Nigdy nie byłem szczególnym admiratorem starożytności. Nie należała do moich ulubionych epok historycznych. Chyba nie trafiłem na odpowiednie lektury, które potrafiłyby rozpalić żar zainteresowania losami dawnych cywilizacji. Na pewno na swojej półce nie miałem książki traktującej o tamtych czasach „zaczytanej do cna”, może poza „Pocztem cesarzy rzymskich” profesora Aleksandra Krawczuka. Ale czasami sięgam także i po takie pozycje, celem poszerzenia wiedzy ogólnej. I tak poznałem bliżej Juliana Apostatę ostatniego cesarza wyznającego wiarę dawnych Rzymian.
Ciekawa postać – władca, dowódca, ale zarazem i filozof. Ta książka dotyczy w sumie zaledwie epizodu z czasów walk z Alemanami – słynnego starcia pod Argentoratum, zakończonego zwycięstwem słabszych liczebnie oddziałów rzymskich nad „barbarzyńcami”. Ale w bardzo inteligentny i poglądowy sposób pokazuje sytuację Cesarstwa w połowie IV wieku n.e. Napisana jest niezwykle przystępnie i zajmująco, nawet dla osoby niezbyt obeznanej dziejami Rzymu. Naprawdę nie spodziewałem się, że lektura będzie tak miła. Zasłużona ocena 7.0 i zasłużone miejsce w cyklu wydawnictwa Inforteditions.

Nigdy nie byłem szczególnym admiratorem starożytności. Nie należała do moich ulubionych epok historycznych. Chyba nie trafiłem na odpowiednie lektury, które potrafiłyby rozpalić żar zainteresowania losami dawnych cywilizacji. Na pewno na swojej półce nie miałem książki traktującej o tamtych czasach „zaczytanej do cna”, może poza „Pocztem cesarzy rzymskich” profesora...