiędzy poszczególnymi restauratorami i walkę o zdobycie gwiazdki Michelina, w powieści nazwanej gwiazdką Gabina. Dochodzi jeszcze do tego rywalizacja z koncernami spożywczymi, serwującymi śmieciowe jedzenie, przyprawione chemikaliami tak, że niejednokrotnie smakuje lepiej niż najbardziej wyszukane potrawy.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2020/03/tom-hillenbrand-diabelski-owoc-krymina.html

Powieść nie świadczy co prawda o szczególnym kunszcie pisarskim autora, ale zdecydowanie czyta się ją lekko, a z uwagi na oryginalność tematu – świat restauratorów z wysokich półek, nie można jej zapomnieć czy pomylić z jakąkolwiek inną pozycją. Oprócz tego jeszcze rzecz dzieje się głównie w Lichtensteinie i niespodziewanie to malutkie państewko jawi się jako miejsce z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest ciekawa, można by powiedzieć smaczna. Jednak nie powiedziałabym, że zamówiłabym te danie raz jeszcze. Pomysł jest ciekawy, opisy ciekawe ,jednak zbyt długie i męczące. Akcja nie porywa, niektóre decyzje bohaterów niezrozumiałe , ale fajne są zwroty akcji i wszelkiego rodzaju plot twisty. Pewnie nie przeczytam ponownie, ale samo w sobie jest to intrygujące doświadczenie.

Książka jest ciekawa, można by powiedzieć smaczna. Jednak nie powiedziałabym, że zamówiłabym te danie raz jeszcze. Pomysł jest ciekawy, opisy ciekawe ,jednak zbyt długie i męczące. Akcja nie porywa, niektóre decyzje bohaterów niezrozumiałe , ale fajne są zwroty akcji i wszelkiego rodzaju plot twisty. Pewnie nie przeczytam ponownie, ale samo w sobie jest to intrygujące...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kulinarny – jak najbardziej, kryminał – hmm ...
Najpierw małe wyjaśnienie – czytam przeważnie ebooki (w tym przypadku też tak było). I dopiero po przeczytaniu głównej treści trafiłem na słowniczek, w którym są zawarte wszystkie „trudne słowa” występujące w książce. Być może gdybym trzymał w ręce papierowe wydanie szybciej bym zauważył ten „dodatek”.
Dla czytelników – smakoszy, zwłaszcza dla wielbicieli kuchni zachodnioeuropejskiej, książka może być ciekawa. Dla przeciętnego czytelnika (za takiego się uważam) książka jest … po prostu – taka sobie. Akcja – jak na kryminał – jest kiepska. Lubię czytać dobre kryminały, smakoszem nie jestem, więc moja ocena to „może być”. Na plus trzeba zaliczyć (nie wiem na ile prawdziwe) objaśnienie pewnych mechanizmów, np. działanie wzmacniaczy smaku (między innymi glutaminian sodu) czy też znaczenie pojęć „produkt seropodobny”. Może warto zweryfikować te informacje? Na to pytanie powinien odpowiedzieć sobie każdy, kto przeczyta książkę.

Kulinarny – jak najbardziej, kryminał – hmm ...
Najpierw małe wyjaśnienie – czytam przeważnie ebooki (w tym przypadku też tak było). I dopiero po przeczytaniu głównej treści trafiłem na słowniczek, w którym są zawarte wszystkie „trudne słowa” występujące w książce. Być może gdybym trzymał w ręce papierowe wydanie szybciej bym zauważył ten „dodatek”.
Dla czytelników –...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pewną małą restaurację prowadzoną przez wybitnego kucharza – Xaviera Kieffera – odwiedza znany krytyk kulinarny. Właściciel jest tą wizytą nieziemsko zaskoczony, ponieważ wyrzekł się on przyznawanych kucharzom nagród, by oddać się spokojnej pracy. Na domiar złego, w nieznanych okolicznościach, ów odwiedzjący go krytyk umiera. Na Kieffera od razu padają zarzuty i domysły, że to on odpowiada za niewyjaśnioną śmierć. Jednak nie na tym kryminalny koniec, bowiem w późniejszym czasie ginie również inny mistrz kulinarny, który niegdyś uczył Xaviera Kieffera zawodu. Kieffer stara się na własną rękę rozwikłać zagadkę i odgadnąć, kto stoi za wszystkimi kulinarnymi zabójstwami. Podczas własnych poszukiwań odkrywa, że w kulinarnym świecie dominują konkurencja, pogoń i pewna doza zakłamania. Ale po co i kto pozbywa się wybitnych kucharzy…? 🧐 Kryminał autorstwa Toma Hillenbradna – niemieckiego pisarza – zaciekawia już od samego początku. Historia rozwija się bardzo szybko, dlatego czytelnik już od pierwszych stron wciągnięty jest w wyimaginowany świat autora. Pewnego kulinarnego „smaczku” dodają pojawiające się zagadnienia i definicje kulinarne. Kryminał czyta się bardzo lekko i szybko. 😁📖

Pewną małą restaurację prowadzoną przez wybitnego kucharza – Xaviera Kieffera – odwiedza znany krytyk kulinarny. Właściciel jest tą wizytą nieziemsko zaskoczony, ponieważ wyrzekł się on przyznawanych kucharzom nagród, by oddać się spokojnej pracy. Na domiar złego, w nieznanych okolicznościach, ów odwiedzjący go krytyk umiera. Na Kieffera od razu padają zarzuty i domysły, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pomysł na kryminał ogólnie niezły. Jednak trochę za wcześnie się skończył. Czyta się dość szybko, ale dla mnie za szybko. Cała akcja nie rozkręciła się jeszcze na dobre, a już czytałam ostatnią stronę.

Pomysł na kryminał ogólnie niezły. Jednak trochę za wcześnie się skończył. Czyta się dość szybko, ale dla mnie za szybko. Cała akcja nie rozkręciła się jeszcze na dobre, a już czytałam ostatnią stronę.

Pokaż mimo to

Bardzo mi się podobała ta książka, nie mogłam się oderwać od jej czytania. Wstawki kulinarne też były ciekawe. Warto przeczytać, polecam!

Bardzo mi się podobała ta książka, nie mogłam się oderwać od jej czytania. Wstawki kulinarne też były ciekawe. Warto przeczytać, polecam!

Pokaż mimo to

Znakomity pomysł na kryminał, ale w sumie intryga "kto zabił i dlaczego" jest tak raczej na drugim miejscu. Na pierwszy wysuwa się opowieść o tym, jak prowadzi się (od strony technicznej) restaurację haute cuisine, jakie potrawy i jak się przygotowuje, jak wygląda kształcenie i rywalizacja między kucharzami. Podobały mi się również opisy Luksemburga. Generalnie nader sympatyczna i smakowita lektura!

Znakomity pomysł na kryminał, ale w sumie intryga "kto zabił i dlaczego" jest tak raczej na drugim miejscu. Na pierwszy wysuwa się opowieść o tym, jak prowadzi się (od strony technicznej) restaurację haute cuisine, jakie potrawy i jak się przygotowuje, jak wygląda kształcenie i rywalizacja między kucharzami. Podobały mi się również opisy Luksemburga. Generalnie nader...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobry Boże! Kto to nazwał kryminałem kulinarnym! Toż to nie żaden kryminał, tylko prawdziwy horror. To jest gorsze niż Hannibal! Po przeczytaniu Hannibala bałam się tylko własnego cienia, a teraz ogarnia mnie przerażenie na widok lodówki, a dokładniej mówiąc jej zawartości. Sery, które tak lubię pokrywają się powoli pleśnią, moje ulubione jogurty dawno straciły termin przydatności do spożycia, pizza w zamrażarce... lepiej nie mówić. Najgorsze są wyprawy do supermarketu, bo co mogę bezpiecznie kupić? Po przeczytaniu jakiegoś naprawdę mocnego trillera, oglądam się nerwowo za siebie najwyżej przez dwa dni, a teraz trzyma mnie już prawie dwa tygodnie. Powoli zaczynam się bać, że wpadnę w anoreksję. Na kolejną część raczej się nie zdecyduję.

Dobry Boże! Kto to nazwał kryminałem kulinarnym! Toż to nie żaden kryminał, tylko prawdziwy horror. To jest gorsze niż Hannibal! Po przeczytaniu Hannibala bałam się tylko własnego cienia, a teraz ogarnia mnie przerażenie na widok lodówki, a dokładniej mówiąc jej zawartości. Sery, które tak lubię pokrywają się powoli pleśnią, moje ulubione jogurty dawno straciły termin...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze książki o tym, że ktoś kogoś zabił i uciekł, a ktoś inny go szuka napisano w pierwszych latach ubiegłego wieku. Jakimś kompletnym nieprawdopodobieństwem nikt do tej pory nie wpadł na to, aby w ten schemat włączyć wątki kulinarne. Jako że kryminał uważam za najdoskonalszy gatunek literacki, a przygotowywanie jedzenia za najważniejszą ze sztuk, to niezależnie od takich lub owakich recenzji po tę pionierską książkę rzuciłem się jak na kiszkę ziemniaczaną mojej mojej mamy.

„Piekielny owoc” nie jest udanym kryminałem, ale jest świetnym kryminałem kulinarnym. Pewnie dlatego, że to pierwszy znany mi kryminał kulinarny (chętnie dowiem się o innych!). Z kryminałami jest jak z horrorami i odwrotnie, niż z romansami i erotykami. Kryminały i horrory wcale nie muszą mieć dobrej, nieoczywistej i zaskakującej fabuły, aby zachwycać. Wystarczy, że są dobrze napisane. Śmierć i groza mogą ocierać się o banał. Miłość i seks, niestety nie (bo wtedy to już jest albo harlekin albo zwykłe porno).

Kulinarnym Sherlockiem tej niezbyt długiej powieści jest Xavier Kieffer, właściciel niewielkiej restauracji regionalnej w Luksemburgu, który rzucił wielką karierę paryskiego restauratora, wieszczoną mu przez jednego z największych mistrzów patelni w Europie, w przeszłości nauczyciela i przybranego ojca. Pewnego dnia, podczas zaskakującej wizyty w restauracji Xaviera recenzenta prestiżowego rankingu Gabina, recenzent ów nagle umiera. To wydarzenie otwiera kryminalne śledztwo prowadzone na własną rękę przez sympatycznego, ale przez to nijakiego, miękkiego i mało wyrazistego jak na głównego bohatera. Spośród dosłownie kilku głównych postaci, które pojawiają się na kolejnych kartach tej powieści, wyłącznie osoba latynoskiego przyjaciela naszego bohatera, obecnie gwiazdy kulinarnych reality-show, jest opisana barwnie i wyraziście.

Ani postaci, ani intryga, zakończona w bardzo łatwy do przewidzenia sposób, nie są głównym atutem tej książki. Tym, co jest fajne i co wciąga, jest możliwość zajrzenia na zaplecze branży „gastro”. Przygotowywanie jedzenia, sprzedawanie go i zarabianie na tym pieniędzy to sprawy fascynujące dla każdego, kto choć od czasu idzie tam, gdzie przygotuje się mu posiłek, a on potem za to zapłaci. W tym przypadku jedzenie ma coś wspólnego z seksem. Dużo większe zainteresowanie społeczne budzi seks uprawiany za pieniądze, niż ten codzienny, w domowych pieleszach. Tak samo, gotowanie obiadu w domu jest nudne, ale to, co się dzieje za uchylnymi drzwiami oddzielającymi kuchnię od pomieszczenia dla gości restauracji, jest już fascynujące.

Dowiemy się więc z tej książeczki nie tylko tego, kto i dlaczego zamordował recenzenta od Gabina. W zasadzie autor nie próbuje nawet wzbudzić w czytelniku szczególnej ciekawości, co powinno dyskwalifikować go jako autora powieści kryminalnej. To jednak z jaką swadą, wiedzą i zręcznością opowiada o przemyśle kulinarnym i gastronomicznym, organizacji pracy w restauracji, relacjach zawodowych, jakie się tam tworzą, o tym w jaki sposób godzić zadowolenie klientów z oszczędzaniem na klientach, o hierarchiach panujących w tym środowisku, jest naprawdę warte poświęcenia kilku godzin.

Na ostatnich kartach wątek kryminalny łączy się z globalnymi zagadnieniami odżywania się i sprzedawania żywności na światowych rynkach. Otoczone jest to wszystko woalką politycznej poprawności, polityką Unii Europejskiej i roli Chin w tych sprawach. Trochę to wszystko na koniec wychodzi ponaciągane i słabe, jednak jak na pierwszy w dziejach kulinarny kryminał ta książka ma się naprawdę nieźle.

Pierwsze książki o tym, że ktoś kogoś zabił i uciekł, a ktoś inny go szuka napisano w pierwszych latach ubiegłego wieku. Jakimś kompletnym nieprawdopodobieństwem nikt do tej pory nie wpadł na to, aby w ten schemat włączyć wątki kulinarne. Jako że kryminał uważam za najdoskonalszy gatunek literacki, a przygotowywanie jedzenia za najważniejszą ze sztuk, to niezależnie od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to