Publikacja Micka Walla jest doskonałym przykładem tego jak nie nalezy pisać biografii. Bez choćby krzty sympatii dla bohaterów, za to z całą gamą sarkastycznych uwag daleko się nie zajedzie, jeśli chce się stworzyć dzieło zapamiętywalne. Zaprzepaszczony potencjał, przy czym potencjałem jest tu sam bohater, którego zaangażowany biograf potraktowałby jako wręcz wymarzony obiekt do analizy.
Tutaj całość mojej recenzji "Foo Fighters" - https://thesuperunknown.pl/?p=1328
Dodam jeszcze, że "This is a Call" Brannigana to zdecydowanie lepsza, i na pewno dużo rzetelniej napisana pozycja. Czyta się ją także ze zdecydowanie większym entuzjazmem.

Publikacja Micka Walla jest doskonałym przykładem tego jak nie nalezy pisać biografii. Bez choćby krzty sympatii dla bohaterów, za to z całą gamą sarkastycznych uwag daleko się nie zajedzie, jeśli chce się stworzyć dzieło zapamiętywalne. Zaprzepaszczony potencjał, przy czym potencjałem jest tu sam bohater, którego zaangażowany biograf potraktowałby jako wręcz wymarzony...

Tematyka jest na tyle interesujaca, ze wlasciwie ksiazka czyta sie sama. Fajnie bylo przesledzic losy Dave'a Grohl'a, ktory po dzis dzien pozostaje moim ulubionym perkusita. Jego energia za garami to cos niesamowicie inspirujacego, a do tego to mega sympatyczny i rowny facet. Calosc oczywiscie zaczyna sie od Nirvany, a ja uwielbiam czytac o scene muzycznej z tamtych czasow - garazowym graniu, surowosci i spelnianiu marzen przez ludzi, ktorzy kochaja muzyke ponad wszystko. Jest masa ciekawych informacji, wspominek i anegdot. W drugiej polowie ksiazki natomiast poznajemy Dave'a jako muzyka dojrzalego, kompletnego, muzycznego biznesmena. Osobiscie wole czytac o tych starych czasach, ale jak ktos sie interesuje tematem to ciezko nie polecic calosci.

Tematyka jest na tyle interesujaca, ze wlasciwie ksiazka czyta sie sama. Fajnie bylo przesledzic losy Dave'a Grohl'a, ktory po dzis dzien pozostaje moim ulubionym perkusita. Jego energia za garami to cos niesamowicie inspirujacego, a do tego to mega sympatyczny i rowny facet. Calosc oczywiscie zaczyna sie od Nirvany, a ja uwielbiam czytac o scene muzycznej z tamtych czasow...

trochę błędów (Cobain nie był jedynakiem),ani słowa o Probot, ale czyta się świetnie - jak to u Micka Walla

trochę błędów (Cobain nie był jedynakiem),ani słowa o Probot, ale czyta się świetnie - jak to u Micka Walla

Trochę dziwiłem się niskiej ocenie tej książki, ale sympatia do Dave'a oraz muzyki Foo Fighters wzięła górę. Ponad to miejsce, gdzie książka została zakupiona nie pozwala w pełni nad rozmyślaniem (Przystanek Woodstock 2017 ;)).

Wracając do książki - jak już wspomniałem dziwiła mnie ocena, wszak M.W. napisał już kilka dobrych biografii, z których przeczytałem "Lemmy". I w miarę upływu stron przestałem się dziwić - wszak w prawie połowie książki jest to biografia Nirvany, gdzie Dave został zepchnięty do roli aktora trzecioplanowego - tylko Kurt to, Kurt tamto, Kurt sramto, Kurt owamto, Kurt pierdolanto... A później przez niecałe 150 stron przelatujemy przez ponad 20 lat grania FF zahaczając prawie o wszystko po łebkach... Prawie - bo nikt nie raczył wspomnieć o projekcie Probot, który o ile mnie pamięc nie byli był pomysłem Dave'a, aby zagrać płytę ze swoimi idolami (poprawcie mnie jeśli się mylę). Ocena średnia w pełni zasłużona.

Trochę dziwiłem się niskiej ocenie tej książki, ale sympatia do Dave'a oraz muzyki Foo Fighters wzięła górę. Ponad to miejsce, gdzie książka została zakupiona nie pozwala w pełni nad rozmyślaniem (Przystanek Woodstock 2017 ;)).

Wracając do książki - jak już wspomniałem dziwiła mnie ocena, wszak M.W. napisał już kilka dobrych biografii, z których przeczytałem "Lemmy"....

To moja druga lektura dotycząca Dave'a Grohla. W porównaniu z rzetelnie spisaną biografią przez Paula Brannigana "Dave Grohl. Oto moje (po)wołanie", ta jest jedynie zbiorem podstawowych informacji, dopełnionych przytoczonymi fragmentami wypowiedzi Grohla i innych muzyków. Dlatego, osobom chcącym bardziej szczegółowo poznać karierę perkusisty Nirvany i założyciela Foo Fighters, polecam książkę Brannigana.

To moja druga lektura dotycząca Dave'a Grohla. W porównaniu z rzetelnie spisaną biografią przez Paula Brannigana "Dave Grohl. Oto moje (po)wołanie", ta jest jedynie zbiorem podstawowych informacji, dopełnionych przytoczonymi fragmentami wypowiedzi Grohla i innych muzyków. Dlatego, osobom chcącym bardziej szczegółowo poznać karierę perkusisty Nirvany i założyciela Foo...

"Chcieli, żeby to była książka o Foo Fighters. Ale Foo Fighters jako zespół to byt czysto teoretyczny. Coś, co istnieje tylko w naszych umysłach. Jest tylko jeden Foo Fighter i nazywa się Dave Grohl. Cała reszta - czyli pozostali członkowie zespołu - nie odgrywają żadnej roli w podejmowaniu decyzji. Są dodatkiem do Dave'a. Jego pracownikami. (...) Nie jest to zatem książka o z e s p o l e Foo Fighters. Coś takiego byłoby bajeczką dla idiotów. To raczej książka o człowieku, który jest Foo Fighters. Bo właśnie ten człowiek kojarzy się z tą nazwą w umysłach milionów fanów. Nie udawajmy, że jest inaczej."
Dobrze, że autor nieomal od razu daje nam znać o swoim nastawieniu do tematu. To NIE JEST biografia Foo Fighters. Dość powiedzieć, że początkowo solowa działalność Dave'a po rozpadzie Nirvany zaczyna być opisywana w połowie książki. Spora część publikacji to skrótowo potraktowana historia Nirvany - do tego w dość tendencyjny, lekceważący sposób (dla przykładu - Kurt Cobain to narkoman i hipokryta, który sukces odniósł przez przypadek, wstrzelając się akurat w nadchodzącą modę w muzyce popularnej). Widać, że autor na potrzeby swojej opowieści nie odbył ANI JEDNEJ rozmowy z którymkolwiek z jej bohaterów - całość jest sklecona z wyrywkowych wypowiedzi muzyków w prasie muzycznej (do których, notabene, brak też jakichkolwiek odniesień - zero przypisów i bibliografii) wplecionych w tabloidową narrację, w której dominują nie fakty, a subiektywne, często wręcz sarkastyczne, komentarze autora.
Serdecznie odradzam tę pozycję początkującym fanom Dave'a Grohla i Foo Fighters. Dużo lepiej będzie sięgnąć po biografię Dave'a "Oto moje (po)wołanie" autorstwa Paula Brannigana, który podszedł do tematu dużo bardziej rzeczowo i profesjonalnie. A najlepiej będzie po prostu obejrzeć film o Foo Fighters - "Back And Forth", w którym dowiemy się o wiele więcej o samym zespole i jego historii, w dodatku z pierwszej ręki. Książka Micka Walla zaś, niestety, została spisana na kolanie, po łebkach. Wątpię, czy sam Dave wie o jej istnieniu, a nawet jeśli, to żadna autoryzacja nie wchodziłaby w grę.
Niestety, książkowa biografia Foo Fighters z prawdziwego zdarzenia nadal czeka na powstanie.

"Chcieli, żeby to była książka o Foo Fighters. Ale Foo Fighters jako zespół to byt czysto teoretyczny. Coś, co istnieje tylko w naszych umysłach. Jest tylko jeden Foo Fighter i nazywa się Dave Grohl. Cała reszta - czyli pozostali członkowie zespołu - nie odgrywają żadnej roli w podejmowaniu decyzji. Są dodatkiem do Dave'a. Jego pracownikami. (...) Nie jest to zatem książka...