Przede wszystkim jest to prawdopodobnie najlepsza pozycja "startowa" dla zapoznania się z twórczością i poglądami Oriany - jest tu trochę wszystkiego, kilka esejów, trochę wywiadów, najważniejsze artykuły i wspomnienia - czytelnik, zależnie od tego, co go zainteresuje, będzie mógł łatwo sięgnąć po dalsze publikacje i książki Oriany - z tego punktu widzenia wybór tekstów jest naprawdę doskonały. Dodatkowym plusem jest umieszczenie w zbiorze niektórych publikacji, zwłaszcza tych krótszych z ostatniej części książki, które dla niewłoskojęzycznego czytelnika, niezdolnego do przeszukania archiwów L'Europeo czy Corriere della Sera, są praktycznie niedostępne.

Przede wszystkim jest to prawdopodobnie najlepsza pozycja "startowa" dla zapoznania się z twórczością i poglądami Oriany - jest tu trochę wszystkiego, kilka esejów, trochę wywiadów, najważniejsze artykuły i wspomnienia - czytelnik, zależnie od tego, co go zainteresuje, będzie mógł łatwo sięgnąć po dalsze publikacje i książki Oriany - z tego punktu widzenia wybór tekstów...

Wybitny reportaż o wojnie palestyńsko-izraelskiej. Uderzająca w tej książce jest wściekłość, z jaką Oriana pisze o problemie samego Islamu- mam na myśli szczególnie ostatnią cześć pod tytułem „Komedia tolerancji”. Z tych tekstów bije taka złość, że nawet jeżeli nie do końca zgadzasz się z poglądami Fallaci (chociaż ma ona wiele, wiele racji),to nie sposób przejść obok jej oskarżeń obojętnie. Świetne były też relacjie włoskich Żydów, którzy wyemigrowali do Izraela i, oczywiście, wywiady. Niesamowita w autorce jest siła z jaką potrafi krzyczeć, głosić swoje poglądy, jakkolwiek byłyby sprzeczne z poglądami innych ludzi. To kobieta, która nader wszystko ceni sobie prawdę, nawet jeżeli ta jest przykra, okrutna, czy przerażająca. Książka dość długa, ale bardzo warta przeczytania, zdecydowanie wpływa na światopogląd czytelnika.

Wybitny reportaż o wojnie palestyńsko-izraelskiej. Uderzająca w tej książce jest wściekłość, z jaką Oriana pisze o problemie samego Islamu- mam na myśli szczególnie ostatnią cześć pod tytułem „Komedia tolerancji”. Z tych tekstów bije taka złość, że nawet jeżeli nie do końca zgadzasz się z poglądami Fallaci (chociaż ma ona wiele, wiele racji),to nie sposób przejść obok jej...

Trochę za gruba ale ostatnia szósta część książki to rekompensuje.

Trochę za gruba ale ostatnia szósta część książki to rekompensuje.

„Sekretem szczęścia jest wolność, a sekretem wolności odwaga.” to maksyma Peryklesa widniejąca na 534 stronie książki Oriany Fallaci pt. „Korzenie nienawiści. Moja prawda o islamie”.
Tej WIELKIEJ Fallaci? – spytają jedni. Tej JĘDZY Fallaci? – fukną drudzy. Nazwisko Fallaci pewnie obiło się Wam o uszy. To znana i swego czasu podziwiana włoska dziennikarka, reportażystka i pisarka. Też swego czasu, jednak już nieco później, była atakowana – właściwie ze wszystkich stron sceny politycznej i przez wiele środowisk społecznych – za swoje radykalne i nieprzyjazne poglądy na temat islamu.
Fallaci należy do tej kategorii osób (o ile można mówić o kategoriach w kontekście człowieka),którą się albo kocha, albo nienawidzi, a z całą pewnością nie wywołuje obojętności. Podobnie jest z jej twórczością, która jednych rozpala do czerwoności z powodu ksenofobicznych tyrad, innych ekscytuje swoim ostrym jak brzytwa intelektem. Dlatego Fallaci trzeba czytać, choć nie zawsze należy się z nią zgadzać.
„Korzenie nienawiści. Moja prawda o islamie” to zbiór wywiadów, esejów, fragmentów artykułów, które Oriana Fallaci napisała przez lata aktywności zawodowej. Całość została podzielona na 6 części tematycznych: „Niezakwefione kobiety”, „Prorocy terroru”, „Polowanie na Żydów”, „Kto rządzi na Bliskim Wschodzie”, „Doniesienia z pustyni” i „Komedia tolerancji”. W najstarszych materiałach autorka odnosi się do lat 60-tych, do czasów konfliktu zbrojnego w Wietnamie, który według współczesnych dziennikarzy stanowił miernik okrucieństwa wojennego. Obiektyw przykłada do obrazu islamskich kobiet, które bez praw, bez woli, okryte od stóp do głów w powłóczyste szaty niczym pakunek stanowią jedynie wartość prokreacyjno-rekreacyjną dla muzułmańskich mężczyzn. Oczywiście wszystko w zgodzie ze świętą księgą, czyli „Koranem”.
Ogromne wrażenie robią rozmowy z wpływowymi politykami. W ich trakcie nie oszczędza nikogo, bo Fallaci politykom się nie kłania, a poprawność polityczna jest jej obca. Co ważne, Fallaci nie zadaje jedynie pytań, ona reaguje na rozmówcę, wchodzi z nim w interakcje, czasami prowokuje, a nawet obnaża niekonsekwencje interlokutora czy brak spójności w myśleniu. Zawsze przygotowana, podaje fakty, cytuje wypowiedzi, przytacza liczby, nie daje się zaskoczyć. Kadafi pytany o finansowanie światowego terroryzmu został wzięty przez dziennikarkę w krzyżowy ogień pytań niczym z najnowocześniejszej artylerii, przy czym sam się ośmieszył, plącząc się w infantylnych odpowiedziach. Z kolei w obecności Chomeiniego Fallaci zrzuciła z siebie czador, który była zmuszona nałożyć, by móc porozmawiać z ajatollahem, czym wywołała skandal, ale Chomeini jej ani nie wyprosił, ani nawet nie przerwał spotkania. Uzyskała więc, co chciała.
I trzecia część „Korzeni nienawiści. Mojej prawdy o islamie”, ta najbardziej kontrowersyjna, wręcz obrazoburcza, to „Komedia tolerancji”, która powstaje po zamachu terrorystycznym w 2001 r. na World Trade Center. Tu Fallaci wręcz przepełnia wściekłość na islam, kipi niepowstrzymaną złością na muzułmanów i zachodnie demokracje. Te ostatnie uważa za zbyt nieudolne i układne, by mogły się przeciwstawić zmasowanemu, ukrytemu niebezpieczeństwu pod postacią napływu muzułmańskich uchodźców oraz islamskiego terroryzmu.
Jakkolwiek, jak wspomniałam już wcześniej, nie należy się z Fallaci we wszystkim zgadzać, niewątpliwie pociąga w jej twórczości intelektualna pasja, z jaką włada piórem i wyraża swoje poglądy. Za to szczerze podziwiam Fallaci. Za jej wrażliwość na drugiego człowieka, ekspresję w przedstawianiu świata, odwagę w obnażaniu krętactw i matactw. Jej obrazowość, dygresje, umiejętność prowadzenia dyskursu intelektualnego mi imponują. Pod koniec życia stała się radykalnie nieprzejednana, im bardziej krytykowana i wyszydzana, im częściej ciągana po sądach, tym bardziej, mam wrażenie, zapiekle krzyczała z własnej barykady w obronie swojej prawdy, także tej o islamie. Im bardziej ją zaszczuwano, tym bardziej odgryzała się jak raniona lwica, która trawiona chorobą u schyłku swoich dni wiedziała, że nie ma już nic do stracenia. Może tylko szokować, a przez to inspirować do dyskusji, nadawać ton, podsuwać argumenty, rozbudzać wątpliwości. Dla wielu stała się wyrzutem sumienia, a siła jej retoryki uwierała. Była zaangażowana w to, co robiła, do samych trzewi, chyba...
Całość opinii na duszkowym blogu. Zapraszam tu: https://czytamduszkiem.blogspot.com/2021/07/oriana-fallaci-korzenie-nienawisci-moja.html

„Sekretem szczęścia jest wolność, a sekretem wolności odwaga.” to maksyma Peryklesa widniejąca na 534 stronie książki Oriany Fallaci pt. „Korzenie nienawiści. Moja prawda o islamie”.
Tej WIELKIEJ Fallaci? – spytają jedni. Tej JĘDZY Fallaci? – fukną drudzy. Nazwisko Fallaci pewnie obiło się Wam o uszy. To znana i swego czasu podziwiana włoska dziennikarka, reportażystka i...

Z każdej strony tej książki uderza niesamowita odwaga, inteligencja i bezkompromisowość autorki. Głębokie rozważania dziennikarki zmuszają do myślenia. Każdy powinien przeczytać i wyrobić sobie zdanie na temat islamu.

Z każdej strony tej książki uderza niesamowita odwaga, inteligencja i bezkompromisowość autorki. Głębokie rozważania dziennikarki zmuszają do myślenia. Każdy powinien przeczytać i wyrobić sobie zdanie na temat islamu.

Oriana Fallaci to wybitna włoska dziennikarka i pisarka, reporterka i korespondentka wojenna (Wietnam, Bliski Wschód, wojny domowe w Ameryce łacińskiej),autorka szczerych i bezkompromisowych publikacji dotyczących wydarzeń społeczno-politycznych i relacji międzyludzkich w różnych społecznościach. Sławę zyskała głównie dzięki odważnym wywiadom z politykami i przywódcami światowymi XX wieku, a także artykułom pisanym z pasją i szczerością ("List do nienarodzonego dziecka").

"Korzenie nienawiści" to zbiór wywiadów, reportaży i esejów, które ukazywały się we włoskiej prasie w latach 1960 -2005 a dotyczyły świata islamu. Wyboru tekstów i zredagowania "Korzeni..." dokonano po śmierci autorki, w 2015 roku. Dzięki tekstom zebranym w chronologiczny ciąg możemy łatwo przestudiować przemianę wewnętrzną autorki. Z romantycznej idealistki, która jadąc pierwszy raz na Bliski Wschód, zastanawia się jak przedstawić światu racje narodu palestyńskiego — w zdeklarowaną i gniewną islamofobkę.

W tekstach z lat 60.-70. Fallaci jest świadoma racji i Arabów, i Żydów — i konieczności tragicznych działań — przedstawia bezstronne, przepełnione bólem i cierpieniem opowieści: o arabskich kobietach, o kobietach zniewolonych i wyzwolonych, o kobietach-wojowniczkach; o wysiedlonych upokorzonych Palestyńczykach; także o rzezi na olimpiadzie w Monachium; o bojownikach arabskich i o przywódcach Al-Fatah. Jednak późniejsze wydarzenia, fala terroryzmu i działań militarnych zmieniają Fallaci z dziennikarki bezstronnej w bardziej zaangażowaną. Jej styl staje się wyrazistszy, a język prowokacyjny.

W wywiadach okazuje się dziennikarką przebojową, taką, która porusza najbardziej kontrowersyjne tematy i nie boi się zadać żadnego pytania. Na spotkaniu z ajatollahem Chomeinim (tak, tym samym, którego portret jest w irańskim każdym domu, sklepie, biurze, na bazarze, w telewizji; którego wszyscy się boją i zarazem fanatycznie wielbią, na którego wezwanie tysiące dziesiątki ludzi ginęło w bratobójczej walce, a żaden generał nie odważył się podważać jego rozkazu) Fallaci podczas wywiadu zdejmuje i wyśmiewa czador, zadaje prowokacyjne i bezczelne pytania dotyczące idei demokracji, czy islamskiego tzw. zepsucia moralnego i kary śmierci za cudzołóstwo, a także prawa mężczyzny do czterech żon.
Równie odważnie i prowokująco rozmawia z innym groźnym ówczesnego świata, libijskim dyktatorem Kadafim, wyśmiewając jego Zieloną książkę, (w której zawarł swój program ideowy),czy zarzucając finansowanie akcji terrorystycznych i nazywając je krucjatami i nienawiścią do Zachodu.
Czytając te wywiady, widzimy Fallaci gniewną, tak jakby postawa przywódców arabskich z wolą walki i dominacji zrodziła obawę, graniczącą z pewnością, że oni nie walczą jedynie o kontrolę nad światem arabskim. A 11 września 2001 roku gniew przeradza się we wściekłość i nieukrywaną nienawiść.

I w takim duchu jest ostatnia część "Korzeni...". Nie ma wywiadów, nie ma reportaży. Jest manifest wzmocniony ciągiem oskarżeń i zarzutów, tekst pełen emocji, zwrotów do wielkich i mądrych tego świata. Do rządzących we Włoszech, że pozwalają na antysemityzm, do Busha i Blaira, że definiują wojnę jako wyzwoleńczą (dla Iraku) i humanitarną, do całej europejskiej lewicy za "modę" na polityczną poprawność, do papieża Jana Pawła II, że "flirtuje" z synami Allacha, do europejskich uniwersytetów, że panoszą się studenci palestyńscy,
do Szwecji za oddanie Pokojowej Nagrody Nobla Arafatowi...
Nazywa europejski pacyfizm konformizmem i przestrzega przed narodzinami nowego faszyzmu i nowego nazizmu. Zarzuca niepoprawny optymizm i brak pasji w działaniu (Calm down, be quiet, be cool — w odpowiedzi na Allah-Akbar!)

Oriana Fallaci uchodziła za autorkę kontrowersyjną i była z tego zadowolona.
Wielokrotnie powtarzała, że tylko subiektywizm gwarantuje jej szczere i uczciwe oddanie rzeczywistości. Polecam książkę nie tylko sympatykom autorki. Przy lekturze pamiętajmy, że ostatnie teksty, za których sprawą zasłynęła jako islamofobka, pochodzą z lat 2001-2005. Niestety nie poznamy dzisiejszego spojrzenia Oriany Fallaci na islam.

Oriana Fallaci to wybitna włoska dziennikarka i pisarka, reporterka i korespondentka wojenna (Wietnam, Bliski Wschód, wojny domowe w Ameryce łacińskiej),autorka szczerych i bezkompromisowych publikacji dotyczących wydarzeń społeczno-politycznych i relacji międzyludzkich w różnych społecznościach. Sławę zyskała głównie dzięki odważnym wywiadom z politykami i przywódcami...

"Zachłanny, pełzający, mroczny islam. Jego żarłoczność i pragnienie podboju, ujarzmienia. Jego kult Śmierci, umiłowanie Śmierci. Nienawidzę pieprzonych islamskich kamikadze, pieprzonych islamskich terrorystów, pieprzonych ben Ladenów, bo żyją w kulcie Śmierci." - Oriana Fallaci

Bardzo głęboka i intensywna książka.  Zawiera zbiór artykułów i wywiadów Oriany Fallaci z szerokiego okresu: od 1966r. do początku XXI wieku; niektóre wykazują jasność i przewidywanie, które sprawiają, że myślisz, inne poruszają cię lub wywołują dreszcze z powodu ich intensywności i emocjonalnego wpływu.
Muszę powiedzieć, że zakończenie książki jest dość mocne, bo autorzy pozwalają sobie na to, by  opinia była wystarczająco ciężka przeciwko państwu islamskiemu... nie mogło tu zabraknąć artykułów Fallaci na temat postaw, mocnych, zdecydowanych, stanowczych, w ogóle niepoprawnych politycznie, takich jak bardzo słynny „Gniew i duma” , opublikowany w Corriere delle Sera kilka tygodni po tragedii z 11 września 2001. Lub „ My kanibale i synowie Medei” , opublikowany w Corserze 3 czerwca 2005 r., o ludzkich komórkach macierzystych i embrionach - co w rzeczywistości nie ma nic wspólnego z tematem islamu, ale wiecie, aby zaspokoić potrzeby komercyjne, dodaje się to i więcej.

Prawie pięćset stron naznaczonych stylem, temperamentem, polemiką myśli o wielkiej korespondentce, zaczerpniętej tu i ówdzie z jej najsłynniejszych książek.
Znajdziecie tu słynne wywiady Oriany z
Jasir Arafat
Chomeini
Kadafi
Husajn
i wiele innych
E.

"Zachłanny, pełzający, mroczny islam. Jego żarłoczność i pragnienie podboju, ujarzmienia. Jego kult Śmierci, umiłowanie Śmierci. Nienawidzę pieprzonych islamskich kamikadze, pieprzonych islamskich terrorystów, pieprzonych ben Ladenów, bo żyją w kulcie Śmierci." - Oriana Fallaci

Bardzo głęboka i intensywna książka.  Zawiera zbiór artykułów i wywiadów Oriany Fallaci z...

40 lat poznawania Bliskiego Wschodu, 40 lat kontaktów z islamem - wewnątrz, z zewnątrz, z ajatollahami i przywódcami, ze zwykłymi ludźmi i żołnierzami. 40 lat powolnego rozkwitania nienawiści opisane jest w tej książce. A Oriana zaczyna z pozycji sympatyka sprawy palestyńskiej! Nazywa Palestyńczyków "drugimi Żydami", a to dla świadka II wojny światowej znaczy wiele. Jednak im lepiej poznaje, tym mniej jest przekonana, że należy ich wspierać.

Zaczyna się pod koniec lat 60., konflikt między Izraelem a koalicją państw arabskich jeszcze świeży, Oriana jedzie na front. Jeszcze nie wie, że to właśnie konflikt na Bliskim Wschodzie stanie się tematem jej życia, nie Wietnam. Druga część poświęcona jest w całości kobietom w islamie - tym zniewolonym i tym wyzwolonym bardziej niż w Europie. Dla tak silnej postaci kobiecej i obrończyni praw kobiet jak Oriana jest to ważny temat, ale podchodzi do tego bez oceny. Trzecia część to wywiady z przywódcami sił wszystkich stron. Czwarta część to reportaż z pierwszej wojny irackiej. Cholernie dobry reportaż - taki, po którym dużo się myśli, a wciąż nie można powziąć konkretnych sądów. W dodatku opisujący fakty, o których się nie mówi głośno, szczególnie u nas, "na Zachodzie". I wreszcie część piąta...

Nie będę ukrywać, że ostatnia część podobała mi się najmniej (czwarta najbardziej). Jest to zbiór esejów i opinii Fallaci, w których całkowicie rezygnuje ona z dotychczasowej bezstronności i obiektywności. To nawoływanie Zachodu do obrony, to akt oskarżenia. Jest tam wiele rzeczy, z którymi się zgadzam i wiele, z którymi się nie zgadzam. Przykre jest jednak jej świadectwo, jak polityczna poprawność może zniszczyć człowieka. Nie można też odmówić jej trafnej diagnozy zachodniej cywilizacji - w porównaniu do pozostałych wyjałowionej, pogrążonej w marazmie i niechęci do samej siebie. Ta przenikliwa diagnoza to zasługa jej zmysłu obserwacji - kluczowej umiejętności, która pozwoliła jej stworzyć najlepsze i najbardziej pasjonujące reportaże. I choć żałuję, muszę pogodzić się z tym, że dzisiaj nie może być już drugiej Fallaci - nie ma już ludzi tak pełnych poświęcenia i bezkompromisowych jak ona.

40 lat poznawania Bliskiego Wschodu, 40 lat kontaktów z islamem - wewnątrz, z zewnątrz, z ajatollahami i przywódcami, ze zwykłymi ludźmi i żołnierzami. 40 lat powolnego rozkwitania nienawiści opisane jest w tej książce. A Oriana zaczyna z pozycji sympatyka sprawy palestyńskiej! Nazywa Palestyńczyków "drugimi Żydami", a to dla świadka II wojny światowej znaczy wiele. Jednak...

Są lepsze książki Oriany, jednak ta jest o tyle wyjątkowa, pokazuje a nawet śmiem twierdzić, że mówi wprost, dlaczego mamy to co mamy. Zachód na własne życzenie umiera, raczej daje się zabić. I upadnie, wyłącznie dzięki obywatelom, którzy nie mają moralności, wartości, nie dbają o historię, kulturę, duchowość. Sami na siebie taki los gotujemy.

Są lepsze książki Oriany, jednak ta jest o tyle wyjątkowa, pokazuje a nawet śmiem twierdzić, że mówi wprost, dlaczego mamy to co mamy. Zachód na własne życzenie umiera, raczej daje się zabić. I upadnie, wyłącznie dzięki obywatelom, którzy nie mają moralności, wartości, nie dbają o historię, kulturę, duchowość. Sami na siebie taki los gotujemy.

Moja ukochana autorka...nie zawiodłam się

Moja ukochana autorka...nie zawiodłam się